Κάθε συνέδριο του ΚΚΕ έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για την εργατική τάξη και το λαό. Το 19^ο Συνέδριο, όμως, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς είναι ταυτόχρονα προγραμματικό και καταστατικό σε μια περίοδο που ο λαός μας βιώνει τις δραματικές συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Το 19^ο Συνέδριο του Κόμματός μας αποτελεί ισχυρή παρακαταθήκη που θα σφραγίσει τη δράση μας το επόμενο διάστημα. Αυτό που έχει, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερη σημασία είναι όχι μόνο να είμαστε (και πολύ σωστά) κόμμα παντός καιρού, αλλά επιπλέον, κόμμα με μέλη και στελέχη παντός καιρού, ατσαλωμένους μαχητές, έτοιμους να ριχτούν σε κάθε μικρή ή μεγάλη πολιτική μάχη. Μια μάχη που, προφανώς, διεξάγεται στο γήπεδο του αντιπάλου, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, με αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αν λάβουμε υπόψη την κατάσταση που επικρατεί στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι οφείλουμε να έχουμε έναν πιο «εμπρηστικό» λόγο στα κείμενα μας, στις δημόσιες παρεμβάσεις μας. Να επιδιώκουμε τη σύγκρουση με πολιτικούς πάντα όρους. Και αυτό το τελευταίο όχι ως σχήμα λόγου, αλλά δεμένο με τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, όπως την περιέγραψαν οι Κλασσικοί μας και όπως περιγράφεται γλαφυρά στα επεξεργασμένα κείμενα μας. Σύντροφοι, ας μη γελιόμαστε. Εχουμε μπροστά μας πολιτικές μάχες πολυεπίπεδες, ιδιαίτερα απαιτητικές που οι κομμουνιστές δεν μπορούν ούτε στιγμή να υπαναχωρήσουν. Το ΚΚΕ από τη φύση του ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης οφείλει ΠΑΝΤΑ να είναι στην πρώτη γραμμή.

Με το προτεινόμενο Πρόγραμμα του Κόμματος μπαίνουν στέρεα τα θεμέλια ώστε να βαθύνουν ακόμα περισσότερο τα επαναστατικά χαρακτηριστικά μας: Κόμμα ασυμβίβαστο, μαχητικό, «καρφί» στο μάτι της αστικής τάξης. Ενα Κόμμα αντάξιο της υπερενενηντάχρονης γεμάτης αγώνες και θυσίες ιστορίας του που θα δείχνει τη μόνη προοπτική για την επαναστατική αλλαγή στην εξουσία, την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης. Ούτε φτιασίδωμα του καπιταλισμού προτείνουμε, ούτε «τρίτους δρόμους». Είναι προφανές ότι σε αυτή τη σαπίλα του καπιταλισμού δε χωρούν μισόλογα και μεσοβέζικες λύσεις ή κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δε χωρά επίσης ούτε μικροαστική ανυπομονησία, ούτε αριστερίστικος τυχοδιωκτισμός και ακατάσχετος βερμπαλισμός. Με επαναστατικές διαδικασίες να βάλουμε πλώρη για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό.

Ισως, σε αυτό το σημείο, σύντροφοι, να βρίσκεται η βασικότερη αδυναμία μας. Πώς θα πείσουμε την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ότι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε τη «Νέα Ελλάδα»; Την Ελλάδα του σοσιαλισμού, της προόδου, της Λαϊκής Συμμαχίας και εξουσίας; Πώς θα πείσουμε το λαό να εγκαταλείψει τον ατομικισμό, την ατομική ιδιοκτησία (που ήδη έχει αρχίσει και τη χάνει στις σημερινές συνθήκες); πως θα πείσουμε π.χ. τον αγρότη να παράγει αρχικά συνεταιριστικά και όχι κατά μόνας; και τόσα άλλα παραδείγματα. Επίσης, ποια θα είναι η κατάσταση του λαού μας στις νέες συνθήκες; Πώς οι εργαζόμενοι και οι σύμμαχοί τους θα αποκτήσουν ενεργό ρόλο;

Εδώ είναι και η μεγάλη ευκαιρία που παρουσιάζεται να αναδείξουμε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού φέρνοντας το παράδειγμα της Υγείας, της Παιδείας, της Εργασίας, των κοινωνικών παροχών που θα κατακτήσει ο λαός μας στο σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τη σαπίλα και την παρακμή που του προσφέρει απλόχερα σήμερα ο καπιταλισμός.

Κατά τη γνώμη μου, είναι και η δική μας ευθύνη, σύντροφοι, να εμπνεύσουμε το λαό ώστε να κάνει δική του υπόθεση «την έφοδο στο ουρανό». Επομένως, η κόκκινη επαναστατική κλωστή που θα διαπερνά οριζόντια και κάθετα την πολιτική μας δράση θα πρέπει να είναι η απάντηση στα ερωτήματα: Τι εξουσία θέλουμε; Ποιους θα περιλαμβάνει και ποιοι περισσεύουν; Ετσι, προκύπτει αβίαστα η απάντηση στα ερωτήματα: τι είναι Λαϊκή Συμμαχία; με ποια «υλικά» και ποιο σκοπό θα οικοδομηθεί;

Ας μη στεκόμαστε στους τίτλους Α.Α.Δ.Μ. ή Λαϊκή Συμμαχία. Δεν έχει σημασία ο τίτλος, αλλά η ουσία. Ας χρησιμοποιήσω μια απλοϊκή έκφραση: «Το ίδιο φως μπάζει» για τον άνεργο, το φτωχό αγρότη, γενικότερα τον ταλαίπωρο λαό μας. Σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι δε μας έδωσε υψηλά ποσοστά ο λαός μας στις τελευταίες εκλογές, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι φίλοι και εχθροί μας, έχει ως βασική αιτία την «εγκατάλειψη των θέσεων του 15^ου Συνεδρίου». Είναι εσφαλμένη η άποψη ότι η ορθότητα της πολιτικής του Κόμματος και κάθε κόμματος εξαρτάται ΜΟΝΟ από τις εκλογικές του επιδόσεις. Οι εκλογές είναι το φιλμ μιας πολύ συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας. Σωστά, κατά την άποψη μου μπαίνει στο 19^ο Συνέδριο η έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας, που ουσιαστικά συμπληρώνει και προσαρμόζει το Α.Α.Δ.Μ. στις απαιτήσεις των καιρών. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Σύντροφοι, το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ ας αποτελέσει την αφετηρία για την επαναστατική αλλαγή στην εξουσία της χώρας μας. Το Κόμμα οφείλει να έχει τον πρώτο και -γιατί όχι- τον τελευταίο λόγο στη διαδικασία αυτή.