Μελετώντας κανείς τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο διαπιστώνει πως το Κόμμα μένει πιστό στις αρχές και στους στόχους του. Καθοδηγούμενο από το Μαρξισμό-Λενινισμό καλείται σήμερα να εξετάσει από τη μία τις συνθήκες στις οποίες δρούμε, δηλαδή σε περίοδο βαθέματος της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, της έντασης των συνεπειών της, στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και από την άλλη καλείται με βάση την στρατηγική του για το Σοσιαλισμό να δώσει οριστική λύση στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στο δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση, στην υγεία κ.ά. που το καπιταλιστικό σύστημα στερεί από το λαό.

Οσον αφορά το κομμάτι των θέσεων για τον Απολογισμό Δράσης ανάμεσα στο 18ο και το 19ο έχω να πω τα εξής, πρώτα από όλα για την ΚΝΕ. Γίνονται συνεχώς βήματα αλλά θέλει ακόμα πολλή προσπάθεια ώστε και ο πιο νέος σύντροφος να κατακτά τις θέσεις μας, τη στρατηγική, να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις για την υλοποίηση των αποφάσεων! Π.χ., οι σύντροφοι στα σχολεία, ιδιαίτερα στα ΕΠΑΛ αντιλαμβάνονται ότι είναι ανεκτίμητο να γνωρίζουν καθημερινά νέο κόσμο, να τον κινητοποιούν, να αυξάνουν συνεχώς τη διακίνηση του Κομματικού Τύπου μέσα στο σχολείο που είναι χρεωμένοι ή επαναπαύονται σε μικρό κύκλο επιρροής και το Σαββατοκύριακο θα βγουν εξόρμηση στις επιρροές του Κόμματος αντί να ιεραρχήσουν να βρεθούν με τους συμμαθητές τους για συζήτηση; Επιπλέον, η καθηκοντολογία, ο στείρος και όχι ουσιαστικός έλεγχος προς τα κάτω, η επανάπαυση «Αυτοί είμαστε, δεν υπάρχουν άλλοι...», ή όταν κερδίζουμε έναν νέο και δε δίνεται η συνέχεια και γενίκευση, η σύγκριση με το χτες και όχι με τις ανάγκες του σήμερα, είναι στοιχεία που πρέπει να βελτιώσουμε. Μια μεγάλη αδυναμία κατά τη γνώμη μου είναι πως ενώ η πολιτική μας είναι σωστή, επαληθεύονται οι εκτιμήσεις μας, σε γενικές γραμμές κανείς εκεί που παρεμβαίνουμε δε λέει πως είναι λάθος, ασχέτως εάν τις αφομοιώνει, δεν υπάρχει η πίστη πως μπορούμε να κερδίσουμε συνειδήσεις. Υπάρχει η αντίληψη πως ο κόσμος δεν αλλάζει. Σε αυτή την περίπτωση η δράση του στελέχους γαλουχεί και τους υπόλοιπους συντρόφους.

Μια τελευταία πτυχή που θέλω να πιάσω στον απολογισμό δράσης είναι η συνεργασία ΚΟΒ/ΟΒ. Αρχικά η βοήθεια του Κόμματος στην ΚΝΕ, κύρια στη στρατολογία, δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο να δοθεί μια καταγραφή με νέους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μπαίνουν μικρά ή μεγάλα εμπόδια από τους γονείς και το στέλεχος της ΚΝΕ πρέπει να αντεπεξέλθει, αλλά είναι και ευθύνη του Κόμματος να βοηθά με συνέχεια! Από εκεί και πέρα κατά τη γνώμη μου η στρατολόγηση και η αφομοίωση ενός νέου στην ΚΝΕ θα έπρεπε σε μεγαλύτερο βαθμό να αποτελεί έγνοια και της αντίστοιχης ΚΟΒ. Εκεί που η ΚΝΕ δεν υπάρχει, ή είναι αδύναμη, η ΚΟΒ δεν πρέπει να έχει σχέδιο παρέμβασης, όχι για να αντικαταστήσει την ΚΝΕ, αλλά για να την βοηθήσει! Στη συνεργασία αυτή αδυναμίες έχει και η ΚΝΕ. Απλό παράδειγμα ότι σε τοπικές κινητοποιήσεις πηγαίνει ένας μικρός αριθμός συντρόφων αντί να κινητοποιεί και τον περίγυρό της! Λίγες είναι βέβαια οι περιπτώσεις, αλλά υπάρχουν με τον γιο/κόρη να είναι σύντροφος και οι γονείς φίλοι του Κόμματος χωρίς επαφή με την ΚΟΒ. Αντίστοιχα η ΚΝΕ δεν πρέπει να βάλει το Κόμμα μέσα στο σπίτι;

Το κομμάτι των βασικών καθηκόντων μέχρι το 20όΣυνέδριο με βρίσκουν σύμφωνο. Σαφέστατα καθήκον είναι η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας με στόχο να τραβήξεις κόσμο στην πάλη για την εξουσία. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει επανάπαυση και υποτίμηση της αστικής τάξης. Η επαλήθευση των θέσεών μας και η άνοδος της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς, η καλύτερη συγκρότηση των οργανώσεών μας εγκυμονεί αυτόν τον κίνδυνο της υποτίμησης, του εφησυχασμού.

Σε γενικές γραμμές για τη διάδοση των θέσεών μας στο λαό έχω να σημειώσω πως πρώτα από όλα το μεγαλύτερο μέρος του δε γνωρίζει τις θέσεις μας και μένει ή σε αυτά που λεν τα ΜΜΕ, κυρίως σε περιόδους εκλογών, ή εμπειρικά. Οταν αναλύεις τα αίτια και τον χαρακτήρα της κρίσης, υπάρχει γενικά αποδοχή και δε συναντάς πλέον συχνά «όλοι πρέπει να πληρώσουμε», θεωρίες καζινοκαπιταλισμού κ.ά. Μεγάλο μέρος του λαού ξέρει πως την κρίση την πληρώνει αυτός και όχι το κεφάλαιο. Υπάρχει η αντίληψη του «έστω κάτι να πληρώσουν οι μεγάλοι...», ενώ είναι πολύ έντονη η προσμονή για λύση από τα πάνω, αφού δεν απαιτεί να μπει ο ίδιος στη δράση. Να σημειώσω πως ειδικά σε κόσμο που μπορεί να τα βγάζει ακόμα πέρα, φυσικά με στερήσεις, υπάρχει έντονη η λογική «τα βγάζω πέρα, θα αντέξω, δε χρειάζεται να αγωνιστώ».

Από την πλευρά μας έχουμε ακόμη πολύ δρόμο ώστε να μάθουμε να ανοιγόμαστε με πολύ μαζικότερους όρους, από τη μία, και από την άλλη, τη λαϊκή εξουσία/οικονομία να την τοποθετούμε στο σήμερα! Εάν ο λαός δε ξέρει μια φορά τις θέσεις μας, τότε τον τρόπο για την επίτευξή τους δεν τον ξέρει 10. Φυσικά η ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας δεν προϋποθέτει συμφωνία με το ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό, αλλά συμφωνία για την ανάγκη στο τώρα να υπάρχει οργανωμένη, μαζική αντίσταση.

Με κάθε μέσο, πρώτα από όλα με διάταξη, ιεράρχηση σε χώρους δουλειάς, πρέπει να χτυπάμε για αλλαγή των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα και τη μαζικοποίησή του, την οργάνωση από τα κάτω. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πάλη για το άμεσο, η παρεμπόδιση μέτρων, είναι που γαλουχεί την εργατική τάξη, τους συμμάχους της για την ανάγκη ανατροπής των μονοπωλίων και τους δίνει τη δύναμη για να το κάνουν.

Η επίθεση προς το Κόμμα θα ενταθεί, με όλα τα μέσα, οικονομική, ιδεολογική, πολιτική κτλ. Στο λαό πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο πως η επίθεση στο ΚΚΕ, ο αντικομμουνισμός, στοχεύει τον ίδιο, αφού το Κόμμα είναι το πιο πρωτοπόρο, το πιο μαχητικό κομμάτι του! Εχουμε την πείρα. Οι εκτιμήσεις για τις ανατροπές του Σοσιαλισμού, ο Β' Τόμος Δοκιμίου Ιστορίας, ύψωσαν το Κόμμα ένα μπόι παραπάνω. Το 19ο Συνέδριο δεν μπορεί παρά να αποτελέσει τη συνέχεια!

Μπροστά στην άγρια επίθεση που έχει εξαπολύσει η άρχουσα τάξη στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις του λαού.

-- Την ώρα που έχει μπει στην ημερήσια διάταξη οργανωμένο σχέδιο εξαπάτησής του, από αστικά ΜΜΕ, από παπαγαλάκια της κυβέρνησης, από διάφορα ναυάγια της ταξικής πάλης και άλλους, με σκοπό να τον αφήσουν αμέτοχο ή να ενσωματώσουν τη δίκαιη οργή του σε ανώδυνα για το σύστημα, που υπερασπίζονται, μονοπάτια.

-- Την ώρα που δήθεν «σωτήρες» του δίνουν εξετάσεις διαχείρισης του συστήματος σε αμερικάνικους οίκους που προεδρεύουν γνωστοί φονιάδες των λαών.

-- Την ώρα που Κομμουνιστικά (κατ' όνομα πλέον) Κόμματα, που έχουν υπογράψει χρόνια τώρα δήλωση μετάνοιας στο σύστημα που τσακίζει τις ζωές όλων μας, φθάνουν τελικά και στο σημείο (αναμενόμενο βέβαια) να αποκηρύσσουν το σύμβολο που ενέπνευσε (και εμπνέει) εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο στο να μη «βολευτούν με λιγότερο ουρανό».

Ετούτη λοιπόν την ώρα ο λαός έχει ένα αποκούμπι για να στηριχθεί. Αυτό είναι το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, το οποίο βαδίζει προς το 19ο του Συνέδριο με αισιοδοξία και ξεκάθαρη στρατηγική. Ενα ΚΚΕ που και από το σύνθημα του Συνεδρίου, τους «χαλάει τη σούπα». ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή της δημοσίευσης των θέσεων του Συνεδρίου, εχθροί και «φίλοι» βάλθηκαν να αναγάγουν σε πρωτεύον ζήτημα του οργάνου την αλλαγή της ηγεσίας του. Κρύβουν φυσικά τον κρυφό τους πόθο που δεν είναι άλλος από την εναλλαγή της στρατηγικής του Κόμματος, στη λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως έχουν κάνει χρόνια τώρα διάφοροι αναθεωρητές της ιστορίας, που θα εύχονταν το ΚΚΕ να ενστερνιστεί τις χρεοκοπημένες πολιτικά απόψεις τους. ΓΕΛΙΟΥΝΤΑΙ. Το ΚΚΕ δεν είναι σαν τα μούτρα τους. Είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης. Αναδεικνύει στα άλλα λαϊκά στρώματα το αντικειμενικό τους συμφέρον να συνταχθούν με αυτή, για να αντιμετωπίσουν τον όλεθρο που τους επιφυλάσσει ο καπιταλισμός. Τσακίζει οποιαδήποτε αστική η μικροαστική αυταπάτη καλλιεργείται σε αυτά από το αστικό κράτος και τους λακέδες του.

Το ΚΚΕ δε λύγισε το '89-'91 όπου τα συγχωροχάρτια κατατίθονταν βροχή από τους γονατισμένους. Δεν ανέστειλε ποτέ τη σημαία με το ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ. Τη σήκωσε ακόμα πιο ψηλά με την ίδια περηφάνια που τη σήκωνε και πριν τις ανατροπές.

Δεν λύγισε και πρόσφατα, στις εκλογές του Μάη - Ιούνη, όπου οι ψεύτικες υποσχέσεις για «εύκολες» και «ανώδυνες» λύσεις μέσω Κοινοβουλίου επιβραβεύονταν με ψήφους. Διάλεξε το δρόμο της «Αρετής», το μόνο δρόμο που θα φέρει θετικό αποτέλεσμα για το λαό. Διάλεξε δηλαδή να πει την αλήθεια και ας είχε αυτή οποιοδήποτε κόστος. Ετσι και αλλιώς ο άλλος δρόμος οδηγεί με ακρίβεια στην καταστροφή. Και για το Κόμμα και φυσικά για το λαό (το παράδειγμα του ΚΚ Ιταλίας με τις τωρινές ιταλικές εκλογές είναι κατατοπιστικό).

Και φθάνει τώρα με επεξεργασμένες θέσεις, με εμπλουτισμένο Πρόγραμμα (και Καταστατικό) που έχει ως βάση τη Μαρξιστική - Λενινιστική του θεωρία, να ετοιμάζεται για το 19οΣυνέδριό του, έχοντας εμπιστοσύνη στο λαό ότι αυτός θα είναι που θα πει την τελευταία λέξη. Μια εμπιστοσύνη που έχει σφυρηλατηθεί με δεσμούς αίματος. Μια εμπιστοσύνη ως προς αυτόν που ποτέ το Κόμμα δεν την έχασε. Αλλοι απαξίωσαν τη δύναμη που έχει και εμφανίζονται τώρα σαν νέοι «Μεσσίες».

Το ΚΚΕ καλεί τον κόσμο να συμβάλει και αυτός στον προσυνεδριακό διάλογο. Να πει την άποψή του. Να κάνει τις παρατηρήσεις του. Ετσι και αλλιώς ποτέ δε φοβόταν τη γνώμη του. Οι κομμουνιστές μπορούν να τον κοιτάνε στα μάτια γιατί ποτέ δεν τον κορόιδεψαν, έγκαιρα τον προειδοποιούσαν για τα πάντα, είναι έτοιμοι να βγουν μπροστά σε οποιαδήποτε καμπή της ταξικής πάλης και φυσικά έτοιμοι για το ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ πέρασμα στο Σοσιαλισμό όταν θα έρθει εκείνη η ώρα. Το πότε θα έρθει εξαρτάται από την απαίτηση του λαού να μη θέλει να κυβερνηθεί όπως πριν. Να διεκδικήσει να πάρει στα χέρια του αυτά που του κλέψανε. Να θελήσει να σπάσει τα δεσμά του. Να καταλάβει πως δεν έχει τίποτα πλέον να χάσει παρά μόνο αυτά. Αρκεί να πιστέψει στη δύναμη που έχει.

Το ΚΚΕ όσο και να φωνάζουν και να προσεύχονται κάποιοι, θα βγει ένα μπόι ψηλότερο από το Συνέδριο, το οποίο θα βάλει και αυτό το λιθαράκι του στην ισχυροποίηση του υποκειμενικού παράγοντα για την επανάσταση. Και όταν ο λαός αποφασίσει να κάνει το βήμα για την εγκαθίδρυση της δικιάς του εξουσίας, τότε αλίμονο σε όποιους σταθούν εμπόδιο στο διάβα του. Θα καρφωθούν στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δε θα μπορούν να τους γλυτώσουν μήτε οι προσευχές των παπάδων τους.

Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.

Στην Κατοχή, που τα μισά στελέχη του Κόμματος βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια και τις αποφάσεις τις έπαιρναν στο πόδι, καταδιωκόμενοι, όποιο λάθος κι αν γινόταν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Σήμερα που συνεδριάζετε σε απαρτία, με άνεση στα γραφεία, με άριστες συνθήκες, δεν δικαιολογείται το παραμικρό λάθος.

Στις τελευταίες εκλογές χάσαμε τη μισή δύναμή μας και εξακολουθείτε να λέτε ότι η τακτική σας ήταν σωστή. Γίνεται ένας τεράστιος αγώνας να πειστεί ένας να ψηφίσει το Κόμμα και μεμιάς χάνουμε διακόσιες - τριακόσιες χιλιάδες. Υφιστάμεθα το μαρτύριο του Σίσυφου. Αντε τώρα πάλι απ' την αρχή. Το σημαντικό είναι που λέτε ότι η επιρροή του Κόμματος στο λαό είναι μεγαλύτερη απ' το εκλογικό ποσοστό, το οποίο δεν σας ενδιαφέρει και τόσο πολύ, αλλά οι συμμαχίες που χτίζονται μέσα στο λαό και τους αγώνες. Μιλάτε σοβαρά; Την ίδια δουλειά κάνουν οι δέκα με τους τριάντα βουλευτές; Και μη γελιέστε, το εκλογικό μας ποσοστό αποτυπώνει και την επιρροή μας. Τι τον δυσκολεύει αυτόν που μας εμπιστεύεται να μας ψηφίσει κιόλας;

Η μείωση της δύναμής μας οφείλεται στην κάθετη άρνηση απ' την αρχή να στηρίξετε το ΣΥΡΙΖΑ. Μας χωρίζει άβυσσος μπορώ να πω και κατά πάσα πιθανότητα θα δικαιωθούν οι εκτιμήσεις του Κόμματος για το εν λόγω κόμμα. Αλλά ο ψηφοφόρος βλέποντας αυτή την άρνηση πήγε εκεί, μήπως έρθει πρώτο κόμμα και με το μπόνους των 50 εδρών μπορέσει και σχηματίσει κυβέρνηση. Μια έξυπνη κίνηση εκ μέρους σας θα ήταν, όταν πρότεινε συνεργασία να συμφωνήσετε σε τρία - τέσσερα ζητήματα, π.χ. κατάργηση μνημονίων, επιστροφή κλεμμένων, ΑΟΖ, του δίνετε ένα εύλογο διάστημα 5 - 6 μηνών για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων και βγαίνετε αμέσως και λέτε. Σας στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς να συμμετέχουμε στην κυβέρνηση, χωρίς καμία έκπτωση απ' τις αρχές μας. Με τη λήξη της προθεσμίας αν δεν έχει πραγματοποιήσει ΟΛΑ τα συμφωνηθέντα, τον καταγγέλλεις και αποσύρεις τη στήριξη, ανοχή. Ετσι τι πετυχαίνεις; Δεν χάνεις τους ψηφοφόρους σου, του αφαιρείς όλα τα προσχήματα, εκτίθεται στους ψηφοφόρους του, γίνονται φανερές οι προθέσεις του, ξεμπροστιάζεται κυριολεκτικά, και οι γνήσιοι αριστεροί απογοητευμένοι έρχονται στο Κόμμα. Τι είναι προτιμότερο, να τον στηρίζουμε εμείς και να τραβάμε τα χαλινάρια προς τα αριστερά, ή να τον στείλουμε στην αγκαλιά άλλων που το παίζουν αντιμνημονιακοί και να τον τραβούν δεξιά;

Εμείς ζητάμε απλή αναλογική. Αυτό σημαίνει συνεργασία. Απ' την ώρα που λες δε συνεργάζομαι, υποκριτικά τίθεται το ζήτημα. Πρόκειται στο άμεσο ή το εγγύς μέλλον να πάρουμε τέτοιο ποσοστό που θα μας δίνει τη δυνατότητα να κυβερνήσουμε μόνοι μας χωρίς συνεργασία; Εκτός αν στις παρούσες συνθήκες και την παγκόσμια πραγματικότητα πιστεύετε σοβαρά στην επανάσταση.

Στη Βενεζουέλα ο Τσάβες δεν είναι κομμουνιστής, πλην όμως το ΚΚΒ τον στηρίζει και μέσα στο στόμα του λύκου, έχουν πετύχει πολλά θετικά για το λαό τους, πέρα απ' τον παγκόσμιο αντίκτυπο που έχει. Θα ήταν καλύτερα να αντιπολιτευόταν τον Τσάβες;

Σε τέτοιες συνθήκες το Κόμμα συμβάλλει στην αναχαίτιση της λαίλαπας, στο να μη χάσει άλλα ο ελληνικός λαός, να αποσπά ό,τι μπορεί για να βελτιώνει τη ζωή του και να ξαναρχίσουν οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Είμαι βέβαιος ότι θ' αρχίσετε να μιλάτε για διαχείριση. Ομως, δεν ανεβαίνεις στην κορυφή του βουνού μπηχτά τον ανήφορο, αλλά με ελιγμούς.

Εδώ έφτασε η Χρυσή Αυγή - ποιος; η XΑ - να πει ότι θα στηρίξει κάθε τι θετικό από οποιοδήποτε κόμμα κι αν προταθεί κι εσείς σκέτη άρνηση. Το ΚΚΕ δεν ήταν που προπολεμικά υπέγραφε το σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα; Το ΚΚΕ δεν κάλεσε τα αστικά κόμματα σε συνεργασία την περίοδο της Κατοχής; Το ΚΚΕ δε συνεργάστηκε για 2 - 3 ζητήματα με τη ΝΔ το 1989;

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη η δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ, πολύ οργανωμένου για ν' αντιμετωπίσει τον οικονομικό πόλεμο που είναι απείρως δυσκολότερος απ' τον πραγματικό. Διότι τότε μπορείς με ανταρτοπόλεμο να παρενοχλείς, να παραπλανάς, να χτυπάς και στη συνέχεια να χάνεσαι μέσα στα δάση. Στον οικονομικό πόλεμο που μας έχουν δέσει πιστάγκωνα, τι θα κάνεις όταν με τους μηχανισμούς που έχουν θα έρθουν και θα σου πάρουν το σπίτι που απόχτησες με χίλια βάσανα; Οταν σου τα πάρουν όλα, σε εξαθλιώσουν, σε γονατίσουν, είναι δύσκολο να σηκωθείς και να πάρεις το δρόμο για τα βουνά. Τα βήματά σου το πολύ πολύ να μπορέσουν να σε πάνε σε κανένα συσσίτιο μήπως κι επιβιώσεις.

Απλά πράγματα χρειάζονται, καθαρές εξηγήσεις, λόγια σταράτα κι όχι περισπούδαστες αναλύσεις με ακαταλαβίστικους όρους, περί επιστημονικού σοσιαλισμού, στις οποίες επιδίδονται πολλοί.

Και λίγα λόγια για την απόφαση που πήρατε για την αποκατάσταση του θρυλικού ΑΡΗ, που μου έχει καθίσει κόμπος. Ενεργώντας το Κόμμα με ταχύτητα ...φωτός, μετά εξήντα χρόνια, τον αποκατέστησε πολιτικά κρίνοντας ότι δεν του άξιζε και η κομματική αποκατάσταση. Εδωσε έτσι το δικαίωμα σε κάθε λωποδύτη να τον κάνει κάδρο στο γραφείο του, να παριστάνει το σοσια-ληστή, να καπηλεύεται τ' όνομά του και ν' αποκομίζει οφέλη. Τον αποκήρυξαν τότε, έβγαλαν φιρμάνι να μην του δίνουν ούτε ψωμί ούτε νερό απ' όπου περνάει, τον είπαν δηλωσία και μιζέρια, γιατί δεν πειθάρχησε στις όπως αποδείχτηκαν λάθος αποφάσεις της τότε ηγεσίας. Και ίσως τότε να είχε νόημα αυτή η πράξη γιατί δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν τους ...φίλους μας τους Αγγλους. Ο πανδαμάτωρ όμως χρόνος τον δικαίωσε ενώ οι χειρισμοί της ηγεσίας έφεραν ολέθρια αποτελέσματα. Διέλυσαν τον αξιόμαχο εθελοντικό εμπειροπόλεμο ΕΛΑΣ, γέμισαν οι φυλακές και τα ξερονήσια και όταν χρειάστηκε να ξαναπάρουν τα όπλα κοίταζαν να ξαναφτιάξουν στρατό στρατολογώντας πολλές φορές με το ζόρι. Ο εθελοντής εντάσσεται συνειδητά στον αγώνα, έχει ιδανικά, ξέρει γιατί πολεμάει. Ο στρατολογηθείς παρά τη θέλησή του παραμονεύει και μόλις του δοθεί ευκαιρία, λάκισε. Γιατί λοιπόν τον ξαναδολοφονείτε;

Η αίσθησή μου από το συνεχιζόμενο προσυνεδριακό διάλογο μέσα από τις στήλες του Ριζοσπάστη είναι ότι υπάρχουν σύντροφοι που δεν έχουν κατανοήσει τις θέσεις του κόμματος και την κοσμοθεωρία μας. Δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ότι η στρατηγική και η τακτική του κόμματος διαμορφώνεται από τις κοινωνικές εξελίξεις. Και αλλίμονο αν η στρατηγική και η τακτική μας δεν παρακολουθεί τις αλλαγές που σημειώνονται μέσα στην κοινωνία. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σύντομα θα επέλθει ο θάνατος. Μάλιστα ο χρόνος από το 15ο Συνέδριο, ως τα σήμερα είναι αρκετά μεγάλος, ώστε έπρεπε να υπάρξουν αλλαγές στο Πρόγραμμα και στο Καταστατικό του, που θα βοηθήσουν το κίνημα από καλύτερες θέσεις να βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι ίσως αργήσαμε και λίγο, γιατί το καθήκον που βάζει σήμερα η ζωή είναι το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αυτό απαιτεί ένα κομμουνιστικό κόμμα ικανό να ανασυντάξει το κίνημα, να συγκεντρώσει και να εκπαιδεύσει τις δυνάμεις για την επανάσταση. Κάποιος φίλος του κόμματος μου έλεγε «ακόμα και αν δεν υπήρχε σήμερα το ΚΚΕ, έπρεπε να το εφεύρουμε». Θα κάνω μερικές παρατηρήσεις σε αυτά που διαβάζω καθημερινά από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου στο «Ριζοσπάστη». Ξεκινώ με δύο βασικές παρατηρήσεις:

1) Θέλω να πιστεύω ότι πίσω από τα κείμενα που στέλνονται για τον προσυνεδριακό διάλογο δεν υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο.

2) Να κρατήσουμε ως παρακαταθήκη την άρνηση συμμετοχής μας σε αστική κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τη σημερινή κρίση.

Οι σύντροφοι που διαφωνούν, τα προηγούμενα 17 χρόνια από τότε που ψηφίστηκαν το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος ή και έγιναν οι επεξεργασίες εμπλουτισμού ΑΑΔΜ, γνώρισαν υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούσαν μαζί μας π.χ. για την αποδέσμευση από την ΕΕ; Οχι σύντροφοι τουναντίον οι δυνάμεις του οπορτουνισμού του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στην Ευρωβουλή ψήφισαν τη συμφωνία του Μάαστριχτ και μάλιστα σήμερα η ΔΗΜΑΡ που ξεπήδησε από τους κόλπους του συμμετέχει στην κυβέρνηση των αστών που αφαιρεί δικαιώματα από τους εργαζόμενους και τα υποζύγια της κρίσης είναι μονομερώς οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, η κυβέρνηση συνεχίζει να προσφέρει προνόμια και ζεστό χρήμα στους καπιταλιστές. Οσο για τις απεργίες απειθαρχίας και ανυπακοής, που στήριξε το ΠΑΜΕ (Δεκέμβρης 2009 και Απρίλη 2010) και κάποιοι σ. θεωρούν ότι στοχοποίησε συντρόφους και τους οδήγησαν ακόμα και σε απολύσεις, τόσο στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αλήθεια πώς μπορεί να θεωρηθεί ένας επαναστάτης, όταν δεν αμφισβητεί το σύστημα που του τσακίζει τη ζωή; Μήπως αν η αντίδραση των εργαζομένων ήταν πιο ισχυρή θα απέτρεπε το σημερινό φαινόμενο των εκατομμυρίων ανέργων;

Αλήθεια αρκετοί, ίσως και σύντροφοι, δε γνωρίζουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν τη στάση των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν ξεδιάντροπα ωθούν τους συναδέλφους μας σε απεργοσπασία στις μεγάλες γενικές απεργίες προβάροντας το κουστούμι της «νέας κυβερνώσας αριστεράς», όπως έκαναν στη πρόσφατη απεργία στις 20/2/2013 (γυρνώντας τα σχολεία ζητούσαν από τους συναδέλφους μας ουσιαστικά να μην απεργήσουν, παρά μόνο καλούσαν όσους δεν έχουν μάθημα να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο ΟΛΜΕ - ΔΟΕ στο Μουσείο) και μας ανάγκασαν να προβούμε ως ΠΑΜΕ σε καταγγελία στη ΓΣ της ΕΑΜΕ την επομένη της απεργίας και στην κυριολεξία δεν τόλμησαν να μας αντικρούσουν. Σύντροφοι, αν καλοπροαίρετα αγωνιάτε για την υπόθεση του Κόμματος και του κινήματος, πότε μας ρώτησαν για τα μέτρα που καθημερινά παίρνουν; `Η μήπως μας τα επιβάλλουν με κάθε τρόπο; Να γιατί έχουμε χρέος να απειθαρχήσουμε και να μην υπακούμε στις εντολές τους. Είμαστε ένα κόμμα που χιλιάδες μέλη μας στήθηκαν στο τοίχο και εκτελέστηκαν από τους ταξικούς μας αντιπάλους, για έναν άλλο κόσμο που οδηγεί στο σοσιαλισμό! Οσο για το κίνημα των «αγανακτισμένων» που κάποιοι κατηγορούν το Κόμμα γιατί απείχε από τις πλατείες, ήταν «κατά παραγγελία» του συστήματος. Είναι μέγα ψέμα ότι το κόμμα αποκλείει δυνάμεις που έχουν συμφέρον το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ισα - ίσα που μας ενδιαφέρουν ακόμα και αυτοί που δε συμφωνούν μαζί μας, αλλά αμφισβητούν το μονόδρομο της ΕΕ και θέλουν ρήξεις και ανατροπές. Είναι φανερό ότι οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση υπάρχουν, το θέμα είναι το δυνάμωμα του υποκειμενικού παράγοντα. Ο ρόλος των «λαϊκών επιτροπών» με όχημα τη «κοινωνική συμμαχία» εργατών - φτωχών αγροτών - προλεταριοποιημένων επαγγελματοβιοτεχνών που έχασαν τα μικρομάγαζα τους και βρέθηκαν στο δρόμο, μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους νέους (είναι ουσιαστικά οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης). Εδώ να πούμε ότι μόνο μια σοσιαλιστική διακυβέρνηση μπορεί να λύσει για πάντα το πρόβλημα της ανεργίας, προσφέροντας μόνιμη και σταθερή δουλειά σε όλους. Θυμηθείτε ότι το 1930 και με την κρίση του '29 να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και εκατομμύρια πεινασμένων, έκλεισε το τελευταίο Γραφείο Εύρεσης Εργασίας στη νεαρή τότε Σοβιετική Δημοκρατία. Σημαντικό ρόλο έχουν οι ΚΟΒ, γιατί πέρα από τον επιτελικό ρόλο «το κόμμα στο χώρο τους» το άνοιγμά τους βοηθά, να ανεβάσουν τους ρυθμούς στρατολογιών. Το ίδιο μπορεί να κάνουν και οι ΟΒ σε χώρους που σπουδάζουν οι νέοι και κυρίως μαθητές. Με επιμονή και πολλή προσπάθεια μπορεί η ΚΝΕ να ανεβάσει τους ρυθμούς στρατολογίας στα σχολεία. Μια δυνατή ΚΝΕ σε Γυμνάσια - Λύκεια θα μειώσει την επιρροή της Χρυσής Αυγής στα σχολεία. Μια μεγάλη φροντίδα πρέπει να δείξουν τα όργανα της ΚΝΕ και του Κόμματος, ώστε να πάψει η διαρροή συντρόφων που ενηλικιώνονται, ώστε όλοι οι Κνίτες να περνούν στο Κόμμα. Οσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη του 2012 σε σχέση και με το αντίστοιχο του Μάη, οφείλεται στη συγκυρία που απαιτούσε την άμεση κατάργηση του μνημονίου που φώναζε ο ΣΥΡΙΖΑ, διακηρύξεις που ξεχάστηκαν μετά τις εκλογές. Γνωρίζω αρκετούς που μας εγκατέλειψαν και τώρα βλέπουν τη στροφή που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να γίνει αποδεκτός από τα κέντρα εξουσίας, με ταξίδια του Τσίπρα σε Αμερική και Ευρώπη, όπως δείχνουν τα πρόσφατα συνδικαλιστικά αποτελέσματα στα Υπηρεσιακά Συμβούλια και ΔΣ, μετάνιωσαν με την επιλογή τους. Πρέπει να δυναμώσει το μέτωπο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τους κάθε λογής δεξιούς και αριστερούς οπορτουνιστές.

Εξάλλου οι δυνάμεις της σύγκρουσης με τον ταξικό αντίπαλο που βρίσκονται στους δρόμους, στη μεγαλύτερη μάζα τους βρίσκονται με το ΠΑΜΕ. Ο τόπος δεν χρειάζεται την όποια κυβέρνηση, ακόμα και ΑΡΙΣΤΕΡΗ, που θα βοηθήσει τον καπιταλισμό να ξεπεράσει τα προβλήματά του, χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και τους μηχανισμούς εξάρτησης (ΝΑΤΟ), θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα γίνει ο λαός αφεντικό στο τόπο του.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Το Καταστατικό του Κόμματος δεν είναι απλά ένα σύνολο κανόνων και διατάξεων, αλλά ένα βαθιά πολιτικό κείμενο το οποίο σκιαγραφεί το χαρακτήρα του Κόμματος και διαπαιδαγωγεί τα μέλη του, καθώς και το λαό (εφόσον του δείχνει τι εννοούν οι κομμουνιστές με τον όρο «δημοκρατία», ποιες αρχές θα ισχύουν στη σοσιαλιστική δημοκρατία). Επομένως, δε συμφωνώ με το σκεπτικό «να μην υπάρχουν επαναλήψεις, να απαλειφθούν όσα δεν χρειάζονται ή δεν προσθέτουν τίποτε καινούριο ή αφορούν αρθρογραφία κι όχι διατύπωση διατάξεων Καταστατικού που πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο ακριβείς, συγκεκριμένες και λιτές» (άρθρο στο «Ρ» 27/01/13).

Στο σχέδιο Καταστατικού απαλείφονται ή τροποποιούνται παράγραφοι του ισχύοντος οι οποίες σχετίζονται με τη δημιουργική τήρηση των καταστατικών αρχών (Πρόλογος και Εισαγωγή, παρ. δ), την ανάπτυξη των προσωπικών ικανοτήτων και συμβολής στη δράση (Πρόλογος, Εισαγωγή, παρ. δ, Αρθρο 9), την πλατιά κι ελεύθερη συζήτηση και συλλογικότητα στις αποφάσεις (Αρθρο 9), την ελευθερία για υπεύθυνη έκφραση γνώμης, πρωτοβουλίας και ευθύνης (Αρθρο 9), της πρωτόβουλης, αυτοτελούς και υπεύθυνης δράσης των τοπικών Κομματικών Οργανώσεων (Αρθρο 9), τη σημασία και διαφύλαξη του ελέγχου, της κριτικής και της αυτοκριτικής (Αρθρο 10). Γενικότερα, αυτές και άλλες αλλαγές τροποποιούν το περιεχόμενο του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού προς την κατεύθυνση του συγκεντρωτισμού και εις βάρος της δημοκρατίας.

Οι απαιτήσεις της σύγχρονης ταξικής πάλης (υψηλό επίπεδο μόρφωσης και ειδίκευσης εργαζομένων, μικροί εργασιακοί χώροι με ποικιλία εργασιακών σχέσεων, μικρό ποσοστό συνδικαλισμένων) ανεβάζουν τον πήχη για κάθε κομμουνιστή και Κομματική Οργάνωση. Οι κομμουνιστές χρειάζονται δημιουργικότητα, προσωπική έγνοια και υπευθυνότητα στην εξειδίκευση κι εφαρμογή της πολιτικής του Κόμματος για να αντεπεξέλθουν. Η «αυστηρή τήρηση» και «υποταγή» στις αποφάσεις των παραπάνω οργάνων και της πλειοψηφίας δεν αρκούν. Με καταναγκασμό και οργανωτικά μέτρα, χωρίς η καθοδήγηση να ΠΕΙΘΕΙ, δε θα είμαστε αποτελεσματικοί. Επιπλέον, η πρόσφατη εμπειρία, έδειξε ότι αν δεν εξαντλείται η ελεύθερη και πλατιά εσωκομματική συζήτηση για όλα τα σημαντικά πολιτικά θέματα που αντιμετωπίζει το Κόμμα στην εποχή του διαδικτύου, η αντιπαράθεση μεταφέρεται με αντικομματικούς όρους εκτός Κόμματος...

Μερικές απορίες:

1. Η αλλαγή από «οργανωτική αυτοτέλεια» της ΚΝΕ σε απλή «διακριτή οργανωτική δομή» μήπως αφήνει χώρο για υποχρεωτικές αναδείξεις ή παύσεις των καθοδηγητικών οργάνων της ΚΝΕ από τα αντίστοιχα του Κόμματος;

2. Η μείωση των οργανωτικών επιπέδων του Κόμματος μήπως περιορίζει τη δυνατότητα δημιουργικής εξειδίκευσης της πολιτικής μας στις τοπικές οργανώσεις προς χάριν μιας πιο άμεσης και «σφιχτής» καθοδήγησης ενός μικρότερου Κόμματος;

Πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε:

1. Να οριστεί τι ακριβώς συνιστά προγραμματική τροποποίηση και ποια κομματικά σώματα μπορούν να την αποφασίσουν.

2. Να συζητιούνται θέματα για τα οποία υπάρχει ιδεολογικοπολιτική διαπάλη μέσα στο Κόμμα (όπως για τον ιμπεριαλισμό και τη θέση της Ελλάδας σε αυτόν) πιο ανοιχτά, μέσα από το «Ριζοσπάστη», και για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα από τον προσυνεδριακό διάλογο.

3. Να μην αποκόβονται τα επαγγελματικά μας στελέχη για μεγάλο χρονικό διάστημα από την παραγωγή.

Τέλος, οι έννοιες του πατριωτισμού, της εθνικής ανεξαρτησίας, και της δημοκρατίας κακώς ταυτίζονται με τόσο στενό τρόπο με την ταξική πάλη, ενάντια στην ιστορία του λαϊκού κινήματος και του ίδιου του Κόμματός μας ως Πατριωτικού και Δημοκρατικού.