Τελευταία ομολογείται ότι στην ΚΝΕ δεν πάμε καλά. Ομως δεν τολμάμε να αντικρίσουμε την πραγματικότητα και την ντύνουμε με εκφράσεις του τύπου «παρά τα θετικά βήματα...». Η πορεία της ΚΝΕ εκφράζεται σε πλήθος δεικτών (μείωση επιρροής σχολεία, μεγάλη πτώση σε εκλογές ΓΣ στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, οργανωτική μείωση), αλλά και στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το νεολαιίστικο κίνημα είτε δεν αναπτύσσεται είτε, όταν εμφανίζονται αγωνιστικές κινητοποιήσεις, είμαστε μακριά από αυτές.

Το πρόβλημα της ΚΝΕ, οι θέσεις προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν με σειρά οργανωτικών μέτρων, αποφεύγοντας να αναδείξουν τις πολιτικές ευθύνες που διαμόρφωσαν αυτή την πορεία. Στην ΚΝΕ καθρεπτίζεται η γενική αρνητική πορεία του Κόμματος.

Αν θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα της ΚΝΕ ας ανατρέξουμε στην πορεία ανασυγκρότησης, μαζικοποίησης και ισχυροποίησής της, αμέσως μετά την κρίση σε Κόμμα - ΚΝΕ και τις ανατροπές '89 - '91. Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα όπως ισχυρίζονται ορισμένοι σύντροφοι. Η πορεία ανασυγκρότησης είναι πλούσια σε διδάγματα και εμπειρίες, που αναδεικνύουν αντίστροφα και τις αιτίες των σημερινών ασφυκτικών προβλημάτων. Η βάση της ήταν:

Η ανάπτυξη της παρέμβασής μας στη νεολαία και το κίνημά της, με αφετηρία ότι αυτή αποτελεί διαταξική κοινωνική κατηγορία με κοινά χαρακτηριστικά (δίψα για μάθηση και δράση, τάση προσέγγισης των επαναστατικών ιδεών, αυθορμητισμός, αντικειμενική έλλειψη πολιτικής πείρας), που έχει ταξική προέλευση και προορισμό, αλλά το μεγάλο τμήμα της δεν έχει ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία. Δεν εντάσσεται ολοκληρωμένα σε κάποια τάξη, ούτε αποτελεί ξεχωριστή κοινωνική τάξη.

Η σταθερή ενασχόληση με το σύνολο των νεολαιίστικων προβλημάτων, επιδιώκοντας την ανάπτυξη αγώνων και διεκδικήσεων για την επίλυσή τους, με ταυτόχρονη προσπάθεια σύνδεσης με τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού. Η οργάνωση αγώνων για το κάθε πρόβλημα, και για όλα μαζί, συνοδευόταν με σταθερό προσανατολισμό ανάδειξης των αιτιών και του πεδίου της οριστικής λύσης.

Το βασικό όπλο στην παρέμβαση της ΚΝΕ ήταν η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ και οι επιμέρους επεξεργασίες του Κόμματος που σήμερα έχουν μπει στο συρτάρι (θέσεις για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, Ενιαίο 12χρονο κτλ). Με καθήκον να βρει το νεολαιίστικο κίνημα το δρόμο του στο πλευρό της εργατικής τάξης στην προσπάθεια συγκρότησης του μετώπου, η ΚΝΕ με τη βοήθεια του Κόμματος:

-- Εδρασε μέσα στους φορείς της νεολαίας, (μαθητικά συμβούλια, φοιτητικούς συλλόγους, νεολαιίστικες εργατικές επιτροπές) στο έδαφος των προβλημάτων, με αντιμονοπωλιακούς - αντιιμπεριαλιστικούς στόχους πάλης, πρωταγωνιστώντας σε κάθε έκφραση των αγωνιστικών διαθέσεων της νεολαίας.

-- Συνέβαλε αποφασιστικά στη συγκρότηση του μαθητικού κινήματος, στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ και σταθεροποίησης της λειτουργίας των φοιτητικών συλλόγων, στην ένταξη νέων στα συνδικάτα.

-- Προετοίμασε και πρωτοστάτησε στις μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις 97-99, στις αντιιμπεριαλιστικές - αντιπολεμικές εκδηλώσεις, τις κινητοποιήσεις στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που επί σειρά χρόνων εμπόδιζαν την πλήρη εφαρμογή της πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

-- Αντιπαρατέθηκε με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις εξειδικεύοντας και προβάλλοντας την πολιτική του ΚΚΕ. Περιθωριοποίησε αναρχοαυτόνομες δυνάμεις μέσα στη νεολαία. Εδωσε μάχη με τον εθνικισμό (ιδιαίτερα την περίοδο των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία). Αντιπαρατέθηκε στο μαθητικό κίνημα, με το «ψευτο-συντονιστικό» Αριστεριστών, την Ελευθεροτυπία - εργολάβο στο χτύπημα της ΚΝΕ. Εβαλε στην άκρη την προπαγάνδα των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ περί «καπελώματος του κινήματος από την ΚΝΕ» και «ακομμάτιστου κινήματος». Στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, κατά τη διάρκεια πολεμικών επεμβάσεων σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν αντιμετώπισε την προσπάθεια υποβάθμισης του κινήματος σε ένα ανέξοδο «όχι στον πόλεμο».

Κατοχύρωσε την παρουσία και δράση της, αρκετές φορές με την άμεση σύγκρουση με παρακρατικούς μηχανισμούς (δολοφονικές επιθέσεις στον εορτασμό του Πολυτεχνείου 95-96, σε ΓΣ Νομικής 1998 - 99, ΤΕΙ 2001/2007, ΑΣΟΕΕ 2006-07, κ.α. Κάποιοι σήμερα τις ξέχασαν, και θεωρούν αντίστοιχα γεγονότα ως πρωτοφανή).

Εδωσε στο πλευρό του Κόμματος όλες τις πολιτικές μάχες, σε περιόδους και χώρους που η εξόρμηση με τον «Οδηγητή» και το «Ριζοσπάστη», ήταν ασυνήθιστο γεγονός. Υπερασπίστηκε και πρόβαλε το σοσιαλισμό ως όραμα και εμπειρία.

Μέσα από αυτή τη δράση αναπτύχθηκε οργανωτικά, γιατί είχε προσανατολισμό για «γερή και μαζική ΚΝΕ». Μαζική γιατί απευθύνεται παντού, χωρίς ταμπέλες, επιδιώκει να ριζώνει όπου μορφώνεται, ζει και εργάζεται η νεολαία. Γερή γιατί, ως σχολείο διαπαιδαγώγησης νέων επαναστατών, δεν ψάχνει να βρει τους «έτοιμους», αλλά μέσα από τη δράση και τη δημιουργική ένταξη στην οργανωμένη ζωή, διαπαιδαγωγεί αναπτύσσοντας την πρωτοβουλία, την επεξεργασία, την ανάληψη ευθύνης.

Από την περίοδο 2007-08, επιβλήθηκε μια στρεβλή εργατίστικη αντίληψη και πρακτική, η οποία επικυρώθηκε αναδρομικά στο 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ. Τρία χρόνια πριν προταθεί από την ΚΕ στο σχέδιο Προγράμματος η αλλαγή γραμμής συσπείρωσης από αντιιμπεριαλιστική σε αντικαπιταλιστική, στην ΚΝΕ είχε ήδη αποφασιστεί. Τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά, καθώς δημιουργούνται συνθήκες αμφισβήτησης της ύπαρξής της.

Η δράση μέσα στους φορείς της νεολαίας αντικαταστάθηκε με την ταύτιση της ΚΝΕ με το κίνημα, φτιάχνοντας φορείς στη βάση στρεβλών προτύπων «κόκκινων σωματείων», που εκφράζονται τα τελευταία χρόνια και στο εργατικό κίνημα (το ΜΑΣ έφτασε να συνεδριάζει ενώ διεξάγονται ΓΣ συλλόγων, το ΣΑΣΑ αποσπάστηκε από τα μαθητικά συμβούλια κ.ά.).

Η παρέμβαση σε όλα τα προβλήματα αντικαταστάθηκε με την αποσπασματική ενασχόληση έως και την αδιαφορία για αυτά. Η πρακτική αυτή οδήγησε στην ενίσχυση διαλυτικών φαινομένων στο νεολαιίστικο κίνημα, αλλά και στην περιθωριοποίηση της ΚΝΕ.

Η προσπάθεια παρέμβασης σε κάθε έκφραση αγωνιστικών διαθέσεων, αντικαταστάθηκε από το: «Είναι ενσωματωμένες από το σύστημα κινητοποιήσεις», αφήνοντας έρμαιο στις άλλες δυνάμεις το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των διαθέσεων της νεολαίας και του λαού.

Η ανάγκη συμπόρευσης του νεολαιίστικου κινήματος με το εργατικό, στη βάση των αιτημάτων και των κοινών πρωτοβουλιών, επιτυγχάνεται πλέον με τη μεταφορά φοιτητών σε εργατικές κινητοποιήσεις. Απευθυνόμαστε στους νέους (συνθηματολογία, στόχους, προπαγάνδα) σαν να είναι βιομηχανικό προλεταριάτο του 70'.

Κυριαρχεί η αντικειμενικοποίηση των δυσκολιών. Η μείωση στα σχολεία αποδίδεται στον αντικομμουνισμό των καθηγητών (λες και παλαιότερα δίδασκαν μαρξισμό - λενινισμό). Τη στιγμή που τα πανεπιστήμια είναι πιο μαζικά παρά ποτέ, η πτώση αποδίδεται στην ταξική διαστρωμάτωση των φοιτητών. Στα «πιο ταξικά» ΤΕΙ πέφτουμε ακόμα περισσότερο.

Η «κριτική και αυτοκριτική για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί» έγινε «η νεολαία δεν καταλαβαίνει, είναι ανώριμη», «εμείς τα λέμε σωστά οι άλλοι δεν πείθονται».

Η προσπάθεια αφομοίωσης των νέων μελών αντιμετωπίζεται με «πιο αυστηρά κριτήρια ένταξης», λες και έξω από την οργανωμένη ζωή μπορεί να λυθεί το πρόβλημα αφομοίωσης σε αυτή.

Αυτές οι πλευρές έχουν άμεσο αποτέλεσμα στη στρέβλωση των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών της ΚΝΕ, με παράγωγο αποτέλεσμα «να κλείνει η κάνουλα» τροφοδοσίας νέων μελών στο Κόμμα (ποιοτικά και ποσοτικά). Η ανανέωση των γραμμών του Κόμματος σήμερα, οφείλεται στην ανάπτυξη της ΚΝΕ από την ανασυγκρότηση. Τα αποτελέσματα της σημερινής κατάστασης της ΚΝΕ θα φανούν. Αν συνεχίσει η ΚΕ στο δρόμο που έχει χαράξει το τελευταίο διάστημα, τότε θα βρεθούμε να ξαναμιλάμε για ανασυγκρότηση.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, το Σχέδιο Προγράμματος και το Σχέδιο Καταστατικού.

Σύντροφοι, βρισκόμαστε, όπως ορθά σημειώνουν οι θέσεις, σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης που οξύνει τις αντιθέσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, δημιουργεί τριγμούς στις καπιταλιστικές συμμαχίες, όπως παραδείγματος χάριν η τάση μερίδας της αστικής τάξης για απομάκρυνση από την ΕΕ και προσανατολισμός των συμμαχιών με Ρωσία, Κίνα και αυξάνει τον κίνδυνο πολέμου. Στα πλαίσια αυτά θεωρώ ορθή τη θέση της ΚΕ για την ενδιάμεση θέση της Ελλάδας, με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ, θέση που απορρέει από την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και την ενσωμάτωσή της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Η κρίση αυτή οδήγησε σε μια ορισμένη δυσλειτουργία το αστικό κράτος, τους μηχανισμούς και τις υπηρεσίες του, γεγονός που επέβαλε την προσπάθεια αναμόρφωσής του, με βάση τους δύο πόλους, τον κεντροδεξιό (με άξονα τη ΝΔ) και τον κεντροαριστερό (με άξονα το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ). Στα πλαίσια της αναμόρφωσης, ασκήθηκε πίεση στο ΚΚΕ για συμμετοχή του σε «αριστερή» κυβέρνηση, σε μια μορφή δηλαδή αστικής διακυβέρνησης. Σκοπός ήταν η ενσωμάτωσή του, η απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών του. Θεωρώ πως η στάση μη συμμετοχής την οποία κράτησε το Κόμμα αποτελεί ορθή επιλογή, αλλά και παρακαταθήκη για το κίνημα, ίσως από τις πιο δύσκολες και σημαντικές κινήσεις στην ιστορία του. Η κρισιμότητα αυτής της απόφασης καταδεικνύεται από τα παραδείγματα άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων, τα οποία αποδεχόμενα τη συμμετοχή τους σε αστικές κυβερνήσεις απώλεσαν τα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά τους και κατέληξαν οπορτουνιστικά. Επιπλέον, η ορθότητα της επιλογής αυτής ήδη δικαιώνεται, παρακολουθώντας και μόνο τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά, ο οποίος έχει φτάσει σε σημείο να χαρακτηρίζει τα εγκλήματα των ΗΠΑ «σκιές», καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα πως αν το Κόμμα είχε δεχθεί την πρόταση της «αριστερής» κυβέρνησης θα είχε «συρθεί», μέσα σε τόσο μικρό διάστημα μάλιστα μετά τις εκλογές, σε τέτοιες φαιδρότητες.

Βέβαια, για τη συντελούμενη αναμόρφωση απαραίτητη, για το αστικό σύστημα, ήταν και είναι και η επίθεση στο ΚΚΕ, τόσο με πρόσχημα τα οικονομικά του ή με «επιθέσεις φιλίας» που μέμφονται την τακτική ή και τη στρατηγική του, συνδέοντάς την με τα χαμηλά ποσοστά στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, όσο και με την άγρια καταστολή, την προβοκάτσια ενάντια στο κίνημα και τη χυδαία αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας. Σκοπός, όπως σωστά αποτυπώνεται και στις Θέσεις, το καναλιζάρισμα της οργής σε δρόμους ανώδυνους, μακριά από το ΚΚΕ και την περιθωριοποίησή του, τόσο μέσα στο κοινοβούλιο, όσο κυρίως μέσα στην κοινωνία, καθώς και η τρομοκράτηση όσων έχουν αγωνιστική διάθεση, όσων προσεγγίζουν τους ταξικούς αγώνες.

Οσον αφορά τη Λαϊκή Συμμαχία, θεωρώ σωστές τις θέσεις της ΚΕ, τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά της, όσο και ως προς το χαρακτήρα της. Αποτελεί δείγμα της ωρίμανσης του Κόμματος, αποτέλεσμα της επεξεργασίας της ιστορίας μας, της αταλάντευτης στάσης μας παρά το σκληρό ιδεολογικοπολιτικό πόλεμο εναντίον του ΚΚΕ. Ως όρος αποτυπώνει με σαφήνεια την ανάγκη συμμαχίας εργατών - φτωχών αυτοαπασχολούμενων - αγροτών με αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα και καθιστά σαφές ότι μιλάμε για συμμαχία κοινωνική και όχι κορυφών, της οποίας ο ρόλος δεν περιορίζεται μόνο στην επαναστατική κατάσταση, αλλά και στην περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων, όπου θα δράσει ακριβώς ως πόλος αυτής της συγκέντρωσης, ενώ καθημερινά, εδώ και τώρα θα παλεύει για τη διαφύλαξη και διεύρυνση των κατακτήσεων του λαού. Προσωπικά, θεωρώ πως δεν αποτελεί μεταβολή ή ακύρωση της θέσης για το ΑΑΔΜ, αλλά εξέλιξή του στην κατεύθυνση που προστάζουν οι ραγδαίες εξελίξεις από το 15ο Συνέδριο, μέχρι σήμερα, τις οποίες σωστά επεξεργάστηκε και επεξεργάζεται το ΚΚΕ.

Η προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας θα πρέπει να αποτελέσει βασικό μας καθήκον, το οποίο άλλωστε θα πρέπει να είναι συνδεδεμένο άμεσα με το κύριο καθήκον κάθε κομμουνιστή, την οικοδόμηση στο χώρο ευθύνης μας. Ως σήμερα, έχουμε κάνει ως ΚΝΕ άνοιγμα σε παιδιά που η κοινωνικοταξική τους καταγωγή ποικίλλει. Εχουμε προσεγγίσει τόσο εργατόπαιδα, όσο και παιδιά από οικογένειες αυτοαπασχολούμενων, αλλά και αγροτών, αναπτύσσοντας τη στρατηγική του Κόμματος και την ανάγκη, αλλά και άμεσο συμφέρον όλων των εκμεταλλευόμενων για συγκέντρωση δυνάμεων που εν μέρει έχει αποδώσει συσπειρώνοντας στις γραμμές των Επιτροπών Αγώνα και του ΜΑΣ. Ωστόσο, σε σχέση με τη θύελλα των μέτρων, με τις σαρωτικές αλλαγές στο χώρο της Παιδείας, η συσπείρωση αυτή είναι πίσω από τις απαιτήσεις. Είναι άμεση ανάγκη ο περίγυρός μας αυτός να διευρυνθεί περαιτέρω και να έρθει σε καθημερινή επαφή μαζί μας, με τον Κνίτη και την Κνίτισσα του αμφιθεάτρου, με τον πρωτοπόρο στη σχολή και το πανεπιστήμιο, αλλά και με το πρόπλασμα της Λαϊκής Συμμαχίας, τη Λαϊκή Επιτροπή της περιοχής του, ενώ οι εργαζόμενοι συμφοιτητές μας να ενταχθούν στα σωματεία τους, να κατανοήσουν, με επίμονη προσπάθεια δική μας, τη σημασία του οργανωμένου ταξικού αγώνα, την κρισιμότητα τού να στέκεσαι απέναντι στις αξιώσεις του αφεντικού και οι συμφοιτήτριές μας να δραστηριοποιηθούν στα πλαίσια της ΟΓΕ.

Η δράση αυτή, η συνεχής επαφή δηλαδή, του περίγυρού μας με το ΜΑΣ, με το σωματείο του, με τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ, αν εργάζεται, με τους αγωνιστικούς φορείς της περιοχής του, αλλά και η προσωπική μας επαφή, η γνώση των προβλημάτων του και η κατανόησή τους εκ μέρους μας, καθώς και η άμεση παρέμβαση για τη λύση τους, είναι οι παράγοντες εκείνοι που θα οδηγήσουν στην οικοδόμηση. Η καθημερινή, δηλαδή, «τριβή» τόσο με την ιδεολογία-κοσμοθεωρία μας, αλλά και με την πρακτική της εφαρμογή, με τους ταξικούς αγώνες, είναι εκείνη που θα συντελέσει στην οργάνωση νέων δυνάμεων, οι οποίες θα έχουν έτσι ήδη γνωρίσει τι σημαίνει οργανωμένη ζωή, καθημερινός αγώνας για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αγώνας εδώ και τώρα για το πιο ρεαλιστικό και συνάμα πιο αναγκαίο, την ανατροπή της εξουσίας των αστών και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ειδικότερα, μέσα στα πανεπιστήμια, είναι αναγκαία η ενίσχυση της μαζικότητας των Επιτροπών Αγώνα, η ύπαρξή τους σε κάθε εξάμηνο, έτος, εργαστήριο, οι ιδεολογικές παρεμβάσεις τόσο κατά τη διάρκεια των μαθημάτων όσο και με τη μορφή διαλέξεων ή ακόμη και αντιμαθημάτων. Σημαντική είναι επίσης η παρέμβαση στον πολιτιστικό τομέα με την προβολή στρατευμένων καλλιτεχνών, δράση η οποία έως τώρα έχει αποδείξει πως ωθεί μια μεγάλη μερίδα συμφοιτητών μας στο να εμβαθύνουν στη μελέτη της κοσμοθεωρίας μας.