Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

1) Κατανοώ ότι η συνειδητοποίηση των πραγματικών κοινωνικοπολιτικών δεδομένων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και η προοπτική συσπείρωσης γύρω από τη δική μας πρόταση, δεν είναι απλή, ούτε εύκολη υπόθεση. Είμαι, όμως, βέβαιος ότι στο τετράχρονο που πέρασε οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες από ό,τι στο παρελθόν, ενώ -δυστυχώς- στο μέλλον θα είναι πολύ πιο δυσμενείς.

Ενας από τους λόγους που, κατά τη γνώμη μου, το Κόμμα μας δεν κατάφερε να προσαρμόσει έγκαιρα τη δράση του στην πραγματικότητα που δημιούργησε η οικονομική κρίση, ήταν και οι προηγούμενες εκτιμήσεις για τις οικονομικές εξελίξεις.

Στην προσπάθειά μας να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική, καταλήξαμε σε λάθος συμπεράσματα για την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Ετσι, όταν οι αστοί ανακοίνωσαν ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής κρίσης, το Κόμμα αποδείχθηκε απροετοίμαστο να αναλάβει πρωτοβουλίες για την οργάνωση της λαϊκής αντίδρασης - αγανάκτησης, σε σωστή κατεύθυνση. Το μοναδικό, δηλαδή, κόμμα που, σωστά, έχει αναγάγει σε ιδεολογία του τη θεωρία των περιοδικών οικονομικών καπιταλιστικών κρίσεων, βρέθηκε, όπως φαίνεται και από τα ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου, ανέτοιμο, μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο..

Από την εποχή του προηγούμενου Συνεδρίου, διατύπωνα την άποψη ότι ο οικονομικός κύκλος, στις σύγχρονες συνθήκες, δεν εμφανίζεται με την κλασική του μορφή, αλλά καμουφλαρισμένος. Σε αυτό συνηγορεί, πρώτον η μείωση της παραγωγής στους κλάδους της υλικής παραγωγής και παράγοντες όπως η πρωτοφανής υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, η απελευθέρωση των αγορών, η αύξηση των τραπεζικών δανείων, η μεταφορά της βάσης παραγωγής από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην Ασία.

Στο Κόμμα όμως δε χωρούσε δεύτερη συζήτηση, πέρα από τη θετική αποτίμηση της πορείας του καπιταλισμού στη χώρα. Αναλύσαμε τα στοιχεία που είχαμε στη διάθεσή μας με μικροαστικά κριτήρια, κάναμε και μερικές στατιστικές αλχημείες και συμπεράναμε: Πρώτον, ότι έχουμε να κάνουμε με μια ιμπεριαλιστική χώρα σε φάση ανόδου. Δεύτερον, ότι υπάρχει βελτίωση της θέσης στα πλαίσια της ΕΕ. Και τρίτον προδικάζαμε νέες ανατροπές υπέρ της Ελλάδας στα πλαίσια της Ενωσης αυτής. Στις αιτιάσεις ότι ολόκληρη η βιομηχανία της χώρας καταστρέφεται, δινόταν η απάντηση ότι είναι λάθος να μιλάμε για «συρρίκνωση» της βιομηχανίας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν σωστό. Το κακό είναι ότι, οι λανθασμένες εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας συνέπεσαν με το ξέσπασμα της κρίσης.

Η εκδήλωση της κρίσης, που από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από κάθε προηγούμενη κρίση (με γνώμονα τη διάρκεια, το βάθος, τις προοπτικές αντιμετώπισής της, το μέγεθος των καταστροφών που προκαλεί, τη συμμετοχή της χώρας σε ενιαίο νόμισμα κλπ), θα έπρεπε να σημάνει τον επανακαθορισμό του συνόλου της πολιτικής δράσης και της καθημερινής παρέμβασης του Κόμματος.

Σε περίπτωση που θα είχαμε εκτιμήσει σωστά την πορεία των φάσεων του οικονομικού κύκλου, το ΚΚΕ θα μπορούσε από την πρώτη στιγμή, αντί να αντιπαλεύει μέτρο το μέτρο, να βγει με τη δική του συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη πρόταση αντεπίθεσης. Την πρόταση, τα αιτήματα και τις πολιτικές που περιγράφονται στο κεφάλαιο «Βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης» του Μετώπου, όπως αποτυπώνονται στο ισχύον Πρόγραμμα του Κόμματος.

Προσθετικά και με δεδομένο ότι το ζήτημα αιχμής που παρουσιάστηκε ήταν το θέμα της εξόφλησης του κρατικού χρέους, εμείς από την πρώτη στιγμή οφείλαμε να αναβαθμίσουμε σε σύνθημα λαϊκής συσπείρωσης, σε μέτωπο το «ούτε ένα ευρώ στους πιστωτές της οικονομικής ολιγαρχίας», πολύ περισσότερο που λόγος γίνεται για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ.

Γύρω από έναν τέτοιο στόχο, θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε το σύνολο των αιτημάτων που περιγράφονται στις «προγραμματικές κατευθύνσεις», όπως αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής με έμφαση στην άμεση κοινωνικοποίηση των μονάδων που εγκαταλείπονται από τους εργοδότες, το πάγωμα κάθε μέτρου που χειροτερεύει την κατάσταση των εργαζομένων κοκ.

Οι ραγδαίες αλλαγές που σημειώνονται στην διάρθρωση των κοινωνικών στρωμάτων, επιδρούν καταλυτικά στη συμπεριφορά των μαζών, οι οποίες σε τέτοιες φάσεις είναι περισσότερο δεκτικές σε μετακινήσεις. Μόνο που αυτή η διαθεσιμότητα θα έπρεπε να συναντηθεί με το Κόμμα, να μπολιαστεί με την ταξική πάλη, να ενταχθεί στο μέτωπο αντίστασης και αντεπίθεσης. Κάτι τέτοιο δεν έγινε.

2) Δεν συμμερίζομαι τους πανηγυρισμούς που εμφανίζονται στον Προσυνεδριακό Διάλογο, επειδή επικράτησαν, λέει, τα επαναστατικά χαρακτηριστική του Κόμματος, σιγουρεύτηκε η στρατηγική του, δεν γίναμε τσόντα αστικής κυβέρνησης.

Κάποιοι σύντροφοι είδαν στο προτεινόμενο Πρόγραμμα το αναγκαίο «κλικ» προς τα αριστερά, άλλοι ανακάλυψαν ότι αυτό το Πρόγραμμα του ΚΚΕ αποτελεί αγκάθι στο μάτι των αστών.

Γιατί; Επειδή, υποστηρίζουν, φέρνει το σοσιαλισμό πιο κοντά.

Καλά είναι τα λόγια. Ομως μην ξεχνάμε ότι ο Χρουστσόφ έμεινε στην ιστορία, πέρα από το ότι ήταν δεξιός οπορτουνιστής, και επειδή στο 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, υποστήριζε στα λόγια ότι το 1981, θα είχε ολοκληρωθεί η οικοδόμηση του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ!

Οι δραματικοί τόνοι με τους οποίους εκθειάζεται μερικές φορές η σημασία του προτεινόμενου Προγράμματος, δίνουν την αίσθηση ότι μέχρι σήμερα το ΚΚΕ πορευόταν περίπου στα τυφλά, ήταν σχεδόν έρμαιο των εξελίξεων και των περιστάσεων.

Χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι σύντροφοι που μιλούν με αυτόν τον τρόπο, στην ουσία μιλούν απορριπτικά για το ΚΚΕ, εμφανίζοντάς το να πηγαίνει με ασταθή πυξίδα, χωρίς ταξικά χαρακτηριστικά, χωρίς επαναστατική στρατηγική, ευάλωτο σε πιέσεις για (δεξιές πάντα) αποκλίσεις. Ενα ΚΚΕ που τώρα βάζει τέρμα στις αυταπάτες και κλείνει τις πόρτες του στον οπορτουνισμό.

Μα τόσο σκάρτο ήταν βρε σύντροφοι το Κόμμα μας; Τόσο οπορτουνισμό κουβάλαγε στα σπλάχνα του και ήμασταν γεμάτοι τρόμο, για το πού θα γείρει η πλάστιγγα; Και όλοι εμείς που βρεθήκαμε στρατευμένοι στο ΚΚΕ να παλεύουμε είκοσι και τριάντα και σαράντα χρόνια, δίνοντας μάχες και για την καθαρότητα της γραμμής του, κακώς πιστεύαμε ότι ήταν μάχες νικηφόρες; Κι αν είναι έτσι τα πράγματα, πότε είχαμε δίκαιο; Χτες ή σήμερα;

Βέβαια, το έναυσμα για τέτοιου είδους προσεγγίσεις το δίνει η ΚΕ. Κρίμα. Λέγοντας, όμως, ότι το προτεινόμενο Πρόγραμμα «ενσωματώνει» τα συμπεράσματα από τις συζητήσεις για το «Σοσιαλισμό» και την «Ιστορία», αφού κομβικό σημείο των εκτιμήσεων σε αυτά τα κείμενα είναι ο δεξιός οπορτουνισμός που κυριάρχησε στο ΚΚΣΕ και λίγο αργότερα στο ΚΚΕ, συμπερασματικά καταλήγεις ότι το νέο Πρόγραμμα, είναι το Πρόγραμμα που επαναφέρει το Κόμμα στο σωστό δρόμο.

Σωστός, ωστόσο, δρόμος δεν είναι να ισοπεδώνουμε το χτες και το προχτές στην προσπάθεια να στηριχτούν οι σύγχρονες επεξεργασίες. Ούτε οι μονοκονδυλιές που διαγράφουν επιλογές ζωής δεκάδων χιλιάδων μελών του Κόμματος. Γιατί, αγαπητοί μου σύντροφοι και συντρόφισσες, αμφισβήτηση επιλογών μιας ολόκληρης ζωής είναι να μου λέει σήμερα το Κόμμα μου, ότι τώρα θα αποκατασταθούν πλήρως τα κομμουνιστικά - επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Μπροστά στο 19 Συνέδριο του Κόμματος που είναι η κορυφαία εσωκομματική διαδικασία αρχικά θα ήθελα να εκφράσω την πλήρη συμφωνία μου με τις Θέσεις, το σχέδιο προγράμματος και το καταστατικό του Κόμματος.

Η διεξαγωγή του συγκεκριμένου Συνεδρίου γίνεται κάτω από διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με το προηγούμενο, δηλαδή μετά από ένα εκλογικό αποτέλεσμα αρνητικό για το λαό, καθώς και κάτω από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης όπου οι συνέπειές της βαραίνουν όλο και περισσότερο τις πλάτες της εργατικής τάξης. Συνεπώς, όπως προκύπτει και από τις Θέσεις, καμία κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την πολιτική. Μόνο το Κόμμα μας είναι αυτό που παρουσιάζει μια διαφορετική πολιτική πρόταση και σχέδιο όχι για κυβέρνηση διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης αλλά για λαϊκή εργατική εξουσία.

Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν αγώνες με ταξικό περιεχόμενο, π.χ. η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στη «Χαλυβουργία», άλλα όπως εκτιμούμε το εργατικό λαϊκό κίνημα δε βρίσκεται εκεί που θα έπρεπε να είναι λόγω και των συνθηκών που υπάρχουν.

Ετσι προκύπτει και μπαίνει και από τις Θέσεις η σημαντικότητα και η κατεύθυνση της δουλειάς μας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και της Κομματικής οικοδόμησης στηριζόμενη στο πιο βασικό όπλο μας τη στρατηγική και πολιτική του Κόμματος.

Είναι ένα κομμάτι που η αποτελεσματικότητα της δράσης μας είναι περιορισμένη. Πρέπει και με όπλο το νέο πρόγραμμα να παρέμβουμε πιο μαζικά, τακτικά και μαχητικά στους χώρους δουλειάς εκεί που παράγεται ο πλούτος για την απόκτηση δυνάμεων σε κρίσιμους χώρους για την ύστατη στιγμή. Στόχος μας ταυτόχρονα να απεγκλωβίσουμε όλο και περισσότερο κόσμο από την κυρίαρχη ιδεολογία.

Οπως μπαίνει και από τις Θέσεις, ένας από τους πιο σημαντικούς στόχους μας για τη συνέχεια είναι η ανάπτυξη και βελτίωση του ιδεολογικού πολιτικού επιπέδου μας. Μέσα από την καλή μελέτη των Θέσεων, τον κομματικό Τύπο αλλά και τα βιβλία μας, ώστε να είμαστε ικανοί να αντέξουμε σε οποιαδήποτε στροφή της ταξικής πάλης, να είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε αντιπαράθεση μέσα στους χώρους, αλλά και για το πώς στην πράξη θα βοηθήσουμε στην ωρίμανση του ιδεολογικού πολίτικου επιπέδου της εργατικής τάξης ώστε να διαμορφώσει και να αποκτήσει τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται. Καθώς να μπορούμε να εκλαϊκεύσουμε αποτελεσματικότερα την πολιτική και στρατηγική του Κόμματος τόσο στον περίγυρό μας αλλά και στους χώρους που ιεραρχούμε, δίνοντας ταυτόχρονα τη σωστή κατεύθυνση πάλης δημιουργώντας πάντα προϋποθέσεις στρατολογίας.

Ενας σημαντικός άξονας που τονίζουν οι θέσεις και βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας που πρέπει και εμείς να το ανοίξουμε, είναι οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τα ζητήματα που δημιούργησαν οι τελευταίες εκλογές τόσο στο εσωτερικό μας αλλά και στους φίλους του Κόμματος. Είναι ότι το ΚΚΕ σωστά δεν πήρε μέρος σε κυβέρνηση διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης ή κυβέρνηση αριστεράς όπως την παρουσιάζουν, με μοναδικό σκοπό να προσπαθήσουν να αναχαιτίσουν το Κόμμα ώστε να παρεκκλίνει από την πολιτική και στρατηγική του, θεωρώντας ότι χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία μας για μία κυβέρνηση αριστεράς προς όφελος του λάου. Το Κόμμα μας όμως δε διάλεξε το δρόμο της μεταρρύθμισης αλλά επέλεξε να κρατήσει σταθερή γραμμή προς τη Σοσιαλιστική επανάσταση που είναι η μοναδική προοπτική για την εργατική τάξη.

Πρέπει και με βάση όλα αυτά και κυρίως με ευθύνη των στελεχών να διαμορφώνεται το απαραίτητο κλίμα με τη μορφή υλοποίησης των στόχων και αποφάσεων που θέτουμε δίνοντας πάντα τη σωστή κατεύθυνση ώστε να μην πηγαίνουμε πίσω από τις απαιτήσεις, που κάποιες φορές συμβαίνει αυθόρμητα λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων που υπάρχει.

Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότερος κόσμος ακούει τι λέει το ΚΚΕ, ασχέτως αν συμφωνεί εξολοκλήρου με την πολιτική του Κόμματος ή την υιοθετεί. Με βάση αυτό πρέπει να αξιοποιήσουμε ένα από τα πιο σημαντικά όπλα της φαρέτρας μας που είναι το πρόγραμμα του Κόμματος ώστε να απαντήσουμε στα ερωτήματα όλο και περισσότερων ανθρώπων για το πώς θα είναι στο Σοσιαλισμό. Καθώς επίσης, το συγκεκριμένο πρόγραμμα που είναι το σχέδιο κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη να είναι ο καθημερινός καθοδηγητής με εξειδίκευση στο χώρο ευθύνης, να είναι ο εμπνευστής της εργατικής τάξης που θα τράβα συνεχώς νέες μάζες στην ταξική πάλη, θα αποσπά δυνάμεις από την επιρροή των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, θα προετοιμάσει κατάλληλα δυνάμεις ικανές να τραβήξουν μέχρι το τέλος.

Με αφορμή και το 19 Συνέδριο του Κόμματος, καθώς όπως έμπαινε και από την εκτίμηση της ΚΕ για τις τελευταίες εκλογές, πρέπει να ελέγξουμε τους δεσμούς που έχουμε με τον περίγυρο μας θέτοντας πιο γερές βάσεις και όχι να έχουμε επαφή μαζί του μόνο μπροστά σε σταθμούς. Σημαντικό είναι μέχρι το Συνέδριο να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες συσκέψεις με τον περίγυρό μας και τους εργαζόμενους στου χώρους δουλειάς ώστε να φτάσει παντού η πολιτική και στρατηγική του ΚΚΕ. Τέλος, πρέπει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο την προσυνεδριακή περίοδο και να βγούμε πιο δυνατοί σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, στην οργάνωση της δράσης μας καθώς και στη στρατολογία και οικοδόμηση ώστε να είμαστε πιο ικανοί να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις.