Οι δάσκαλοι του μαρξισμού προσέφεραν στο προλεταριάτο πολύτιμα όπλα. Κατά την άποψή μου, ανάμεσα στα πιο ισχυρά είναι η θεωρία της υπεραξίας του Κ. Μαρξ και η θεωρία του ιμπεριαλισμού του Β.Ι. Λένιν, που αποδεικνύει το νομοτελειακό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Θεωρώ ότι με τις προτεινόμενες αλλαγές στο πρόγραμμα του κόμματος, παραποιείται η θεωρία του ιμπεριαλισμού και πραγματοποιείται μία βαθιά τομή στην πολιτική και θεωρητική ιστορία του κόμματος, μια απομάκρυνση από το μαρξισμό-λενινισμό και μία στροφή προς ένα περίεργο εκλεκτικισμό.

Ο ιστορικός υλισμός δεν αναγνωρίζει ενδιάμεσους τρόπους παραγωγής, ωστόσο αντιλαμβάνεται ενδιάμεσες ή μεταβατικές πολιτικές μορφές του εποικοδομήματος, οι οποίες ανάλογα με τις εξελίξεις στην παραγωγική βάση αργά ή γρήγορα παγιώνονται ή εξαλείφονται ως τέτοιες. Με άλλα λόγια, λαμβάνει υπόψη του αντικειμενικά στάδια που επιβάλλουν στους κοινωνικούς σχηματισμούς και στην ταξική πάλη οι εξελίξεις στην υλική βάση. Ο ιστορικός υλισμός, επίσης, αναγνωρίζει δύο βασικές ποιοτικές κατηγορίες χωρών στο σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα κρατών: Τις ιμπεριαλιστικές χώρες και τις εξαρτημένες χώρες. Ωστόσο, αντιλαμβάνεται παράλληλα την πληθώρα ειδικών μορφών με τις οποίες εκφράζεται η ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Με άλλα λόγια, σε κάθε περίπτωση ο ιστορικός υλισμός αντιμετωπίζει τις κοινωνικές κατηγορίες ως ιστορικές.

Επειδή ακριβώς, οι διάφορες περιοχές του πλανήτη ενσωματώθηκαν «ιστορικά» στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, το έκαναν υποχρεωτικά είτε ως ήδη πρωτοπόρες βιομηχανικές χώρες είτε ως χώρες προμηθευτές πρώτων υλών και εργατικής δύναμης. Αυτό το βαθύ σχίσμα μεταξύ των χωρών συντελείται πριν από το πέρασμα του καπιταλισμού στο ανώτερό του στάδιο, το ιμπεριαλιστικό, και καθόρισε το ποιες υπήρξαν ιμπεριαλιστικές χώρες.

Ο ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη στις αρχές του 20ού αιώνα και όλες οι περιοχές του πλανήτη είναι τότε μοιρασμένες ανάμεσα σε έξι ιμπεριαλιστικές χώρες. Μόνο ύστερα από τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις και τις νίκες του παγκόσμιου αντι-ιμπεριαλιστικού και αντι-αποικιακού κινήματος, κατάφεραν κάποιες πρώην εξαρτημένες χώρες και λαοί του κόσμου να γεφυρώσουν το χάσμα της υπανάπτυξης και να είναι σήμερα, ναι μεν ξανά εξαρτημένες, ωστόσο χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης και όχι απλές «μπανανίες».

Δεδομένου, λοιπόν, πως πράγματι δεν υπάρχουν ενδιάμεσες εξουσίες ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική και τη λαϊκή εξουσία, δεδομένου ότι η χώρα ιδρύθηκε το 1830 σε εξαρτημένη θέση και ότι στις αρχές του 20ού αιώνα δεν ανήκε στις ιμπεριαλιστικές βιομηχανικές δυνάμεις. Δεδομένου τέλος, ότι από τότε, ουδέποτε πραγματοποίησε κάποια νικηφόρα σοσιαλιστική ή έστω αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση: Η θέση της ήταν και παραμένει εξαρτημένη στον παγκόσμιο καταμερισμό του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Με την επικυριαρχία του ευρωπαϊκού και αμερικάνικού ιμπεριαλισμού να κυμαίνεται από το 1830 και έπειτα, από την ανοιχτή επέμβαση, μέχρι τον έλεγχο σε συνθήκες τυπικής πολιτικής ανεξαρτησίας.

Εξαιτίας λοιπόν, ιστορικών λόγων η Ελλάδα σήμερα δεν ανήκει στις πλέον καθυστερημένες, αλλά στις καπιταλιστικές χώρες «μέσης καθυστέρησης». Οπότε, από το 1830 και μέχρι σήμερα, η βασική της κοινωνική αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα σε κεφάλαιο και εργασία. Παρόμοια, εξαιτίας της ιστορικά εξαρτημένης θέσης της, η κυρίαρχη αντίθεσή της είναι εκείνη ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό και τα ξένα μονοπώλια, που μαζί με τους ντόπιους καπιταλιστές, του επιβάλλουν διπλή καταπίεση.

Το κόμμα μας πιστό στο γενικό πλαίσιο αυτής της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης από τη δεκαετία του 30' και μετά, με διάφορα μετωπικά σχήματα, ανάλογα με την εποχή -σωστά ή λανθασμένα, επιτυχημένα ή όχι- προσπάθησε να εκφράσει αυτήν την κυρίαρχη αντίθεση και να συσπειρώσει στη βάση τις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Ετσι, και το ισχύον του πρόγραμμα προτείνει το ΑΑΔΜ, για να αντιπαλέψει στο σήμερα αυτήν την κυρίαρχη αντίθεση, που βασανίζει μαζί με την πάντα παρούσα βασική το λαό μας.

Τα τελευταία χρόνια ειδικά, η διπλή καταπίεση έχει βαρύνει δραματικά πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού, των ταλαντευόμενων και άπειρων πολιτικά μεσαίων στρωμάτων και της διασπασμένης εργατικής τάξης. Η εξάρτηση έχει βαθύνει, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, ραγδαία και ριζικά. Το καπιταλιστικό κράτος και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί έχουν πετάξει τη μάσκα της αστικής νομιμότητας.

Το ΑΑΔΜ μπορεί σήμερα να εκφράσει την κυρίαρχη και βασική αντίθεση που βασανίζουν το λαό μας με μεγάλη σαφήνεια. Μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες ταλαντευόμενες και άπειρες μάζες και να ενώσει κάτω από τις σημαίες του το προλεταριάτο: Αντι-ιμπεριαλιστικά, ενάντια σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Αντιμονοπωλιακά, ενάντια σε τρόικα, ντόπια, ξένα μονοπώλια και μνημόνια, σε ενωτικό εργατικό μέτωπο πάνω στη βάση του μίνιμουμ προγράμματος του ΠΑΜΕ. Δημοκρατικά, ενάντια στο φασισμό του αστικού κράτους και του παρακράτους του. Οι σημαίες με τα σφυροδρέπανα δεν υποστέλλονται, τουναντίον, θα πληθύνουν πάνω στο εύφορο έδαφος ενός τέτοιου μετώπου.

Αντίθετα, το σχήμα που προτείνεται προς ψήφιση στο Συνέδριο από την Κεντρική Επιτροπή ταυτίζει το κόμμα με το μέτωπο, την τακτική με τη στρατηγική, την κυρίαρχη με τη βασική αντίθεση. Είναι μία κατασκευή δίχως νόημα. Η συσπείρωση σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή βάση για τη λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία, είναι οργάνωση της πολιτικά συνειδητοποιημένης πρωτοπορίας του προλεταριάτου, γιατί έχει στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και άρα την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, ένα καθήκον το οποίο πληροί επαρκώς το κομμουνιστικό κόμμα.

Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ και της μεθοδολογικής ουσίας του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, σήμερα που η πραγματικότητα της διπλής καταπίεσης είναι περισσότερο από ποτέ χειροπιαστή για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι ολέθρια και εντάσσεται σε μία γενικότερη απομάκρυνση από τον πλούτο της μεθοδολογίας του μαρξισμού-λενινισμού. Ενδεικτικά, μεθοδευμένα και αντικαταστατικά τα τελευταία χρόνια και με κορύφωση την αναθεώρηση της ίδιας της ιστορίας του κόμματος: 1) Η λενινιστική έννοια της εξάρτησης αντικαθίσταται με τη σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική θέση περί «αλληλεξάρτησης». 2) Η έννοια της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, από το νεολογισμό της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». 3) Η διαλεκτική και η ανάλυση του συγκεκριμένου, από γενικόλογες αφαιρετικές προτάσεις ή αναλύσεις τύπου «άσπρο - μαύρο».

Το 19ο Συνέδριο καλείται να νομιμοποιήσει αυτές τις αλλαγές στις αναλύσεις του κόμματος και μαζί τις συνέπειες που έχουν στην πολιτική και πρακτική του, όπως εκδηλώνονται τα τελευταία επτά χρόνια. Μάλιστα, τις αποτυπώνει σε νέο πρόγραμμα και καταστατικό. Τα ερωτήματα είναι ανοιχτά μπροστά μας: Γιατί κρίνεται επιτυχημένη, και μάλιστα τόσο ώστε να προκαλέσει ολόκληρη προγραμματική και καταστατική αλλαγή, μία πολιτική που οδηγεί στη συρρίκνωση της οργανωτικής δύναμης, της εκλογικής και συνδικαλιστικής επιρροής του κόμματος; Τέλος, γιατί προτείνονται αυτές οι αλλαγές τη στιγμή που το ΑΑΔΜ, είναι πιο επίκαιρο για την πατρίδα από ποτέ;

Στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας η ΚΕ εκτιμά ότι η οικονομική κρίση, αντικειμενικά, αποδυνάμωσε «μέσα με τα οποία το καπιταλιστικό κράτος εξασφάλιζε τον έλεγχό του σε εργατικές λαϊκές μάζες». Αποτέλεσμα ήταν η δρομολόγηση διεργασιών για την «αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ» (Θέση 16).

Εκτιμάται ακόμη ότι η αναμόρφωση θα πραγματοποιηθεί «στη βάση της εναλλαγής του μείγματος διαχείρισης», μεταξύ της περιοριστικής - «(νεο)φιλελεύθερης» και της επεκτατικής - «κεϋνσιανής» δημοσιονομικής πολιτικής, ως καταλληλότερης «να δώσει περισσότερες εναλλαγές κυβερνήσεων από συνεργαζόμενα κόμματα» (Θέση 17).

Δυστυχώς η μη έγκυρη σύλληψη από την ΚΕ του πλαισίου αναμόρφωσης, του αστικού πολιτικού συστήματος, σε μεγάλο βαθμό προσδιόρισε και το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Η ΚΕ παραδέχεται ότι «δε συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, (...), στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε το ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας» (Θέση 29).

Τα παραπάνω παρατίθενται προκειμένου μπροστά στο 19ο Συνέδριο να σημάνει, έγκαιρα αυτή τη φορά, κόκκινος συναγερμός στα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ για την προάσπιση του επαναστατικού χαρακτήρα που οφείλει να έχει. Η αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού δεν πρέπει να συμπαρασύρει τη στρατηγική του ΚΚΕ!

Η αντιπαράθεση για την προγραμματική αντικατάσταση του «ΑΑΔΜ» από τη «Λαϊκή Συμμαχία» οφείλεται στη μεταφορά, εντός του Κόμματος, της ιδεολογικής πλατφόρμας που χρησιμοποιεί η αστική τάξη για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και τη διαχείριση της κρίσης σε όφελός της.

Η προσαρμογή της αστικής διακυβέρνησης «σε νέα μορφή, αυτή της συνεργασίας αστικών κομμάτων» (Θέση 16), αποτυπώθηκε αρχικά με την επιλογή της κυβέρνησης Παπαδήμου (11/2011). Εξάλλου, οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις 19-20/10/2011 και οι μαζικές αποδοκιμασίες πολιτικών στις παρελάσεις στις 28/10/2011, απέδειξαν την αδυναμία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί τόσο τις εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις όσο και τις ενδοαστικές διαμάχες που κορυφώθηκαν με αφορμή την πιθανή διενέργεια δημοψηφίσματος για την ΕΕ.

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν επόμενο, αντικειμενικά, πιθανόν και προσχεδιασμένα, να επιταχύνει διεργασίες, στην κατεύθυνση των συγκλίσεων, και μεταξύ των διαφωνούντων με το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης. Η προγραμματική συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων, «μοιραία», αναζητούσε πολιτικό αντίβαρο από ένα αντίστοιχο «μίνιμουμ πρόγραμμα» όσων αντιμάχονταν τα αντιλαϊκά μέτρα.

Η αστικά αναγκαία αναστήλωση σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα ικανού να ενσωματώσει μεγάλο μέρος των αντιδράσεων των εργατικών - λαϊκών μαζών, μόλις ξεκινούσε. Εφόσον, όμως, η κυρίαρχη ιδεολογία έθεσε τις μάζες σε μιας τέτοιας κατεύθυνσης κίνηση, ούτε το ΚΚΕ, ως οργανικό κομμάτι της κοινωνίας, ήταν εύκολο να παραμείνει ανεπηρέαστο. Αλλωστε μια πρώτη πρόβα πραγματοποιήθηκε στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων», το καλοκαίρι του 2011.

Σε συνέπεια της παραπάνω συλλογιστικής, αρχές Φεβρουαρίου 2012 εμφανίστηκε ο ιστότοπος με το όνομα «Εργατικός Αγώνας». Τον ίδιο μήνα (18/2), και ενώ στις 12/2 ψηφίστηκε το «Μνημόνιο 2», πρώην μέλος του Γραφείου ΚΣ της ΚΝΕ ανάρτησε στο προσωπικό του ιστολόγιο μια «ολοκληρωμένη τοποθέτηση» αναφορικά με τις διαφωνίες που τον οδήγησαν εκτός Κόμματος δεκαεπτά (!) μήνες πρωτύτερα.

Η σύγκλισή τους στο πολιτικό σκεπτικό προφανής. Διαχωρισμός βάσης και ηγεσίας του Κόμματος, κριτική στη δεύτερη για απομονωτισμό, για συνειδητή - σταδιακή παρέκκλιση από τις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού και εγκατάλειψη του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου κλπ. Ιδιαίτερη έμφαση δίνονταν, στη μη συγκρότηση, με ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ, μιας «ΑΑΔ» κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας ικανής, με την πάλη της και ενδεχομένως τη διακυβέρνησή της, να ανακόψει την αντιλαϊκή λαίλαπα. Το μήνυμα καθαρό. Κυβέρνηση «αριστερής συνεργασίας» σε «ΑΑΔ» πλαίσιο.

Με τη συνεχή αναπαραγωγή της παραπάνω «ιδεολογικής πλατφόρμας», φτάσαμε στις πρώτες εκλογές και τη διακαναλική συνέντευξη του ΣΥΡΙΖΑ (29/4/2012) όπου ο πρόεδρός του, στο ίδιο μήκος κύματος με τους πιο πάνω επικριτές του ΚΚΕ, επικαλούμενος το ισχύον Πρόγραμμα και την πρόβλεψη δυνατότητας για ΑΑΔ κυβέρνηση, αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα: «Αν όχι τώρα, πότε; Και αν όχι εμείς, ποιοι;». Διά... μαγείας, το ίδιο ερώτημα έμπαινε στους εκπροσώπους του Κόμματος σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ της διπλής προεκλογικής περιόδου.

Επιπλέον, ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις (24/5/2012), παρουσιάστηκαν στο διαδίκτυο νέοι «σωματοφύλακες» του προγράμματος με το όνομα «Νέα Σπορά». Οι συγκεκριμένοι, ισχυριζόμενοι ότι είναι στελέχη και μέλη του ΚΚΕ και ανεξάρτητα από την πραγματική τους ιδιότητα, ουσιαστικά μετέφεραν την αντιπαράθεση για τη δυνατότητα κυβέρνησης «αριστερής συνεργασίας» εντός του Κόμματος, σχηματοποιώντας την ως κυρίαρχη.

Τέλος, στις 14/11/2012, ενώ αναμενόταν η ανακοίνωση διεξαγωγής του Συνεδρίου, εμφανίστηκε ακόμη ένας ιστότοπος με όνομα «βγαλμένο» από την ενόργανη γυμναστική και αντικείμενο τη στοχοποίηση συγκεκριμένων μελών της ΚΕ και του ΠΓ για πολιτική ανακολουθία.

Συμπερασματικά, μέσα σε ένα χρόνο η κυρίαρχη αστική ιδεολογία, αναμορφώνοντας το αστικό πολιτικό σκηνικό, κατάφερε να δρομολογήσει αμαξοστοιχία ικανή να διέλθει και εντός των «κομματικών συνόρων». Οσοι περισσότεροι επιβιβάζονταν τόσο το καλύτερο και η εξέλιξη του Προσυνεδριακού Διαλόγου απέδειξε ότι αρκετοί έβγαλαν εισιτήριο.

Στην πρόταση της ΚΕ για προγραμματική αντικατάσταση του «ΑΑΔΜ» από τη «Λαϊκή Συμμαχία», μέλη και φίλοι του ΚΚΕ (ανα)κάλυψαν την αιτία όλων των αντικειμενικών και υποκειμενικών αδυναμιών που παρουσιάζει το Κόμμα. Πολυσύνθετα ζητήματα όπως το εκλογικό αποτέλεσμα, η ΚΝΕ, η κομματική οικοδόμηση, η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος, ακόμη και η δουλειά στην εργατική τάξη υπεραπλουστεύονται και ανάγονται... εις την «ΑΑΔ». Ολα πάνε στραβά γιατί το ΚΚΕ δεν έβαλε μπροστά το «ΑΑΔΜ».

Υποκρύπτουν, βέβαια, ότι η ουσιαστική διαφορά «ΑΑΔΜ» και «Λαϊκής Συμμαχίας» δε βρίσκεται στις τάξεις και τα στρώματα που απευθύνονται - εκφράζουν, αλλά στη δυνατότητα πολιτικών συμμαχιών και διακυβέρνησης. Επομένως, όλα πάνε στραβά γιατί το ΚΚΕ δε συνηγορεί στη διαχείριση του καπιταλισμού.

Τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος, που συνειδητά ανέβηκαν στο τρένο της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, ας αναλογιστούν τα λόγια ενός συνεπή, στην πολιτική διεμβολισμού του ΚΚΕ, οπορτουνιστή πολιτικού που απευθυνόμενος κάποτε σε συντρόφους του αποφάνθηκε: «Τέτοια φτώχεια σε συλλογιστική, δεν την περίμενα. Περίμενα ότι κάτι θα είχατε να πείτε για να θεμελιώσετε την αντίρρησή σας». Αντίθετα όσοι ασυνείδητα επιβιβάστηκαν στο ίδιο τρένο, ας αναλογιστούν τα πρόσφατα λόγια ενός συνεπή, για τα συμφέροντα της τάξης του, αστού πολιτικού που, απευθυνόμενος σε νέους ανθρώπους, προέτρεπε: «Οποιο μετερίζι και αν διαλέξετε, φροντίστε να είναι το δικό σας και όχι δανεικό».