Στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας η ΚΕ εκτιμά ότι η οικονομική κρίση, αντικειμενικά, αποδυνάμωσε «μέσα με τα οποία το καπιταλιστικό κράτος εξασφάλιζε τον έλεγχό του σε εργατικές λαϊκές μάζες». Αποτέλεσμα ήταν η δρομολόγηση διεργασιών για την «αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ» (Θέση 16).

Εκτιμάται ακόμη ότι η αναμόρφωση θα πραγματοποιηθεί «στη βάση της εναλλαγής του μείγματος διαχείρισης», μεταξύ της περιοριστικής - «(νεο)φιλελεύθερης» και της επεκτατικής - «κεϋνσιανής» δημοσιονομικής πολιτικής, ως καταλληλότερης «να δώσει περισσότερες εναλλαγές κυβερνήσεων από συνεργαζόμενα κόμματα» (Θέση 17).

Δυστυχώς η μη έγκυρη σύλληψη από την ΚΕ του πλαισίου αναμόρφωσης, του αστικού πολιτικού συστήματος, σε μεγάλο βαθμό προσδιόρισε και το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Η ΚΕ παραδέχεται ότι «δε συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, (...), στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε το ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας» (Θέση 29).

Τα παραπάνω παρατίθενται προκειμένου μπροστά στο 19ο Συνέδριο να σημάνει, έγκαιρα αυτή τη φορά, κόκκινος συναγερμός στα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ για την προάσπιση του επαναστατικού χαρακτήρα που οφείλει να έχει. Η αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού δεν πρέπει να συμπαρασύρει τη στρατηγική του ΚΚΕ!

Η αντιπαράθεση για την προγραμματική αντικατάσταση του «ΑΑΔΜ» από τη «Λαϊκή Συμμαχία» οφείλεται στη μεταφορά, εντός του Κόμματος, της ιδεολογικής πλατφόρμας που χρησιμοποιεί η αστική τάξη για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και τη διαχείριση της κρίσης σε όφελός της.

Η προσαρμογή της αστικής διακυβέρνησης «σε νέα μορφή, αυτή της συνεργασίας αστικών κομμάτων» (Θέση 16), αποτυπώθηκε αρχικά με την επιλογή της κυβέρνησης Παπαδήμου (11/2011). Εξάλλου, οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις 19-20/10/2011 και οι μαζικές αποδοκιμασίες πολιτικών στις παρελάσεις στις 28/10/2011, απέδειξαν την αδυναμία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί τόσο τις εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις όσο και τις ενδοαστικές διαμάχες που κορυφώθηκαν με αφορμή την πιθανή διενέργεια δημοψηφίσματος για την ΕΕ.

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν επόμενο, αντικειμενικά, πιθανόν και προσχεδιασμένα, να επιταχύνει διεργασίες, στην κατεύθυνση των συγκλίσεων, και μεταξύ των διαφωνούντων με το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης. Η προγραμματική συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων, «μοιραία», αναζητούσε πολιτικό αντίβαρο από ένα αντίστοιχο «μίνιμουμ πρόγραμμα» όσων αντιμάχονταν τα αντιλαϊκά μέτρα.

Η αστικά αναγκαία αναστήλωση σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα ικανού να ενσωματώσει μεγάλο μέρος των αντιδράσεων των εργατικών - λαϊκών μαζών, μόλις ξεκινούσε. Εφόσον, όμως, η κυρίαρχη ιδεολογία έθεσε τις μάζες σε μιας τέτοιας κατεύθυνσης κίνηση, ούτε το ΚΚΕ, ως οργανικό κομμάτι της κοινωνίας, ήταν εύκολο να παραμείνει ανεπηρέαστο. Αλλωστε μια πρώτη πρόβα πραγματοποιήθηκε στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων», το καλοκαίρι του 2011.

Σε συνέπεια της παραπάνω συλλογιστικής, αρχές Φεβρουαρίου 2012 εμφανίστηκε ο ιστότοπος με το όνομα «Εργατικός Αγώνας». Τον ίδιο μήνα (18/2), και ενώ στις 12/2 ψηφίστηκε το «Μνημόνιο 2», πρώην μέλος του Γραφείου ΚΣ της ΚΝΕ ανάρτησε στο προσωπικό του ιστολόγιο μια «ολοκληρωμένη τοποθέτηση» αναφορικά με τις διαφωνίες που τον οδήγησαν εκτός Κόμματος δεκαεπτά (!) μήνες πρωτύτερα.

Η σύγκλισή τους στο πολιτικό σκεπτικό προφανής. Διαχωρισμός βάσης και ηγεσίας του Κόμματος, κριτική στη δεύτερη για απομονωτισμό, για συνειδητή - σταδιακή παρέκκλιση από τις αρχές του μαρξισμού- λενινισμού και εγκατάλειψη του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου κλπ. Ιδιαίτερη έμφαση δίνονταν, στη μη συγκρότηση, με ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ, μιας «ΑΑΔ» κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας ικανής, με την πάλη της και ενδεχομένως τη διακυβέρνησή της, να ανακόψει την αντιλαϊκή λαίλαπα. Το μήνυμα καθαρό. Κυβέρνηση «αριστερής συνεργασίας» σε «ΑΑΔ» πλαίσιο.

Με τη συνεχή αναπαραγωγή της παραπάνω «ιδεολογικής πλατφόρμας», φτάσαμε στις πρώτες εκλογές και τη διακαναλική συνέντευξη του ΣΥΡΙΖΑ (29/4/2012) όπου ο πρόεδρός του, στο ίδιο μήκος κύματος με τους πιο πάνω επικριτές του ΚΚΕ, επικαλούμενος το ισχύον Πρόγραμμα και την πρόβλεψη δυνατότητας για ΑΑΔ κυβέρνηση, αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα: «Αν όχι τώρα, πότε; Και αν όχι εμείς, ποιοι;». Διά... μαγείας, το ίδιο ερώτημα έμπαινε στους εκπροσώπους του Κόμματος σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ της διπλής προεκλογικής περιόδου.

Επιπλέον, ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις (24/5/2012), παρουσιάστηκαν στο διαδίκτυο νέοι «σωματοφύλακες» του προγράμματος με το όνομα «Νέα Σπορά». Οι συγκεκριμένοι, ισχυριζόμενοι ότι είναι στελέχη και μέλη του ΚΚΕ και ανεξάρτητα από την πραγματική τους ιδιότητα, ουσιαστικά μετέφεραν την αντιπαράθεση για τη δυνατότητα κυβέρνησης «αριστερής συνεργασίας» εντός του Κόμματος, σχηματοποιώντας την ως κυρίαρχη.

Τέλος, στις 14/11/2012, ενώ αναμενόταν η ανακοίνωση διεξαγωγής του Συνεδρίου, εμφανίστηκε ακόμη ένας ιστότοπος με όνομα «βγαλμένο» από την ενόργανη γυμναστική και αντικείμενο τη στοχοποίηση συγκεκριμένων μελών της ΚΕ και του ΠΓ για πολιτική ανακολουθία.

Συμπερασματικά, μέσα σε ένα χρόνο η κυρίαρχη αστική ιδεολογία, αναμορφώνοντας το αστικό πολιτικό σκηνικό, κατάφερε να δρομολογήσει αμαξοστοιχία ικανή να διέλθει και εντός των «κομματικών συνόρων». Οσοι περισσότεροι επιβιβάζονταν τόσο το καλύτερο και η εξέλιξη του Προσυνεδριακού Διαλόγου απέδειξε ότι αρκετοί έβγαλαν εισιτήριο.

Στην πρόταση της ΚΕ για προγραμματική αντικατάσταση του «ΑΑΔΜ» από τη «Λαϊκή Συμμαχία», μέλη και φίλοι του ΚΚΕ (ανα)κάλυψαν την αιτία όλων των αντικειμενικών και υποκειμενικών αδυναμιών που παρουσιάζει το Κόμμα. Πολυσύνθετα ζητήματα όπως το εκλογικό αποτέλεσμα, η ΚΝΕ, η κομματική οικοδόμηση, η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος, ακόμη και η δουλειά στην εργατική τάξη υπεραπλουστεύονται και ανάγονται... εις την «ΑΑΔ». Ολα πάνε στραβά γιατί το ΚΚΕ δεν έβαλε μπροστά το «ΑΑΔΜ».

Υποκρύπτουν, βέβαια, ότι η ουσιαστική διαφορά «ΑΑΔΜ» και «Λαϊκής Συμμαχίας» δε βρίσκεται στις τάξεις και τα στρώματα που απευθύνονται - εκφράζουν, αλλά στη δυνατότητα πολιτικών συμμαχιών και διακυβέρνησης. Επομένως, όλα πάνε στραβά γιατί το ΚΚΕ δε συνηγορεί στη διαχείριση του καπιταλισμού.

Τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος, που συνειδητά ανέβηκαν στο τρένο της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, ας αναλογιστούν τα λόγια ενός συνεπή, στην πολιτική διεμβολισμού του ΚΚΕ, οπορτουνιστή πολιτικού που απευθυνόμενος κάποτε σε συντρόφους του αποφάνθηκε: «Τέτοια φτώχεια σε συλλογιστική, δεν την περίμενα. Περίμενα ότι κάτι θα είχατε να πείτε για να θεμελιώσετε την αντίρρησή σας». Αντίθετα όσοι ασυνείδητα επιβιβάστηκαν στο ίδιο τρένο, ας αναλογιστούν τα πρόσφατα λόγια ενός συνεπή, για τα συμφέροντα της τάξης του, αστού πολιτικού που, απευθυνόμενος σε νέους ανθρώπους, προέτρεπε: «Οποιο μετερίζι και αν διαλέξετε, φροντίστε να είναι το δικό σας και όχι δανεικό».