Το 19ο Συνέδριο συγκαλείται σε μια χρονική περίοδο που τη χώρα μας μαστίζει η βαριά οικονομική κρίση. Πρωτοφανής η επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος του λαού. Ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, βαριά φορολογία, μισθοί, συντάξεις, εργατικά δικαιώματα, στην καρμανιόλα. Ο διεθνής ιμπεριαλισμός (τρόικα) με τους ντόπιους υπηρέτες του (αστική τάξη, κυβέρνηση), φορτώνουν την κρίση τους στις πλάτες του λαού μας.

Μπροστά σε αυτήν τη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης με το λαό να υποφέρει, βλέπουμε το λαϊκό κίνημα να προβάλλει αδύναμο να αποκρούσει, να αντιπαλέψει αυτήν την πολιτική.

Αγώνες πολύ κάτω των αναγκών. Στα συνδικάτα κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός με το ρεφορμισμό. Η εργατική τάξη αποπροσανατολισμένη αδυνατεί να προβάλλει αντίσταση. Η πρωτοπορία της, το ΚΚΕ, υπέστη βαριά εκλογική ήττα. Δυνάμεις μας μειώνονται στο κίνημα και στη νεολαία, χαμηλή η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη».

Συμπέρασμα: Φανερή η αδυναμία του Κόμματος να θέσει σε κίνηση τις μάζες, παρά την πορεία τους προς την εξαθλίωση.

Νομίζω ότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι εδώ υπάρχουν σοβαρά λάθη, υπάρχουν ευθύνες.

-Σύντροφοι, δεν έχουμε δικαίωμα να ρίξουμε τις ευθύνες στο λαό: (δεν μπορεί να καταλάβει την πολιτική μας, πρέπει να διορθώσει την ψήφο του). Ο λαός είναι συγκεκριμένος, αυτόν καλούμαστε να καθοδηγήσουμε για την απόκρουση της βάρβαρης πολιτικής των μονοπωλίων - ιμπεριαλισμού, μέχρι την ανατροπή τους και το σοσιαλισμό. Το Κόμμα μας ακόμη και σε μεγάλες ήττες του κινήματος, (Δεκεμβριανά, ΔΣΕ, δικτατορίες) ποτέ δεν έριξε την ευθύνη στο λαό.

-Στις βουλευτικές εκλογές του 2012 υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για εκλογική ισχυροποίηση του Κόμματος, μετά τη χρεοκοπία της πολιτικής του ευρωμονόδρομου και την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του Κόμματος για την επερχόμενη καπιταλιστική κρίση.

Ζητούσαμε να ψηφίσει ο λαός για: Μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ με Λαϊκή Εξουσία. Δηλαδή Σοσιαλισμό. Αυτό ήταν το καλό, το επιθυμητό, το ρομαντικό.

Ηταν όμως πραγματοποιήσιμο στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, στο συγκεκριμένο πολιτικοοικονομικό περιβάλλον, με τη συγκεκριμένη μαζικότητα, ωριμότητα και μαχητικότητα του κινήματος; Ασφαλώς όχι. Το επιβεβαίωσαν άλλωστε τα αποτελέσματα.

Αφήσαμε μεγάλο, πολύ μεγάλο πολιτικό κενό, το εκμεταλλεύτηκε ο σοσιαλρεφορμισμός και έφτασε εκεί που έφτασε.

Ο λαός έκανε το βήμα, το βήμα ήταν λάθος, γιατί το λάθος ήταν δικό μας και όχι του λαού.

Να προσέχουμε τις αντιφάσεις: Απ' την μια, -να μην έχουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες,- απ' την άλλη - καλούμε το λαό να ψηφίσει «Λαϊκή Εξουσία», δηλαδή Σοσιαλισμό απ' το κοινοβούλιο!

Και, - «Μια καλά οργανωμένη πρωτοπορία θα πάρει την εξουσία», - «όταν ο λαός αποφασίσει για την δική του εξουσία εμείς είμαστε έτοιμοι».

Δεν θα φέρουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας, ούτε θα κάνουμε την ανυπομονησία μας και την επιθυμία μας πραγματικότητα, αλλά θα πάρουμε τα μέτρα μας για τη συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Μια απόφαση είναι σωστή όταν πατάει γερά στην αντικειμενική πραγματικότητα, έχει προσδιορίσει σωστά το στόχο, παίρνει υπ' όψη της όλες τις παραμέτρους, παρακολουθείται η πορεία της με βελτιώσεις, αλλαγές, που να οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

- Γνώμη μου είναι ότι το Κόμμα μετά το 18οΣυνέδριο έφυγε από το πρόγραμμα της οικοδόμησης του ΑΑΔΜ. Δεν είναι τυχαίο ότι στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα δεν αναφέρεται λέξη για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ που ήταν το κύριο καθήκον της ΚΕ, να εφαρμόζει το υπάρχον πρόγραμμα.

- Υπάρχει κίνδυνος, και λόγω της οικονομικής κρίσης, να πισωγυρίσουμε στην πολιτική του Κόμματος στις αρχές της 10ετίας του 1930, που μπροστά στην τότε οικονομική κρίση προτάξαμε την ένοπλη γενική πολιτική απεργία. Πιστεύαμε ότι η επικείμενη Επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική και ότι η κρίση ήταν «κρίση αυτής της ύπαρξης του καπιταλισμού και της μπουρζουαζίας», (ΚΚΕ επίσημα κείμενα τόμος Γ' σελ. 142 - 143).

Φτιάχναμε κόκκινα συνδικάτα, απομονωθήκαμε από το λαό, δώσαμε χώρο στα ρεφορμιστικά συνδικάτα που έλεγαν: (το ΚΚΕ είναι υπέρ της επανάστασης και εμείς υπέρ της άμεσης υπεράσπισης του λαού).

«Η τότε ηγεσία του Κόμματος δεν αντελήφθη ότι η πολιτική της ήταν αριστερή στα λόγια οπορτουνιστική στην πράξη», (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Τόμος Α' σελ. 222).

Με την παρέμβαση όμως της ΚΔ και την 6η Ολομέλεια του 1934 και ιδιαίτερα μετά το 7ο Συνέδριο της ΚΔ το 1935, το Κόμμα άλλαξε γραμμή, καταδίκασε τη σεχταριστική μέχρι τότε πολιτική του και μπήκε σε Μαρξιστικό - Λενινιστικό δρόμο, αναπτύχθηκε, δυνάμωσε και είχαμε τις μεγάλες επιτυχίες.

- Οι άνθρωποι δημιουργούν, αλλά όχι όπως τους αρέσει, όχι σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, αλλά σε συνθήκες που υπάρχουν, σε συνθήκες που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν.

Ανώτατη οργάνωση της εργατικής τάξης είναι το ΚΚΕ, παραπέρα το ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, είναι συσπειρώσεις που δημιούργησε και καθοδηγεί το Κόμμα για ταξική συνδικαλιστική παρέμβαση κατά χώρο - κλάδο. Συμμετέχουν κυρίως κομματικά μέλη, οπαδοί, φίλοι. Αυτές οι συσπειρώσεις δεν είναι μαζικοί φορείς όπως τα επαγγελματικά σωματεία, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, κ.ά.

Αν ζητάμε να πετύχουμε τη «Λαϊκή Συμμαχία» με τη συμμετοχή ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ αυτήν την έχουμε. Συνεπώς, εδώ δεν είναι να πετύχεις μια συμμαχία με τον εαυτό σου, αυτή ήδη υπάρχει.

- Το ζητούμενο σήμερα κατά την γνώμη μου είναι:

Να εφαρμοστεί το υπάρχον πρόγραμμα του ΑΑΔΜ. Προσαρμογή της πολιτικής γραμμής του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες για απόκρουση όλων των μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών πολιτικών που προέρχονται από την τρόικα και τους εδώ υπηρέτες της. Να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις του λαού.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση να κάνουμε συμμαχίες χωρίς να χάνεται ο Στρατηγικός μας στόχος και η αυτοτελής δράση του Κόμματος, εφαρμόζοντας δημιουργικά τη διδασκαλία του Λένιν:

«(..)όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και ύστερα από την Επανάσταση του Οχτώβρη είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συνεννοήσεων, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!...

(...)«Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο, μόνο με την πιο μεγάλη ένταση των δυνάμεων και με τον όρο ότι θα χρησιμοποιήσεις με υποχρεωτικά επιμελημένο, φροντισμένο, προσεχτικό και επιδέξιο τρόπο την πιο παραμικρή "σχισμάδα" ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό της κάθε χώρας - όπως επίσης και την πιο παραμικρή δυνατότητα να αποκτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο, ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος, και με όρους. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κουκούτσι από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά» (Λένιν «Αριστερισμός» σελ. 58 - 59 εκδ. ΣΕ.