Κοινή συγκέντρωση στην οδό Παπαναστασίου και μαζική εξόρμηση στο λαό της περιοχής πραγματοποίησαν χτες στη Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι των νοσοκομείων «Θεαγένειο», «Ιπποκράτειο» και «Γ. Γεννηματάς». Απαιτούν να πληρωθούν όλα τα δεδουλευμένα που τους οφείλονται από το 2012, καμία συγχώνευση - κατάργηση κλινικής, πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό των νοσοκομείων, του ΕΟΠΥΥ, των ασφαλιστικών ταμείων, να καταργηθούν οι πληρωμές των ασθενών, αποκλειστικά Δημόσια Δωρεάν Υγεία και λένε «όχι» στην αξιολόγηση και τις απολύσεις.

Οι εργαζόμενοι, ενημέρωσαν για την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία και τις επιπτώσεις που έχει στο λαό.

Οπως σημείωναν και στην ανακοίνωση που μοίραζαν «Οι ελλείψεις χτυπάνε κόκκινο, σε προσωπικό και σε υλικά. Από το Θεαγένειο λείπουν 200 εργαζόμενοι για να λειτουργεί κανονικά το νοσοκομείο. Τα ιατρεία του Προληπτικού Ελέγχου από 5 μέρες τη βδομάδα συρρικνώνονται σε 3 μέρες. Ο αξονικός τομογράφος παραμένει χαλασμένος, το pet scan (για την πρόγνωση των μεταστάσεων του καρκίνου) που θα τοποθετούνταν στο νοσοκομείο δε έφτασε ποτέ. Ηδη έχουν χαθεί 28 κρεβάτια από το οργανόγραμμα του νοσοκομείου και όταν κλείνει ένα κρεβάτι από δημόσιο ανοίγει ένα στον ιδιωτικό τομέα.

Από το Ιπποκράτειο μειώνονται 270 περίπου κρεβάτια, οι εργαζόμενοι δουλεύουν με ποσοστό κάτω από το όριο ασφαλείας με μεγάλες ελλείψεις σε όλους τους κλάδους (π.χ. οι Τραυματιοφορείς από 110 έχουν μείνει 54 και οι Βοηθοί Θαλάμου από 80 έχουν μείνει 9). Το παιδοακτινολογικό εργαστήριο, το μοναδικό στη Βόρεια Ελλάδα, έχει πεπαλαιωμένα μηχανήματα όπως και το ακτινολογικό εργαστήριο και ο αξονικός τομογράφος του Νοσοκομείου. Ο μαστογράφος στο Δημόσιο Μαιευτήριο είναι χαλασμένος πάνω από 2 χρόνια και περισσότερα χρόνια δεν λειτουργεί το μηχάνημα της λιθοτριψίας. Στα εργαστήρια δεν πραγματοποιούνται οι απαραίτητες εξετάσεις λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων.

Παρόμοια μέτρα παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ. θέλουν φθηνούς εργαζόμενους - εξαθλιωμένους και τις υπηρεσίες του κράτους ανύπαρκτες και απαξιωμένες, γιατί έτσι θα βρει χώρο να δράσει το μεγάλο κεφάλαιο».

«Η σφοδρότητα με την οποία επιτίθενται η ηγεσία και ο Ριζοσπάστης στα "αστικά" μέσα ενημέρωσης δεν είναι κάτι που πρέπει να ξενίζει... είναι ένας μηχανισμός άμυνας του κόμματος, περιφρούρησης της συνοχής του και ιδεολογικής προστασίας των μελών του, από τη δράση των αντιπάλων του», (Τάσος Παππάς, «Εφημερίδα των Συντακτών», 4/4/13, σελ. 7).

Το να διαφωνεί κανείς με την πολιτική του ΚΚΕ είναι δικαίωμά του. Δικαίωμά του είναι και να πολεμά τις Θέσεις του ΚΚΕ με επιχειρήματα ουσίας. Ομως άλλο αυτό και άλλο η επίθεση που παραποιεί και διαστρεβλώνει τις Θέσεις και την πρακτική του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ δεν επιτίθεται στον αστικό Τύπο λόγω άμυνας, αλλά γιατί έχει κάθε δικαίωμα να απαντά, να υπερασπίζει τον εαυτό του από τη δημοσιογραφία του τύπου «Πυρά σε όσους ασκούν κριτική», «Στην πυρά της Αλέκας», «κεφάλια παίρνει η Αλέκα» κλπ. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αντικειμενική δημοσιογραφία;

«Ποιος θα ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος κάλυψης της προσυνεδριακής διαδικασίας; Η απλή παράθεση των επίσημων ανακοινώσεων; Η απλή παράθεση των Θέσεων της ΚΕ χωρίς περαιτέρω αναφορές;» Ανησυχεί ο κ. Παππάς για την ενημέρωση; Αν είναι έτσι, ας πει τι από το περιεχόμενο των Θέσεων δημοσίευσε η εφημερίδα του, έστω κριτικά, για να ενημερωθούν οι αναγνώστες;

Πώς γίνεται ο αστικός Τύπος να είναι πάντα με το μέρος των διαφωνούντων και να τους θέτει υπό την προστασία του, να τους υπερασπίζει;

Το ότι δημοσιεύονται άρθρα στο «Ριζοσπάστη» με διαφορετικές απόψεις και θέσεις, δείχνει ότι το ΚΚΕ κάνει δημοκρατικότατο διάλογο. Αλλά γιατί η πλειοψηφία δεν έχουμε δικαίωμα να υπερασπιστούμε το 15ο που το ψηφίσαμε; Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία που έχει ψηφίσει τις Θέσεις να λοιδορείται από τα αστικά ΜΜΕ; Δικαίωμά μας δεν είναι να αποφασίζουμε εμείς, η πλειοψηφία για το Κόμμα μας;

«Αλήθεια ο Ριζοσπάστης στις περιπτώσεις κρίσεων ή διασπάσεων στα αστικά κόμματα δεν ενημέρωνε τους αναγνώστες του για τις διεργασίες, τα εσωκομματικά στρατόπεδα, τις ανταγωνιστικές στρατηγικές;» (στο ίδιο άρθρο του Τ. Παππά).

Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ δεν μπήκε στα εσωτερικά άλλων κομμάτων. Τα θεωρούμε εσωτερική υπόθεση των κομμάτων. Πάντα κρίνουμε τα κόμματα στη βάση των αποφάσεών τους, των επεξεργασιών τους. Ας φέρουν κείμενα αφού ισχυρίζονται το αντίθετο, για να το αποδείξουν.

Εχουμε άλλη αντίληψη και για τη δημοσιογραφία.

Αλήθεια τίνος είναι ο αστικός Τύπος;

Ο αστικός Τύπος έχει ιδιοκτήτες, βιομήχανους, εφοπλιστές, εκπροσώπους μεγάλων εταιρειών στον κατασκευαστικό κλάδο. Αυτοί έχουν δίπλα τους την εργατική αριστοκρατία στα ΜΜΕ - τους μεγαλοδημοσιογράφους παχυλώς αμειβόμενους, όλους αυτούς που έχουν «τάξει εαυτόν» στην υπηρέτηση της αστικής τάξης και της εξουσίας της. Το ερώτημα είναι:

Δημοσιογραφία στην υπηρεσία ποιας τάξης; Της αστικής - της μειοψηφίας που κάθεται στο σβέρκο του λαού; ή της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δηλαδή με τη νέα παραγωγική δύναμη της εποχής που παράγει όλον τον πλούτο αλλά τον στερείται από μια παρασιτική τάξη λόγω της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας;

Μια εφημερίδα μπορεί να μην έχει ιδιοκτήτη βιομήχανο, αλλά να υπηρετεί την πολιτική της τάξης του, ή τμημάτων της αστικής τάξης, στο πλαίσιο της ενδοαστικής διαπάλης σχετικά με τη μορφή διαχείρισης της κρίσης και για το ποια τμήματά της θα έχουν τη λιγότερη χασούρα. Οπως και της επιλογής ιμπεριαλιστών συμμάχων, ή στο πλαίσιο αυτών των αντιθέσεων και ανταγωνισμών να «μάχεται» στο πλαίσιο της πολιτικής αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. 'Η μήπως δε συμβαίνουν αυτά;

Αυτό που ενοχλεί είναι ότι το ΚΚΕ αρνείται να συμμετάσχει σε μια «αριστερή κυβέρνηση», γιατί το ΚΚΕ χαράσσει στρατηγική διεξόδου υπέρ του λαού, ρίχνει το σύνθημα της ανυπακοής και αντεπίθεσης στα μονοπώλια και την εξουσία τους, πρωτοστατεί από το πιο μικρό και μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνική συμμαχία. Στη δημιουργία της Λαϊκής Συμμαχίας που η πάλη της να οδηγεί στην εργατική - λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το πρόβλημα και ο πυρήνας της επίθεσης στο ΚΚΕ, η στρατηγική του, γι' αυτό και υπάρχει συντεταγμένη επίθεση στο ΚΚΕ.

Σιγά μην πόνεσαν διάφοροι για πρώην βουλευτές, πρώην στελέχη... Απλώς θέλουν να κάνουν τη δουλειά που δεν κατάφεραν το 1991. Αξιοποιούν τα εκλογικά αποτελέσματα ως μέσο κλιμάκωσης της επίθεσης ενάντια στη στρατηγική του ΚΚΕ, μιας επίθεσης που θα συνεχιστεί και μετά το Συνέδριο με άλλα «επιχειρήματα», ανάλογα τι μπορεί να γίνει καλύτερα «εύπεπτο», για να περάσει πιο εύκολα η αστική διαχείριση μέσα από την αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού της - όποιο όνομα και αν δώσει στην κυβέρνηση, για τη διάσωση των μονοπωλίων, το χτύπημα του λαού.

Τι να κάνουμε, δε θέλουμε να σώσουμε τους καπιταλιστές. Αγωνιζόμαστε ώστε ο εργαζόμενος λαός να αποκρούσει την επίθεση της ΕΕ, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να ανοίξει το δικό του δρόμο. Αυτόν τον αγώνα θα κάνουμε σε όποιες συνθήκες και αν βρεθούμε. Ενα πράγμα δε θα καταφέρουν η αστική τάξη και τα στηρίγματά της: να μας βάλουν στο χέρι...