Απαντώντας, αφού εξέφρασε την ανησυχία του για την καμπή του κινήματος, πρόσθεσε ότι στην Ελλάδα έχουν γίνει σημαντικοί αγώνες, πολλές απεργίες, και μάλιστα πρόβαλε σαν επιβεβαίωση το γεγονός ότι όποτε βρίσκεται στο εξωτερικό τον αντιμετωπίζουν με δέος και τον ρωτάνε, «πώς τα καταφέρνετε και βρίσκεστε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης;».
Φανταζόμαστε ότι η απάντηση που παίρνουν οι συνομιλητές του ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό κάθε άλλο παρά τους διαφωτίζει. Για τον απλό, αναντίρρητο, λόγο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, αλλά κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του ώστε αυτή η αντίσταση να κινείται εντός αυστηρά οριοθετημένων πλαισίων και να είναι εντελώς ανώδυνη για το σύστημα που θέλει αυτός να διαχειριστεί. Για παράδειγμα, πράγματι στην Ελλάδα έγιναν πολλές απεργίες, αλλά απ' την προετοιμασία τους, την οργάνωσή τους, τη σκληρή μάχη για την επιτυχία τους μέσα στους χώρους δουλειάς και στις πύλες των εργοστασίων, ο ΣΥΡΙΖΑ απουσίαζε όπως και τα συνεταιράκια του στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Η τιμή αυτή, λοιπόν, δεν του ανήκει και δεν μπορεί ούτε καν να την καπηλεύεται. Ισως στο εξωτερικό. Εντός Ελλάδας, όμως, όλοι γνωρίζουν το ρόλο του. Τον οποίο επιβεβαίωσε εμμέσως στη συνέντευξη Τύπου λέγοντας: «Δίνουμε πολιτικό στόχο, πολιτικοποιούμε αγώνες, υπερασπιζόμαστε έναν αγώνα στοχευμένο που θα φέρει την τελική νίκη». Οπου σαν τέτοια δεν εννοεί παρά την προαγωγή του κόμματός του στη θέση της κυβέρνησης. Τέτοιο κίνημα θέλει, σε ρόλο πυροσβέστη για την «κατάσβεση της πυρκαγιάς» στην ΕΕ, σε ρόλο επιταχυντή της δικομματικής εναλλαγής, σε ρόλο κλακαδόρου μιας διαχείρισης προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού, όπως σαφέστατα δήλωσε χτες.
Είναι γνωστά τα εγκώμια του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα. Τόσο πολύ τη θαυμάζουν που δηλώνουν ευθαρσώς ότι κάτι παρόμοιο θέλουν να εφαρμόσουν εάν και όταν γίνουν κυβέρνηση. Βεβαίως, όλοι γνωρίζουν - και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποσιωπά σκοπίμως - την οικτρή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες στις ΗΠΑ. Ο λαός είναι που και εκεί πληρώνει το «μάρμαρο», αφού το μείγμα διαχείρισης του Ομπάμα δεν διαφέρει σε τίποτα απ' αυτό της ευρωένωσης σε ό,τι αφορά στην επίθεση στο εισόδημα και στα δικαιώματα της φτωχολογιάς.
Το επιβεβαιώνουν οι στρατιές ανέργων, οι ουρές στα συσσίτια, οι τόσοι και τόσοι άστεγοι και οι αποκλεισμένοι από στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας κ.λπ. Χτες, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν πως οι αυτόματες περικοπές δαπανών θα οδηγήσουν και περίπου 70.000 παιδιά να χάσουν την πρόσβασή τους στο Head Start, ένα πρόγραμμα που υποστηρίζει την προσχολική εκπαίδευση. Θα ακολουθήσουν περικοπές στα προγράμματα διατροφής και περίθαλψης. Ενώ ήδη έχουν επιβληθεί και δραστικές περικοπές στο πρόγραμμα Medicaid, οι μισοί από τους δικαιούχους του οποίου είναι παιδιά.
Ακόμα κι αυτοί οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων, όπως ο Τζεμπ Μπους, αναγκάζονται να παραδεχτούν: «Στη χώρα μας, αν έχεις γεννηθεί φτωχός, αν οι γονείς σου δεν πήγαν στο πανεπιστήμιο, αν δεν έχεις γνωρίσει τον πατέρα σου ή αν δεν μιλούν αγγλικά στο σπίτι σου, οι προοπτικές για τη ζωή σου είναι ζοφερές». Πρόκειται, φυσικά, για κυνική παραδοχή στο βαθμό που προέρχεται από εκείνους που εφαρμόζουν μια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική εκτελώντας το χρέος τους ως εκπρόσωποι των μονοπωλίων και των συμφερόντων τους.
Σε κάθε περίπτωση κάθε νεότερη είδηση απ' τις ΗΠΑ επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκό μείγμα διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων, είτε σε ανάπτυξη είτε, πολύ περισσότερο, σε κρίση. Είναι αυταπάτη κολοσσιαία και όσοι την υπερασπίζονται είναι υπόλογοι απέναντι στο λαό.