Αν τον ανησυχούν οι άδειες πλατείες ρωτήθηκε προχτές στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε ο Αλ. Τσίπρας, με δεδομένο ότι νωρίτερα ο ίδιος είχε θέσει σαν μία βασική προϋπόθεση για την επιτυχία των διαπραγματεύσεων μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη λυκοσυμμαχία, το λαό στους δρόμους.

Απαντώντας, αφού εξέφρασε την ανησυχία του για την καμπή του κινήματος, πρόσθεσε ότι στην Ελλάδα έχουν γίνει σημαντικοί αγώνες, πολλές απεργίες, και μάλιστα πρόβαλε σαν επιβεβαίωση το γεγονός ότι όποτε βρίσκεται στο εξωτερικό τον αντιμετωπίζουν με δέος και τον ρωτάνε, «πώς τα καταφέρνετε και βρίσκεστε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης;».

Φανταζόμαστε ότι η απάντηση που παίρνουν οι συνομιλητές του ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό κάθε άλλο παρά τους διαφωτίζει. Για τον απλό, αναντίρρητο, λόγο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, αλλά κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του ώστε αυτή η αντίσταση να κινείται εντός αυστηρά οριοθετημένων πλαισίων και να είναι εντελώς ανώδυνη για το σύστημα που θέλει αυτός να διαχειριστεί. Για παράδειγμα, πράγματι στην Ελλάδα έγιναν πολλές απεργίες, αλλά απ' την προετοιμασία τους, την οργάνωσή τους, τη σκληρή μάχη για την επιτυχία τους μέσα στους χώρους δουλειάς και στις πύλες των εργοστασίων, ο ΣΥΡΙΖΑ απουσίαζε όπως και τα συνεταιράκια του στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η τιμή αυτή, λοιπόν, δεν του ανήκει και δεν μπορεί ούτε καν να την καπηλεύεται. Ισως στο εξωτερικό. Εντός Ελλάδας, όμως, όλοι γνωρίζουν το ρόλο του. Τον οποίο επιβεβαίωσε εμμέσως στη συνέντευξη Τύπου λέγοντας: «Δίνουμε πολιτικό στόχο, πολιτικοποιούμε αγώνες, υπερασπιζόμαστε έναν αγώνα στοχευμένο που θα φέρει την τελική νίκη». Οπου σαν τέτοια δεν εννοεί παρά την προαγωγή του κόμματός του στη θέση της κυβέρνησης. Τέτοιο κίνημα θέλει, σε ρόλο πυροσβέστη για την «κατάσβεση της πυρκαγιάς» στην ΕΕ, σε ρόλο επιταχυντή της δικομματικής εναλλαγής, σε ρόλο κλακαδόρου μιας διαχείρισης προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού, όπως σαφέστατα δήλωσε χτες.