Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48), εγκαινιάζεται απόψε (είσοδος μόνο με προσκλήσεις) η 4ηΒδομάδα ισπανικού κινηματογράφου. Φέτος το αφιέρωμα άπτεται της ισπανικής κωμωδίας και φέρει τον τίτλο «Μισός Αιώνας Κωμωδίας». Το πρόγραμμα περιλαμβάνει 12 ισπανικές ταινίες, από το τελευταίο μισό του αιώνα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις πιο πρόσφατες παραγωγές μεγάλου μήκους που έτυχαν μεγαλύτερης αποδοχής από κοινό και κριτικούς... Στο αφιέρωμα θα προβληθούν, από τα πλέον πρόσφατα έως τα πιο εξέχοντα, δείγματα του είδους από περασμένες δεκαετίες ('60 ως και '90), έτσι ώστε το αθηναϊκό κοινό να μπορέσει να γνωρίσει και να απολαύσει ένα πραγματικό πανόραμα της ισπανικής κωμωδίας σε εκδοχή ρομαντική, κωμωδίας παρεξηγήσεων, μαύρης κωμωδίας, μουσικής κωμωδίας και ιλαροτραγωδίας. Ο κύκλος της 4ηςΒδομάδας ισπανικού κινηματογράφου, αναμφίβολα, θα προσφέρει στο κοινό ευχάριστες στιγμές στη δροσιά του θερινού σινεμά «Λαΐς». Ολες οι προβολές θα πραγματοποιηθούν στην Ταινιοθήκη, από σήμερα 4 έως τις 10 Ιουλίου 2013, με γενική είσοδο, ανά προβολή, 4 ευρώ. Για περαιτέρω λεπτομέρειες επικοινωνήστε με την Ταινιοθήκη.
Κωμική και συναισθηματική, ελαφριά και ρυθμική η αμερικάνικη παραγωγή του 2012 «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ» σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Πάλμερ και Νταξ Σέπαρντ. Road-movie κατά βάση αλλά και ταινία για «σχέσεις μεταξύ φίλων», με μπόλικη δράση, αυτοκίνητα, χιούμορ και έρωτες, διασκέδαση προβλέψιμη, κάπως ματαιόδοξη αλλά και κάπως ευχάριστη. Είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς ενός και μόνο ανθρώπου του Νταξ Σέπαρντ που υπογράφει το σενάριο, μέρος της σκηνοθεσίας και το 95% του χρόνου εντός της εικόνας, δίπλα στη γυναίκα του... σε ένα ατέρμονο με υπέρ παίξιμο τόσο σε σκηνοθεσία όσο και ερμηνεία. Μεταξύ άλλων στην ταινία εμφανίζεται και ο Μπράντλεϊ Κούπερ...
Και μια κακόγουστη, επίπεδη γαλλική παραγωγή του 2013. «ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ» ο τίτλος αυτής της διαδοχής ακατάσχετων περιπετειών 2 βοσκών από το χαμένο στο πουθενά Ταμπουλιστάν που για να διαφημίσουν την άγνωστη πατρίδα τους έχουν αποστολή να καταστρέψουν τον πύργο του Αϊφελ... Παραγωγή αλά Φράνκο και Τσίτσιο για όσους θυμούνται το δίδυμο... Χοντροκομμένη καρικατούρα με αστεϊσμούς ημιμαθών επί παντός επιστητού που δεν προκαλούν καν μειδίαμα... Σκέτη βαρεμάρα και χάσιμο χρόνου! Η σκηνοθεσία είναι του Μικαέλ Γιουν και μαζί του εμφανίζεται ο κωμικός Χοσέ Γκαρσία.
TAMALET CHRISTINE |
Παίζουν: Σοφί Μαρσό, Γκαντ Ελμαλέ, Φρανσουά Μπερλεάν κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2012).
Ενα πραγματικά ενδιαφέρον θρίλερ θα πρέπει να ασκεί υπνωτιστική δύναμη στο θεατή, κάτι που απουσιάζει εντελώς από την ταινία. Αυτό που ξετυλίγεται στην οθόνη είναι ένα σχιζοφρενικό φιλμ με επείγουσα ανάγκη «σεναριακής» θεραπείας... Δε γνωρίζουμε το μυθιστόρημα αλλά η μεταφορά που βλέπουμε μοιάζει «ακατανόητη». Φαίνεται ότι ο σεναριογράφος κατά τη μετατροπή άφησε τεράστια χάσματα λογικής, όπως: τον 15χρονο σε κώμα που μάλλον έχει υπεράνθρωπες δυνάμεις αφού σηκώνεται, πετάει δεξιά κι αριστερά τις διασωληνώσεις του, χώνει ένα νυστέρι στην πιο κοντινή νοσοκόμα και ξεφεύγει σα φάντασμα από αστυνομικά αυτοκίνητα, ελικόπτερα κλπ. ή το πώς η ψυχοπαθής έφθασε με το απαχθέν αγόρι σε μια «φιλμική» βόρεια Σουηδία. Για να καταπιεί κανείς τέτοιες υπερβάσεις λογικής όντως χρειάζεται βαθιά ύπνωση!
Η λογική -σημαντικότατο συστατικό- απουσιάζει από το φιλμ, τόσο σε επίπεδο ιστορίας όσο και χαρακτήρων. Φαίνεται ότι επιλέχθηκαν δραματικές σκηνές από το βιβλίο και ανακατεύτηκαν ερήμην της σταθεράς της «λογικής πορείας» που οδηγεί σε αυτές.
Σ' αυτό το θρίλερ τελικά ή δράμα σχέσεων (;) θίγονται τρία θέματα. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν γίνει τρεις παράλληλες αφηγήσεις και κάθε μια τους να στέκεται στα πόδια της. Η κρίση γάμου, κυρίαρχο θέμα, με τη ζωή του ζεύγους να μοιάζει κόλαση από τότε που ο σύζυγος είχε μια εξωσυζυγική περιπέτεια. Δεύτερο θέμα, τα κατά συρροή εγκλήματα... και, τρίτο, η εξαφάνιση ή απαγωγή του γιου της οικογένειας του υπνωτιστή. Ο Χάλστρεμ μοιάζει να μην έφερε ποτέ τα τρία αυτά θέματα σε τήξη, σε μια και μοναδική ρευστή ιστορία, όπου όλα τα κομμάτια να κουμπώνουν ομαλά αναμεταξύ τους και όλα μαζί να σπρώχνουν τη ιστορία μπροστά...
Ο σκηνοθέτης μάλλον ενδιαφέρεται περισσότερο για τις σχέσεις του ζευγαριού αλλά φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος για βαθύτερες αναλύσεις. Ο Χάλστρεμ κάνει χρήση ενός κλασικού χολιγουντιανού τύπου: οικογενειακή θεραπεία κατά εξωτερικής θανάσιμης απειλής. Κάτι που έχουμε ήδη δει σε χιλιάδες άλλα φιλμ... Εκεί η αφήγηση γίνεται ενδιαφέρουσα, στα αποσπάσματα που δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με εμπορεύσιμο θέαμα τρόμου. Εκεί αισθάνεται κανείς ότι η ταινία αναπνέει, ζει και πάλλεται. Στις σκληρές σκηνές και τα αντίξοα προβλήματα από ένα γάμο: Απιστία, ζήλεια, προβλήματα επικοινωνίας. Ο Πέρσμπραντ και η Ολίν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους «σηκώνουν» το κατά τα άλλα αιματηρό, τυπικό σουηδικό θρίλερ που στοιχίζεται και αυτό πίσω από τον εξωτικό, εμπορεύσιμο χαρακτηρισμό «Swedishcrime». Αξιοσημείωτο ότι η αστυνομία δουλεύει κυρίως εκτός εικόνας...
Εκτός αφήγησης μένει επίσης σημαντική πληροφόρηση (δε μιλάμε για μασημένη τροφή αλλά θα πρέπει να καταλαβαίνουμε με ποιο τρόπο ο πρωταγωνιστής πήρε ή ανακάλυψε τις οργανικά ενταγμένες πληροφορίες) που υποτίθεται, ότι ο θεατής πρέπει να γνωρίζει ώστε να παρακολουθεί την αφήγηση. Η αφήγηση δε είναι διάσπαρτη με επεξηγηματικούς διαλόγους συχνά στο όριο του παραλόγου, ιδιαίτερα όταν οι χαρακτήρες μεταφέρουν στο κοινό δηλωτικές πληροφορίες μέσω του μεταξύ τους διαλόγου. Στο σινεμά όταν μπορείς να πεις κάτι με εικόνες, δεν το λες με λόγια... Αποτέλεσμα: κακογραμμένοι, πρόχειροι διάλογοι χωρίς ζωή και λογική.
Το γεγονός της επιστροφής του Χάλστρεμ, προσθέτει υπεραξία «γκλαμουριάς» στο σουηδικό σινεμά του γκρίζου και θλιβερού κοινωνικού ρεαλισμού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κομψή φωτογραφία, ο κλειστοφοβικός διακανονισμός λογαριασμών και η πληθώρα πλάνων «χολιγουντιανού τύπου» της παγωμένης, τουριστικής Στοκχόλμης από ελικόπτερο -τα έχουμε όλα ξαναδεί μυριάδες φορές- δεν είναι αρκετά... ούτε ακόμα και η αρκετά καλή κινηματογραφική «χειροτεχνία» σε τόπους εγκλήματος πνιγμένους στο αίμα, ούτε και οι δημοφιλέστατοι πρωταγωνιστές σε συζυγικό καβγά...
Παίζουν: Μίκαελ Πέρσμπραντ, Λένα Ολίν, Τομπίας Σιλιάκους, κ.ά.
Παραγωγή: Σουηδία (2013).
Σε ένα σύγχρονο μουσείο, ένα αγόρι φορώντας μαύρη μάσκα, σταματά σε μια τεράστια βιτρίνα όπου εκτίθενται ταριχευμένοι βούβαλοι, αρκούδες και μια ανθρώπινη φιγούρα... Για ώρα ο μικρός περιεργάζεται τον έντονα μακιγιαρισμένο «άγριο» ιθαγενή, στο φυσικό του περιβάλλον. Αίφνης ο ρυτιδιασμένος γέρο - ινδιάνος ξυπνά από το λήθαργο κι αρχίζει να διηγείται την απίστευτη ιστορία που ξεκίνησε το 1869, όταν ο Τζον Ριντ έρχεται στο Τέξας με την ιδιότητα του εισαγγελέα και αναπόφευκτα εμπλέκεται σε συμπλοκή, όταν στο τρένο του επιτίθενται ληστές... Η έκτοτε πορεία του, υφαίνεται σε μια ιστορία φόνων, προδοσίας και εκδίκησης... Σε αυτά τα συμφραζόμενα πρωτοσυναντιούνται ο άνθρωπος του νόμου (Αρμι Χάμερ) και ο τόσο διαφορετικός του Ινδιάνος Τόντο (Τζόνι Ντεπ). Η μοίρα τους θέλει συνοδοιπόρους και με τους ίδιους στόχους... ενώ όμως ο Ινδιάνος Τόντο θέλει να «καθαρίσει» επί τόπου τους εγκληματίες, ο Ριντ θέλει να επιλύσει τα πάντα με το νόμο... Βέβαια η ανάγκη τον κάνει στο τέλος να πάρει το όπλο και να πιέσει τη σκανδάλη...
Η ατμόσφαιρα «γουέστερν» εμποτίζει την ταινία με το παραπάνω και τα απείρου κάλλους ντεκόρ είναι πλήρως εναρμονισμένα με το πνεύμα της. Η ιστορία δεν είναι γραμμική - ο Τόντο, μοχλός αφήγησης, πηδάει από το ένα γεγονός στο άλλο - αλλά δίνει την αίσθηση της απολύτως γραμμικής. Ισως μια αφήγηση από το α ως το ω, θα αφαιρούσε από το φιλμ ένα μισάωρο και θα του χάριζε ομοιόμορφο τέμπο και λιγότερο χαοτική κατασκευή.
Ο εξαίρετος Τζόνι Ντεπ ακολουθεί χαμηλούς τόνους, με κωμικές εξάρσεις. Κάπου μοιάζει εγκλωβισμένος στο ρόλο του μακιγιαρισμένου καπετάνιου και δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλει να απομακρυνθεί από την «εικόνα» του Τζακ Σπάροου, όταν φοράει περίπου τα ίδια κουρέλια και βάζει ένα νεκρό κοράκι κορόνα στο κεφάλι του. Βέβαια ένας ηθοποιός χρειάζεται ένα γερό δραματουργικά χαρακτήρα ώστε να μπορέσει να χτίσει πάνω σ' αυτή τη βάση. Αποδεικνύεται ότι ο Ντεπ δε διαθέτει τόσο ευρύ ορίζοντα ώστε από μόνος του να «απογειώσει» έναν επίπεδο χαρακτήρα. Το να τρέχει εδώ κι εκεί, να ρίχνει σπόρους αριστερά και δεξιά και να βάζει το κεφάλι του σε άδεια κλουβιά είναι φάρσα.
Αυτοί που έκαναν την ταινία - που παραπέμπει στην ξεχασμένη «SOLDIER BLUE» («Ο Στρατιώτης Μπλου») - γνωρίζουν ότι η μοίρα των ιθαγενών δεν είναι ιστορία με την οποία παίζει κανείς... Ιδιαίτερα τώρα, που προμηνύονται πολλές και άγριες σφαγές λαών... Και δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με αυτά τα παραπάνω το αφήγημα αδελφοσύνης που γελοιοποιεί όλα τα φθαρμένα ιδεολογήματα της συναινετικής πατριδολαγνείας. Η ξεκάθαρη εικόνα πάντως που δίνει η ταινία για το μεγάλο κεφάλαιο και τον αμερικάνικο στρατό... είναι τουλάχιστον καταγγελτική κριτική...
Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Αρμι Χάμερ, Ρουθ Γουίλσον, Τομ Γουίλκινσον, Χελένα Μπόναμ Κάρτερ κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2013).
Το μυθοπλαστικό ντοκιμαντέρ παίζει με την ιστορία της νεαρής Νανάς, πωλήτριας δίσκων, που οι οικονομικές δυσκολίες την κάνουν να στραφεί στην εκπόρνευσή της. Αρχικά ερασιτεχνικά, στην πορεία επαγγελματικά. Στο τέλος, όταν προσπαθήσει να αποδεσμευτεί από τα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων θα δολοφονηθεί. Η ταινία διανθισμένη από αναφορές/παραπομπές, στρεβλές νύξεις και διακοπές, αναγγέλλει τον εαυτό της σαν «ένα φιλμ 12 επεισοδίων με διάτιτλους» στα οποία, με θεατρικότητα, καταγράφονται οι διαδοχικές στιγμές στην πορεία της Νανάς, που διεκδικεί -μέσα από την εκπόρνευση- να κερδίσει την ελευθερία της πιστεύοντας ότι μπορεί να δανείζει το κορμί της χωρίς να χάσει την ψυχή της. Στο επίπεδο του οπτικού στυλ, κάθε τμήμα χαρακτηρίζεται από μια ή περισσότερες παραλλαγές πάνω σε πιθανές σχέσεις κάμερας/υποκειμένου. Το «ΖΟΥΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ» εξακολουθεί μετά από μισό αιώνα να παραμένει ένα από τα πιο δυναμικά φιλμ του Ελβετού Γκοντάρ, με ένα από τα πιο θλιμμένα πλάνα - σεκάνς του σινεμά, που συνοδεύεται από την εκπληκτική σονάτα του τέλους...
Παίζουν: Αννα Καρίνα, Αντρέ Λαμπάρτ, Ζεράρ Οφμάν, Σαντί Ρεμπότ, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (1962).