Τη «δημιουργία ενός νέου και ενιαίου πολιτικού φορέα» στον «ενδιάμεσο πολιτικό χώρο» που συγκροτεί το δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει με άρθρο του στο «Βήμα» ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ Γ. Φλωρίδης, διεκδικώντας ενεργό ρόλο στην επιχείρηση αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος, που βρίσκεται σε εξέλιξη. «Η κρίση αποδεικνύεται βαθιά και θα είναι μακροχρόνια. (...) Για την Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας, που προσβλέπει στη συμμετοχή της σε μια πολιτικά ενωμένη και οικονομικά ανταγωνιστική Ευρώπη, η βαθιά τομή για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού και κομματικού συστήματος είναι επιτακτική. Αφετηρία γι' αυτό θα πρέπει να αποτελέσει η δημιουργία ενός νέου και ενιαίου πολιτικού φορέα στο μεγάλο ενδιάμεσο πολιτικό χώρο. (...) Ενός φορέα που δε θα λειτουργεί ως "δεξιό" ή "αριστερό" κυβερνητικό συμπλήρωμα αλλά ως αυτόνομος πρωταγωνιστικός πόλος που θα θέσει τη δική του σφραγίδα στην εθνική υπόθεση. Αυτός θα είναι και ο καταλύτης για μια ριζική και ταχεία αναδιάρθρωση του πολιτικού και κομματικού σκηνικού στο σύνολό του». Ουσιαστικά ο Γ. Φλωρίδης προτείνει την ανασυγκρότηση του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, μέσα από τη συγχώνευση κινήσεων και πολιτικών κομμάτων του χώρου της «ευρύτερης κεντροαριστεράς», ώστε να μετατραπεί για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, στον «καταλύτη» της επιχείρησης αναδιάταξης του αστικού πολιτικού σκηνικού.

Γράψαμε πολλές φορές ότι το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που πραγματοποιήθηκε πριν από μία βδομάδα και η απόφαση για ενιαιοποίησή του που πάρθηκε σ' αυτό, απαντούσε στην ανάγκη του για οργανωτική δομή προσαρμοσμένη στο νέο του ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας στην ΚΕ, που συνεδρίασε αυτό το Σαββατοκύριακο, δήλωσε πως η ενιαιοποίηση στόχευε να αποδείξει - προφανώς στην αστική τάξη - «την ετοιμότητά μας να αναλάβουμε την ευθύνη της διακυβέρνησης». Η οποία - όπως εξήγησε - χρειάζεται κόμμα «εσωτερικά λειτουργικό κι αποτελεσματικό», αλλά και ικανό να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις της διαχείρισης.

Πριν αλέκτορα φωνήσαι κυκλοφόρησε, σύμφωνα με πληροφορίες ειδησεογραφικών ιστοσελίδων, ότι ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον Αλ. Τσίπρα, με την οποία χαιρετίζει τη μετατροπή του σχήματος σε ενιαίο κόμμα και μοιράζεται με τον επικεφαλής του τις απόψεις του για έξοδο της Ελλάδας από την καπιταλιστική κρίση. Οι βιομήχανοι είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά τους αλλά πολύτιμη χείρα βοηθείας. Εξ ου και τα εγκώμια στο «χρήσιμο ριζοσπαστισμό» του ΣΥΡΙΖΑ απ' τον Δ. Δασκαλόπουλο, ο οποίος δε χάνει ευκαιρία να επισημάνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που θα αποκαταστήσει τη «συστημική ευστάθεια» που διαταράχτηκε λόγω της καταβαράθρωσης του ΠΑΣΟΚ.

Κι επειδή όσα ξέρει ο «νοικοκύρης» δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, ας δώσουν οι εργαζόμενοι βάση στα λόγια των ταξικών τους αντιπάλων που εξουσιάζουν και διαθέτουν ως και την «ακτινογραφία» των επίδοξων διαχειριστών της εξουσίας τους.

Με την καπιταλιστική κρίση να βαθαίνει, και όπως σημειώνει και ο ίδιος ο Γ. Φλωρίδης «θα είναι μακροχρόνια», η αστική τάξη γνωρίζει ότι τα κόμματα που συμμετέχουν στις κυβερνήσεις φθείρονται εκλογικά γρηγορότερα από άλλες περιόδους και γι' αυτό ακριβώς το λόγο επιδιώκει να διαθέτει εφεδρείες και εναλλακτικές λύσεις. Αυτό το ρόλο διεκδικούν να αναλάβουν σήμερα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως οι Φλωρίδης, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Μόσιαλος κ.ά. που βρίσκονται παράλληλα σε ανοιχτή επικοινωνία με στελέχη της ΔΗΜΑΡ αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Στόχος τους, δεν είναι να λειτουργήσουν σαν «συμπλήρωμα» στην αστική διαχείριση με τη συμμετοχή τους, σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά να εξασφαλίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις αναγκαίες προσαρμογές για τη διασφάλιση της αντιλαϊκής λειτουργίας του αστικού πολιτικού συστήματος, γι' αυτό προτείνει ριζικές αλλαγές σε αστικούς θεσμούς και στο αστικό κομματικό σύστημα όπως γράφει. Επιδίωξή τους είναι να δημιουργήσουν έναν πολιτικό φορέα που απαλλαγμένος από γνωρίσματα της σοσιαλδημοκρατίας του παρελθόντος που χρησιμοποιήθηκαν για να χειραγωγηθούν οι εργαζόμενοι, αλλά θα είναι ικανό να εφαρμόζει τη βάρβαρη φιλομονοπωλιακή πολιτική και να υποτάσσει τις λαϊκές συνειδήσεις στη στρατηγική του ευρωμονόδρομου, διασφαλίζοντας την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου με κάθε μέσο.