Κομπάζει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης σε χτεσινή του ανακοίνωση για την υλοποίηση ενός «ολοκληρωμένου σχεδίου δράσης για την ενίσχυση του πειθαρχικού ελέγχου και της πειθαρχικής ευθύνης στο Δημόσιο». Μάλιστα πλασάρει το σχέδιο αυτό σαν «εργαλείο» για τη «διαφάνεια», την «εμπέδωση του αισθήματος εμπιστοσύνης της κοινωνίας στη Δημόσια Διοίκηση» και «ασφαλιστική δικλείδα δικαιοσύνης και αξιοκρατίας μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων».

Ωραία πράγματα, δηλαδή, γιατί σε ποιον δεν αρέσει η διαφάνεια και η αξιοκρατία κι όλα αυτά τα εύηχα πλην καθόλα παραπλανητικά και υποκριτικά. Γιατί το σχέδιο που υλοποιεί το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν αποσκοπεί σε τίποτα από τα παραπάνω, και δε θα μπορούσε άλλωστε. Το σχέδιο αυτό αποσκοπεί στη διαμόρφωση του αναγκαίου σήμερα κρατικού μηχανισμού, του ικανού να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της αστικής τάξης.

Η «ταχύτερη εξέταση και ολοκλήρωση των υποθέσεων» από τα Πειθαρχικά Συμβούλια, η «αντιμετώπιση του φαινομένου των αδικαιολογήτως απόντων», η «επικαιροποίηση των ατομικών μητρώων των δημοσίων υπαλλήλων με ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση του φαινομένου των πλαστών δικαιολογητικών», η εγκύκλιος που υπέγραψε ο Κυρ. Μητσοτάκης για «την επιτάχυνση των πειθαρχικών διαδικασιών», η «επικαιροποίηση των ατομικών φακέλων των δημοσίων υπαλλήλων με έμφαση στον έλεγχο των πιστοποιητικών γλωσσομάθειας», οι «επιτόπιοι έλεγχοι του Σώματος Ελεγκτών Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης (ΣΕΕΔΔ) για την τήρηση του ωραρίου εργασίας» κλπ... Ολα αυτά δεν αποτελούν παρά αφενός εργαλείο για να εμπλουτίζεται η λίστα των προς απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, αφετέρου αντιπερισπασμό για να αποσπάται η προσοχή από τις αθρόες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που δεν έχουν υποπέσει σε κανένα αδίκημα, παράπτωμα κλπ. Ταυτόχρονα υπηρετεί και την προσπάθεια διαίρεσης των εργαζομένων προτάσσοντας περιπτώσεις για να στιγματίσουν συνολικά τους δημοσίους υπαλλήλους.

Το είπε εξάλλου καθαρά ο Κυρ. Μητσοτάκης επιλέγοντας η δήλωσή του για το σχέδιο που υλοποιεί το υπουργείο του να αρχίσει με τη φράση: «Ο στόχος για ένα μικρότερο Δημόσιο Τομέα επιτυγχάνεται»...

Από μερίδα του Τύπου και του διαδικτύου εμφανίζεται ο πρώην σκιτσογράφος του «Ριζοσπάστη» Κ. Γρηγοριάδης ως απολυμένος «εν ψυχρώ» από την ηγεσία του ΚΚΕ!!!

Ο «Ριζοσπάστης και η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπορούσαν να απολύσουν τον Κ. Γρηγοριάδη για τον απλό λόγο ότι, εδώ και 6 χρόνια, ο συγκεκριμένος ήταν συνταξιούχος και συνεργαζόταν με την εφημερίδα, ως σκιτσογράφος.

Πρόκειται για δική του επιλογή να διακόψει τη συνεργασία του με την εφημερίδα, δημοσιοποιώντας τις πολιτικές διαφωνίες και απόψεις του. Προς τι λοιπόν οι άναρθρες κραυγές, κύριοι της αντικειμενικής ενημέρωσης;

Ενας παχύσαρκος Νοτιοαφρικανός είναι αναγκασμένος να εγκαταλείψει τη Νέα Ζηλανδία διότι οι υπηρεσίες της χώρας αυτής αρνούνται να καλύψουν το κόστος των νοσηλίων από ασθένειες που ενδέχεται να προκληθούν από το υπερβάλλον βάρος του, αναφέρει σε σημερινό της δημοσίευμα η εφημερίδα «Δι Πρες». Ο Αλμπερτ Μπούιτενχουις, που ζυγίζει 130 κιλά, και η σύζυγός του Μάρτι απειλούνται με απέλαση μετά την απόρριψη του αιτήματός τους για ανανέωση της βίζας εργασίας τους. Η νεοζηλανδική υπηρεσία μετανάστευσης (ΙΝΖ) εκτιμά πως η παχυσαρκία του τον εκθέτει σε «σοβαρό κίνδυνο» επιπλοκών της υγείας του, όπως διαβήτη, υπέρταση, καρδιακά νοσήματα και άπνοια κατά τη διάρκεια του ύπνου.

«Είναι σημαντικό όλοι οι μετανάστες να χαίρουν μιας αποδεκτής κατάστασης της υγείας τους κατά τρόπον ώστε να ελαχιστοποιούνται το κόστος και οι εργασίες των υγειονομικών υπηρεσιών της Νέας Ζηλανδίας», εξήγησε εκπρόσωπος της ΙΝΖ.

Ετσι όπως το πάνε δεν είναι μακριά ο καιρός που στον πλανήτη θα έχουν θέση μόνο όσοι θα βγαίνουν από συγκεκριμένα καλούπια ή θα χωράνε σε συγκεκριμένα καλούπια. Ολοι οι υπόλοιποι... στο πυρ το εξώτερον. Η συζήτηση που ανοίγει κάθε τέτοια είδηση είναι τεράστια, με ένα σωρό παραμέτρους που αφορούν μεταξύ πολλών άλλων στα πρότυπα που διαμορφώνονται, στο ρόλο της κοινωνικής ασφάλισης, στη βοήθεια που θα πρέπει να παρέχεται ώστε κάθε ένας που αντιμετωπίζει πρόβλημα παχυσαρκίας ή άλλο να βοηθιέται να το λύσει κ.ά. Το αυτονόητο όμως παραμένει, ο άνθρωπος δεν μπορεί να κρίνεται σαν κόστος ή βάρος σε μια κοινωνία βάσει της μέτρησης της ζυγαριάς του, αυτού ή του άλλου χαρακτηριστικού του, πόσο μάλλον αν πρόκειται για χαρακτηριστικά που το ίδιο το σύστημα που τα απορρίπτει συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξή τους. Και δεν θα κρίνεται έτσι, σε ένα άλλο σύστημα, όπου κίνητρο σχεδιασμού της κοινωνίας θα είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος.