Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια στον «902», στ' αριστερά των FM και στ' αριστερά του τηλεοπτικού τοπίου... Χρόνια δύσκολα αλλά και όμορφα. Με πολλή δουλειά, κάποιες φορές με γκρίνια και αντεγκλήσεις, αλλά κυρίως με υπερηφάνεια για το δημοσιογραφικό επάγγελμα που στο χώρο αυτό βρήκε για εμένα το νόημα του λειτουργήματος.

Θα ήμουν 15 χρόνων όταν ανακοίνωσα σε συγγενείς και φίλους ότι «θέλω να γίνω δημοσιογράφος για να μπορώ ν' αναδεικνύω τα προβλήματα, να μάχομαι το ψέμα και το άδικο». Ηδη, δραστηριοποιούμουν ενεργά στα μαθητικά συμβούλια και παράλληλα εκτελούσα χρέη αρχισυντάκτη στο περιοδικό του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών, εφορμώμενη από τις ελλείψεις του σχολείου και του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως το βίωνα.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις, λίγα χρόνια μετά, με οδήγησαν σε διαφορετικά σπουδαστικά μονοπάτια, αλλά η αγωνία μου να μοιράζομαι τη γνώση και να στέκομαι αλληλέγγυα στους αδύναμους, ποτέ δεν έλειψε. Ετσι, για μια ακόμη φορά βρέθηκα να γράφω αρθράκια, πλέον στο περιοδικό της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Είχα από καιρό κάνει την επιλογή μου - που χρόνο το χρόνο γινόταν όλο και πιο συνειδητή - για τη σκοπιά μέσα από την οποία θα έβλεπα και θα έλεγα τα πράγματα. Θ' αποκάλυπτα εκείνα τα γεγονότα με τις αιτίες τους, που άλλοι συσκοτίζουν. Θα βρισκόμουν στο πλευρό των ανθρώπων του μόχθου, του αγώνα και της αξιοπρέπειας.

Εχει φτάσει το 2007 και είμαι στο τελευταίο εξάμηνο των μεταπτυχιακών σπουδών στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Αποφασίζω ότι η διπλωματική μου εργασία θα φέρει τον τίτλο «Οι συνέπειες της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου. Οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και σχεδιασμοί για τα Βαλκάνια. Μια μαρξιστική προσέγγιση». Πάνε ήδη 2 μήνες που έχω την επιμέλεια των διεθνών ειδήσεων στην τηλεόραση του «902», ως δόκιμη δημοσιογράφος.

Είναι φθινόπωρο του 2008. Τον τελευταίο χρόνο, όπως κάθε καινούργιος δημοσιογράφος, κάνω ελεύθερο ρεπορτάζ. Μου δίνεται έτσι η ευκαιρία να γνωρίσω θέματα και ανθρώπους, την ύπαρξη των οποίων έως τότε αγνοούσα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τμήμα Αλλοδαπών Αττικής, Ελεύθεροι χώροι, Απεργία μεταλλεργατών, Παγκόσμια ημέρα ηθοποιού, μαζικός λαϊκός αθλητισμός, Ακρίβεια, Αστεγοι, Ασωπός ποταμός, Διατροφικά σκάνδαλα, Columbia, Κοινωνικός Τουρισμός, Σπίτι Αγωνιστή, φοιτητική στέγη, Κλαδικές συμβάσεις, αγροτικά μπλόκα, παιδικοί σταθμοί, Κέντρα Πρόληψης, Ογκολογικά νοσοκομεία, εθισμός στο ίντερνετ, Αναπηρικές συντάξεις...

Ενας άλλος κόσμος αποκαλύπτεται στα μάτια μου σε κάθε ρεπορτάζ. Ενας κόσμος που δεν προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά είναι πραγματικός. Είναι η καθημερινότητα και τα προβλήματα του λαού μας. Είναι μαζί και η ελπίδα του. Ενας κόσμος που έως τότε τον ένιωθα, ορισμένες φορές τον ήξερα, αλλά δεν τον έβλεπα. Και βλέποντάς τον, νιώθω πρώτα μέσα μου την υποχρέωση να μιλήσω γι' αυτόν, με λέξεις, εικόνα, ήχο. Στην προσπάθεια αυτή δεν ήμουν ποτέ μόνη μου. Είχα συνεργάτες τους εικονολήπτες, ηχολήπτες, μοντέρ, παραγωγούς. Είχα οδηγό τους αρχισυντάκτες, κριτήριο το συμφέρον των εργαζομένων και του λαού και πυξίδα την πολιτική και την ιδεολογία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Η ανταμοιβή μου ήταν το χαμόγελο και ο καλός λόγος από τους πρωταγωνιστές κάθε ιστορίας, αλλά και ο σεβασμός στο δημοσιογραφικό κύκλο, επειδή ήμουν ο δημοσιογράφος του «902»: Της φωνής του δίκαιου κόντρα στο άδικο και της αλήθειας κόντρα στο ψέμα.

Είναι ήδη 2009 και η οικονομική κρίση που έρχεται, κυριαρχεί στις συζητήσεις. Εγώ συνεχίζω το ρεπορτάζ με το μικρόφωνο και την κάμερα του «902», σε παιδικούς σταθμούς, εφορίες, εργοστάσια. Παράλληλα, αναλαμβάνω το υγειονομικό ρεπορτάζ και νέες ιστορίες αποκαλύπτονται στα μάτια μου σε νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, προνοιακές δομές, έξω από πολιορκημένα κυβερνητικά κτίρια... Η Υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και ζω από πρώτο χέρι την αγανάκτηση των ασφαλισμένων που δεν βρίσκουν γιατρό στο ΙΚΑ, την απόγνωση των οικογενειών με ανάπηρο παιδί που δεν έχουν ειδικό σχολείο, το δράμα των ανασφάλιστων που το δημόσιο σύστημα Υγείας τούς αντιμετωπίζει ως λαθρεπιβάτες, την αγωνία των υγειονομικών που καλούνται να εφημερεύσουν συνεχόμενα για να καλύψουν τις ανάγκες - συχνά απλήρωτοι. Το έδαφος προετοιμάζεται από χρόνια για όσα θ' ακολουθήσουν...

Βρισκόμαστε στο 2010. Βίαιες περικοπές ξεκινούν στο όνομα του εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών και της καταπολέμησης των φαινομένων διαφθοράς, με τα προγράμματα στα άλλα μέσα ενημέρωσης να προσπαθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να πείσουν ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κρίση, ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», όπως δήλωσε αργότερα γνωστός πολιτικός. Στην Υγεία ειδικότερα, πάντα φταίει κάποιος διεφθαρμένος ή «τεμπέλης» γιατρός, φταίει κάποιος μετανάστης που θέλει να γλιτώσει το εισιτήριο μπαίνοντας δωρεάν στα επείγοντα. Με τους ανάπηρους και τους ψυχικά πάσχοντες απλά δεν ασχολούνται.

Υπήρχε και μια άλλη άποψη τότε, που στα χρόνια που ακολούθησαν προβλήθηκαν εξίσου από τα «μέσα». Λέει ότι υπάρχει το επαχθές και το κανονικό χρέος, ότι φταίνε δύο οικογένειες για την κατάσταση στην Ελλάδα. Οι ίδιοι κάθονται «στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης» για να βρούνε συναινετικές λύσεις με την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους των εργοδοτών.

Μοναδική «παραφωνία» το πρόγραμμα του «902»: «Δουλειά για όλους, μόρφωση, Υγεία την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία», «Δωρεάν Υγεία για όλο το λαό και όχι κέρδη για το κεφάλαιο το ιδιωτικό», «Φτώχεια, ανεργία, ρατσισμός είναι της ΕΕ ο πολιτισμός», «Του λαού δυνάστες και ληστές, τρόικα, κυβέρνηση, καπιταλιστές», «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, τώρα με το ΠΑΜΕ αντίσταση και πάλη», λένε ορισμένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν τότε μέσα από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες του «902», που σε αντίθεση με τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό πρόβαλλαν το δρόμο της ανυπακοής και του αγώνα.

Μπήκε η άνοιξη... Ολοκληρώνω τη διπλωματική μου εργασία στο πανεπιστήμιο, έχοντας τη βοήθεια συναδέλφων από τον «902» και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ. Οι καθηγητές μου με ρωτούν ποια είναι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της μαρξιστικής θεωρίας έναντι άλλων θεωριών, τα οποία με ώθησαν να την επιλέξω ως ερευνητικό εργαλείο. «Οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν τον κόσμο. Το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε», απαντώ αυθόρμητα επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Καρλ Μαρξ, για να σημειώσω αμέσως μετά ότι «το συγκριτικό πλεονέκτημα του μαρξισμού - λενινισμού είναι ότι πρόκειται για επαναστατική θεωρία». Εχω πάρει άριστα...

Οι ημέρες του «902» είναι πλέον μετρημένες. Ομως, το (συγκριτικό) πλεονέκτημα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας, φορέας της οποίας παραμένει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στη χώρα μας, είναι διαχρονικό. Εκεί εξακολουθούν να βρίσκονται και οι ελπίδες μας για καλύτερο αύριο.

Ο επίσημος αριθμός των ανέργων μέχρι τώρα είναι γύρω στο 1,5 εκατομμύριο. Ο ανεπίσημος έχει ξεπεράσει τα 2 εκατομμύρια και συνεχώς αυξάνεται. Οι συντάξεις και οι μισθοί έχουν χάσει το 50% της αξίας τους. Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός έχουν τελειώσει.

To KKE, το κόμμα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, των αγροτών ήταν και παραμένει κοντά στον απλό άνθρωπο και τα προβλήματά του. Αυτόν το σκοπό εξυπηρετούσε και ο «902» από τα τέλη της δεκαετίας του '80 μέχρι πρότινος. Στόχος του δεν ήταν ποτέ το κέρδος ακριβώς γιατί δεν υπήρξε καπιταλιστική επιχείρηση, στόχος ήταν η προβολή των λαϊκών αιτημάτων και των θέσεων του Κόμματος.

Και στο χώρο του Αθλητισμού (μέσα στον οποίο βρίσκομαι από 9 ετών) ο «902» ραδιόφωνο και τηλεόραση είχε καθοριστική παρουσία με ρεπορτάζ, έρευνες, συνεντεύξεις κ.λπ. Αλλωστε, είναι γνωστές οι αθλητικές μας εκπομπές και ιδιαίτερα η ραδιοφωνική, με τον καλό φίλο και σύντροφο Μιχάλη Χάρο. Ηταν πράγματι μια «άλλη» εκπομπή. Αναλύοντας πολιτικά τα αθλητικά γεγονότα, αποδεικνύοντας την άρρηκτη σχέση αθλητισμού και πολιτικής, αναδεικνύοντας, ταυτόχρονα, και το ρόλο του αθλητισμού στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των νέων (ντόπινγκ - ναρκωτικά - εμπορευματοποίηση - βία) και βέβαια τον καθοριστικό ρόλο του κεφαλαίου στη διαμόρφωση κλίματος κυρίως στα αθλητικά σωματεία, αφού ως γνωστό δεν υπάρχει στη χώρα μας σχολικός αθλητισμός, κάτι που κάνει πιο εύκολη τη δουλειά των καπιταλιστών στον ευαίσθητο χώρο του αθλητισμού.

Ολα αυτά σε καθημερινή βάση από την αθλητική μας εκπομπή. Αυτός ήταν άλλωστε ο βασικός ρόλος του «902». Η καθημερινή επαφή με τον άνθρωπο και τα προβλήματά του.

Ομως ο καπιταλισμός, αυτό το σάπιο σύστημα δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια, παραδείγματος χάρη στη χώρα μας ο εχθρός του είναι το ΚΚΕ, άρα αντικειμενικός τους σκοπός είναι η εξόντωσή του με όλα τα μέσα. Η πώληση του «902» υπήρξε μοναδική ευκαιρία για το σκοπό του αυτό, έτσι λοιπόν όλα τα αστικά κόμματα με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με το συγκρότημα «Λαμπράκη» και βέβαια την «Αυγή», χρησιμοποιώντας κάθε ψέμα και βρωμιά που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου επιτέθηκαν στο ΚΚΕ. Αλλά βέβαια ο στόχος είναι η εξόντωση του Κόμματος.

Το ΚΚΕ όμως δε «μασάει», είναι από άλλα υλικά φτιαγμένο. Οι χιλιάδες νεκροί του, θύματα των φασιστών ξένων και ντόπιων κρατάνε καλά τα θεμέλια του Κόμματος. Επειδή λοιπόν το ΚΚΕ είναι ένα άλλο κόμμα με υψηλό δείκτη ήθους και αξιοπρέπειας έπρεπε να βρει χρήματα για να πληρώσει τους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά τους ταμεία, γι' αυτό και προχώρησε και στην πώληση του «902». Σιγά μη χρειαστεί να πάρουμε άδεια από τον ΣΥΡΙΖΑ για να τακτοποιήσουμε τις δουλειές μας.

Το ΚΚΕ με την τρομερή δύναμη που κρύβει μέσα του, την οποία αντλεί από τους χιλιάδες συντρόφους και φίλους, αλλά και το δίκιο των αγώνων του για ελευθερία, αξιοπρέπεια, δουλειά, παιδεία, υγεία πάλι θα τα καταφέρει.

Αλλά και ο κόσμος πρέπει να καταλάβει κάποια πράγματα. Η πολιτική του βολέματος δεν οδηγεί πουθενά. Δεν θέλουμε τα ψίχουλα αφού το καρβέλι είναι δικό μας. Ο πλούτος αυτής της χώρας είναι δικός μας, εμείς τον δουλεύουμε. Γιατί λοιπόν φωνάζουμε τους άλλους να πάρουν τα κέρδη;

Τα γεγονότα του «902» είναι μια πρόκληση για όλους μας. Εκείνο που χρειάζεται είναι ακόμα περισσότερος αγώνας και περισσότερη δουλειά.

Γεια χαρά...

... στα «παιδιά» του συστήματος που δεν ξέρουν ποιον να πρωτογλείψουν για να γίνουν αρεστοί στους Ευρωπαίους ηγέτες και τον ΣΕΒ.

Κύριοι Παπαδημούλη, Στρατούλη... για σας τα λέω! Εσείς και η παρέα σας συνεχίστε να παίζετε μαζί τους και μην κάνετε παιχνίδι με εμάς, δεν σας παίρνει. Εσείς που τρέχετε να υπογράψετε Συλλογικές Συμβάσεις πείνας και το καυχιέστε κιόλας, μην «κλαίτε» για τον «902» και τους εργαζόμενούς του. Εμείς ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές. Καθημερινά δίναμε ιδρώτα αλλά παίρναμε ικανοποίηση! Οι δημοσιογράφοι στο πραγματικό ρεπορτάζ, δίπλα στους σκληρά εργαζόμενους, άνεργους, νέους, συνταξιούχους. Χωρίς το χιλιοκόψιμο από τον αρχισυντάκτη για να είναι αρεστό στο μεγαλοκαναλάρχη. Χωρίς το τσαλάκωμα της συνείδησης και της αξιοπρέπειας. Εγώ που δούλεψα σε αρκετά πόστα για πάνω από 20 χρόνια, από το πρωί μέχρι το βράδυ και μερικές φορές εκεί και το βράδυ, που ο «902» ήταν το σπίτι μου, έχω κάθε δικαίωμα να πω σ' όλους όσοι καθημερινά εξαπατούν, για δήθεν συνδικαλιστική αλληλεγγύη, κύριοι της ΕΣΗΕΑ και σε εσάς αναφέρομαι, κοντά τα χέρια σας. Είμαστε πολύ σκληροί για τα δόντια σας, κάντε αλλού παιχνίδι.

Το ΚΚΕ κατάφερε, σε πολύ δύσκολα χρόνια για τα κομμουνιστικά κόμματα όπου γης, να σταθεί όρθιο, να δυναμώνει και να έχει μάλιστα και το δικό του ραδιόφωνο και τηλεόραση. Δυστυχώς, η οικονομική κρίση δεν μπορούσε παρά να πλήξει και το ίδιο, μια και ο οικονομικός αιμοδότης του, εμείς, οι απλοί κομμουνιστές, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι νέοι, βρισκόμαστε σε οικονομική αφαίμαξη.

Εμείς, λοιπόν, που δουλέψαμε, που πονέσαμε και πονάμε για τον σταθμό του ΚΚΕ, πληροφορούμε τους ορκισμένους εχθρούς μας και τους ασπόνδ(ηλ)ους φίλους ότι όσες πλαστικές και μεταμορφώσεις να κάνει ο κροκόδειλος, το κλάμα του θα το ξεχωρίζουν οι κομμουνιστές.

Φτάνει πια, όχι άλλα δάκρυα για τον «902» και το ΚΚΕ.

Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει να αναδημοσιεύει από το portal του «902.gr» δηλώσεις από εργαζόμενους, συνεργάτες και φίλους του «902», που δίνουν απάντηση στην επίθεση που δέχεται ο σταθμός και το Κόμμα.