Ο Ρεφν συνεχίζει τη συνεργασία του με τον Ράιαν Γκόσλινγκ, που εδώ περιφέρει το μπόι του πέρα - δώθε και το παίζει δύσκολος... Ο ρόλος που υποδύεται - έναν ψυχοπαθή έμπορο ναρκωτικών με άρρωστο οιδιπόδειο σύμπλεγμα με την επίσης διαταραγμένη μητέρα του (Κριστίν Σκοτ Τόμας - με λουκ Σόφι Ζαννίνου) - μπορεί στα χαρτιά να είναι διαφορετικός από το ρόλο του στο «DRIVE», στην πραγματικότητα όμως στηρίζεται στα ίδια θεμέλια, στην ίδια νοοτροπία, εκείνη του δυνατού, σιωπηλού άνδρα που υποφέρει όταν βασανίζει τους ανθρώπους... Σκατοδουλειά μεν, αλλά... ΠΡΕΠΕΙ να την κάνει... Σας θυμίζει τίποτα;

Ο Δανός Ρεφν μοιάζει να έχει σαν αποστολή τον αργό αλλά σταθερό υποβιβασμό του ηθοποιού σε φιγουρατζή με κύρια ή μάλλον μοναδική έκφραση τη μηδενιστική όψη κι ένα επίμονο, υποτίθεται αισθαντικό, βλέμμα... Ο αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος Γκόσλινγκ στο ρόλο του Τζούλιαν δεν κάνει πολύ περισσότερα από το να παίρνει πόζες μανεκέν υπό τον φωτισμό γελοίων συνθέσεων που ενδιαφέρονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για το πώς πέφτει το φως στον αξύριστο πρωταγωνιστή...

Ο σκηνοθέτης και η ομάδα του είναι χωρίς άλλο βιρτουόζοι στην τεχνική, στη φωτογραφία, μουσική, σκηνογραφία κ.λπ. Η αρχιτεκτονική ορίζει το χώρο με τρόπο υποβλητικό. Με νοσηρά τεχνητούς κόκκινους τόνους σε απειλητικό μαύρο φόντο και εφιαλτικά ιδιότροπη λογική. Ετσι στην εικόνα προσδίδεται ένα κλειστοφοβικό εφέ.

Στην πορεία είναι παντελώς ασαφές τι είναι πυρετώδης παραίσθηση και τι πραγματικό και πόσο πραγματική είναι η πραγματικότητα, σε αυτή την περίπτωση. Ισως ο στόχος να είναι το κοντράστ ανάμεσα στη ρευστή και διάχυτη υπέρβαση των ορίων αφενός και τη λαμπερή, μεθυστική βία αφετέρου. Εδώ συνυπάρχει και το οπτικό χάδι και το σαδιστικό χαστούκι ταυτόχρονα, σε μια συστηματική, στερεοφωνική επίθεση στις αισθήσεις μας... Η ταινία εξερευνά την ευθεία σύνδεση κινήσεων και ενστίκτων του εγκεφάλου ενός ερπετού, χωρίς να περνά μέσα από ψηλότερα επίπεδα συνείδησης και φίλτρα διανοητικότητας. Η ταινία, εν ολίγοις, απαιτεί από τον θεατή να σταματήσει να σκέφτεται...

Ο Θεός μπορεί να συγχωρεί, αλλά ο άσκοπος και ναρκισσιστικός σαδισμός της ταινίας δεν μπορεί να συγχωρεθεί... Οι χαρακτήρες και το θέμα είναι κούφια, δεν λένε τίποτα και χρησιμοποιούνται μάλλον προς ικανοποίηση της επιθυμίας του σκηνοθέτη να βγάζει μάτια και να πετσοκόβει μέλη του σώματος με έναν οπτικά κομψό τρόπο. Αυτό θα μπορούσε να είναι αποδεκτό αν επρόκειτο για πειραματική ταινία διάρκειας 5 - 10 λεπτών, αλλά, τώρα, αυτή η ανόητα αυτάρεσκη ταινία λειτουργεί σαν προληπτικό υπόδειγμα τρόμου που διδάσκει τους ταλαντούχους - στο εικαστικό μέρος - κινηματογραφιστές το πώς να βρίσκουν χορηγούς... Ο Ρεφν θα έπρεπε να γνωρίζει πως μια ταινία αλά Λιντς, μπορεί να κάνει μόνο ο Λιντς...

Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Βιτάγια Πανσρίνγκαρμ, Τομ Μπουρκ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Ταϊλάνδη, Γαλλία, Σουηδία (2013)

Το στοιχείο της «τέχνης» δε χαρακτηρίζει τη γραμμική αφήγηση του «success-story» του Τζομπς, που μοιάζει δομημένο σε τρία μέρη και συντίθεται από σειρά τηλεοπτικών πλάνων που αρκούνται στην αναπαράσταση. Μακριά από το θεαματικό μπρίο του «SOCIAL NETWORK» η ταινία του Στερν, είναι φτιαγμένη χωρίς ιδιοφυΐα, αλλά και με την κουτοπονηριά του να μη πέφτει στην αναγνωρίσιμη αγιογραφία. Κάπου το φιλμ μοιάζει με αισθητική μάρκας, είναι παγερό με στείρες σχέσεις κλεισμένες στις συνεδριάσεις των μετόχων και επιφανειακή επαφή. Το επίθετο «επιφανειακή» χαρακτηρίζει όλη την ταινία. Αναρωτιέμαι όμως, τι το σπουδαίο θα περίμενε να ανακαλύψει κανείς σκάβοντας κάτω από την επιφάνεια; Γιατί αν κρίνουμε από τη «μίμηση» της μορφής που ο κωμικός ηθοποιός Αστον Κούτσερ μας κοινωνεί, ο Τζομπς μάλλον έπρεπε να μοιάζει με φιγούρα εκτοπλάσματος, με άκαμπτο ζόμπι σε ένα θλιβερά μοναχικό κάμπο...

Ταινία πομπώδης, άψυχη, με σκηνοθεσία επίπεδη, χωρίς ίχνος μαγείας, κακέκτυπο του «SOCIAL NETWORK» που χωρά όλα τα στερεότυπα της επιτυχίας «α λα αμερικάνα»... summa summarum: χαμένο δίωρο...

Παίζουν: Αστον Κούτσερ, Τζος Γκαντ, Τζέιμς Γουντ, Αμάντα Κρου, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013)