Ολοκληρώνεται σήμερα η πολύ σημαντική πρωτοβουλία που δείχνει τη δυναμική της συνένωσης καλλιτεχνών - εργατών
Εδειξαν τη δύναμη, το περιεχόμενο και την ομορφιά που αποκτάει η τέχνη, όταν οι πίνακες, τα γλυπτά, οι φωτογραφίες εμπνευστούν από τους χώρους δουλειάς, από τη ζωή των παραγωγών του πλούτου, από την ίδια την κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, την ταξική πάλη. Εδειξαν ότι η τέχνη μπορεί επάξια να γίνει ένα ισχυρό όπλο για τους αγώνες του λαού. Να συμβάλει από το δικό της μετερίζι στην οργάνωση στους τόπους δουλειάς, να αναδείξει ότι η συλλογική οργανωμένη δράση, η συσπείρωση δυνάμεων με συγκεκριμένο στόχο και σκοπό, μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα, να τσακίσει πόδια, να ανοίξει το δρόμο για παραπέρα κλιμάκωση των αγώνων, για όξυνση της σύγκρουσης, τάξης εναντίον τάξης με ακόμα καλύτερες προϋποθέσεις. Αλλωστε, αυτό ακριβώς ήταν και το κεντρικό σύνθημα της Εικαστικής Εκθεσης: «Ανθρωποι, Χρώμα + Σίδερο»: «Οι αγώνες είναι τέχνη του λαού και η τέχνη όπλο του».
Ολο αυτό το πλήθος που επισκέφτηκε την έκθεση, οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες από τις εργατοσυνοικίες του Πειραιά, αλλά και της Αθήνας, η μαζική παρουσία της νεολαίας, με ένα από τα κορυφαία στιγμιότυπα την αντιφασιστική συναυλία της περασμένης Κυριακής, όπου συμμετείχε μια σειρά καλλιτεχνών με τα τραγούδια, να διαδέχονται τα συνθήματα «....οι εργάτες θα τσακίσουν και πάλι τους φασίστες», «είστε τα τσιράκια των εφοπλιστών», έδωσαν ταυτόχρονα και την κατάλληλη απάντηση σε αυτούς που έχουν βάλει στο μάτι τη Ζώνη και όλα όσα αντιπροσωπεύει. Εδωσαν απάντηση σε εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, COSCO, που αμόλυσαν τα «μαντρόσκυλα» της Χρυσής Αυγής για να χτυπήσουν τους εργάτες της Ζώνης, να πλήξουν τα σωματεία τους, να «καθαρίσουν» το χώρο από εργασιακά δικαιώματα, ώστε ανενόχλητοι να αρπάξουν χώρους επισκευαστικούς και να τους αλλάξουν χρήση, και όσοι εργαζόμενοι παραμείνουν να δουλεύουν σε καθεστώς σύγχρονης δουλείας.
Για την σημασία που είχε αυτό το 10ήμερο πολιτιστικών εκδηλώσεων στη Ζώνη ο μεταλλεργάτης άνεργος και αυτός της Ζώνης Θανάσης Τσόπρας ανέφερε: «Πρώτη φορά επισκέφτηκε την έκθεση τόσος κόσμος και κυρίως συνάδελφοί μας. Πρώτη φορά είδαν τόσους συναδέλφους να έρχονται με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, όχι μόνο τις μέρες που είχε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, αλλά μεσημέρι και απόγευμα, να δουν τα εκθέματα. Μάλιστα αρκετούς από αυτούς είχα να τους δω ακόμα και χρόνο. Μας βοήθησε η έκθεση να βρεθούμε, να ανοίξουμε ξανά τη συζήτηση για το πώς θα συνεχίσουμε από εδώ και πέρα για την οργάνωση των αγώνων μας. Συνέβαλε σε αυτό και το συνολικό κλίμα που επικρατεί στην έκθεση. Δεν μπορεί να μην σε επηρεάσουν τα έργα, όταν μέσα από αυτά βλέπεις τη δική σου τη ζωή. Την καθημερινότητά σου σαν εργάτης, σαν άνεργος, αλλά και το ελπιδοφόρο μήνυμα που εκπέμπουν, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε να ζήσουμε καλύτερα. Συνολικά, η έκθεση σε πολλούς συναδέλφους που αντιμετωπίσουν την ανεργία και την ανέχεια και νόμιζαν ότι ήταν μόνοι, τους έδωσε κουράγιο. Μας τόνωσε ότι έχουμε συμμάχους, ότι έχουμε καθήκον όταν τόσος κόσμος βρίσκεται στο πλευρό μας, καθένας για τον εαυτό του, την οικογένειά του, τους συναδέλφους του, να μην κατεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεων. Να συνεχίσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά μπροστά, διεκδικώντας το δίκιο μας, το μεροκάματό μας, τα δικαιώματά μας. Εμείς έχουμε τη δύναμη».
Η Επιτροπή Ανέργων Κορυδαλλού συμμετείχε στη διοργάνωση της Εικαστικής Εκθεσης στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Τους λόγους εξηγεί η Κέλλυ Μαυρομάτη: «Θέλουμε με τη συμμετοχή μας στην έκθεση, με τη συμβολή μας στη διοργάνωση, στην περιφρούρηση του χώρου, με τη συζήτηση που αναπτύσσουμε με τους επισκέπτες με βάση τα μηνύματα που δίνει η ίδια η έκθεση, να αναδείξουμε τη δύναμη της αλληλεγγύης. Την ανάγκη να οργανωθούμε τόσο στους τόπους δουλειάς, όσο και στις γειτονιές, γιατί δεν μπορεί κανείς σήμερα να είναι μόνος του απέναντι στην κρίση. Την ανάγκη να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας ανήκει. Και ένα δείγμα αποτελεί αυτή η έκθεση. Δείχνει ότι η Τέχνη δεν είναι προνόμιο των λίγων, όπως προσπαθούν να μας πείσουν και να πουν ότι όπως ο εργαζόμενος δεν έχει δικαίωμα στην Τέχνη και γενικά δεν μπορεί να διεκδικεί κανένα δικαίωμα. Δηλαδή, να σκύψουμε το κεφάλι. Αυτά προσπαθούν να περάσουν και στα παιδιά μας γι' αυτό απορρίπτουν το αίτημα του γονεϊκού κινήματος να μπει η Τέχνη στη σχολική διαδικασία. Για να μάθουν τα παιδιά μουσική, να έρθουν σε επαφή με την Τέχνη οι γονείς θα πρέπει να χρυσοπληρώσουν. Ομως, πού να τα βρούμε; Τα θέλουν αμόρφωτα, ακαλλιέργητα, σκυφτά. Η έκθεση αυτή είναι απάντηση. Ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα στην Τέχνη και τον Πολιτισμό, είναι ο ίδιος εμπνευστής της Τέχνης και του Πολιτισμού. Εχει δικαίωμα να διεκδικήσει όλα όσα του ανήκουν και είναι όλος ο πλούτος γιατί αυτός τον παράγει».
Σήμερα κλείνουν οι εκδηλώσεις της Εκθεσης με το εξής πρόγραμμα: Στις 6 μ.μ. συζήτηση με θέμα «Τέχνη και εργατική τάξη. Η πολιτιστική μορφωτική δραστηριότητα των συνδικάτων συστατικό στοιχείο της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος». Στις 8 μ.μ.: Μουσικό αφιέρωμα στο εργατικό τραγούδι, με τον Στέφανο Ψαραδάκο. Στις 9 μ.μ.: Μουσικό αφιέρωμα στον ποιητή Νίκο Καββαδία.
Η μετάβαση με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς: Από Ομόνοια λεωφορεία Β18 - Γ18 (Μενάνδρου). Από Πειραιά (Σταθμός ΗΣΑΠ) με το 843.
Η Μεταξία Βιντιάδη, γραφίστρια, βλέποντας την έκθεση ανέφερε: «Είναι εντυπωσιακό πώς μέσα σε αυτό τον τεράστιο χώρο που σε πιάνει δέος όταν είσαι εδώ, το μηχανουργείο, έχουν δέσει τα μηχανήματα με τα έργα. Πώς τα έργα αποτυπώνουν την καθημερινότητα των εργαζομένων, ακόμα και την ανεργία και τα άψυχα από εργάτες εργαλεία. Και από την άλλη πώς καταφέρνει όλος αυτός ο χώρος να πάρει ζωή με την έκθεση. Φαίνεται σαν μεγάλη αντίθεση αλλά δεν είναι. Αυτό είναι το δέσιμο της Τέχνης με τους εργαζόμενους, με τους τόπους δουλειάς. Ετσι παίρνει περιεχόμενο η Τέχνη. Οταν είναι αποκομμένη και κλεισμένη μέσα σε καλλιτεχνικά εργαστήρια και γκαλερί, είναι άψυχη. Οταν εμπνέεται από τη ζωντάνια της εργατικής τάξης, όχι μόνο παίρνει η ίδια ζωή, αλλά γίνεται όπλο».