Πρόκειται για νέους εργαζόμενους επιστήμονες που αντί να καλύψουν τα τεράστια κενά της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας με μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, αντιθέτως... «νοικιάζονται» στο ΥΠΠΟ από ΜΚΟ μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων (σ.σ. οι ΜΚΟ παίρνουν και ποσοστό) με εργασιακό καθεστώς γαλέρας. Οι εργαζόμενοι απάντησαν με τη δημιουργία «Επιτροπής Αγώνα εργαζομένων μέσω ΜΚΟ στον τομέα του Πολιτισμού», με ενεργούς συμπαραστάτες την Επιτροπή του ΠΑΜΕ στο ΥΠΠΟ, το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων και το Σύλλογο Εκτάκτων Αρχαιολόγων.

Αντιπροσωπεία των εργαζομένων και των φορέων που τους συμπαραστέκονται συναντήθηκε με τον διευθυντή του γραφείου του υπουργού Πολιτισμού, ο οποίος διαβεβαίωσε τους εργαζόμενους ότι θα καταβληθούν οι μισθοί -να σημειωθεί ότι υπάρχουν εργαζόμενοι σε μουσείο που ακόμα δεν έχουν πάρει «φράγκο»- αλλά θα καταβληθούν και οι μισθοί που αναγράφει η Σύμβαση και όχι μόνο τα μεροκάμματα. Δηλαδή, οι άθλιες συμβάσεις που υπογράφουν οι εργαζόμενοι με τις ΜΚΟ δίνουν τη δυνατότητα στις τελευταίες να καταβάλλουν, ουσιαστικά, ποσά μέχρι 625 ευρώ, αφού στην πράξη δεν προσμετρώνται οι μέρες που τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι είναι κλειστά. Οι εργαζόμενοι μάλιστα που θα έχουν... το «θράσος» να αρρωστήσουν, χάνουν μεροκάματο! Τέλος, ο διευθυντής δεσμεύτηκε να γίνει κοινή συνάντηση των εργαζομένων, του ΥΠΠΟ και των ΜΚΟ το επόμενο διάστημα.

Θυμίζουμε ότι οι εργαζόμενοι απαιτούν: Αμεση καταβολή όλων των δεδουλευμένων και συνεπή καταβολή των μισθών τους επόμενους μήνες. Αμεση καταβολή των ενσήμων στο ΙΚΑ και άμεση σφράγιση των ασφαλιστικών βιβλιαρίων. Καταβολή όλων των δεδουλευμένων στη βάση μηνιαίου μισθού των 625 ευρώ σ' όλους τους εργαζόμενους των ΜΚΟ χωρίς εξαιρέσεις.

Ενώ τα υπουργεία, ο Δήμος Αθηναίων και οι εκπρόσωποι των σωματείων που έχουν δουλέψει για το νέο νομοσχέδιο έχουν συμφωνήσει ομόφωνα, σημειώνουν η ΕΝΩΣΗ ΧΩΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΜΚΕΘΙ και η ΠΕΕΘ «ότι η τέχνη σήμερα βρίσκεται στο κενό του νόμου και ότι η νομοθεσία οφείλει πλέον να συμβαδίσει με την εξέλιξή της, στην πράξη δεν φαίνεται να υπάρχει καμία ψυχραιμία και ανοχή».

Και συνεχίζουν: «Οι αρχές που έδειξαν από ανοχή έως αδιαφορία για το θέμα αυτό επί δεκαετίες δεν μπορούν να περιμένουν αυτό το έτοιμο νομοσχέδιο να κατατεθεί, από μέρα σε μέρα, στη Βουλή! Η διαβούλευση έχει ήδη καθυστερήσει και απαιτούμε να ξεκινήσει τώρα. Οι νέοι έλεγχοι που ανυπόμονα ανακοινώνουν την εκτέλεση σφραγίσεων σε χώρους χωρίς άδεια θεάτρου (ανεξάρτητα από το αν έχουν κάποια άδεια λειτουργίας, πυρασφάλεια κτλ.) ωθούν θιάσους στο να κατεβάσουν παραστάσεις. Ακόμη και πλήρως αδειοδοτημένα θέατρα δέχονται εξονυχιστικούς ελέγχους, σαν το πρωτοβάθμιο συμβούλιο να ψάχνει πάση θυσία οτιδήποτε μεμπτό σαν πρόσχημα για πρόστιμο ή σφράγιση. Οι έλεγχοι ήταν και είναι απόλυτα επιθετικοί, τυπολατρικοί και γραφειοκρατικοί και ουδεμία σχέση έχουν με την ασφάλεια των χώρων, καθώς δεν ενδιαφέρει τις ελεγκτικές αρχές το αν ο χώρος που επισκέπτονται έχει πυρασφάλεια, εξόδους κτλ. Το μόνο που ζητούν είναι ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ, μια ΑΔΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ στους χώρους που φιλοξενούν παραστάσεις. Παρόλο που κανένας ποτέ δεν βρήκε να μας δείξει ένα νόμο που απαγορεύει παραστάσεις σε χώρους που δεν είναι θέατρα».

Κι ενώ οι άνθρωποι του θεάτρου αγωνιούν για τόσα θέματα, όπως τη βελτίωση των άθλιων φορολογικών και εργασιακών συνθηκών που διέπουν το επάγγελμά τους, ερχόμενοι αντιμέτωποι με συνεχή εμπόδια, επιβιώνοντας και δημιουργώντας σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες.

Τέλος, θέτουν ένα ερώτημα, καθώς ο Δήμος Αθηναίων ισχυρίζεται εδώ και μήνες ότι δέχεται πίεση να κλείσει τους μικρούς χώρους: «Ποιος και γιατί πιέζει προς την απονέκρωση του πολιτιστικού τοπίου της χώρας;».

Πολλοί μιλούν για την εξυπηρέτηση μεγάλων συγκροτημάτων, με πρόσχημα προβλήματα για τα οποία την αποκλειστική ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις για την έλλειψη νομοθετικού πλαισίου λειτουργίας των χώρων. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κλείνοντας πολιτιστικούς χώρους εμποδίζουν μικρές ομάδες, νέους καλλιτέχνες να δημιουργούν και να ζουν. Η Τέχνη δεν είναι εμπόρευμα (και στον καπιταλισμό γίνεται εμπόρευμα). Η Τέχνη είναι αισθητική, είναι ομορφιά, είναι ιδεολογία, είναι συνείδηση. Είναι Παιδεία. Η Τέχνη είναι κοινωνικό δικαίωμα. Και ο λαός, οι οργανώσεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της πρέπει να διεκδικήσουν με το οργανωμένο ταξικό κίνημα το δικαίωμά τους στην τέχνη και τον πολιτισμό.