Η «ατζέντα» των προτεραιοτήτων της ελληνικής προεδρίας περιλαμβάνει το σύνολο των προτεραιοτήτων των μονοπωλίων της «πολιτιστικής βιομηχανίας» για πλήρη εμπορευματοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αυτό σημαίνει η προτεραιότητα για την «αξιοποίηση του Πολιτισμού ως πολύτιμου εργαλείου για την τουριστική και γενικότερα για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη» αλλά και η «διαμόρφωση μιας Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής για τον Πολιτισμό, που θα λαμβάνει υπόψη της την πρόοδο των νέων τεχνολογιών και τις δυνατότητες που παρέχει η ψηφιακή εποχή σε συνδυασμό, όμως, και με τα προβλήματα και τις προκλήσεις που δημιουργούνται». Μάλιστα, συμφωνήθηκε με τη Γαλλία η συνδιοργάνωση ενός «φόρουμ» για την Ευρωπαϊκή Στρατηγική στο Παρίσι, στις αρχές της άνοιξης του 2014.

Ακόμη μία προτεραιότητα είναι η «αξιοποίηση του Πολιτισμού, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Διπλωματίας, ως ισχυρού βραχίονα για την άσκηση πολιτικής στις διεθνείς σχέσεις», δηλαδή, η χρήση του πολιτιστικού τομέα ως «εργαλείου» προώθησης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο «συμφωνήθηκε να προωθηθεί ο πολιτιστικός διάλογος με χώρες όπως η Κίνα αλλά και με κράτη και λαούς της Λατινικής Αμερικής».

Για την επίτευξη όλων των παραπάνω δρομολογήθηκε η διοργάνωση δύο διεθνών συναντήσεων στην Αθήνα. Η πρώτη έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Financing Creativity» («χρηματοδοτική δημιουργικότητα»), προβλέπεται ότι θα γίνει το Φλεβάρη και θα έχει ως αντικείμενο «να αναδείξει θέματα σχετικά με την αυξανόμενη σπουδαιότητα του πολιτιστικού και δημιουργικού τομέα, εξετάζοντας τις καινοτόμες πηγές χρηματοδότησης και τις στρατηγικές για την πολιτιστική επιχειρηματικότητα». Θυμίζουμε ότι το νέο πρόγραμμα της ΕΕ για τον Πολιτισμό «Δημιουργική Ευρώπη» στοχεύει και στη μετατροπή του δημιουργού σε «επιχειρηματία» ώστε να ψάχνει αγωνιωδώς χρηματοδότηση από παντού, μεταξύ άλλων και από τις τράπεζες. Διότι το πρόγραμμα περιλαμβάνει και «μηχανισμό» εγγύησης προς τις τράπεζες για να μετατρέψει τους δημιουργούς και σε πελάτες τους.

Η δεύτερη συνάντηση προβλέπεται να πραγματοποιηθεί το Μάρτη «και έχει ως σκοπό να δώσει έμφαση στην ανάγκη διαμόρφωσης και προώθησης μιας κοινής ευρωπαϊκής προσέγγισης για τα θέματα που σχετίζονται με την πολιτιστική κληρονομιά».

Η ιστορία είναι απλή. Ενας φτωχός παπουτσής, την πιο κρύα νύχτα του χειμώνα, βγήκε τουρτουρίζοντας έξω στο χιόνι για να μαζέψει τα λεφτά που του χρωστούσαν. Σε μια γωνιά του δρόμου έπεσε πάνω σ' ένα σωριασμένο, παράξενο, γυμνό άνθρωπο. Αποφάσισε να τον πάρει μαζί στο σπίτι του. Από το σημείο αυτό ξεκινά μια αλυσίδα από μυστήρια συμβάντα, απροσδόκητα και καταπληκτικά γεγονότα που θα αποκαλύψουν σ' αυτόν και τη γυναίκα του, τη μια και μοναδική αλήθεια, που είναι η απάντηση στο ερώτημα: «Από τι ζουν οι άνθρωποι».

«Με τι τρόπο να μιλήσει κανείς και να επικοινωνήσει με τους άλλους σε τέτοιους καιρούς σκοτεινιάς», σημειώνουν οι συντελεστές της παράστασης. «Σε καιρούς που κανείς δεν μπορεί ούτε θέλει ν' ακούσει κανέναν. Ισως μια παραβολή, ένα παραμύθι που ξαναθυμίζει τα αυτονόητα να είναι ο τρόπος. Το διήγημα του Λ. Τολστόι «Από τι ζουν οι άνθρωποι» είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, που μιλάει ακριβώς γι' αυτό το αυτονόητο που όμως όλοι γύρω μοιάζει να έχουν ξεχάσει... Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ζουν επειδή φροντίζουν τους εαυτούς τους, στην πραγματικότητα όμως η αγάπη είναι εκείνη που τους κάνει να ζουν».