Το γεγονός ότι η στρατηγική του κεφαλαίου - δηλαδή η προσπάθεια να χτυπηθούν τα εργατικά δικαιώματα για ν' αυξηθεί η κερδοφορία του - εφαρμόζεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο κι έχει τα ίδια πάνω - κάτω αρνητικά αποτελέσματα για τα λαϊκά στρώματα έρχεται να επιβεβαιώσει μια έρευνα για τη Βρετανία. Πρόκειται για ανάλυση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ, οργανισμού που στήθηκε στην Ευρώπη μαζί με το Σχέδιο Μάρσαλ), που δημοσιοποίησε αυτές τις μέρες το λεγόμενο High Pay Centre στη Βρετανία, κέντρο μελετών που εξετάζει το ύψος των αμοιβών και που σημειώνει την ανησυχία του (!) για το χάσμα πλουσίων και φτωχών που όλο μεγαλώνει. Και οι δύο οργανισμοί φυσικά δεν επικεντρώνουν στην αιτία αυτού του χάσματος, που είναι ότι όλα τα μέσα για την παραγωγή του πλούτου δεν ανήκουν σε αυτούς που τον παράγουν, στους εργαζομένους, σε αυτούς δηλαδή που δημιουργούν αυτά τα μέσα, αλλά στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες, μετόχους, αλλά - εντοπίζοντας ανισότητες - πασχίζουν να τις αντιμετωπίσουν μέσα από προτάσεις «αναδιανομής», βοηθώντας τα διάφορα σχέδια διαχείρισης της φτώχειας.

Τι δείχνουν τα στοιχεία για μια ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα, όπως η Βρετανία; Οτι το 20% από τα πιο φτωχά νοικοκυριά είναι στη χειρότερη θέση απ' όλες τις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης στον αντίστοιχο δείκτη. Και αυτά συμβαίνουν στη Βρετανία, που ούτε στην Ευρωζώνη είναι, ούτε έχει μεγάλο χρέος όπως άλλες χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα του Νότου, ούτε έχει μνημόνια με τρόικες τύπου Κομισιόν, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ομως πρόκειται για καπιταλιστικό κράτος που τα εργατικά - λαϊκά στρώματα βιώνουν τις επιπτώσεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και στη φάση της ανάπτυξης και στη φάση της κρίσης.

Στην έρευνα ταυτόχρονα σημειώνεται ότι το λεγόμενο «μέσο ετήσιο οικογενειακό εισόδημα» στη Βρετανία είναι της τάξης των 25.828 δολαρίων, αντίστοιχο με άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Δανία, η Ολλανδία. Το φτωχότερο όμως 20% του πληθυσμού στη Βρετανία έχει εισόδημα 9.530 δολάρια, ενώ την ίδια στιγμή το αντίστοιχο στη Γερμανία έχει 13.381, στη Γαλλία έχει 12.653, στη Δανία έχει 12.183 και στην Ολλανδία έχει 11.274 δολάρια. Επίσης ο μέσος όρος οικογενειακού εισοδήματος για το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού στη Βρετανία είναι 54.000 δολάρια το χρόνο και έτσι έρχεται στην τρίτη θέση σε σχέση με τις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αφού στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και τις σκανδιναβικές χώρες ο αντίστοιχος μέσος όρος κυμαίνεται από 44.000 δολάρια έως 49.000 δολάρια.

Ολα αυτά τα στατιστικά στοιχεία έχουν τη σχετική αξία τους. Επίσης δε διαθέτουμε άμεσα συγκρίσιμα στοιχεία με το παρελθόν, που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να έχουμε πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Ωστόσο η τάση μείωσης των εργατικών - λαϊκών εισοδημάτων είναι εμφανής. Ομως τα αίτια αυτής της τάσης δεν μπορεί να αναζητηθούν ούτε στο μείγμα διαχείρισης, ούτε στη μνημονιακή πολιτική, που άλλωστε δεν αφορά την πλειοψηφία αυτών των κρατών που προαναφέρθηκαν. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και αφορά τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Μια λεπτομέρεια: Οι συγγραφείς της έρευνας σημειώνουν ότι οι φτωχοί της Βρετανίας μπορούν να συγκριθούν μόνο με τους φτωχούς στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, δημιουργώντας βεβαίως ανάλογους συνειρμούς. Φυσικά ενώ μιλάνε για πρώην «σοβιετικό μπλοκ»... ξεχνάνε να σημειώσουν ότι η εξαθλίωση σε αυτές τις χώρες είναι το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που κυριάρχησε μετά από την αντεπανάσταση, την οποία και στήριξαν.

Τα λαϊκά στρώματα, οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου που ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές εκμεταλλευτές, βλέπουν τη ζωή τους να επιδεινώνεται τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα λόγω της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης. Οπως και στην περίοδο της ανάπτυξης έπαιρναν ψίχουλα από τα υπερκέρδη της πλουτοκρατίας, έτσι και τώρα, την περίοδο της κρίσης ή της αναμονής της ανάκαμψης, καλούνται και πάλι να χαμηλώσουν τον πήχη των απαιτήσεων και των δικαιωμάτων τους στο όνομα του να εξασφαλιστούν τα κέρδη των καπιταλιστών «για να έχει», όπως λένε, «δουλειά και ο εργάτης». Ασχετα βέβαια αν τον γυρίζουν αιώνες πίσω και πάντως παρασάγγες μακριά από τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής και την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Η φτώχεια και η εξαθλίωση θα εξαπλώνεται στη Βρετανία, την Ελλάδα, τη Γερμανία, την Κίνα και κάθε χώρα που βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, γιατί η φαγωμάρα των ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων, ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός δεν έχει όριο, η προσπάθεια να γίνεται όλο και πιο φτηνή η εργατική δύναμη είναι νόμος αυτού του απάνθρωπου συστήματος. Γι' αυτό σήμερα δεν αρκεί η περιγραφή της εξαθλίωσης. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί από ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων είναι η ανάγκη να μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας η καπιταλιστική εκμετάλλευση.