Εβδομάδα που μάλλον θα επισκιάσει το αμερικανικό μπλοκμπάστερ «Ο Πλανήτης των πιθήκων: Η αυγή», αν και «Ο μίτος της Αριάδνης» του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν συνιστά τη δική μας προτίμηση... Τέσσερις οι υπόλοιπες πρεμιέρες, μία εκ των οποίων, την αισθηματική «Κι όμως... γίνεται» (2014) του Ρομπ Ράινερ, δεν την είδαμε γιατί δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή... Κατά τ' άλλα το θρίλερ δράσης «Rage» (2014) του Πάκο Καμπέθας, με τον Νίκολας Κέιτζ στο ρόλο σεβαστού επιχειρηματία και οικογενειάρχη, που ζει μια ήσυχη ζωή μέχρι την ώρα που το βίαιο παρελθόν του θα του χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας, η ρώσικη μαφία θα του απαγάγει την κόρη κι εκείνος θα μαζέψει όλους τους φίλους - Ιρλανδούς εγκληματίες - για να πάρει την κόρη του πίσω και να εκδικηθεί, σε μια ταινία όπου όλες οι μέθοδοι βίας είναι επιτρεπτές ... ε, εντάξει, όλα αυτά τα πρόλαβε το «Taken». Πάντως, στον θερινό «Ζέφυρο» συνεχίζεται η προβολή των ταινιών «Η Σκύλλα» (1931) του Ζαν Ρενουάρ στις 21.00 και το «Θεώρημα» (1968) του Πιερ - Πάολο Παζολίνι στις 23.00.

Πρόκειται για την ιστορία της Αριάν (... Ασκαρίντ - η 18η ταινία που κάνει με τον Γκεντιγκιάν). Ανήμερα που κλείνει τα 50, «βλέπει» τους αγαπημένους της καλεσμένους, ο ένας μετά τον άλλο, να δικαιολογούνται που δεν θα μπορέσουν να παραστούν στο πάρτι που εκείνη ετοιμάζει. Απογοητευμένη στο έπακρο, μπαίνει στο αυτοκίνητό της και χωρίς σκοπό αρχίζει να περιπλανιέται στις γειτονιές της Μασσαλίας, ανοιχτή σε όποια τυχαία συνάντηση. Η γκαλερί των ρεαλιστικών και ανθρώπινων εκκεντρικών πορτρέτων και οι εκπλήξεις που γεννιούνται απ' αυτές τις συναντήσεις, συνθέτουν τον καμβά του φαντασιακού κόσμου του Γκεντιγκιάν σε μια ταινία που διατηρεί εμφανή ομφάλιο λώρο με το γαλλικό ποιητικό ρεαλισμό και ιδιαίτερα εκλεκτικές συγγένειες με στοιχεία, ατμόσφαιρα και κλίμα από το «Λιμάνι των Απόκληρων» (Le quai des brumes) (1938), του Μαρσέλ Καρνέ. Από τη λαϊκότητα του μελοποιημένου και τραγουδισμένου από τον Ζαν Φερά Αραγκόν που νανουρίζει λυρικά την ταινία, πάμε στις νότες του Κουρτ Βάιλ και τους στίχους του Μπρεχτ, που σπρώχνουν να χωθούν στην ηχητική μπάντα της ταινίας, αλλά βρίσκουν το χώρο τους μόνο πάνω στη σκηνή του ανοιχτού θεάτρου. Η ταινία, άνιση και χύμα σε σημεία και σπαρμένη αναφορές, κλείνει πονηρά το μάτι στον Φελίνι, στη Φοντάνα ντι Τρέβι της «Ντόλτσε Βίτα» και στον Μπουνιουέλ, μέσα από το οδοιπορικό των προσκυνητών στο «Γαλαξία». Μόνο που εδώ οι πιστοί πορεύονται προς το ιερό της τέχνης - το θέατρο. Ο Γκεντιγκιάν έχει αγγίξει θέματα και θέματα: Το παραμύθι, την τραγωδία, την πολιτική, την ιστορία, την κοινωνία - θυμάστε το τελευταίο του «Tα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» (2011), κι όσο και αν τον καταδίωξε η αστική νοοτροπία και αξίες, εκείνος δεν ενέδωσε, δεν κατάληξε γέρος με μυαλό κουρκούτι. Αυτή η α-τυπική «φαντασία» του Γκεντιγκιάν λειτουργεί σαν βάλσαμο, κύρια για τους μυημένους στο κομμάτι αυτό του γαλλικού πολιτισμού... Βεβαίως, υπάρχουν και πολλοί αλλεργικοί σε αυτό το είδος φιλμικών κειμένων... Συγκινεί, πάντως, η φρεσκάδα της νοσταλγίας και η απόλαυση εκείνης της ξεχασμένης γεύσης, που ξαναγυρίζει και πλημμυρίζει όλες τις αισθήσεις και σε αναγκάζει, γι' ακόμα μια φορά, να ξανακάνεις τους λογαριασμούς με τον εαυτό σου... Εγώ πάντως τη ζήλεψα αυτήν την παρέα...

Με τους: Αριάν Ασκαρίντ, Ζεράρ Μεϊλάν, Ζαν - Πιέρ Νταρουσέν, Ζακ Μπουντέ κ. ά.

Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ (2014).