Οι φόροι πάνω στην κατοικία είναι δυσβάσταχτοι, αλλά η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια. Για παράδειγμα, στη Μεγάλη Βρετανία ο ενοικιαστής εκτός από το νοίκι στον ιδιοκτήτη, πληρώνει έναν ξεχωριστό φόρο που πολλές φορές ξεπερνά ακόμα και το ύψος του ενοικίου και αφορά αποκλειστικά και μόνο τη χρήση του ακινήτου. Δηλαδή, το πρώην χαράτσι της ΔΕΗ, τον σημερινό ΕΝΦΙΑ, στην Αγγλία το πληρώνει ο ενοικιαστής ως φόρο στο κράτος, με την αιτιολογία ότι αυτός χρησιμοποιεί το σπίτι! Και, μάλιστα, το ύψος αυτού του φόρου χρήσης του ακινήτου καθορίζεται εκτός από τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού και από τον αριθμό των ατόμων που ζουν μέσα στο σπίτι. Αυτή είναι μία πλευρά της διεθνούς πραγματικότητας σε ένα μεγάλο καπιταλιστικό κράτος. Αυτή την πραγματικότητα φαίνεται πως ετοιμάζουν και στη χώρα μας...

Εγραφε την Τρίτη ο Αλέξης Παπαχελάς στην «Καθημερινή»: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Τα στρατηγικά της συμφέροντα επέβαλαν το τελευταίο διάστημα τη στενή, εμφανή και μη, συνεργασία με το Ισραήλ. Απέδωσε καρπούς αυτή η σχέση και για τα ελλαδικά και για τα κυπριακά συμφέροντα. Το ρήγμα μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας βαθαίνει και δύσκολα θα επουλωθεί όσο βρίσκεται στην εξουσία ο Ερντογάν. Το νέο ενεργειακό σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο δεν αφήνει πολλά περιθώρια χειρισμών. Η Αθήνα πρέπει να βαδίσει σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην υποστήριξη βασικών αρχών δικαίου και ηθικής και στο ρεαλισμό, μια ισορροπία που μόνο εύκολη δεν είναι».

Αυτού του είδους οι επισημάνσεις θα αυξηθούν στον αστικό Τύπο, ό,τι κι αν συμβεί με την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Παρ' όλους τους προβληματισμούς που γεννά η ισραηλινή επιθετικότητα, δεν παραιτούνται για κανένα λόγο από την ενίσχυση της συνεργασίας με το Ισραήλ, που στην παρούσα φάση εκτιμάται ότι ωφελεί πολλαπλά την ελληνική πλουτοκρατία. Ο λαός να επαγρυπνεί. Το «τεντωμένο σκοινί» αφορά «ισορροπίες» επικίνδυνες και το ρίσκο από αυτές θα κληθεί να το πληρώσει, όπως πάντα, ο ίδιος.

«Οι οικονομικές πολιτικές της Ευρωζώνης δεν ήταν αποτελεσματικές», τόνισε μες στο Σαββατοκύριακο ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, καταγγέλλοντας την «έλλειψη πολιτικής αλλαγής», αλλά και μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα «ανίσχυρη» μπροστά στο χαμηλό πληθωρισμό.

Οταν ταγμένοι υπηρέτες των πολυεθνικών υψώνουν τους τόνους για την «αποτελεσματικότητα» και την ανύπαρκτη «αλλαγή» των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων, τότε είναι σίγουρο ότι έρχονται νέες αντιλαϊκές «καταιγίδες». Η ένταση της αντεργατικής επίθεσης είναι δεδομένη, με ή χωρίς μνημόνια, αφού αυτό απαιτεί η ανταγωνιστικότητα. Το πώς θα γίνει όμως αυτό, ποια μερίδα κεφαλαίου θα πρωτοωφεληθεί, ποιας χώρας οι «δυνατοί» κλάδοι θα πρωτομετρήσουν νέα κέρδη, ποιος θα εξασφαλίσει το προσφορότερο για τα ιδιαίτερα συμφέροντά του μείγμα πολιτικής είναι ένα πεδίο άγριων ανταγωνισμών μεταξύ μονοπωλίων και ιμπεριαλιστών, από το οποίο οι εργάτες πρέπει να οχυρωθούν. Ολόπλευρα. Δηλαδή και πολιτικά - ιδεολογικά, ώστε να μην μπερδέψουν τους εχθρούς για φίλους και βρεθούν να βάζουν πλάτη σε σχέδια που στοχεύουν τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Τα λέμε αυτά γιατί η «κριτική» σαν αυτή του Βαλς δεν αφορά τα συμφέροντα των λαών, όπως ορισμένοι σπεύδουν να ισχυριστούν. Αντανακλά λυσσασμένες «κόντρες» στο εσωτερικό των εκμεταλλευτών, στις οποίες αν οι εργάτες εμπλακούν όχι μόνο δε θα ωφεληθούν, αλλά θα καταστραφούν μια ώρα αρχύτερα.