Παράταση για πέντε μέρες πήρε η εκεχειρία, παρά την κατάρρευση των τριήμερων, έμμεσων, διαπραγματεύσεων Ισραηλινών και Παλαιστινίων στο Κάιρο. Ως πιθανότερη αιτία για την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων προβάλλει η ανένδοτη στάση των Ισραηλινών να άρουν πλήρως το φονικό οικονομικό αποκλεισμό που έχουν επιβάλει από το 2007 στη Λωρίδα της Γάζας, πράγμα που απαιτούσε η παλαιστινιακή αντιπροσωπεία, με το επιχείρημα ότι η άρση είναι μονόδρομος για να ανασάνει ο λαός. Ιδιαίτερα μετά τους περίπου 2.000 νεκρούς και τις νέες ολοσχερείς καταστροφές που επέφερε η ισραηλινή επιχείρηση «Προστατευτική Αιχμή» που κράτησε ένα μήνα.

Χαρακτηριστικό της εκβιαστικής στάσης του Ισραήλ ήταν η απόφαση του ισραηλινού υπουργείου Αμυνας να καλέσει επιπρόσθετο αριθμό εφέδρων και να ενισχύσει εκ νέου τις θέσεις του ισραηλινού στρατού κατά μήκος των συνόρων με τη Λωρίδα της Γάζας, πριν καν ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις.

Εκπρόσωπος της «Χαμάς» ανακοίνωσε την κατάρρευση των συνομιλιών στο Κάιρο, λίγο πριν τις 10 το βράδυ της Τετάρτης, αλλά αρνήθηκε λίγη ώρα αργότερα πως ευθύνεται η οργάνωσή του για τη ρίψη ρουκέτας στη νότια ισραηλινή πόλη Ασκελον, περίπου δύο ώρες πριν τη λήξη της εκεχειρίας τα μεσάνυχτα.

Παράλληλα, ανακοινώθηκε η αποχώρηση της ισραηλινής αντιπροσωπείας και η τηλεφωνική ενημέρωση του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Λίγη ώρα μετά, ο επικεφαλής της κεντρικής διοίκησης του ισραηλινού στρατού, υποστράτηγος Νίτζαν Αλον, δήλωνε με νόημα: «Αυτές τις μέρες είμαστε μεταξύ της στρατιωτικής εκστρατείας της Επιχείρησης "Προστατευτική Αιχμή" και της διπλωματικής εκστρατείας. Δεν είναι σαφές τι θα συμβεί μετά, ωστόσο ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: Ο ισραηλινός στρατός επαγρυπνεί και είναι έτοιμος να πολεμήσει οποιοδήποτε εχθρό που θα πλήξει τους Ισραηλινούς πολίτες και θα απειλήσει την ασφάλειά τους».

Ωστόσο, οι Αιγύπτιοι διαπραγματευτές συνέχισαν τις διαβουλεύσεις και ανακοίνωσαν συμφωνία για παράταση της εκεχειρίας για 5 μέρες ώστε να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις.

Πριν την κατάρρευση των δύσκολων συνομιλιών στο Κάιρο είχε διαφανεί πως απώτερος στόχος ήταν η ατζέντα των επόμενων (όποτε και εάν αυτές συμβούν...) ισραηλινο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων, υπό την απροκάλυπτη απειλή του Ισραήλ να συνεχίσει τη στρατιωτική βία, πότε μιλώντας τη γλώσσα της διπλωματίας και πότε των όπλων, με στόχο την προσπάθεια υποταγής του παλαιστινιακού λαού.

Πληροφορίες και δηλώσεις ανώνυμων αξιωματούχων από αμφότερες τις πλευρές, που είχαν πρόσβαση στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων, κατέγραφαν ως βασική επιδίωξη της παλαιστινιακής αντιπροσωπείας μέχρι την ύστατη στιγμή την άρση του ασφυκτικού ισραηλινού (και αιγυπτιακού...) εμπάργκο.

Σύμφωνα με το παλαιστινιακό πρακτορείο ΜΑΑΝ, οι Αιγύπτιοι πρότειναν τη μερική χαλάρωση του εμπάργκο, έχοντας εξασφαλίσει τη συναίνεση του Ισραήλ για το, υπό όρους, άνοιγμα των μεθοριακών φυλακίων Κέρεμ Σαλόμ, Νάχαλ Οζ και εκείνου στη Ράφα (στα σύνορα με την Αίγυπτο).

Αντίθετα, ισχυρές αντιστάσεις φάνηκε να προβάλλει η ισραηλινή πλευρά στο θέμα επαναλειτουργίας του διεθνούς αεροδρομίου και του λιμανιού της Γάζας, απαιτώντας ως βασικό όρο τον «αφοπλισμό» στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτό ήταν, άλλωστε, και η βασική επιδίωξη των Ισραηλινών στις διαπραγματεύσεις του Καΐρου: Η «αποστρατιωτικοποίηση» της Λωρίδας της Γάζας. Με άλλα λόγια, ο αφοπλισμός των παλαιστινιακών κινημάτων αντίστασης για να έχουν το ελεύθερο της προώθησης των δικών τους σχεδίων και όχι βεβαίως για να προστατευτούν τάχα από τις ρουκέτες των ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων. Για να μπορέσουν, στο μέλλον, να αποτελειώσουν και να αρπάξουν και τα τελευταία ίχνη παλαιστινιακής γης στη Λωρίδα της Γάζας, βάζοντας, βεβαίως, στο χέρι και την ΑΟΖ και τα υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχουν στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Για του λόγου το αληθές δεν έχει κανείς παρά να κοιτάξει το γνωστό χάρτη που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με την έκταση της Παλαιστίνης το 1948, σε αντιδιαστολή με το Ισραήλ, και την έκταση των σημερινών παλαιστινιακών εδαφών σε Λωρίδα της Γάζας, Ανατολική Ιερουσαλήμ και Δυτική Οχθη για να αντιληφθεί την πολιτική στραγγαλισμού των Παλαιστινίων από την ισραηλινή αστική τάξη σε βάθος χρόνου...

Είναι, πάντως, χαρακτηριστικό πως έως και λίγες ώρες πριν τη λήξη της τελευταίας εκεχειρίας των 72 ωρών που έληγε τα μεσάνυχτα της 13ης Αυγούστου, ο Ισραηλινός υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων, Γιουβάλ Στέινιτζ, μιλώντας στο ισραηλινό δίκτυο YNET σημείωσε ότι η «αποστρατιωτικοποίηση της Λωρίδας της Γάζας» δεν είναι μόνον προϋπόθεση για μία βιώσιμη, διαρκή εκεχειρία, αλλά και βασικός όρος για τις μελλοντικές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Οπως σημείωσε, «όσοι ελπίζουν ακόμη στη λύση των δύο κρατών, θα πρέπει να πιέσουν για την αποστρατιωτικοποίηση της Γάζας».

Σε οπλοστάσιο μετατρέπουν, για μία ακόμη φορά, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις την ήδη φλέγουσα «μπαρουταποθήκη» του Ιράκ και προωθούν με το γνωστό ζήλο τα σχέδιά τους, αξιοποιώντας νέα προσχήματα. Εν προκειμένω, τη «διάσωση» Ιρακινών αμάχων που έχουν εγκλωβιστεί στα βουνά Σιντζάρ, εξαιτίας του διωγμού που υφίστανται από τους μισθοφόρους του «Ισλαμικού Κράτους»...

Ηδη μέσα στις πρώτες τρεις μέρες της βδομάδας, ΗΠΑ και Γαλλία προχώρησαν στον εξοπλισμό των κουρδικών δυνάμεων ασφαλείας, Πεσμεργκά, στο πλαίσιο συνεννόησης με την κουρδική αυτόνομη κυβέρνηση και υποτίθεται με την κεντρική αρχή στη Βαγδάτη, που στροβιλίζεται, εδώ και καιρό, στην ενδοαστική κρίση που προκαλούν οι κυβερνητικές φιλοδοξίες για τρίτη θητεία του απερχόμενου πρωθυπουργού Νούρι αλ Μάλικι και την ανατροπή των σχεδίων του, έπειτα από την απόφαση του νέου Ιρακινού Προέδρου Φουάντ Μασούμ στις 11/8 να ορίσει εντολοδόχο πρωθυπουργό έναν άλλο Σιίτη. Τον 62χρονο Χάινταρ αλ Αμπάντι, πρώην υπουργό (εξόριστος στο Λονδίνο επί προεδρίας Σαντάμ Χουσεΐν και στέλεχος του ισλαμικού κόμματος DAWA), έχοντας προηγουμένως εξασφαλίσει τη συναίνεση της πλειοψηφίας των βουλευτών του σιιτικού συνασπισμού κομμάτων «Ιρακινή Εθνική Συμμαχία». Ο Αμπάντι έχει ήδη συγκεντρώσει την υποστήριξη των ΗΠΑ, ΕΕ, Ιράν και ΟΗΕ, κάνοντας πολλούς να τον θεωρούν ως τον επόμενο πρωθυπουργό του Ιράκ...

Στο μεταξύ, σαν τους δολοφόνους που συνηθίζουν να επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος, Αμερικανοί, Βρετανοί, Γάλλοι και ενδεχομένως και άλλες δυνάμεις - μέλη της ΕΕ σχεδιάζουν τις επόμενες μέρες νέα «ανθρωπιστική» επέμβαση στο Βόρειο Ιράκ, μετά την έναρξη βομβαρδισμών που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ, στις 7/8, κατά του «Ισλαμικού Κράτους». Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα αναμένεται να λάβει την τελική απόφαση τις επόμενες μέρες, ενώ ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον αποκάλυψε την πρόθεση της κυβέρνησης για συμμετοχή σε επικείμενη «διεθνή ανθρωπιστική αποστολή», με πρόσχημα την απομάκρυνση των χιλιάδων εγκλωβισμένων αμάχων.

Ολα αυτά αναμένεται να τεθούν επί τάπητος σε έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, για την κρίση στο Ιράκ, στη Γάζα και την Ουκρανία, που προγραμματίστηκε για τις 15/8. Ωστόσο, οι αποφάσεις δεν αναμένονται εύκολες, τουλάχιστον όσον αφορά στον εξοπλισμό των Κούρδων του Ιράκ, καθώς Γερμανοί αξιωματούχοι αντιδρούν στις προσπάθειες Γάλλων, Βρετανών και άλλων για εξοπλισμό των Κούρδων του Ιράκ, δικαιολογώντας τη στάση τους με την «πάγια» θέση τους για απαγόρευση της εξαγωγής γερμανικών όπλων σε εμπόλεμες ζώνες...

Ο Φόλκερ Κάουντερ, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, μιλώντας στο δίκτυο ARD, σημείωσε τη γερμανική απαγόρευση εξαγωγής όπλων σε εμπόλεμες ζώνες, θυμίζοντας την εξαίρεση στην περίπτωση υποθέσεων που αφορούν «τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Γερμανίας». Εκτίμησε ότι στην περίπτωση του Ιράκ «δεν συντρέχει τέτοιος λόγος», προσθέτοντας με νόημα ότι «οι Αμερικανοί έχουν υποχρέωση να νοιαστούν για το Ιράκ».

Την άποψη του Κάουντερ δεν συμμερίζεται όλη η γερμανική πολιτική ηγεσία. Ο αντικαγκελάριος, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, δεν απέκλεισε την αποστολή γερμανικού οπλισμού, όπως και η υπουργός Αμυνας, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που άφησε ανοιχτή την αποστολή εξοπλισμού υποστήριξης, όπως ελαφρού τύπου τεθωρακισμένα πολλαπλών χρήσεων και ανιχνευτές ναρκών.

Βεβαίως, οι παραπάνω αξιωματούχοι προσπερνούν μία «βασική λεπτομέρεια»: Ο σημερινός κατακερματισμός του Ιράκ μετά και από την προέλαση των μισθοφόρων του «Ισλαμικού Κράτους», που εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τη Δύση σαν εργαλείο ανατροπής κυβερνήσεων σε Λιβύη και Συρία, δεν θα είχε φθάσει στο παρόν σημείο, εάν δεν είχαν προηγηθεί οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στις αρχές της δεκαετίας του '90 και το 2003.