Eurokinissi

Χωρίς να αφαιρούμαστε από τις αντικειμενικές δυσκολίες, όπως οι αυταπάτες ή οι χαμηλές προσδοκίες και αγωνιστικές διαθέσεις που χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος των εργαζόμενων και ανέργων, κάτι που το είχαμε και στην προηγούμενη περίοδο, μπορούμε με συστηματική, επιχειρηματολογημένη συζήτηση να αποκαλύπτουμε τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής και της νέας κυβέρνησης, της ΕΕ.

Ο προπαγανδιστικός κουρνιαχτός και τα ψίχουλα, που υπόσχεται στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης η κυβέρνηση, δεν μπορούν να κρύψουν τη δραματική κατάσταση που ζούνε οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι ανασφάλιστοι, η συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών και συνταξιούχων, οι οποίοι έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στα επιδόματα, λόγω και της άγριας φοροληστείας, ενώ έχουν στραπατσαριστεί τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

Αυτή την άθλια κατάσταση ούτε θέλει, ούτε μπορεί να την αντιμετωπίσει και η σημερινή κυβέρνηση, που είναι ταγμένη να υπηρετήσει και αυτή τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου, που δηλώνει πίστη στην ΕΕ των μονοπωλίων, στο ΝΑΤΟ.

Μπορούμε να συμβάλουμε ουσιαστικά στην κατεύθυνση αυτή, να ανοίξουμε μια πλατιά συζήτηση μέσα στα σωματεία και στους εργαζόμενους για το πλαίσιο πάλης που προτείνει το ΠΑΜΕ. Να βοηθήσουμε να απορρίπτεται η λογική της ζωής με ψίχουλα, της παθητικότητας, της ανάθεσης και να υιοθετείται η ταξική γραμμή πάλης, όχι μόνο για την ανάκτηση όλων των απωλειών της τελευταίας πενταετίας αλλά και για την ικανοποίηση όλων των αναγκών μας, μέσα από έναν άλλο δρόμο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, όπου οι εργαζόμενοι θα κάνουν κουμάντο.

Οι ταξικές δυνάμεις δεν μπορεί απλά να επαναλαμβάνουμε ως σύνθημα το αίτημα για αποκατάσταση των απωλειών σε μισθούς, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα στα επίπεδα του 2009, αλλά πρέπει να ιεραρχήσουμε κλάδους και χώρους δουλειάς που θα δώσουμε ιδιαίτερο βάρος για να οργανωθεί η πάλη και να διεκδικηθούν αυτά τα αιτήματα, να υπογραφούν δηλαδή ΣΣΕ στη βάση των μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων του 2009.

Χρειάζεται καλή προετοιμασία, συνελεύσεις, συσκέψεις Ομοσπονδιών, σωματείων, Επιτροπών Αγώνα, για να ξεπερνιέται η δυσκολία που υπάρχει στην οργάνωση της πάλης λόγω του φόβου, λόγω της λογικής της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, της ανάθεσης.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, γίνονται ήδη συνεδριάσεις Διοικητικών Συμβουλίων και Γενικές Συνελεύσεις. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη επιμονή και βοήθεια στα συνδικαλιστικά στελέχη των σωματείων, προκειμένου να συνδέουν σωστά τα γενικά αιτήματα με τα κλαδικά, να καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης.

Ανάλογη δουλειά χρειάζεται να αναπτύξουμε και για την οργάνωση της πάλης των ανέργων με το πλαίσιο αιτημάτων που έχει διαμορφώσει το ΠΑΜΕ, συμπληρωμένο με τοπικές διεκδικήσεις. Για το δυνάμωμα της ταξικής αλληλεγγύης, όπως αυτή που αναπτύσσει το Εργατικό Κέντρο Λάρισας εδώ και τρία χρόνια, με δωρεάν μαθήματα σε μαθητές γυμνασίου - λυκείου, παιδιά ανέργων, με λαϊκά γλέντια, παρεμβάσεις και διεκδικήσεις σε Περιφέρεια, Δήμους, Νοσοκομεία, ΔΕΗ, ΔΕΥΑ, ΔΕΠΑ. Η προσπάθεια αυτή πρέπει με επιμονή να δένεται με την οργάνωση των ανέργων τόσο σε επίπεδο κλάδου, όσο και στη συνοικία. Πρέπει τα ταξικά συνδικάτα να οργανώσουν κινητοποιήσεις σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο για την ανεργία.

Χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα είναι οι αρχαιρεσίες στο Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων Βόλου, όπου, κόντρα στις μεθοδεύσεις των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΚΕ και της εργοδοσίας, το ψηφοδέλτιο που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ και συμμετείχε μετά από πολλά χρόνια στις εκλογές πήρε τις 5 έδρες στο 11μελές ΔΣ. Αντίθετα, σε άλλα συνδικάτα που ασχολούμαστε τις τελευταίες ημέρες, τα αποτελέσματα δεν είναι καλά.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μας ξεχώριζε μεταξύ άλλων απ' όλες τις άλλες δυνάμεις, ήταν το ενιαίο πλαίσιο πάλης, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής οικογένειας. Σε αυτό δεν κάναμε ποτέ εκπτώσεις, ούτε ιστορικούς συμβιβασμούς. Το κάθε επιχειρησιακό ή κλαδικό αίτημα είχε αφετηρία αυτήν την αρχή, γι' αυτό κερδίσαμε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη των εργαζομένων.

Σήμερα, λίγες βδομάδες μετά την κυβερνητική εναλλαγή, δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο να θεωρήσει κανείς ότι μπορούν να επιχειρήσουν να βάλουν και εμάς στο χέρι.

Εχουμε έτοιμο, από το προηγούμενο φθινόπωρο, το πλαίσιό μας, που οδήγησε σε μια πολύμορφη τρίμηνη δράση και ένα πετυχημένο πανελλαδικό συλλαλητήριο. Είμαστε οι μόνοι που αμφισβητούμε ευθέως, χωρίς υποσημειώσεις, αυτό το δρόμο ανάπτυξης που οδηγεί την εργατική τάξη σε ήττες, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς. Είμαστε αυτοί που δώσαμε την πραγματική, ταξική σημασία στην έννοια αλληλεγγύη και πριν, αλλά και μέσα την κρίση.

Μπροστά, λοιπόν, στις προσδοκίες και στην ελπίδα που έχουνε πολλοί εργαζόμενοι και τις βασίζουν σήμερα σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα, εμείς πρέπει να αποκαλύπτουμε καθημερινά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να διατηρήσει - και γιατί όχι, να πάρει και νέα - μέτρα που χρειάζονται για την καπιταλιστική ανάκαμψη και την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Επειδή η επίθεσή τους θα είναι ολοκληρωτική, θα στοχεύει, μέσα από τη χειραγώγηση των εργαζομένων κατευθείαν στο μυαλό τους, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση εμείς να τους αντιμετωπίσουμε αποσπασματικά. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να ανοίγει συνολικά τα ζητήματα (ιδιωτικοποιήσεις, φορολογία, εισόδημα, συμμετοχή σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις) κι εμείς να προσπαθούμε να την αποκαλύψουμε σε ορισμένες μόνο πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, όπως είναι το 751, οι επικουρικές συντάξεις, ο ΟΜΕΔ κ.λπ. Δεν μπορεί η διαπραγμάτευση για το χρέος που αναγνωρίζει να γίνεται με όλους τους εκπροσώπους των μονοπωλίων κι εμείς να αφήνουμε την κουβέντα να περιστρέφεται γύρω από τις γραβάτες και τα κασκόλ.

Ομοίως, υπάρχει μια σύγχυση στο εύρος της δράσης κλαδικών σωματείων, της δυνατότητας να παρέμβουν σε όλο το νομό, με τη μορφή οργάνωσης που παρουσιάζουν τα περισσότερα από αυτά. Με βάση το γεγονός ότι ο προσανατολισμός μας δεν μπορεί να είναι άλλος από τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, θέλει να δούμε τις μορφές οργάνωσης με περισσότερη τόλμη.

Συχνά, διστάζουμε να προχωρήσουμε στην ίδρυση επιχειρησιακών σωματείων, αδυνατίζοντας στην ουσία την κλαδική δουλειά, αφού ένα συνδικάτο δεν μπορεί από μόνο του να συσπειρώσει την κρίσιμη πλειοψηφία που απαιτούν οι συνθήκες για να είναι αποτελεσματική η δράση του. Ετσι, πάει πίσω και η ένταξη νέων δυνάμεων στο κίνημα. Κυρίως, όμως, δεν αξιοποιείται πείρα που μπορεί να έρθει από μαζικούς χώρους, με τον εργοδότη απέναντι καθημερινά, με συνεχή τριβή που προκαλεί η μαζική δουλειά.

Και, τέλος, πρέπει να ξεκινήσουμε την εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση συνδικαλιστικών μας στελεχών, ιδιαίτερα των νέων. Και αυτό δεν είναι δουλειά που θα ανατεθεί στο ΠΑΜΕ κεντρικά. Πρέπει να γίνει κατά κλάδο, να ληφθούν υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες που συναντάμε σε κάθε κλάδο παραγωγής, το επίπεδο μόρφωσης, οι εργασιακές σχέσεις που επικρατούν. Το να μαθαίνει ένας νέος συνδικαλιστής πώς να στέκεται ως εκπρόσωπος των εργατών δεν τον κάνει γραφειοκράτη, αρκεί αυτή η γνώση και η πείρα να συνοδεύονται από ιδεολογικοπολιτική ενίσχυση και βέβαια τις αξίες του ταξικού, εργατικού κινήματος.