Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μας ξεχώριζε μεταξύ άλλων απ' όλες τις άλλες δυνάμεις, ήταν το ενιαίο πλαίσιο πάλης, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής οικογένειας. Σε αυτό δεν κάναμε ποτέ εκπτώσεις, ούτε ιστορικούς συμβιβασμούς. Το κάθε επιχειρησιακό ή κλαδικό αίτημα είχε αφετηρία αυτήν την αρχή, γι' αυτό κερδίσαμε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη των εργαζομένων.
Σήμερα, λίγες βδομάδες μετά την κυβερνητική εναλλαγή, δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο να θεωρήσει κανείς ότι μπορούν να επιχειρήσουν να βάλουν και εμάς στο χέρι.
Εχουμε έτοιμο, από το προηγούμενο φθινόπωρο, το πλαίσιό μας, που οδήγησε σε μια πολύμορφη τρίμηνη δράση και ένα πετυχημένο πανελλαδικό συλλαλητήριο. Είμαστε οι μόνοι που αμφισβητούμε ευθέως, χωρίς υποσημειώσεις, αυτό το δρόμο ανάπτυξης που οδηγεί την εργατική τάξη σε ήττες, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς. Είμαστε αυτοί που δώσαμε την πραγματική, ταξική σημασία στην έννοια αλληλεγγύη και πριν, αλλά και μέσα την κρίση.
Μπροστά, λοιπόν, στις προσδοκίες και στην ελπίδα που έχουνε πολλοί εργαζόμενοι και τις βασίζουν σήμερα σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα, εμείς πρέπει να αποκαλύπτουμε καθημερινά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να διατηρήσει - και γιατί όχι, να πάρει και νέα - μέτρα που χρειάζονται για την καπιταλιστική ανάκαμψη και την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Επειδή η επίθεσή τους θα είναι ολοκληρωτική, θα στοχεύει, μέσα από τη χειραγώγηση των εργαζομένων κατευθείαν στο μυαλό τους, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση εμείς να τους αντιμετωπίσουμε αποσπασματικά. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να ανοίγει συνολικά τα ζητήματα (ιδιωτικοποιήσεις, φορολογία, εισόδημα, συμμετοχή σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις) κι εμείς να προσπαθούμε να την αποκαλύψουμε σε ορισμένες μόνο πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, όπως είναι το 751, οι επικουρικές συντάξεις, ο ΟΜΕΔ κ.λπ. Δεν μπορεί η διαπραγμάτευση για το χρέος που αναγνωρίζει να γίνεται με όλους τους εκπροσώπους των μονοπωλίων κι εμείς να αφήνουμε την κουβέντα να περιστρέφεται γύρω από τις γραβάτες και τα κασκόλ.
Ομοίως, υπάρχει μια σύγχυση στο εύρος της δράσης κλαδικών σωματείων, της δυνατότητας να παρέμβουν σε όλο το νομό, με τη μορφή οργάνωσης που παρουσιάζουν τα περισσότερα από αυτά. Με βάση το γεγονός ότι ο προσανατολισμός μας δεν μπορεί να είναι άλλος από τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, θέλει να δούμε τις μορφές οργάνωσης με περισσότερη τόλμη.
Συχνά, διστάζουμε να προχωρήσουμε στην ίδρυση επιχειρησιακών σωματείων, αδυνατίζοντας στην ουσία την κλαδική δουλειά, αφού ένα συνδικάτο δεν μπορεί από μόνο του να συσπειρώσει την κρίσιμη πλειοψηφία που απαιτούν οι συνθήκες για να είναι αποτελεσματική η δράση του. Ετσι, πάει πίσω και η ένταξη νέων δυνάμεων στο κίνημα. Κυρίως, όμως, δεν αξιοποιείται πείρα που μπορεί να έρθει από μαζικούς χώρους, με τον εργοδότη απέναντι καθημερινά, με συνεχή τριβή που προκαλεί η μαζική δουλειά.
Και, τέλος, πρέπει να ξεκινήσουμε την εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση συνδικαλιστικών μας στελεχών, ιδιαίτερα των νέων. Και αυτό δεν είναι δουλειά που θα ανατεθεί στο ΠΑΜΕ κεντρικά. Πρέπει να γίνει κατά κλάδο, να ληφθούν υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες που συναντάμε σε κάθε κλάδο παραγωγής, το επίπεδο μόρφωσης, οι εργασιακές σχέσεις που επικρατούν. Το να μαθαίνει ένας νέος συνδικαλιστής πώς να στέκεται ως εκπρόσωπος των εργατών δεν τον κάνει γραφειοκράτη, αρκεί αυτή η γνώση και η πείρα να συνοδεύονται από ιδεολογικοπολιτική ενίσχυση και βέβαια τις αξίες του ταξικού, εργατικού κινήματος.