«Πρωτοφανής» χαρακτηρίστηκε από την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης η απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΚΟΦΙΝ), με την οποία επιπλήττεται η κυβέρνηση της Ιρλανδίας για τον προϋπολογισμό του 2001. Περί τίνος πρόκειται;

Το ΕΚΟΦΙΝ, με την απόφασή του, συνιστά επισήμως στην ιρλανδική κυβέρνηση: «να επανορθώσει την ασυνέπεια που επιδεικνύει σε σχέση με τις κατευθυντήριες γραμμές της οικονομικής πολιτικής, τις οποίες έχει απευθύνει η Επιτροπή στα κράτη - μέλη της Ζώνης ευρώ, και να εφαρμόσει εξισορροπητικά δημοσιονομικά μέτρα στη διάρκεια τους τρέχοντος δημοσιονομικού έτους»...

Ποιο όμως ήταν το «αμάρτημα» της κυβέρνησης της Ιρλανδίας; Ουσιαστικά, το ΕΚΟΦΙΝ δυσαρεστήθηκε γιατί στον προϋπολογισμό της Ιρλανδίας προβλέπονται φοροαπαλλαγές ύψους 1,5 δισ. ευρώ και κοινωνικές δαπάνες που ανέρχονται σε 1,1 δισ. ευρώ. Τα συγκεκριμένα ποσά είναι μεγαλύτερα από αυτά που ορίζονταν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις κατευθύνσεις για την οικονομική πολιτική και παραβιάζουν τους κανόνες του «Συμφώνου Σταθερότητας της οικονομίας» που ισχύει για τα κράτη - μέλη της Ζώνης ευρώ. Επειδή, λοιπόν, ο προϋπολογισμός της Ιρλανδίας θα μπορούσε να βάλει σε σκέψεις και άλλες κυβερνήσεις και το χειρότερο, να προκαλέσει αιτήματα και κινητοποιήσεις εργαζομένων, αποφασίστηκε η επίπληξη της ιρλανδικής κυβέρνησης.

Τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η επίπληξη;

Στόχος είναι ο έλεγχος από το «Διευθυντήριο» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της απαρέγκλιτης εφαρμογής της κοινής οικονομικής πολιτικής από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, σύμφωνα με τις Συνθήκες Μάαστριχτ - Αμστερνταμ και τις όποιες αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων. Ετσι το σύνολο της οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων των κρατών - μελών τείνει να τεθεί υπό τον απόλυτο έλεγχο του «Διευθυντηρίου». Στόχος είναι, επίσης, να σταλεί ένα μήνυμα στους εργαζόμενους σε όλα τα κράτη - μέλη, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για παροχές και ότι οποιαδήποτε διεκδίκηση θα βρει αντιμέτωπη σύσσωμη την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η επίπληξη, λοιπόν, της ιρλανδικής κυβέρνησης από το ΕΚΟΦΙΝ δεν αφορά μόνο στο βαθύτατα αντιλαϊκό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της πολιτικής της. Αυτός ήταν ήδη γνωστός, και τώρα επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά. Αφορά και σε κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: στην κατάργηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και την εκχώρησή τους στο «Διευθυντήριο». Η απόφαση του ΕΚΟΦΙΝ είναι η απόδειξη αυτού του γεγονότος, αφού ουσιαστικά απαγορεύει τη χάραξη και την άσκηση οικονομικής πολιτικής έξω από το πλαίσιο που ορίζεται από το «Σύμφωνο Σταθερότητας» και τις άλλες αποφάσεις των κοινοτικών οργάνων.

Ετσι και η διεκδίκηση μιας άλλης, φιλολαϊκής, πολιτικής από τους εργαζόμενους έρχεται, μοιραία, αντιμέτωπη με τις βασικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της. Κάτι περισσότερο, είναι αναγκαστικά επιβεβλημένη ως μονόδρομος για τα πραγματικά συμφέροντά τους.

Γι' αυτό και τις τελευταίες μέρες το καθημερινό πολιτικό λεξιλόγιο των φωστήρων της ντόπιας νέας τάξης πραγμάτων γέμισε από ζωολογικούς όρους. Ο ένας μιλάει για περιστέρια. Ο άλλος για κοράκια, ο τρίτος για ποντίκια, φάκες, γάτες. Αηδόνια, κατσίκες, ήλιοι με αγκάθια και πυρσοί με κηροζίνη δίνουν και παίρνουν σε σκληρές γκλαμουράτες κόντρες. Γιούργια να τρομάξουν τα απολωλότα του λαού βλέποντας το θυμωμένο βλέμμα του λαλιώτικου αετού που σαν καλό αρπακτικό θα εγκαινιάσει το των Σπάτων σύστημα φωλεών με τη βοήθεια κάποιου γιγάντιου επιβατηγού. Αντε και να κοψοχολιαστούν τα απολωλότα που πολύ αργά αλλά σταθερά αποδεκατίζει η φτώχεια, ο αποκλεισμός, οι διοξίνες, οι μουρλές αγελάδες και η σωτήρια ραδιενέργεια, από την ντόρια γερακίνα που εφορμά ν' αποδείξει ποιος είναι καλύτερος στο κυνήγι.

Στη ζούγκλα το μεγάλο τρώει το μικρό. Μόνο που όταν χορτάσει σταματάει. Στον εκσυγχρονισμό συμβαίνει το ίδιο, ασταμάτητα. Και βαφτίζεται πολιτισμός το γεγονός ότι ο μεγάλος δεν είναι απλώς αχόρταγος αλλά αφού φάει, μαζεύει τα υπολείμματα, τ' αλέθει και τα πουλάει κατάπλασμα ομορφιάς στους ομοίους του. Οπως ο Πανταγιάς, που σαν μεγάλος ποντικός πουλάει τα υπολείμματα της γατοτροφής των πρώην αριστερών για μάσκα ομορφιάς στα σαλόνια των νυν ανερχόμενων εξευρωπαϊσμένων εκσυγχρονιστών. Το DNA του καπιταλισμού είναι αήττητο στην αλυσίδα της μωρίας ώσπου να αυτοματοποιηθεί η δύναμη αντίστασης κι επανάστασης εν τέλει των... λαϊκών κρίκων.

Ετσι τους αγίους που τους ξέρατε ως λείψανα, στα τέμπλα και τα παγκάρια, τα λάδια στα καντήλια των αθωότερων των πιστών, ξεχάστε τα. Τώρα έρχεται η αυτού παναγιότης των ΑΕ εκκλησιαστικού χαρακτήρα. Η «Αγίων ΑΕ» θα φτιάξει λέει τρία θεόρατα ξενοδοχεία στο κορεσμένο δύσμοιρο Λεκανοπέδιο για μία καλή αρπαχτή ενόψει Ολυμπιάδας του 2004. Και ξενοδόχος ο παπάς της γειτονιάς.

Κι όταν θα φύγουν οι αθλητές, οι προπονητές κι οι στρατιές των εμποράκων, τότε αυτός ο μασκαρεμένος σε θεό μαμμωνάς θα βάλει το χεράκι του. Οχι δε θα πεθάνουν οι εκκλησιαστικές επενδύσεις. Προς Θεού. Αν είναι δυνατόν να επαναλάβουν οι επιχειρηματίες παπάδες - ξενοδόχοι τα λάθη των επιχειρηματιών πολιτικών.

Στον Αστέρα της «αγίας Βουλιαγμένης», στ' Αστεράκι «του αγίου Καβουρίου» και στο Γαλαξία του «αγίου Αμαρουσίου», μετά την εμποροπανήγυρη των Αγώνων, υπάρχει άγια λύση.

Θα ευλογηθούμε να δούμε και να χαρούμε κάποιο άγιο Λας Βέγκας προς αγιασμό του τζόγου και του κέρδους. Ο διάολος στο κόκκινο. Στο μαύρο ο παπάς. Ρουλέτα βυζαντινής μεγαλοπρέπειας. Στο κυλικείο αγιορείτικες νοστιμιές ως ακριβά πιάτα με ψυχάρειο γούστο, αντίδωρο με ιερή σαμπάνια και στην πίστα οι παπαροκάδες. Θα χορεύουν ντυμένες με σινιέ μαγιό, σεμνά, προκλητικά, μόνον ορθόδοξες χορεύτριες από τη Σερβία, τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, τη Γεωργία. Θεάρεστο έργο η σωτηρία της ψυχής και της ζωής τους. Απ' τα σοβιετικά κολχόζ και τις κουπερατίβες, σώζονται στα ιερά ξενοδοχεία της «Αγίων ΑΕ».

Το χόμπι του Σταύρου που 'γινε σταυρός θυμίζει πόσο και ποιος είναι ο εχθρός.

Τέλος Απόκρεω. Ηρθε η ώρα να νηστέψουμε από τις πλάνες. Να συνέλθουμε. Να ξυπνήσουμε. Ν' ανανήψουμε. Να στήσουμε τη δικιά μας ανάσταση. Το αίμα κανένα πρόβατο δεν το χάρισε με τη θέλησή του. Ενίοτε δε οι σφαγείς το πλήρωσαν πανάκριβα και θα το ξαναπληρώσουν.