«Σήμερα καταθέσαμε την πρότασή μας στους θεσμούς, μια πρόταση με ισοδύναμα μέτρα που έχει ως βασικό κριτήριο την κοινωνική δικαιοσύνη», είπε τη Δευτέρα το βράδυ ο Αλ. Τσίπρας, μετά την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης. H συγκεκριμένη εκτίμηση μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται. Τα μέτρα που δημοσιοποίησε η κυβέρνηση, που είναι δικές της προτάσεις για την επίτευξη συμφωνίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας.

Από πού έως πού μέτρα 8 δισ. ευρώ, που θα πληρώσει ο λαός είτε με την έμμεση φοροληστεία μέσω ΦΠΑ, είτε με την αύξηση του χαρατσιού της λεγόμενης «εισφοράς αλληλεγγύης» (εξαναγκαστική αλληλεγγύη του λαού στο κεφάλαιο), είτε μέσω της αύξησης των εισφορών συνταξιούχων και ασφαλισμένων για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ά., είναι «κοινωνική δικαιοσύνη»;

Ξαναστήνεται λαιμητόμος στα όποια εργατικά - λαϊκά δικαιώματα είχαν αφήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στο βωμό της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου. Γι' αυτό άλλωστε στην επωδό της δήλωσής του ο πρωθυπουργός αναφέρεται σε «συνολική και βιώσιμη λύση, που θα συνοδεύεται από ισχυρό αναπτυξιακό πακέτο».

Αποδεικνύοντας στην πράξη τι σημαίνει η πολυδιαφημιζόμενη από την κυβέρνηση «συνέχεια του κράτους», η συνέχεια δηλαδή της εξουσίας των μονοπωλίων όποια και αν είναι η κυβέρνηση. Συνέχεια στην αντιλαϊκή επίθεση, συνέχεια στην υποβάθμιση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, συνέχεια στη στρατηγική του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου.

Η κυβέρνηση, σαν έτοιμη από καιρό, φρόντισε αμέσως μετά τη λήξη της Συνόδου Κορυφής να κωδικοποιήσει την προπαγανδιστική εκστρατεία συγκάλυψης της δικής της, πλέον, νέας άγριας αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης, ως συνέχειας των προηγούμενων.

Χτες, η «Αυγή» στο κύριο άρθρο της φρόντισε να βάλει το δικό της περιτύλιγμα σε αυτό που φέρνει η κυβέρνηση σε συμφωνία με την Ευρωζώνη, την Κομισιόν, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ. Είναι «μια συμφωνία με κέρδη και ζημίες» αναφέρει, συγκαλύπτοντας το ποιος κερδίζει και ποιοι χάνουν απ' τη συμφωνία.

Η «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της έγραψε: «Ο πρωθυπουργός έπραξε το σωστό. Η συμφωνία είναι αντιαναπτυξιακή αλλά το δίλημμα ήταν σαφές και οι επιλογές εξαιρετικά δύσκολες».

Εκπρόσωποι εργοδοτικών ενώσεων και επιμελητηρίων μπορεί να γκρινιάζουν για το μείγμα, για ορισμένους φόρους, όμως κρατάνε το κυριότερο και ουσιαστικότερο, ότι η επιδιωκόμενη συμφωνία διασφαλίζει μέτρα στήριξης των επενδυτικών σχεδίων του κεφαλαίου εξασφαλίζοντας την παραμονή στην Ευρωζώνη, γι' αυτό και την στηρίζουν.

Η κυβέρνηση ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των εργαζομένων προσπαθεί να πείσει ότι μέτρα όπως αύξηση ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και του συντελεστή φορολογίας των κερδών από 26% σε 29% αποτελούν μέτρα αναδιανομής υπέρ των αδυνάτων και ότι πληρώνουν όσοι έχουν! Πρόκειται για μεγάλη κοροϊδία. Πρώτα απ' όλα γιατί το τι χάνουν οι εργαζόμενοι σε εισόδημα από το ήδη τσακισμένο εισόδημά τους, μέσω αυξήσεων του ΦΠΑ σε είδη λαϊκής κατανάλωσης, διατήρησης και αύξησης χαρατσιών (π.χ. ΕΝΦΙΑ), αύξησης των εισφορών Υγείας, δεν μπορεί να συγκριθεί με όποιες εφάπαξ μικρές απώλειες σε κέρδη έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Επίσης, το ζήτημα είναι τι κερδίζουν συνολικά οι επιχειρηματικοί όμιλοι από αυτά τα μέτρα εξασφαλίζοντας κρατικό χρήμα στην ενίσχυση των επενδυτικών τους σχεδίων, που θα αυξήσει και την κερδοφορία τους.

Στις επόμενες μέρες αναμένεται να ολοκληρωθεί το μενού του σφαγείου που η εργατική τάξη, ο λαός θα βιώσουν με την εφαρμογή των μέτρων της συμφωνίας. Η κυβέρνηση θα συνεχίζει να παριστάνει τον Δαυίδ που μάχεται με τον Γολιάθ των δανειστών και φέρνει αξιοπρέπεια, δίκαιη αναδιανομή, με τη λογική του «μη χειρότερα». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε: «Αυτά που καταφέραμε να γλιτώσουμε είναι μεγάλη επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης». Και βεβαίως έχει ήδη ρίξει και το «τυράκι της τετραετίας στη φάκα», μέσα στην οποία θα υλοποιήσει το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που δεν κάλυπτε ούτε ελάχιστες από τις απώλειες, αλλά διαχειριζόταν την ακραία φτώχεια, αυτές ήταν οι δικές της «κόκκινες γραμμές». Δεν είναι όμως «κόκκινες γραμμές» για το λαό. Που τώρα πρέπει να χαράξει, χειραφετούμενος από την αστική πολιτική, τις δικές του «κόκκινες γραμμές», για ανάκτηση των απωλειών, κατάργηση όλων των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων, ικανοποίηση όλων των αναγκών του, να παλέψει σε κατεύθυνση ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.