ΚΙΣΙΝΑΟΥ.--

Συνεχίστηκαν και χτες οι διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης στη Μολδαβία που ζητούν την παραίτηση της νέα φιλοδυτικής κυβέρνησης του Πάβελ Φιλίπ προϊόν της συμμαχίας του Δημοκρατικού Κόμματος, του Φιλελεύθερου Κόμματος, βουλευτών που αποχώρησαν από το ΚΚ Μολδαβίας τον περασμένο Δεκέμβρη και βουλευτών του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος, που ήταν στην κυβερνητική «Συμμαχία για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση», αλλά τώρα ως κόμμα είναι με τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης μετά από σκάνδαλο με τράπεζες. Χτες συγκεντρώσεις που διοργανώνουν κυρίως το Κόμμα των Σοσιαλιστών, το λεγόμενη «Δικό μας Κόμμα» και το Κόμμα της Αξιοπρέπειας και της Αλήθειας, έγιναν τόσο έξω από το Κοινοβούλιο όπως συνέβαινε όλο το προηγούμενο διάστημα όσο και μπροστά από το Συνταγματικό Δικαστήριο και τη Δημόσια τηλεόραση που κατηγορούν ως «όργανα των διεφθαρμένων». Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει μια διαδικασία διαλόγου ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση με τη δεύτερη να ζητά παραίτηση και διεξαγωγή νέων εκλογών, δίνοντας ουσιαστικά ένα τελεσίγραφο στην πρώτη.

Η αντιπαράθεση ουσιαστικά τμημάτων της αστικής τάξης για τις συμμαχίες και σχέσεις της χώρας με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, αλλά και την καπιταλιστική Ρωσία, έχει κλιμακωθεί από τον περασμένο Σεπτέμβρη, με την παραίτηση της προηγούμενης κυβέρνησης του Δημοκρατικού Κόμματος μετά από σκάνδαλο με απώλεια 1 δισ. δολ. από τις τράπεζες που ήταν υποτίθεται «βοήθεια της Δύσης» και στη συνέχεια την εκλογή νέου πρωθυπουργού από το ίδιο κόμμα. Το τελευταίο έφερε την αντίδραση της κατά βάση φιλορωσικής αντιπολίτευσης. Σε όλη αυτή την διελκυστίνδα εγκλωβίζονται και λαϊκές δυνάμεις που έχουν αυταπάτες για έναν καλύτερο διαχειριστή που δήθεν θα τους λύσει τα προβλήματα. Τα μεγάλα προβλήματα που έφερε ραγδαία η καπιταλιστική παλινόρθωση. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επίσης στην κυβέρνηση ήταν για κάποια χρόνια μετά και το Κόμμα των Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας (ΚΚΔΜ), που είναι μέλος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και σιγόνταρε το όραμα της αστικής τάξης της χώρας να ενταχθεί στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Πάντως, το θέμα της πολιτικής κρίσης στη Μολδαβία απασχόλησε χθες το Συμβούλιο Ασφαλείας της Ρωσίας χωρίς να δοθούν περισσότερες πληροφορίες στη δημοσιότητα, ενώ πολλά ρωσικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονται στο ρόλο μυστικών υπηρεσιών άλλων χωρών, των ΗΠΑ και της ΕΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση του Φιλίπ.

Οπως είπε, «οι ιδέες πρέπει να καταλήγουν σε καλά αποτελέσματα, όχι όπως συνέβη στην περίπτωση του Βλαντιμίρ Ιλιτς», δηλαδή του Λένιν, προσθέτοντας πως οι ιδέες του Λένιν «τελικά οδήγησαν στη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης» το 1991, αφού αυτός «τοποθέτησε μια ατομική βόμβα στα θεμέλια του κτιρίου που ονομάζεται Ρωσία και κατόπιν αυτή εξερράγη».

Μάλλον, ο Πούτιν θα προτιμούσε τη Ρωσία «φυλακή των εθνών», όπως ήταν η προεπαναστατική τσαρική Ρωσία. Ωστόσο, ο Ρώσος Πρόεδρος, που ρίχνει τώρα τα βάρη των προβλημάτων της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας στον Λένιν, παραλείπει το γεγονός πως αυτό το σοβιετικό σοσιαλιστικό σύστημα, δίνοντας το δικαίωμα σε κάθε έθνος να διατηρήσει τη γλώσσα του, τα ήθη και τα έθιμά του, να διαχειρίζεται μέσα από τους σοσιαλιστικούς θεσμούς εξουσίας τον φυσικό πλούτο και τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, μπόρεσε να μετατρέψει τα εδάφη της καθυστερημένης τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας στη 2ηπαγκόσμια δύναμη.

Γιατί, αλήθεια, τον πείραξε ο Λένιν κι όχι ο μέντοράς του και πρώτος Πρόεδρος της καπιταλιστικής Ρωσίας, Μπορίς Γιέλτσιν, που, υπογράφοντας τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δήλωνε προς τους ηγέτες των περίπου 20 αυτόνομων περιοχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας «πάρτε τόση κυριαρχία, όση μπορείτε να καταπιείτε»; Τότε, το «μεράκι» της νεοαστικής τάξης της Ρωσίας, που εκπροσωπούσε ο Γιέλτσιν, ήταν να γκρεμίσει, να μοιράσει ό,τι είχαν φτιάξει οι προηγούμενες γενιές. Εξέλιξη, που με την εμπλοκή και ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οδήγησε στο αντιδραστικό αποσχιστικό ένοπλο κίνημα στην Τσετσενία και σε τρομερές αιματοχυσίες. Αλλά αυτά παραλείπονται από τον Πούτιν...

Καθόλου τυχαία, όμως, δεν είναι αυτή η επίθεση του Πούτιν στον Λένιν, αφού στη σημερινή καπιταλιστική κρίση στη Ρωσία, τα μεγάλα αδιέξοδα που προκαλεί το εκμεταλλευτικό σύστημα, αυξάνονται μέσα στο ρωσικό λαό, ιδιαίτερα σε όσους μπορούν να κάνουν συγκρίσεις, βλέποντας την αίγλη του σοσιαλισμού και τέτοιων μεγάλων κομμουνιστών ηγετών, όπως ήταν ο Λένιν και ο Στάλιν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πούτιν τα βάζει με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Αλλωστε, οι σημερινές αρχές έχουν καταργήσει την αργία της Επανάστασης κι άλλες σοβιετικές αργίες, ενώ μέσα στο καλοκαίρι, «αθόρυβα» από τα ΜΜΕ, γκρέμισαν κι ένα σοβιετικό μνημείο, που βρισκόταν έξω από το Κρεμλίνο, τον «Οβελίσκο της επανάστασης», που είχαν στήσει οι μπολσεβίκοι με τα ονόματα επαναστατών, όπως του Μαρξ και του Ενγκελς.

Στο πρόσφατο παρελθόν, ο Πούτιν είχε κατηγορήσει τους Σοβιετικούς κομμουνιστές γιατί είχαν προχωρήσει στη μεταφορά της Κριμαίας από τα όρια της Σοβιετικής Ρωσίας στα όρια της Σοβιετικής Ουκρανίας. Η κατηγορία αυτή σίγουρα έγινε με «κλειστά τα μάτια», δηλαδή χωρίς τον υπολογισμό των οικονομικών, γεωγραφικών όρων, αλλά και των πολιτικών, εκείνης της εποχής, αφού μιλάμε για μια διοικητική αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του ενιαίου κράτους της ΕΣΣΔ. Ο Πούτιν και τότε προτίμησε να ακολουθήσει το ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», νομίζοντας πως επειδή δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ μπορεί να κατηγορεί τους κομμουνιστές. Την ίδια ώρα, σιώπησε για τον μέντορά του, Γιέλτσιν, ο οποίος πάνω στο μεθύσι του, το κυριολεκτικό και το μεταφορικό «μεθύσι» της αντεπανάστασης, όταν το Δεκέμβρη του 1991 υπέγραφε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, μαζί με τους Προέδρους της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, «ξέχασε» να θέσει το ζήτημα της επιστροφής της Κριμαίας στη Ρωσία, αφού τότε οι τρεις τους υπέγραφαν τη διάλυση του ενιαίου κράτους και θα είχε κάθε δικαίωμα να θέσει ένα τέτοιο ζήτημα.

Αλλά, όπως φαίνεται, ο σημερινός εκπρόσωπος της τάξης των καπιταλιστών της Ρωσίας, δείχνοντας το πραγματικό ταξικό του μίσος, προτιμά να τα βάζει με τους ηγέτες των μπολσεβίκων, κι όχι με τον προηγούμενο εκπρόσωπο της τάξης των καπιταλιστών της Ρωσίας, τον Γιέλτσιν. Οπως λέει ο λαός μας, «το αίμα (το ταξικό), νερό δεν γίνεται».