Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

• 80 χρόνια από το Μάη του '36: Αποσπάσματα από τις εισηγήσεις στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.
• ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ: Σε συσκέψεις με φίλους του Κόμματος, οι Κομματικές Οργανώσεις συζητούν τα συμπεράσματα από την απεργιακή μάχη και προγραμματίζουν τη δράση τους για το επόμενο διάστημα.
• 75 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης: Εκδηλώσεις πραγματοποιεί η ΕΠ Κρήτης του ΚΚΕ για τη μάχη του λαού του νησιού ενάντια στους ναζί, τη συμβολή των κομμουνιστών, την πείρα και τα διδάγματα.

Συζητώντας με φίλους του Κόμματος στην Καλλιθέα

Στη συζήτηση ξεχωρίζει η μεγάλη μάχη που δόθηκε κατά τον τριήμερο απεργιακό αγώνα, όταν στη Βουλή συζητιόταν το Ασφαλιστικό - Φορολογικό. Κοινή πεποίθηση αποτελεί το ότι παρά τον έκτακτο χαρακτήρα που πήραν οι κινητοποιήσεις, εξαιτίας των μεθοδεύσεων της συγκυβέρνησης, τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος δεν αιφνιδιάστηκαν. Αντίθετα, μπήκαν μπροστά, πατώντας στην πολυήμερη προετοιμασία που είχε προηγηθεί, για να κινητοποιηθούν χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι. Ολη αυτή η προσπάθεια «πάτησε» επίσης σε μια σημαντική, πολύμορφη πολιτική δράση, αλλά και στη συζήτηση που είχε προηγηθεί με αφορμή την Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Σε όλες τις συζητήσεις που γίνονται αναγνωρίζεται το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ ήταν αυτό που έβαλε το στίγμα του στις κινητοποιήσεις, ότι «χωρίς το ΠΑΜΕ δεν θα υπήρχαν στοιχειώδεις εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις», όπως χαρακτηριστικά ακούστηκε.

Από τη σύσκεψη των ΚΟ Τηλεπικοινωνιών

Οι εισηγητές έκαναν εκτενή αναφορά στη μάχη της 48ωρης απεργίας για το Ασφαλιστικό, ως κορύφωση μιας σειράς κινητοποιήσεων και πρωτοβουλιών που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, όπως η απεργία της 4ης Φλεβάρη, οι αγροτικές κινητοποιήσεις και το μεγάλο εργατοαγροτικό συλλαλητήριο, η πρωτοβουλία του Δήμου Πάτρας και εργατικών σωματείων για την ανεργία, όπως και εκατοντάδες άλλες τοπικές πρωτοβουλίες.

Τονίστηκε ότι ήταν μια σκληρή μάχη κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα, που επαναλαμβάνει μονότονα ότι τα μέτρα είναι τα τελευταία πριν «βγούμε στο ξέφωτο», κόντρα στην τρομοκρατία της εργοδοσίας που ξεσάλωσε στους χώρους δουλειάς, προσπαθώντας να καταστείλει κάθε αγωνιστικό κλίμα, κόντρα στο ιδεολόγημα της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Στάθηκαν στο γεγονός ότι η αποτίμηση της απεργιακής μάχης δεν μπορεί να γίνει αποκομμένη από το επίπεδο του εργατικού κινήματος, από την υπαρκτή υποχώρηση του κινήματος που οφείλεται, μεταξύ άλλων, στις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989 - 1991 και στην ιδεολογικοπολιτική πολεμική στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε.

Αναλύθηκε επίσης και η διεθνής κατάσταση, με τις «αβεβαιότητες» που χαρακτηρίζουν συνολικά την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τις συνοδεύει.

Στις συσκέψεις αναδείχθηκε ότι οι κομμουνιστές και οι φίλοι του Κόμματος πρέπει να επιμένουν βασανιστικά στη δουλειά διαφώτισης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, έτσι που να αποκαλύπτεται ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων, το ποιος ωφελείται και ποιος πληρώνει το μάρμαρο. Να αποκαλύπτεται ότι διαχρονική αγωνία του κεφαλαίου είναι η διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης για να διευκολύνεται η κερδοφορία του, ότι ο στόχος της «ανάπτυξης», που ενώνει όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη για τους λίγους, όπου τα μέτρα θα παραμείνουν.

Με ερωτήματα και παρεμβάσεις από τους παρευρισκόμενους, δόθηκε η ευκαιρία να αναπτυχθεί η συζήτηση γύρω από προβληματισμούς, όπως το γεγονός ότι υπάρχει αναντιστοιχία του όγκου των εργαζομένων που συμμετείχαν στις πρόσφατες κινητοποιήσεις σε σχέση με την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Επίσης, για το πώς θα ανέβει η συσπείρωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, του οποίου οι εκτιμήσεις του επιβεβαιώνονται.

Σε Καματερό και Αγ. Αναργύρους έγινε προσπάθεια να ξεκαθαριστεί ότι η συνείδηση του λαού δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μια «φωτογραφία της στιγμής», αφού μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση, στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Βασικό ζήτημα είναι η δουλειά με τη στρατηγική του Κόμματος και η ισχυροποίησή του, πρώτα και κύρια στους χώρους δουλειάς. Η καθημερινή παρέμβαση με τη γραμμή του ΚΚΕ στην κατεύθυνση δημιουργίας αντικαπιταλιστικής συνείδησης στην εργατική τάξη, να κατανοείται δηλαδή ο κοινός ένοχος για τη φτώχεια, την ανεργία, την προσφυγιά, την αναγκαστική μετανάστευση, τον πόλεμο, που δεν είναι άλλος από τον καπιταλισμό. Αυτός είναι ο δρόμος για να κατακτά αντοχή το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να μην πιάνουν οι τρικλοποδιές και οι αυταπάτες που σπέρνουν οι κυβερνήσεις και η εργοδοσία. Συζητήθηκε επίσης η ανάγκη ανάπτυξης της ικανότητας εκλαΐκευσης της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας του εργαζόμενου λαού, που θα αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων και θα προβάλλει την ανάγκη ανατροπής της, οικοδόμησης της εργατικής εξουσίας, που θα έχει ως κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των λίγων.

Στην Καλλιθέα, στην πλούσια συζήτηση «άνοιξε» το θέμα της αντιμετώπισης της απογοήτευσης, που δοκιμάζει μεγάλος αριθμός εργαζομένων, βλέποντας τον βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και την παρέμβαση της εργοδοσίας. Κοινή διαπίστωση ήταν ότι δεν τελειώνουν οι αγώνες με την ψήφιση των αντιλαϊκών νόμων, αντίθετα, τώρα πρέπει να δυναμώσουν, γιατί ο λαός δεν έχει δείξει ακόμα τη δύναμή του. Οπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, πρέπει να κατανοήσουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες δρούμε, να ρίξουμε βάρος στις νέες ηλικίες, ενώ αρκετοί στάθηκαν στη σημασία που έχει η οικονομική ενίσχυση του Κόμματος, αλλά και των συνδικάτων, ως απαραίτητος όρος για την οργάνωση της εργατικής τάξης στο δρόμο για την κατάληψη της εξουσίας. Συζητήθηκε επίσης η ευθύνη που αναλαμβάνουν τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος για να αναπτυχθεί η δράση της Λαϊκής Επιτροπής, να πάρει πιο δυναμικό χαρακτήρα, εντάσσοντας περισσότερους εργαζόμενους, ανέργους και λαϊκές οικογένειες στην πάλη της.

Για λίγες μέρες μετά τις απεργιακές κινητοποιήσεις όρισαν το ραντεβού για τις συσκέψεις τους οι ΚΟΒ Τηλεπικοινωνιών και ΟΤΕ της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών Αττικής του ΚΚΕ και με την πρόσκλησή τους απευθύνθηκαν σε εργαζόμενους μεγάλων τηλεπικοινωνιακών παρόχων («Vodafone», WIND, «Forthnet», CYTA), ιεραρχώντας ιδιαίτερα εκείνους τους συναδέλφους τους που βγήκαν στους δρόμους. Πρόκειται για μια διαδικασία, που αποδείχθηκε αναγκαία, αφού μεγαλύτερο κομμάτι φίλων και οπαδών του Κόμματος, αλλά και νέων εργαζομένων μπήκε στη μάχη για τις απεργιακές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια το τελευταίο διάστημα.

Οπως εκτιμήθηκε, η δραστηριότητα αυτή όλο το προηγούμενο 8μηνο, με αιχμή το Ασφαλιστικό, έφερε τα μέλη του Κόμματος σε επαφή με περισσότερους εργαζόμενους μέσα στους χώρους δουλειάς, ως επί το πλείστον με μικρή πείρα από συμμετοχή στο εργατικό κίνημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοιος κόσμος αναζητούσε επιχειρήματα για την αξία του αγώνα, απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας μέσα στις εταιρείες, αλλά και στην προπαγάνδα της κυβέρνησης για το δήθεν «ταξικό πρόσημο» των μέτρων που έφερε. Οι εργαζόμενοι αυτοί έδειχναν ενδιαφέρον να μάθουν περισσότερα για την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Τα παραπάνω φάνηκαν και από την αυξημένη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», όπως και του απεργιακού φύλλου, έξω από χώρους δουλειάς αλλά και στις συγκεντρώσεις του Σαββατοκύριακου.

Η συζήτηση στη σύσκεψη ήταν πλούσια και ανάμεσα στα ζητήματα που απασχόλησαν ήταν τι σημαίνει στην πράξη η εργατική τάξη να παρεμποδίσει την εφαρμογή των μέτρων. Συζητήθηκε πώς πρέπει να οργανωθεί αυτή η προσπάθεια σε κάθε χώρο δουλειάς, με σχεδιασμό που θα βάζει εμπόδια στις επιδιώξεις της εργοδοσίας, όπως με την πάλη για τις Συλλογικές Συμβάσεις.

Εγινε επίσης προσπάθεια να αναλυθεί διεξοδικά το πώς πρέπει οι κομμουνιστές και οι φίλοι του Κόμματος να κάνουν τον απολογισμό ενός αγώνα, καθώς η πάλη δεν εξαντλείται σε ένα νομοσχέδιο, αλλά πρέπει να έχει συνέχεια και βαθύτερους στόχους. Οπως σημειώθηκε χαρακτηριστικά, αξιολογώντας τη μάχη της απεργίας, πρέπει να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως αν «πατήσαμε» καλύτερα μέσα σε χώρους δουλειάς, αν δυνάμωσαν οι Σωματειακές Επιτροπές, πόσες νέες εγγραφές έγιναν στα Σωματεία, πόσοι ήταν οι νέοι απεργοί που έκαναν το βήμα να συγκρουστούν με την εργοδοσία.

Σημαντική ήταν, τέλος, η πείρα που βγήκε από χώρους όπου με καλύτερους όρους εξηγήθηκαν τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι από την κεντρική στόχευση των νομοσχεδίων, την πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης, εξηγώντας και έτσι την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου ως ανάγκη του αυτήν την περίοδο για να περάσει στην περιβόητη ανάκαμψη.