Την Κυριακή και τη Δευτέρα, στην πόλη Χανγκσού της Κίνας, πραγματοποιείται η Σύνοδος Κορυφής του λεγόμενου G-20, των 20 πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, όπου αναμένεται να αναδειχτούν οι σφοδροί ανταγωνισμοί που πηγαίνουν μαζί με τις προσπάθειες συμβιβασμών προς όφελος της κάθε αστικής τάξης. Στο συγκεκριμένο φόρουμ συμμετέχουν οι εξής 19 χώρες: Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Μεξικό, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότια Αφρική, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ και η ΕΕ ως σύνολο, που εκπροσωπούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ συμμετέχουν και οι παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή η Παγκόσμια Τράπεζα.

Φυσικά, η αναιμική ανάπτυξη προβληματίζει τα αστικά επιτελεία, που μιλάνε ανοιχτά για μέτρα «για να ξεφύγουμε από την παγίδα της χαμηλής ανάπτυξης». Αυτό το στοιχείο υπάρχει τόσο σε άρθρο της επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, ενόψει της συνόδου των G-20, όσο και σε σημείωμα που έδωσε το Ταμείο. Σε αυτά τα κείμενα εκφράζεται ανησυχία για την κατάσταση που διαμορφώνεται μετά την απόφαση για έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ (Brexit), που έχει επηρεάσει την πορεία των χρηματιστηρίων. Σημειώνεται ότι «παρά τα χαμηλά επιτόκια, οι επενδύσεις είναι σε απογοητευτικό επίπεδο, αντανακλώντας σε μείωση της ζήτησης, υψηλά επιχειρηματικά δάνεια, αδύνατο τραπεζικό σύστημα σε πολλές χώρες. Οι αδύνατες επενδύσεις δυσκολεύουν τις δυνατότητες ανάπτυξης, που είναι χαμηλή λόγω και της θλιβερής εξέλιξης της παραγωγικότητας και των δημογραφικών παραγόντων». Επίσης, ανησυχία προκαλεί το ότι απέχει πολύ από το να πιαστεί ο στόχος για 2% τα επόμενα πέντε χρόνια, όπως και η πτώση της τιμής των πρώτων υλών.

Στη συνέχεια, υποτίθεται, εκφράζεται προβληματισμός για τους χαμηλά αμειβόμενους, που, όπως λέγεται, εκδηλώνουν «μεγάλη ανησυχία για την παγκοσμιοποίηση και χειροτερεύουν το κλίμα για μεταρρυθμίσεις». Ακριβώς σε αυτό το σημείο, Λαγκάρντ και ΔΝΤ επιμένουν για την προώθηση μεταρρυθμίσεων, που δεν είναι τίποτε άλλο από το πώς πιο αποτελεσματικά θα διευκολυνθεί η καπιταλιστική κερδοφορία με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γίνονται προτροπές προς «αυτούς που παράγουν πολιτική» (policymakers) (λες και οι αστικές κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί δεν είναι έκφραση της ίδιας της εξουσίας του κεφαλαίου) να προχωρήσουν γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη στο αμέσως επόμενο διάστημα και ταυτόχρονα να αναδείξουν τον προωθητικό ρόλο των διαρθρωτικών αλλαγών, για να διευκολύνουν αυτούς που ψάχνουν δουλειά ώστε να την βρίσκουν. Βεβαία, η δουλεία με διασφαλισμένα δικαιώματα είναι κάτι που επιδιώκει το κεφάλαιο να αποφύγει για πολλούς λόγους, και οικονομικούς, αλλά όχι μόνο.

Επίσης, απασχολεί έντονα η δημιουργία ακόμα πιο ευνοϊκού φορολογικού καθεστώτος για τους επιχειρηματίες και σημειώνεται ότι «για να είναι πιο αποτελεσματική η οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, θα πρέπει να συνδυάζεται με έλεγχο του πληθωρισμού και την ίδια ώρα με πολιτικές που δεν θα αναπαράγουν τον κύκλο της κρίσης». Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί όσο κουμάντο στην οικονομία κάνουν οι κεφαλαιοκράτες, που με την αναρχία στην παραγωγή και την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης δημιουργούν τις συνθήκες για επανάληψη της κρίσης.

Στο άρθρο, επίσης, της Λαγκάρντ αναφέρεται στην ανάγκη του «ελεύθερου εμπορίου που θα δώσει νέες δυνατότητες ανάπτυξης». Την ίδια ώρα, δίνεται έμφαση και στο ρόλο των αναπτυσσόμενων οικονομιών της Ινδίας και της Κίνας, που παρότι έχουν ρυθμούς 7 και 7,5, έχουν επιβραδύνει σε σχέση με παλιότερα. Χαρακτηριστικά, λέγεται ότι «η προσπάθεια που κάνει η Κίνα να περάσει από τις επενδύσεις στην τόνωση της εσωτερικής κατανάλωσης όσο αναπτύσσεται σε βιώσιμους ρυθμούς, είναι καλή για την παγκόσμια οικονομία αλλά αυτή η στροφή έχει κόστος για τους εμπορικούς εταίρους και τις εξαγωγές τους και μπορεί να εντείνει την ανασφάλεια».

Κατά τ' άλλα, ίδιους προβληματισμούς μπροστά στη σύνοδο των «20» εξέφρασαν και τα επιτελεία της ΕΕ, όπου επίσης η διαχείριση του Προσφυγικού είναι ένα επιπρόσθετο αγκάθι. Πάντως, όπως είθισται σε τέτοιες συναντήσεις, γίνονται πολλές διμερείς επαφές και συζητήσεις για θέματα όπως τα πεδία των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, βλέπε επεμβάσεις σε Συρία, Ουκρανία, οι κόντρες στην Ασία και τον Ειρηνικό. Εκεί αναμένεται να γίνει και συνάντηση του Αμερικανού Προέδρου, Μπ. Ομπάμα με τον Βλ. Πούτιν. Επίσης, ως προσκεκλημένες της Κίνας θα συμμετάσχουν αντιπροσωπείες από Τσαντ, Αίγυπτο, Καζακστάν, Λάος, Σενεγάλη, Ισπανία, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη.