Εκφράζοντας πάγιες επιδιώξεις της τουρκικής άρχουσας τάξης, όπως αυτές εντάσσονται στο συνολικότερο πλαίσιο των κλιμακούμενων ενδοαστικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, και με δεδομένο το ρόλο που παίζουν ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΗΠΑ στην περιοχή, ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρ. Τ. Ερντογάν, παρουσίασε, στο όνομα «ιστορικών και πολιτισμικών δεσμών», ένα τεράστιο τόξο, από την Ανατολική Ευρώπη έως τη Βόρεια Αφρική, στο οποίο ισχυρίστηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η Τουρκία έχει ...«ευθύνη» και δικαίωμα αυτοδίκαιης παρέμβασης. Παρέμβασης και με στρατιωτικά μέσα, τις Ενοπλες Δυνάμεις της, προκειμένου να υπερασπιστεί και να κατοχυρώσει τη γεωστρατηγική θέση τουρκικών επιχειρηματικών ομίλων.

Μέσα στο τέτοιο ...πανόραμα διεκδικήσεών της, η Αγκυρα -και διά της ηγεσίας της, επιτελείων, κέντρων και παράκεντρων - επαναλαμβάνει τη συστηματική αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο:

Από το δικαίωμα των ελληνικών νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα, άρα και ΑΟΖ, μέχρι την ίδια την ελληνική κυριαρχία σε ελληνικά νησιά και νησίδες. Από τον εναέριο χώρο που δικαιούνται τα ελληνικά νησιά, μέχρι το πως έχει την αρμοδιότητα να συντονίζει επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο. Από το δικαίωμα της Ελλάδας να ορίσει η ίδια το εύρος των χωρικών της υδάτων, μέχρι το να ξεκινήσει έρευνες για υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο.

Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ κινείται σταθερά στο μοτίβο των προηγούμενων κυβερνήσεων, στην κατεύθυνση στρατηγικής σημασίας για την ελληνική αστική τάξη συμμετοχής στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, επιδιώκοντας, μάλιστα, ενεργό ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Τη δραστηριότητα αυτή τη συνοδεύει με την επιχειρηματολογία πως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εγγυώνται την ασφάλεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Κάτι, βέβαια, που ανατρέπεται στην πράξη, πρώτα απ' όλα, γιατί οι ανακατατάξεις που συντελούνται στην περιοχή της Μ. Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου, στην ευρύτερη γειτονιά μας, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών ανοίγουν ζητήματα αλλαγής συνόρων και αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ακριβώς επειδή τα Ελληνοτουρκικά είναι ενταγμένα στο πλαίσιο των γενικότερων ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή - Καυκάσου, Μέσης Ανατολής, Ανατολικής Μεσογείου, Βόρειας Αφρικής - ακριβώς επειδή αυτή η περιοχή είναι πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές και με στρατηγικής αξίας διαύλους, είναι ζώνη όπου ο ευρωατλαντικός άξονας (στον οποίο προστρέχει η κυβέρνηση για να της διασφαλίσει την «ειρήνη»), φιτιλιάζει, συγκρούεται με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχό της, έχοντας ταυτόχρονα να διαχειριστεί πολύπλοκες καταστάσεις όπως αντιθέσεις και συγκρούσεις και στο εσωτερικό του.

Επίσης, η πείρα δείχνει πως ΝΑΤΟ, ΕΕ και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη μετρούν κάθε φορά πώς και από ποιον εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους. Με βάση αυτά τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, άλλωστε, επιλέγουν την τακτική των «ίσων αποστάσεων», που ενθαρρύνει στην πράξη τις τουρκικές αμφισβητήσεις. Ετσι, προσπερνούν την τουρκική προκλητικότητα, μιλώντας για «διμερείς διαφορές» που τα δύο μέρη μπορούν με «διάλογο» και «καλή τη πίστει» να ξεπεράσουν. Ετσι, ανοίγουν το ένα μετά το άλλο τα κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις μεταξύ ΕΕ - Αγκυρας, στηρίζουν σχέδια τύπου «Ανάν» στο Κυπριακό, με αναφορές σε «συνιστώντα κράτη» και ισχυρές πιέσεις για αποδοχή από μέρους των Ελληνοκυπρίων και της Ελλάδας μιας μόνιμης στρατιωτικής βάσης της Τουρκίας στη νήσο, νομιμοποιώντας ουσιαστικά τον «Αττίλα».

Σε κάθε περίπτωση, οι τέτοιοι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις οδηγούν αντικειμενικά σε επικίνδυνες εξελίξεις. Επικίνδυνες εξελίξεις, όπου - διόλου αθώα του αίματος - αναζητά ρόλο και η ντόπια αστική τάξη με τις κυβερνήσεις της. Παραχωρεί π.χ. βάσεις και άλλες στρατιωτικές υποδομές και υποστήριξη για την υλοποίηση ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, τάζει στήριξη με συγκέντρωση, διαχείριση και διάχυση πληροφοριών στα αρμόδια ΝΑΤΟικά επιτελεία, αναλαμβάνοντας ήδη επικίνδυνες για το λαό αποστολές, βαθαίνοντας την εμπλοκή του σε τούτο το κουβάρι που βρωμοκοπά μπαρούτι, διεκδικώντας γεωστρατηγική αναβάθμιση για τους δικούς της, τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε αυτοί με τη σειρά τους να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο από την καπιταλιστική λεία, αυτή για την οποία θυσιάζονται πάντα οι λαοί.

Τα παραπάνω, προφανώς, αποσιωπώνται από την ντόπια αστική τάξη, τα κόμματα και τα επιτελεία της, ΜΜΕ και άλλα, που βάζουν μπροστά σαν φερετζέ δήθεν την «ψύχραιμη» και «νηφάλια» αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων, ακόμα και την αποσιώπησή τους. Στην πραγματικότητα, θέλουν να αποκρύψουν από το λαό το πού πάνε να τον μπλέξουν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Εξ ου και δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους ανθρώπους του μόχθου, από την επαγρύπνηση, την ενημέρωση και τον οργανωμένο και ανειρήνευτο λαϊκό αγώνα κόντρα στην ελληνική αστική τάξη, στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στους σχεδιασμούς τους και όσους τα υπηρετούν.