Είναι βέβαια πολύ νωρίς για να εκτιμηθεί, αν θα επιτευχθούν οι φιλόδοξοι στόχοι που θέτει και αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες των ισχυρών προστατών του. Θα εξαρτηθεί από μια σειρά παράγοντες, με κυριότερο την αναδιάταξη που θα επιχειρήσει η άρχουσα τάξη στο πολιτικό προσωπικό της, παίρνοντας βέβαια υπόψη πρώτα και κύρια την έκταση και το βάθος της λαϊκής δυσαρέσκειας και αντίδρασης στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

Ο δήμαρχος εμφανίστηκε βέβαιος ότι το κόμμα του θα είναι «μέσα» στην επόμενη Βουλή. Η ζωή θα δείξει. Μέχρι τις επόμενες εκλογές, όμως, το σίγουρο είναι ότι το κόμμα του θα πρέπει να έχει κάνει «απόσβεση κεφαλαίου», σε σημαντικό ποσοστό, γι' αυτούς που έχουν «επενδύσει» πάνω του. Μέχρι τότε θα πρέπει να έχει προσφέρει το μεγαλύτερο, ίσως, τμήμα των υπηρεσιών που μπορεί να προσφέρει ή περιμένουν από αυτό.

Πρώτη και καλύτερη είναι να τα καταφέρει να εμφανίσει ως «καινούριο», αυτό που υποτίθεται ότι φέρνει στην πολιτική ζωή, προκειμένου να «αναζωογονήσει» και άρα να σταθεροποιήσει το «παμπάλαιο» πολιτικό σύστημα. Με άλλα λόγια να τεθεί το «νέο» στην υπηρεσία του «παλιού» και μάλιστα να δράσει σαν «καταλύτης», για να διευκολύνει τη μετατόπισή του σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Και όλα δείχνουν ότι το κόμμα του Δ. Αβραμόπουλου έχει κατάλληλα προετοιμαστεί για να παίξει ένα τέτοιο ρόλο. Πρώτα απ' όλα σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο. Οπως προκύπτει και από την ιδρυτική διακήρυξή του το νέο κόμμα λανσάρει τις πιο προωθημένες νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές θέσεις. Στο πλαίσιο αυτό τάσσεται ανοιχτά υπέρ της άνευ όρων υποταγής των εργαζομένων στο κεφάλαιο και της «ταξικής συνεργασίας». «Υποχρέωσή μας είναι η συμφιλίωση των επιχειρηματιών με την κοινωνία και τους πολιτικούς», διακήρυξε ο Δ. Αβραμόπουλος, ενώ στην ιδρυτική διακήρυξή του αναφέρεται με σαφήνεια ότι το κόμμα «στοχεύει στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου με όρους ελεύθερης και ανταγωνιστικής αγοράς». Δε δίστασε ακόμα να κηρύξει το «τέλος» του λεγόμενου κράτους πρόνοιας και την παράδοσή του στους ιδιώτες. «Η κοινωνική συνοχή και το κράτος πρόνοιας εξασφαλίζονται από τη λειτουργία μιας υγιούς, ελεύθερης και ανταγωνιστικής αγοράς» (διακήρυξη). Υπό αυτό το πρίσμα διατυπώνει και τις θέσεις του για το ασφαλιστικό -«είμαστε υπέρ της συνύπαρξης και συμπληρωματικότητας της δημόσιας και ιδιωτικής ασφάλισης»-, την ανεργία -θα αντιμετωπιστεί «με μια αναπτυξιακή πολιτική που δίνει κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα»- και την παιδεία -«ανάπτυξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες».

Ως γνήσιο νεοφιλελεύθερο κόμμα βάζει πλάτες στο λιθοβολισμό καθετί κρατικού, αποφαίνεται ότι «το κράτος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του πολίτη», τάσσεται υπέρ ενός «μικρού, ευέλικτου και αποτελεσματικού κράτους», το οποίο όμως το θέλει σιδερόφρακτο και αυταρχικό απέναντι στους «ταραξίες», στο όνομα της «προστασίας της ζωής και της περιουσίας των συμπολιτών μας». (Εχει, άλλωστε, «δόκιμη» προϋπηρεσία στο δήμο).

Η δεύτερη βασική υπηρεσία του νέου κόμματος είναι να υποβοηθήσει στην αναδιάταξη και «ανανέωση» του πολιτικού συστήματος, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικό. Οι διεργασίες που δρομολογούνται στα δύο μεγάλα κόμματα με τον κωδικό «μετεξέλιξη» και «ανανέωση» θα περάσουν πιο εύκολα, αφού το νέο κόμμα θα χρησιμοποιηθεί ως «απειλή» και «αντίπαλο δέος», το οποίο τάχα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Είναι αυτονόητο, τέλος, ότι θα επιχειρηθεί να λειτουργήσει και ως δεξαμενή για την «απορρόφηση» της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Εκείνο, πάντως, που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση είναι η νεοφιλελεύθερη ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του νέου κόμματος και ο ρόλος που προορίζεται να παίξει. Από αυτή τη σκοπιά είναι αστείοι οι ισχυρισμοί που σκόπιμα προβάλλονται από τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων ότι «το νέο κόμμα δεν έχει θέσεις» ή ότι είναι ένα φανταχτερό περιτύλιγμα χωρίς περιεχόμενο, κ.ά. Οι ισχυρισμοί αυτοί προβάλλονται, για να αποκρύψουν ότι το νέο κόμμα είναι γέννημα της κρίσης του σάπιου συστήματος, αντίγραφο της δικής τους πολιτικής και ιδεολογίας.

Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν την πολυτέλεια να τρέφουν αυταπάτες ή να «χάνουν το χρόνο τους» με τέτοια κατασκευάσματα. Χρειάζεται να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους για την οικοδόμηση του δικού τους Μετώπου, που βρίσκεται απέναντι στο αντιλαϊκό μέτωπο που βρίσκεται το νέο κόμμα.

Είναι φανερό ότι το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι ότι η πολιτική του διαφοροποιείται από αυτή της κυβέρνησης και μάλιστα από πιο «κοινωνικά ευαίσθητες» και φιλολαϊκές θέσεις! Η ειρωνεία είναι ότι προσπαθεί να πείσει ότι αυτή η φιλολαϊκή πολιτική θα γίνει πράξη μέσα από την υλοποίηση μιας... γνήσιας και ανόθευτης νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Ολα δείχνουν ότι η ηγεσία της ΝΔ θα επιμείνει το επόμενο διάστημα σε αυτή την τακτική, ακριβώς γιατί εξυπηρετεί την επιδίωξή της να «ανοίγεται» στους δυσαρεστημένους από την κυβερνητική πολιτική. Επίσης, θα συνεχίσει το «προσκλητήριο» προς τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων, όπως έκανε στην τελευταία ομιλία του στο Ηράκλειο, λέγοντας ότι «εμείς δεν έχουμε αντίπαλο τον Ελληνα πολίτη που ψηφίζει ΠΑΣΟΚ ή ΚΚΕ. Αυτοί είναι οι φυσικοί μας σύμμαχοι»! Θα αναμασάει διαρκώς την καραμέλα της προστασίας «των λιγότερο ευνοημένων πολιτών». Μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, ακόμα και στα λεγόμενα του Κ. Καραμανλή είναι αρκετή για να φανεί ότι πρόκειται για ξεδιάντροπη προσπάθεια εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Οι λιγότερο ευνοημένοι, σύμφωνα με τον Κ. Καραμανλή, δεν άλλοι από εκείνους που περιθωριοποιούνται εντελώς από τη λειτουργία της «ελεύθερης και ανοιχτής οικονομίας». Ιδού το σκεπτικό του: «Είναι βέβαιο ότι οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης πάντα δίνουν τις σωστές λύσεις»! Ομως «μπορεί, βεβαίως, να χρειαστεί χρόνος γι' αυτές. Μέχρι να φτάσουμε στη σωστή λύση, κάποιες ομάδες ανθρώπων θα έχουν περιθωριοποιηθεί. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να παρέμβει η πολιτική, βεβαίως σε ένα πλαίσιο φιλελεύθερης επιλογής, σε ένα πλαίσιο ανοιχτής οικονομίας, της οικονομίας της αγοράς». Με άλλα λόγια η ευαισθησία του Κ. Καραμανλή δεν ξεπερνά στο ελάχιστο τα περιβόητα «δίκτυα προστασίας» της κυβέρνησης Σημίτη.

Η ηγεσία της ΝΔ όχι μόνο έχει εμπλακεί σε αυτή τη διαδικασία αλλά θέλει να ενισχύσει και την παρέμβασή της προς όφελος και συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων. Παράλληλα, δηλώνει ανοιχτά ότι «βάζει πλάτες» για να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, η απελευθέρωση των αγορών, η κατεδάφιση των δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να δημαγωγεί ασύστολα, μήπως και παραπλανήσει κανέναν ότι τάχα αποτελεί την «εναλλακτική λύση» στην κυβέρνηση Σημίτη.