Ο Τζο απ' τις Φιλιππίνες ήρθε στη χώρα μας στις αρχές του 1984 κι ανήκει σίγουρα στις πρώτες «φουρνιές» των πολιτικών προσφύγων που ζήτησαν τότε και πήραν τελικά πολιτικό άσυλο στην πατρίδα μας, ο Σαμσεντίν απ' την Γκάνα βρίσκεται πλέον μια δεκαετία στην Ελλάδα κι έχει ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών του στο «δικό μας» Πολυτεχνείο, ενώ ο Ηλίας απ' το Μπαγκλαντές, δύο χρόνια τώρα κατάφερε να αποκτήσει το πολυπόθητο χαρτί της νομιμότητάς του. Τα προηγούμενα δύο χρόνια, παράνομος και φοβισμένος, ζούσε με άλλους έξι συμπατριώτες του σ' ένα σκοτεινό υπόγειο κοντά στον ηλεκτρικό σταθμό του Αγίου Νικολάου και «πούλαγε» τον ιδρώτα του κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί...

Οι τρεις αυτοί άνθρωποι εκπροσωπούν σήμερα τις Μεταναστευτικές Κοινότητες των χωρών τους, που μαζί με άλλες εφτά ακόμη Κοινότητες, συγκρότησαν πρόσφατα Συντονιστική Επιτροπή, η οποία ήδη κατέθεσε οχτώ προτάσεις που «δε λύνουν βέβαια οριστικά τα προβλήματά μας, δημιουργούν, όμως, τις προϋποθέσεις για τη λύση τους», ενώ δηλώνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε δυναμικότατες κινητοποιήσεις - αρχής γενομένης την ερχόμενη Τρίτη - ώστε να αποσυρθεί το νέο νομοσχέδιο «που μάλλον σαν ζώα, παρά σαν ανθρώπους μας βλέπει». Ο Τζο, ο Σαμσεντίν και ο Ηλίας ανοίγουν την καρδιά τους στο «Ρ» και τα όσα λένε μάλλον αποτελούν μια μικρή κουκκίδα μέσα στο χάος των τόσων προβλημάτων τους...

Περισσότεροι από 30.000 υπολογίζονται οι Φιλιππινέζοι μετανάστες που ζουν στη χώρα μας, οι περισσότεροι απ' τους οποίους - όπως τονίζει ο Τζο Βαλένζια - «ενώ είναι 10 ή και 15 χρόνια στην Ελλάδα δεν έχουν αποκτήσει ακόμη τα απαραίτητα χαρτιά για τη νομιμοποίησή τους». Σ' ένα διώροφο κτίριο, κοντά στην πλατεία Αμερικής, 125 Φιλιππινεζάκια - «τα περισσότερα γεννημένα στην Ελλάδα» - διδάσκονται σύμφωνα με το σύστημα εκπαίδευσης των Φιλιππίνων γιατί «έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα πως δεν υπάρχει προοπτική για μας στην Ελλάδα». Το σχολείο αυτό λειτουργεί απ' το πρωί έως αργά το απόγευμα - «οι γονείς τους δεν εργάζονται μόνο 8 ώρες, όπως οι περισσότεροι Ελληνες» - και όλα τα έξοδα καλύπτονται καθαρά απ' την Κοινότητα των Φιλιππινέζων Μεταναστών «Κασάπι», δηλαδή απ' τις ίδιες τις τσέπες των γονιών - μεταναστών. «Είναι βασικό για μας να διατηρήσουμε - αφού όλα τα 'χουμε χάσει - τουλάχιστον την κουλτούρα μας», θα πει ο Τζο. Οσο για το νομοσχέδιο θα πει, πως μόνο στεναχώρια και απογοήτευση έχει προκαλέσει στους μετανάστες, αφού «δε λύνει τα προβλήματά μας αλλά μάς βλέπει σαν πρόβλημα και κυρίως δε μας αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους που έχουν δικαιώματα και αξιοπρέπεια». Μόνη ελπίδα για τον Φιλιππινέζο, είναι «να εκδηλωθεί η αλληλεγγύη των Ελλήνων εργαζομένων και της νεολαίας στον αγώνα μας».

Απ' την πλευρά του ο Σαμσεντίν Ιντρίσου, εκπρόσωπος του Φόρουμ Μεταναστών της ΕΕ (ελληνικό τμήμα), ζητά την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου και την έναρξη διαλόγου όλων των αρμοδίων με τους φορείς των αλλοδαπών, τα συνδικάτα και τα κινήματα αλληλεγγύης. Το δεύτερο αίτημά του έχει να κάνει με τις επιχειρήσεις - σκούπα της αστυνομίας: «Πρέπει να σταματήσουν εδώ και τώρα», λέει χαρακτηριστικά. Προτιμά η συζήτησή μας να επικεντρωθεί στα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας: «Το φαινόμενο Καζάκου απέδειξε, με τον πιο ακραίο ίσως τρόπο, ό,τι καθημερινά όλοι μας βιώνουμε: Το ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας, η οποία αρνείται να παραδεχτεί πως πάσχει απ' αυτό το μικρόβιο». Και καταλήγει τις σκέψεις του με τα εξής σκληρά λόγια: «Ολοι οι μετανάστες πριν έρθουν στην Ελλάδα πίστευαν ότι εδώ θα έβρισκαν και θα είχαν δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Δυστυχώς έχουν απογοητευτεί, γιατί η χώρα δε στάθηκε αντάξια απέναντι σ' αυτές τις αξίες. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν οι Ελληνες πως ο ξένος, το "διαφορετικό" δεν είναι απειλή. Και μόνο αν προσπαθήσουν, να το γνωρίσουν θα καταλάβουν ότι Ελληνες και ξένοι μπορούμε να συμβιώσουμε αρμονικά».

Ο Ηλίας Αχμέτ, τέλος, εκπροσωπώντας τους 7.000 μετανάστες απ' το Μπαγκλαντές που ζουν στη χώρα μας, θα υπενθυμίσει την εκμετάλλευση την οποία δέχονται οι ξένοι εργάτες στην Ελλάδα. Χαμηλοί μισθοί, ανύπαρκτα ένσημα - άρα και ιατρική περίθαλψη - φόβος και κυνήγι απ' την αστυνομία κάθε βράδυ στα λεγόμενα στέκια τους. «Οι αστυνομικοί μάς αντιμετωπίζουν λες κι είμαστε ζώα. Με το νέο νομοσχέδιο, φαντάζεστε τι πρόκειται να γίνει; Θα μας μεταμορφώσει όλους μας σε σκλάβους που θα φοβόμαστε να φτάσουμε μέχρι το περίπτερο για να αγοράσουμε τα τσιγάρα μας», είναι οι απογοητευμένες κουβέντες του...

Παρά το γεγονός ότι νομιμοποιείται ένα μικρό μέρος των μεταναστών, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν σε ομηρία και τίθενται εκτός νόμου. Από την άλλη, με τις αυστηρές και πολύπλοκες γραφειοκρατικές προϋποθέσεις που τίθενται για την έλευση νέων μεταναστών οδηγούνται ουσιαστικά τυχόν μελλοντικοί μετανάστες στην επιλογή να έρθουν στη χώρα μας παράνομα. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: Μήπως αυτό γίνεται ακριβώς για να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαποί που θα εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, που θα γίνονται αντικείμενο στυγνής, απάνθρωπης εκμετάλλευσης από τους εργοδότες και από τα διάφορα κυκλώματα; Μήπως είναι επιλογή της κυβέρνησης να προσφέρει πάμφθηνα εργατικά χέρια, για να ευνοήσει συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά και για να ρίξει και τα μεροκάματα των Ελλήνων εργαζομένων μέσω του ανταγωνισμού με τη μαύρη εργασία των αλλοδαπών που αντικειμενικά σε τέτοιες συνθήκες προκύπτει; Η απάντηση μπορεί να δοθεί εύκολα απ' τον καθένα.

Γι' αυτό η κυβέρνηση αρνείται τη μόνη ρεαλιστική λύση που ζητήματος που είναι η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην πατρίδα μας. Αυτή δεν είναι μόνο μια λύση ανθρωπισμού και Δικαιοσύνης για τους μετανάστες. Είναι επίσης η μόνη λύση που συμφέρει τον ελληνικό λαό. Η νομιμοποίηση των μεταναστών θα εξάλειφε σε σημαντικό βαθμό τον ανταγωνισμό της εγχώριας και αλλοδαπής εργατικής δύναμης. Θα βοηθούσε τους εργαζόμενους. Ελληνες και μετανάστες, να αντιτάξουν ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεών τους απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, θα πλούτιζε τον ελληνικό λαό με την ανταλλαγή των λαϊκών πολιτιστικών παραδόσεων των μεταναστών, θα δυνάμωνε τα αισθήματα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και συλλογικής αντίστασης στην ελληνική κοινωνία, θα εξάλειφε την όποια παραβατικότητα που σχετίζεται με την κατάσταση παρανομίας, τη φτώχεια και την αισχρή εκμετάλλευση. Θα βοηθούσε ακόμη στη σχετική αναζωογόνηση του μικροεμπορίου, των φορολογικών εσόδων και της κοινωνικής ασφάλισης από την άνοδο των αποδοχών των νόμιμων πλέον μεταναστών.

Οι εργαζόμενοι της χώρας μας, κάθε προοδευτικός και λογικός άνθρωπος γνωρίζει ότι οι μετανάστες είναι κομμάτι της δικής μας εργατικής τάξης, είναι τελικά σάρκα από τη σάρκα μας, αίμα από το αίμα μας. Ας αρνηθούμε το ραφιναρισμένο ρατσισμό του νομοσχεδίου, την υποκριτική αντιρατσιστική ρητορεία κυβέρνησης και ΕΕ. Ας βάλουμε φραγμό στη λογική της ζούγκλας, του «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ας υψώσουμε τη σημαία της ανθρωπιάς, του αλληλοσεβασμού, της ταξικής αλληλεγγύης. Ο αγώνας για τη νομιμοποίηση των μεταναστών θα συνεχιστεί και θα δυναμώσει και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Οι καταδοτικές διατάξεις του, που υποχρεώνουν πολίτες και δημόσιους λειτουργούς να καταδίδουν τους παράνομους αλλοδαπούς, θα μείνουν στα χαρτιά.

Ενα καλύτερο μέλλον μας περιμένει, Ελληνες και ξένους εργάτες αδελφωμένους, αν το εργατικό και λαϊκό κίνημα γνωρίσουν μια νέα ανάταση, αν η «νέα τάξη» υποστεί πλήγματα, σε μια Ελλάδα όπου την εξουσία θα κατακτήσει ο λαός, όπου η οικονομία θα υπηρετεί τον εργαζόμενο, όπου η εργασία δε θα αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και η προκοπή και η ευημερία θα είναι κοινός τόπος για όλους: Ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, εθνική καταγωγή, θρησκεία...

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Προπύλαια και πορεία στη Βουλή διοργανώνει η Συντονιστική Επιτροπή Μεταναστευτικών Κοινοτήτων για την Τρίτη, 13/3/2001, στις 6.30 το απόγευμα. Οι μετανάστες ζητούν την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου και την έναρξη διαλόγου της κυβέρνησης με όλους τους φορείς των αλλοδαπών. Καλούν δε, όλους τους Ελληνες εργαζόμενους, να σταθούν στο πλευρό τους και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, γιατί «μόνο έτσι ο αγώνας μας μπορεί να φέρει αποτελέσματα».