Ενίσχυση του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, αποδυνάμωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ήττα των αντιλήψεών του στη συνείδηση των εργαζομένων, είναι απαίτηση των καιρών και το συνέδριο είναι ακόμα ένα βήμα για να ξεμπροστιαστεί και να καταδικαστεί η «πλατφόρμα» της «κοινωνικής συναίνεσης», του «κοινωνικού εταιρισμού» του δήθεν εφικτού και «ρεαλιστικού», που με στοχοπροσήλωση υπηρέτησαν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» (σελίδα 10)

Απαίτηση των καιρών, αλλά και ως προσταγή του μέλλοντος η ανάγκη δημιουργίας της ενωτικής, αγωνιστικής αγροτικής συσπείρωσης, η οποία θ' αναλάβει το ρόλο του οργανωτή και του συντονιστή των αγροτικών αγώνων και, ταυτόχρονα, θα προβάλλει ως προοπτική αυτών των αγώνων την εφαρμογή μιας άλλης, φιλοαγροτικής πολιτικής (σελίδα 12)

Εληξε την Παρασκευή η πρώτη φάση του ξεπουλήματος των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και σύμφωνα με πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι είναι εννιά -η πλειοψηφία τους ναυπηγικές βιομηχανίες πολεμικών πλοίων- ενώ δίδεται προίκα τρισεκατομμυρίων για τον τυχερό που θα τα βάλει στο χέρι (σελίδα 13)

Ναυτεργάτες και κάτοικοι Θάσου και Καβάλας με τις μεγάλες κινητοποιήσεις τους διεκδίκησαν και συνεχίζουν να διεκδικούν συγκοινωνίες και μεταφορές ασφαλείς, τακτικές, με φθηνό εισιτήριο, που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κατοίκων, στηρίζοντας την προοπτική του εθνικού φορέα ακτοπλοΐας (σελίδα 14)

Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών ονόμασε ο Δ. Αβραμόπουλος το νέο δημιούργημα των αρχιτεκτόνων του πολιτικού συστήματος, που πήρε και επίσημα τη θέση του στην πολιτική σκηνή με την παρουσίαση της ιδρυτικής διακήρυξης, του εμβλήματος και του ονόματος την περασμένη Τρίτη (σελίδα 15)

Εντονα αρνητικές οι συνέπειες για το μέλλον της ανώτατης Παιδείας της χώρας μας, όπως τις έχουν εντοπίσει και οι εκπρόσωποι των ελληνικών πανεπιστημίων, που με διάφορους τρόπους έχουν κινητοποιηθεί ενάντια τόσο στη διακήρυξη της Μπολόνια, όσο και στο νομοσχέδιο «ανωτατοποίησης» των ΤΕΙ (σελίδες 18-19)

«Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών» είναι το όνομα του κόμματος του οποίου ηγείται ο δήμαρχος Αθηναίων, Δ. Αβραμόπουλος. Ο ίδιος το ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη, κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης με προδιαγραφές τηλεοπτικού σόου. Ο κ. Αβραμόπουλος παρουσίασε επίσης την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του, ένα κείμενο προϊόν συρραφής γνωστών και επαναδιατυπωμένων θέσεων από τα δύο μεγάλα κόμματα, την κυριαρχία των οποίων κατά τα άλλα αντιμάχεται. Φυσικά, τα περί ανατροπής του πολιτικού σκηνικού ακούγονται ως ανέκδοτο, αφού οι θέσεις του κ. Αβραμόπουλου υποστηρίζουν, αναπαράγουν και ενισχύουν όλες τις βασικές επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων (οικονομικών και πολιτικών).

Το ενδιαφέρον για το «φαινόμενο Αβραμόπουλου» παραμένει, σε σχέση με τις επιδράσεις που αυτό θα έχει στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και τις ανακατατάξεις στο εσωτερικό του δικομματικού συστήματος. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι επιχειρείται ένας δικομματισμός με τρία κόμματα, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο. Ετσι το κόμμα Αβραμόπουλου εμφανίζεται ως «απορροφητήρας» των αναμενόμενων φθορών των δυο μεγάλων εταίρων του δικομματισμού, αλλά και για να αποτρέψει την ενίσχυση των δυνάμεων της ρήξης και ειδικότερα του ΚΚΕ. Εν ολίγοις, μια προσπάθεια αναπαλαίωσης του πολιτικού συστήματος.

Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε το νομοσχέδιο που αποκάλυψε την Παρασκευή ο «Ριζοσπάστης», για την «αντιμετώπιση των διαδηλώσεων», το οποίο η κυβέρνηση έχει σχεδόν ολοκληρώσει και σκοπεύει να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή.

Το νομοσχέδιο αυτό, ουσιαστικά, αποτελεί παράρτημα του «τρομονόμου», αφού οι Αμερικανοί έχουν συσχετίσει ευθέως τις διαδηλώσεις του ελληνικού λαού με την τρομοκρατία, διατυπώνοντας την απαράδεκτη εκτίμηση ότι οι διαδηλώσεις (για την υπόθεση Οτσαλάν, τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, την επίσκεψη του Κλίντον στην Αθήνα) είναι το εύφορο έδαφος στο οποίο αναπτύσσονται οι τρομοκρατικές οργανώσεις.

Οσον αφορά στο περιεχόμενο του νομοσχεδίου, πρέπει να εκτιμήσει κανείς ότι η κυβέρνηση ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (πυροβολισμοί στον αέρα, διάλυση διαδηλώσεων χωρίς άδεια του εισαγγελέα κλπ), ενώ θέτει τόσες και τέτοιες προϋποθέσεις, ώστε όλες οι διαδηλώσεις να κρίνονται εκ των προτέρων παράνομες.

Ομως, αν ο σκοπός της κυβέρνησης είναι να περιορίσει μέχρις εξοντώσεως το δικαίωμα των εργαζόμενων για διαδηλώσεις, προκειμένου να περιορίσει τις αντιστάσεις κατά της αντιλαϊκής της πολιτική, φαίνεται ότι με το νομοσχέδιο αυτό πετυχαίνει και δύο ακόμη στόχους. Αφενός την ικανοποίηση των αμερικανικών απαιτήσεων για έλεγχο και καταστολή των διαδηλώσεων αντιιμπεριαλιστικού περιεχομένου, αφετέρου την ικανοποίηση ενός εκ των όρων για την «ευταξία» στην Αθήνα στην περίοδο της Ολυμπιάδας του 2004.