Associated Press

Στρατιώτες της ΠΓΔΜ στα σύνορα με το Κόσσοβο

Το πρώτο σημάδι μετά την επισημοποίηση αυτής της απόφασης - που αποτελεί μέτρο ικανοποίησης μέρους των προτάσεων Τσόβιτς, τις οποίες έχει υποβάλει εδώ και περίπου δύο μήνες το Βελιγράδι... - μοιάζει θετικό: Οι Αλβανοί αυτονομιστές, που από τις 25 του Φλεβάρη είχαν καταλάβει το μεθοριακό χωριό της ΠΓΔΜ Τανούσεφσκι, εξαπολύοντας ενίοτε αιματηρές επιθέσεις κατά του στρατού των Σκοπίων, το εγκατέλειψαν (πηγαίνοντας, εννοείται, «αλλού»). Αμερικανοί στρατιώτες της ΚΦΟΡ πραγματοποίησαν το βράδυ της 7ης έως τα ξημερώματα της 8ης του Μάρτη επιχείρηση-«σκούπα» στο χωριό Μιγιάκ, ανακαλύπτοντας «αίφνης» πως το εν λόγω μέρος ήταν το «στρατηγείο Αλβανών εξτρεμιστών», αλλά και μία μεγάλη αποθήκη πυρομαχικών και όπλων... Και επιπλέον; Στην ανακοίνωση της απόφασης που έλαβε την περασμένη Πέμπτη το ΝΑΤΟικό Συμβούλιο, οι Αλβανοί αυτονομιστές «είτε στη Νότια Σερβία, είτε στην ΠΓΔΜ, είτε στο Κοσσυφοπέδιο» προειδοποιούνται να «σταματήσουν τη βία και την αποσταθεροποίηση στην περιοχή επιχειρώντας με τέτοια μέσα να προωθήσουν την πολιτική τους ατζέντα»... Παρά τις πρόσφατες αναρίθμητες δηλώσεις και τα κοσμητικά του γγ του ΝΑΤΟ, Τζορτζ Ρόμπερτσον, προς ακραία στοιχεία Αλβανών που δρουν σε Κοσσυφοπέδιο και Νότια Σερβία (κάνοντας, π.χ, λόγο περί «συμμοριών Αλβανών τρομοκρατών») ήταν η πρώτη φορά που το ΝΑΤΟ απηύθυνε τέτοια «προειδοποίηση» προς τους κλώνους του πρώην «ΟΥΤΣΕΚΑ» («Απελευθερωτικός Στρατός Αλβανών»-ΠΓΔΜ, «Απελευθερωτικός Στρατός Πρέσεβο, Μεντβέγια, Μπουγιάνοβατς»). Πρόκειται επίσης για την πρώτη φορά που οι Αλβανοί αυτονομιστές δεν καταγράφονται στη λίστα των «ευνοούμενων» του ΝΑΤΟ, ή που το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς πως η ΚΦΟΡ έχει «μάλλον»... αποτύχει! Να σημαίνει άραγε αυτό μία - έστω και προσωρινή... - ύφεση της έντασης στην περιοχή;

Εντούτοις, την ίδια ώρα θα πρέπει κανείς να επισημάνει πως το ΝΑΤΟ βάζει τις γιουγκοσλαβικές δυνάμεις στο παιχνίδι των επικίνδυνων περιπολιών κατά μήκος των συνόρων της Νότιας Σερβίας με την ΠΓΔΜ, γιατί τάχα γι' αυτό η ΚΦΟΡ δεν είναι ικανή. Απώτερος στόχος δεν είναι απλώς η ενδεχόμενη «απενοχοποίησή του» σε επόμενη φάση έκρηξης στην περιοχή, αλλά και η εμπλοκή και περαιτέρω παγίδευση του Βελιγραδίου (ίσως ακόμη και των Σκοπίων) σε ένοπλη αντιπαράθεση με τους Αλβανούς αυτονομιστές σε συνδυασμό με κάποιες απρόβλεπτες «εξελίξεις» (δηλαδή προβοκάτσιες), όπως διάφορες «σφαγές» γυναικόπαιδων, ή «κύματα Αλβανών προσφύγων», που τάχα εκδιώκονται από τα εθνικά στρατεύματα (είτε ΟΔ Γιουγκοσλαβίας ή ακόμη και της ΠΓΔΜ...).

Αλλωστε, στις αρχές έως τα μέσα της περασμένης βδομάδας πολλαπλασιάζονταν οι πληροφορίες για περαιτέρω επέκταση της παρουσίας δράσης των Αλβανών αυτονομιστών στην ΠΓΔΜ (ανακοινώσεις του Γκόργκι Τρενταφίλοφ, εκπροσώπου του υπουργείου Αμυνας των Σκοπίων), οι ειδήσεις για ενίσχυση των θέσεων των Αλβανών αυτονομιστών στο Πρέσεβο (εκπρόσωπος της σερβικής αστυνομίας στην περιοχή) και οι φήμες για την πρόκληση προβοκάτσιας με κύματα δήθεν προσφύγων ή και «σφαγές γυναικόπαιδων» (σύμφωνα με δηλώσεις του Γ. Τρενταφίλοφ αλλά και ανώτερου αξιωματούχου της αστυνομικής δύναμης του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο)...

Η ωρολογιακή βόμβα στη γειτονιά των Βαλκανίων έχει αρχίσει λοιπόν, ήδη, να χτυπά χωρίς ποτέ να ξέρει πότε ακριβώς θα προκαλέσει την έκρηξη. Οσο για το πού; Οι δείκτες της ωρολογιακής βόμβας, που εδώ και καιρό κάθεται στη γειτονιά μας, δείχνουν προς το παρόν ο ένας στο βορρά της ΠΓΔΜ και ο άλλος το σερβικό Νότο (κοιλάδα Πρέσεβο). Τα φιτίλια (βλέπε ύπαρξη τουλάχιστον τριών κλώνων τύπου «Απελευθερωτικών Στρατών» Αλβανών αυτονομιστών του «ΟΥΤΣΕΚΑ») είναι αναμμένα και διάσπαρτα. Οπως και το μακρύ χέρι (ΝΑΤΟ), που τα έχει από καιρό ανάψει...

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτή η κρίση, που μοιάζει σαν το επόμενο - αν όχι εφιαλτικότερο... - κεφάλαιο από το μαύρο βιβλίο που «έγραψαν» στα Βαλκάνια οι ΝΑΤΟικές επιδρομές του 1999 κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, δεν είναι ούτε «σενάριο», ούτε «αθώο επεισόδιο» που κορυφώνει «γενικώς» την ένταση. Οι πάντες ανησυχούν και αγωνιούν. Ακόμη και εκείνοι που προφασίζονται πως είτε έχουν στο μανίκι «μαγικούς άσους» (βλέπε πρόταση περί δημιουργίας «ουδέτερης ζώνης» και στη μεθόριο της ΠΓΔΜ με το Κοσσυφοπέδιο, που απερρίφθη ωστόσο από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ), είτε συνιστούν «αυτοσυγκράτηση» (βλέπε συστάσεις της κυβέρνησης των Τιράνων), είτε υπόσχονται πως «εγγυώνται την εδαφική ακεραιότητα» μίας χώρας-χίμαιρας... (ελληνική κυβέρνηση), είτε σπεύδουν να αποστείλουν... πρώτοι λογιστική στρατιωτική βοήθεια στα Σκόπια (Βουλγαρία).

Αλλοι πάλι αναμοχλεύουν τα ασίγαστα πάθη εντός του εσαεί «ανήσυχου» συσχετισμού των υπερδυνάμεων (βλέπε τη θέση της Γαλλίας και τη «σύστασή» της προς τη δύναμη που εδρεύει στο Κοσσυφοπέδιο), υποστηρίζοντας το «αυτονόητο»: Εάν η πολυεθνική ΚΦΟΡ - ΝΑΤΟικής, ας μην ξεχνάμε... ηγεσίας - που εδρεύει στο Κοσσυφοπέδιο έκανε το καθήκον της, τότε δε θα υπήρχε σήμερα καμία απολύτως κρίση, ούτε στο βορρά της ΠΓΔΜ, ούτε στο νότο της Σερβίας.

Αντίθετα, μερικοί άλλοι προτιμούν το ρόλο του «σιωπηλού» ένοχου. Οπως το Βερολίνο, που από τα μέσα Φλεβάρη (οπότε πρωτοκατέλαβαν οι Αλβανοί αυτονομιστές το μεθοριακό χωριό Τανούσεφσκι της ΠΓΔΜ) δεν έχει πει λέξη για την επικείμενη νέα μιλιταριστική βαλκανιάδα... Ο «σοφός» και άλλοτε λαλίστατος Γιόσκα Φίσερ δεν έχει εκφράσει - τουλάχιστον δημοσίως... - ούτε καν την ανησυχία του για τις ραγδαίες εξελίξεις. «Εθεάθη» (σύμφωνα με τον τηλεοπτικό σταθμό των Σκοπίων Α1) μεσοβδόμαδα να «συμβουλεύει» τον ομόλογό του στην ΠΓΔΜ πως... τα σύνορα της χώρας αυτής με το Κοσσυφοπέδιο θα έπρεπε να ανοίξουν... τάχα για να «ενισχυθεί» ο ανεφοδιασμός της ΚΦΟΡ...

Οσο για τη Μόσχα; Η Ρωσία μοιάζει να μην έχει - λεκτικά τουλάχιστον - αλλάξει στο παραμικρό τη θέση της, λέγοντας (σχεδόν... χαιρέκακα) πως είχε εγκαίρως προειδοποιήσει ότι η πολιτική του ΝΑΤΟ θα προκαλούσε τα όσα σήμερα διαδραματίζονται (από τα τέλη Φλεβάρη) στο βορρά της ΠΓΔΜ και στη νότια σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο (λίγους μήνες μετά τη λεγόμενη «δημοκρατική εξέγερση» του περασμένου Οκτώβρη στο Βελιγράδι).

Μέσα σ' αυτό τον κυκεώνα - αναμενόμενων εν πολλοίς... -αντιδράσεων, η ανεκδοτολογική «παρέμβαση» του επικεφαλής της ΕΕ για εξωτερική πολιτική και ασφάλεια, Χαβιέ Σολάνα, πως «η βία δεν έχει θέση στα Βαλκάνια», μοιάζει τουλάχιστον ειρωνική...

Να προσδοκούμε επομένως ως σχεδόν βέβαιη μία νέα σύρραξη στα Βαλκάνια; Προφανώς, η απάντηση μοιάζει να είναι θετική. Και δεν είναι μόνον ο Τύπος που διαβλέπει μία τέτοια εξέλιξη, αλλά και δυτικοί αξιωματούχοι, όπως ο προεδρεύων του Συμβουλίου της Ευρώπης, λόρδος Τζορτζ Ράλστον, που κάλεσε προ ημερών τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα «να κάνει τώρα ό,τι μπορεί για να προλάβει την έκρηξη ενός αιματηρού, νέου πολέμου στη Βαλκανική»... Ποιος, όμως, να προλάβει την έκρηξη; Το ΝΑΤΟ που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με την εξαπόλυση των φονικών επιδρομών κατά της Γιουγκοσλαβίας από το Μάρτη έως τον Ιούνη του 1999; `Η το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που αδυνατεί να εκπληρώσει και να τιμήσει το ρόλο που του έχει ανατεθεί από τον καιρό της ίδρυσής του; `Η μήπως οι υπό την Προεδρία του Τζορτζ Γουόκερ Μπους Ηνωμένες Πολιτείες, που εκπέμπουν θολά μηνύματα για την κρίση στα Βαλκάνια, προτιμώντας να εξαπολύσουν τις θανατερές «καταιγίδες» τους σε άλλες «πιο συμφέρουσες» - για τη σημερινή ηγεσία της Ουάσιγκτον - περιοχές;

Τα τελευταία τους κροκοδείλια δάκρυα για τα Βαλκάνια... δεν πείθουν - ελπίζουμε... - πλέον παρά ελαχιστότατους αφελείς, διάφορους ιδιοτελείς ή κάποιους - εν υπαρκτώ κινδύνω - περιφερειακούς παράγοντες...

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, όσο πιο πολύπλοκες είναι οι αλληλεπιδράσεις ενός συστήματος με το εξωτερικό περιβάλλον του, τόσο περισσότερο αυτοοργανώνεται κατά εντελώς αυθόρμητο τρόπο.

Ισως με την ανωτέρω επιχειρηματολογία προσπαθούν να πείσουν την υφήλιο οι «εγκέφαλοι», που έφεραν εντελώς «ξαφνικά», και πάλι τη διεθνή τρομοκρατία στο προσκήνιο, μονοπωλώντας την επικαιρότητα για το νέο «μεγάλο εχθρό της δημοκρατίας, δυστυχώς με τον πιο επονείδιστο τρόπο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματα, αυτή τη φορά.

Η αφορμή για τη συζήτηση που έχει κυριολεκτικά βάλει φωτιά στις «δυτικές» χώρες, είναι η θέσπιση μιας σειράς νόμων από διάφορες άλλες χώρες, κυρίως βέβαια από τη Βρετανία, η οποία από τις 19 Φλεβάρη που τέθηκε σε εφαρμογή ο νέος αντιτρομοκρατικός νόμος που αντικαθιστά τον υφιστάμενο «Πράξη για την πρόληψη τρομοκρατικής δράσης (Prevention of Terrorism Act-PTA)» του 1973, επιχειρεί επί ευρωπαϊκού εδάφους να δώσει το παράδειγμα «συμμόρφωσης με τας υποδείξεις» προς τις διαταγές που δόθηκαν πέραν του Ατλαντικού με τη θέσπιση το 1996 από τις Ηνωμένες Πολιτείες, του «Antiterrorism and Effetive Death Penalty Act of 1996».

Τι έχει αλλάξει άραγε την τελευταία πενταετία από την αναπάντεχη θέρμη κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, που ήταν μία από τις δύο χώρες μαζί με το Ισραήλ που στις 7 Δεκέμβρη του 1987, καταψήφισαν την απόφαση 42/159 των Ηνωμένων Εθνών (153 υπέρ, 2 κατά, 1 αποχή) για την καταδίκη της διεθνούς τρομοκρατίας; Ενα στοιχείο αυτής της διαφοροποίησης είναι ότι το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και στο πάγιο για δεκαετίες διεθνές περιβάλλον, οι ΗΠΑ προσπάθησαν επιτυχώς να αποφύγουν την προσμέτρηση των δικών τους τρομοκρατικών ενεργειών ακόμη και μέσα σε μία απόφαση εξαιρετικά «ανοιχτή» που προτείνει να ληφθούν «μέτρα πρόληψης οιασδήποτε ενέργειας τρομοκρατίας».

Μία ακόμη προσέγγιση γι' αυτή την αποστασιοποίηση των ΗΠΑ, είναι η επαναεπιβεβαίωση της νομιμότητας των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων «και λαών υπό αποικιακά, φασιστικά και ρατσιστικά καθεστώτα» και τίποτα στην απόφαση δεν αρνείται «το δικαίωμά τους να παλεύουν για αυτοκαθορισμό, ελευθερία και ανεξαρτησία».

Οι συντριπτικές αλλαγές που συντελέστηκαν κατά τη δεκαετία του '90, επέτρεψαν τον επαναπροσδιορισμό των «εχθρών» βάσει των γεωπολιτικών οφελών, εννοείται κυρίως των Αμερικανών, αφού ο συσχετισμός των δυνάμεων το επέτρεπε πια.

Ετσι ακρογωνιαίος λίθος πια των εν λόγω αντιτρομοκρατικών νόμων, που αρχίζουν να σαρώνουν τις χώρες, είναι το δικαίωμα των «ηγετών» να καθορίζουν πρώτα ποια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «τρομοκρατική ενέργεια». Αν παραδείγματος χάριν ο νέος βρετανικός νόμος είχε τεθεί σε εφαρμογή αντί το 2001 κατά τη δεκαετία του '80, για παράδειγμα, όταν η βρετανική κυβέρνηση ενίσχυε το ρατσιστικό καθεστώς του Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, όλες οι ενέργειες, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες που είχαν λάβει χώρα για την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα αλλά και υπέρ του «Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου»-(ANC), θα είχαν οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες Βρετανούς στις φυλακές για «τρομοκρατικές ενέργειες».

Πράγματι ο νέος βρετανικός νόμος που «δίνει μια νέα διάσταση στον ορισμό της τρομοκρατίας», επιτρέπει στη βρετανική αστυνομία να προχωρεί σε συλλήψεις ακόμη και υπόπτων που εκτιμάται ότι πήραν μέρος σε τρομοκρατικές ενέργειες στο εξωτερικό. Επίσης συγκέντρωση χρημάτων και ανοιχτή υποστήριξη αυτών των ομάδων, που ενδέχεται να προβούν σε τρομοκρατικές ενέργειες, θα οδηγούν σε συλλήψεις και διώξεις.

Και ποιες είναι αυτές οι οργανώσεις; Στη μακριά λίστα της βρετανικής αστυνομίας όπου για χρόνια βρίσκονταν οργανώσεις που δρούσαν στη Βόρεια Ιρλανδία, προστέθηκαν ακόμη 21 οργανώσεις, εκ των οποίων οι 16 είναι «μουσουλμανικές», όπως «Χαμάς», «Χεζμπολάχ», «Τίγρεις για την Απελευθέρωση των Ταμίλ Εελάμ», η οργάνωση «Αμπού Νιντάλ», το «Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν» (PKK), το «Επαναστατικό Απελευθερωτικό Λαϊκό Μέτωπο - Κόμμα» (DHKC-P) (τουρκική αριστερή οργάνωση, που, κατά το βρετανικό υπουργείο Εσωτερικών, επιδίδεται σε «παράνομη πολιτική δραστηριότητα»)! Τέλος, οργανώσεις όπως η «ΕΤΑ», αλλά και η «17 Νοέμβρη», η γνωστή ελληνική, που ανήκουν στον απαγορευτικό κατάλογο, συμπεριελήφθησαν πιθανώς για τη δημιουργία κοινού μετώπου και συντονισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως στην περίπτωση του δρακόντειου νόμου που έχει εισαγάγει η Ισπανία για την καταπολέμηση της ΕΤΑ, που επεκτείνεται και στις «φίλες χώρες» αλλά και στη Λατινική Αμερική (σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρέχει η ιστοσελίδα του ισπανικού υπουργείου Εσωτερικών) ή του ανάλογου που συζητείται αυτές τις μέρες στη χώρα μας.

Πάντως, πέρα από τις διαστάσεις που λαμβάνει η ερμηνεία του βρετανικού νόμου και σε εγχώριο επίπεδο εξαιτίας των διατάξεων που αφορούν το εργατικό κίνημα, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις εντός της Βρετανίας, ο οποίος απαγορεύει οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση που παρακωλύει τις ουσιώδεις λειτουργίες της κοινωνίας(!), η κυριότερη διάσταση είναι αυτή που παρατηρείται όσον αφορά την άσκηση του δικαιώματος να καθορίσει την τρομοκρατική δράση, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι λίαν προσφάτως η κυβέρνηση της Βρετανίας, ανοιχτά επενέβη στα εσωτερικά χωρών με τη στήριξη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική «μαχητών ελευθερίας» σε χώρες όπως το Ιράκ και η Γιουγκοσλαβία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έπραξαν και οι ΗΠΑ.

Η ταμπέλα του «παράνομου», πια, ανήκει σε χώρες που προσβλέπουν είτε να κερδίσουν οφέλη, όπως στην περίπτωση των Ταμίλ και της πρώην αποικίας της Σρι Λάνκα, είτε να εξυπηρετήσουν χώρες όπως η Τουρκία, που θα πρέπει με κάθε τρόπο να διευκολυνθεί για την είσοδό της στην ΕΕ. Ειδικά στην περίπτωση της Τουρκίας η τάση εμφανίζεται να είναι ενδημική στη γηραιά ήπειρο και παρά την απουσία - μέχρι στιγμής - ανάλογων τρομο-νόμων.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της 23χρονης Φεριγιέ Ερντάλ, πολιτικής πρόσφυγα από την Τουρκία η οποία κατέφυγε στο Βέλγιο και η οποία συνελήφθη στις 26 Σεπτέμβρη του 1999, εξαιτίας μιας πυρκαγιάς που ξέσπασε κοντά στο χώρο διαμονής της. Αμέσως θεωρήθηκε υπεύθυνη, καθώς έφερε, σύμφωνα με τις βελγικές αρχές, την ιδιότητα του μέλους του DHKC/P. Η Ερντάλ φυλακίστηκε τελικά επί μακρό χρονικό διάστημα ενώ παραμένει σήμερα υπό κατ' οίκο περιορισμό στο Βέλγιο, για «λόγους εθνικής ασφαλείας», αφού η επιθυμητή έκδοσή της στην Τουρκία δεν κατέστη εφικτή - μετά την απόρριψη της χορήγησης πολιτικού ασύλου στις 10/07/2000 από το Βέλγο υπουργό Εσωτερικών - εξαιτίας «συνταγματικού κωλύματος». Ουσιαστικά οι βελγικές αρχές εξαναγκάστηκαν καθώς η Τουρκία εξακολουθεί να έχει τη θανατική ποινή για «αδικήματα» που βαρύνουν και την ίδια, κυρίως εξαιτίας της πολιτικής δράσης της, όπως η συνωμοσία για ανατροπή του κράτους θα αποτελούσε σαφέστατη παραβίαση του Συντάγματος.

Εντούτοις, όπως τόνισε ο δικηγόρος της Ερντάλ, Ζαν Φερμόν, σε δηλώσεις του προς την εφημερίδα «Solidaire» «σε αυτή την περίπτωση το βελγικό κράτος ακολουθεί ολοκληρωτικά την τουρκική πολιτική η οποία καθορίζει ότι "η δράση των αριστερών και των κομμουνιστών είναι ποινική δράση"» και ο Φερμόν συνεχίζει: «τελικά αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η Τουρκία και το Βέλγιο λειτουργούν βάσει των συμφωνιών που διέπουν τη σχέση τους μέσα στους κόλπους του ΝΑΤΟ ούτως ώστε να πολεμούν από κοινού εσωτερικούς εχθρούς, δηλαδή τα δημοκρατικά, εργατικά και κομμουνιστικά κινήματα. Συνεπώς, στην περίπτωση της Ερντάλ, βλέπουμε απλώς την πλήρη εφαρμογή των όρων των συμφωνιών αυτών».

Εν μέρει, η διατυπωμένη αυτή θέση του Φερμόν επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα, όταν κατά την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία και τη βίαιη και δολοφονική καταστολή της στις 19 Δεκέμβρη του 2000, η Τουρκία είχε κάνει έμμεση επίθεση κατά του Βελγίου καλώντας το να θέσει εκτός νόμου το DHKC/P, αλλιώς θα κατηγορηθεί για υπόθαλψη τρομοκρατών», αφού κατά τις τουρκικές αρχές το «Βέλγιο είναι το κέντρο συντονισμού των ενεργειών σε πανευρωπαϊκή κλίμακα της οργάνωσης», επομένως «και των ενεργειών μέσα στην τουρκική επικράτεια». Αντιστοίχως στο παρελθόν, κατά εφαρμογή αυτών των συμφωνιών και φυσικά μετά από πιέσεις μέσω ανάλογων καταγγελιών της τουρκικής ηγεσίας και η Γερμανία - χώρα όπου διαβιεί η μεγαλύτερη κοινότητα Τούρκων μεταναστών και προσφύγων - έχει απαγορεύσει τόσο το DHKC/P όσο και το ΡΚΚ.

Ολα αυτά σε ένα περιβάλλον, όπου οι Βρετανοί έχουν θέσει επιτακτικώς και το ζήτημα αναθεώρησης της συνθήκης της Γενεύης για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου.

Συνεπώς ο επίλογος δεν έχει γραφτεί... προς το παρόν ίσως αρκεί κάποια ρήση του Μπόρχες: «Στα όνειρα γράφει ο Κόουλριτζ οι εικόνες αντιπροσωπεύουν τη ζωηρή αίσθηση που νομίζουμε πως προκαλούν, δεν αισθανόμαστε φρίκη γιατί μία σφίγγα μας καταδυναστεύει, ονειρευόμαστε μία σφίγγα για να ερμηνεύσουμε τη φρίκη που νιώθουμε».