Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, όσο πιο πολύπλοκες είναι οι αλληλεπιδράσεις ενός συστήματος με το εξωτερικό περιβάλλον του, τόσο περισσότερο αυτοοργανώνεται κατά εντελώς αυθόρμητο τρόπο.

Ισως με την ανωτέρω επιχειρηματολογία προσπαθούν να πείσουν την υφήλιο οι «εγκέφαλοι», που έφεραν εντελώς «ξαφνικά», και πάλι τη διεθνή τρομοκρατία στο προσκήνιο, μονοπωλώντας την επικαιρότητα για το νέο «μεγάλο εχθρό της δημοκρατίας, δυστυχώς με τον πιο επονείδιστο τρόπο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματα, αυτή τη φορά.

Η αφορμή για τη συζήτηση που έχει κυριολεκτικά βάλει φωτιά στις «δυτικές» χώρες, είναι η θέσπιση μιας σειράς νόμων από διάφορες άλλες χώρες, κυρίως βέβαια από τη Βρετανία, η οποία από τις 19 Φλεβάρη που τέθηκε σε εφαρμογή ο νέος αντιτρομοκρατικός νόμος που αντικαθιστά τον υφιστάμενο «Πράξη για την πρόληψη τρομοκρατικής δράσης (Prevention of Terrorism Act-PTA)» του 1973, επιχειρεί επί ευρωπαϊκού εδάφους να δώσει το παράδειγμα «συμμόρφωσης με τας υποδείξεις» προς τις διαταγές που δόθηκαν πέραν του Ατλαντικού με τη θέσπιση το 1996 από τις Ηνωμένες Πολιτείες, του «Antiterrorism and Effetive Death Penalty Act of 1996».

Τι έχει αλλάξει άραγε την τελευταία πενταετία από την αναπάντεχη θέρμη κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, που ήταν μία από τις δύο χώρες μαζί με το Ισραήλ που στις 7 Δεκέμβρη του 1987, καταψήφισαν την απόφαση 42/159 των Ηνωμένων Εθνών (153 υπέρ, 2 κατά, 1 αποχή) για την καταδίκη της διεθνούς τρομοκρατίας; Ενα στοιχείο αυτής της διαφοροποίησης είναι ότι το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και στο πάγιο για δεκαετίες διεθνές περιβάλλον, οι ΗΠΑ προσπάθησαν επιτυχώς να αποφύγουν την προσμέτρηση των δικών τους τρομοκρατικών ενεργειών ακόμη και μέσα σε μία απόφαση εξαιρετικά «ανοιχτή» που προτείνει να ληφθούν «μέτρα πρόληψης οιασδήποτε ενέργειας τρομοκρατίας».

Μία ακόμη προσέγγιση γι' αυτή την αποστασιοποίηση των ΗΠΑ, είναι η επαναεπιβεβαίωση της νομιμότητας των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων «και λαών υπό αποικιακά, φασιστικά και ρατσιστικά καθεστώτα» και τίποτα στην απόφαση δεν αρνείται «το δικαίωμά τους να παλεύουν για αυτοκαθορισμό, ελευθερία και ανεξαρτησία».

Οι συντριπτικές αλλαγές που συντελέστηκαν κατά τη δεκαετία του '90, επέτρεψαν τον επαναπροσδιορισμό των «εχθρών» βάσει των γεωπολιτικών οφελών, εννοείται κυρίως των Αμερικανών, αφού ο συσχετισμός των δυνάμεων το επέτρεπε πια.

Ετσι ακρογωνιαίος λίθος πια των εν λόγω αντιτρομοκρατικών νόμων, που αρχίζουν να σαρώνουν τις χώρες, είναι το δικαίωμα των «ηγετών» να καθορίζουν πρώτα ποια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «τρομοκρατική ενέργεια». Αν παραδείγματος χάριν ο νέος βρετανικός νόμος είχε τεθεί σε εφαρμογή αντί το 2001 κατά τη δεκαετία του '80, για παράδειγμα, όταν η βρετανική κυβέρνηση ενίσχυε το ρατσιστικό καθεστώς του Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, όλες οι ενέργειες, οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες που είχαν λάβει χώρα για την απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα αλλά και υπέρ του «Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου»-(ANC), θα είχαν οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες Βρετανούς στις φυλακές για «τρομοκρατικές ενέργειες».

Πράγματι ο νέος βρετανικός νόμος που «δίνει μια νέα διάσταση στον ορισμό της τρομοκρατίας», επιτρέπει στη βρετανική αστυνομία να προχωρεί σε συλλήψεις ακόμη και υπόπτων που εκτιμάται ότι πήραν μέρος σε τρομοκρατικές ενέργειες στο εξωτερικό. Επίσης συγκέντρωση χρημάτων και ανοιχτή υποστήριξη αυτών των ομάδων, που ενδέχεται να προβούν σε τρομοκρατικές ενέργειες, θα οδηγούν σε συλλήψεις και διώξεις.

Και ποιες είναι αυτές οι οργανώσεις; Στη μακριά λίστα της βρετανικής αστυνομίας όπου για χρόνια βρίσκονταν οργανώσεις που δρούσαν στη Βόρεια Ιρλανδία, προστέθηκαν ακόμη 21 οργανώσεις, εκ των οποίων οι 16 είναι «μουσουλμανικές», όπως «Χαμάς», «Χεζμπολάχ», «Τίγρεις για την Απελευθέρωση των Ταμίλ Εελάμ», η οργάνωση «Αμπού Νιντάλ», το «Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν» (PKK), το «Επαναστατικό Απελευθερωτικό Λαϊκό Μέτωπο - Κόμμα» (DHKC-P) (τουρκική αριστερή οργάνωση, που, κατά το βρετανικό υπουργείο Εσωτερικών, επιδίδεται σε «παράνομη πολιτική δραστηριότητα»)! Τέλος, οργανώσεις όπως η «ΕΤΑ», αλλά και η «17 Νοέμβρη», η γνωστή ελληνική, που ανήκουν στον απαγορευτικό κατάλογο, συμπεριελήφθησαν πιθανώς για τη δημιουργία κοινού μετώπου και συντονισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως στην περίπτωση του δρακόντειου νόμου που έχει εισαγάγει η Ισπανία για την καταπολέμηση της ΕΤΑ, που επεκτείνεται και στις «φίλες χώρες» αλλά και στη Λατινική Αμερική (σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρέχει η ιστοσελίδα του ισπανικού υπουργείου Εσωτερικών) ή του ανάλογου που συζητείται αυτές τις μέρες στη χώρα μας.

Πάντως, πέρα από τις διαστάσεις που λαμβάνει η ερμηνεία του βρετανικού νόμου και σε εγχώριο επίπεδο εξαιτίας των διατάξεων που αφορούν το εργατικό κίνημα, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις εντός της Βρετανίας, ο οποίος απαγορεύει οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση που παρακωλύει τις ουσιώδεις λειτουργίες της κοινωνίας(!), η κυριότερη διάσταση είναι αυτή που παρατηρείται όσον αφορά την άσκηση του δικαιώματος να καθορίσει την τρομοκρατική δράση, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι λίαν προσφάτως η κυβέρνηση της Βρετανίας, ανοιχτά επενέβη στα εσωτερικά χωρών με τη στήριξη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική «μαχητών ελευθερίας» σε χώρες όπως το Ιράκ και η Γιουγκοσλαβία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έπραξαν και οι ΗΠΑ.

Η ταμπέλα του «παράνομου», πια, ανήκει σε χώρες που προσβλέπουν είτε να κερδίσουν οφέλη, όπως στην περίπτωση των Ταμίλ και της πρώην αποικίας της Σρι Λάνκα, είτε να εξυπηρετήσουν χώρες όπως η Τουρκία, που θα πρέπει με κάθε τρόπο να διευκολυνθεί για την είσοδό της στην ΕΕ. Ειδικά στην περίπτωση της Τουρκίας η τάση εμφανίζεται να είναι ενδημική στη γηραιά ήπειρο και παρά την απουσία - μέχρι στιγμής - ανάλογων τρομο-νόμων.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της 23χρονης Φεριγιέ Ερντάλ, πολιτικής πρόσφυγα από την Τουρκία η οποία κατέφυγε στο Βέλγιο και η οποία συνελήφθη στις 26 Σεπτέμβρη του 1999, εξαιτίας μιας πυρκαγιάς που ξέσπασε κοντά στο χώρο διαμονής της. Αμέσως θεωρήθηκε υπεύθυνη, καθώς έφερε, σύμφωνα με τις βελγικές αρχές, την ιδιότητα του μέλους του DHKC/P. Η Ερντάλ φυλακίστηκε τελικά επί μακρό χρονικό διάστημα ενώ παραμένει σήμερα υπό κατ' οίκο περιορισμό στο Βέλγιο, για «λόγους εθνικής ασφαλείας», αφού η επιθυμητή έκδοσή της στην Τουρκία δεν κατέστη εφικτή - μετά την απόρριψη της χορήγησης πολιτικού ασύλου στις 10/07/2000 από το Βέλγο υπουργό Εσωτερικών - εξαιτίας «συνταγματικού κωλύματος». Ουσιαστικά οι βελγικές αρχές εξαναγκάστηκαν καθώς η Τουρκία εξακολουθεί να έχει τη θανατική ποινή για «αδικήματα» που βαρύνουν και την ίδια, κυρίως εξαιτίας της πολιτικής δράσης της, όπως η συνωμοσία για ανατροπή του κράτους θα αποτελούσε σαφέστατη παραβίαση του Συντάγματος.

Εντούτοις, όπως τόνισε ο δικηγόρος της Ερντάλ, Ζαν Φερμόν, σε δηλώσεις του προς την εφημερίδα «Solidaire» «σε αυτή την περίπτωση το βελγικό κράτος ακολουθεί ολοκληρωτικά την τουρκική πολιτική η οποία καθορίζει ότι "η δράση των αριστερών και των κομμουνιστών είναι ποινική δράση"» και ο Φερμόν συνεχίζει: «τελικά αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η Τουρκία και το Βέλγιο λειτουργούν βάσει των συμφωνιών που διέπουν τη σχέση τους μέσα στους κόλπους του ΝΑΤΟ ούτως ώστε να πολεμούν από κοινού εσωτερικούς εχθρούς, δηλαδή τα δημοκρατικά, εργατικά και κομμουνιστικά κινήματα. Συνεπώς, στην περίπτωση της Ερντάλ, βλέπουμε απλώς την πλήρη εφαρμογή των όρων των συμφωνιών αυτών».

Εν μέρει, η διατυπωμένη αυτή θέση του Φερμόν επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα, όταν κατά την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία και τη βίαιη και δολοφονική καταστολή της στις 19 Δεκέμβρη του 2000, η Τουρκία είχε κάνει έμμεση επίθεση κατά του Βελγίου καλώντας το να θέσει εκτός νόμου το DHKC/P, αλλιώς θα κατηγορηθεί για υπόθαλψη τρομοκρατών», αφού κατά τις τουρκικές αρχές το «Βέλγιο είναι το κέντρο συντονισμού των ενεργειών σε πανευρωπαϊκή κλίμακα της οργάνωσης», επομένως «και των ενεργειών μέσα στην τουρκική επικράτεια». Αντιστοίχως στο παρελθόν, κατά εφαρμογή αυτών των συμφωνιών και φυσικά μετά από πιέσεις μέσω ανάλογων καταγγελιών της τουρκικής ηγεσίας και η Γερμανία - χώρα όπου διαβιεί η μεγαλύτερη κοινότητα Τούρκων μεταναστών και προσφύγων - έχει απαγορεύσει τόσο το DHKC/P όσο και το ΡΚΚ.

Ολα αυτά σε ένα περιβάλλον, όπου οι Βρετανοί έχουν θέσει επιτακτικώς και το ζήτημα αναθεώρησης της συνθήκης της Γενεύης για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου.

Συνεπώς ο επίλογος δεν έχει γραφτεί... προς το παρόν ίσως αρκεί κάποια ρήση του Μπόρχες: «Στα όνειρα γράφει ο Κόουλριτζ οι εικόνες αντιπροσωπεύουν τη ζωηρή αίσθηση που νομίζουμε πως προκαλούν, δεν αισθανόμαστε φρίκη γιατί μία σφίγγα μας καταδυναστεύει, ονειρευόμαστε μία σφίγγα για να ερμηνεύσουμε τη φρίκη που νιώθουμε».