Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ. Αποτυπώνουν ολοκληρωμένα τις συνθήκες μέσα στις οποίες καλούμαστε να δράσουμε, φωτίζουν με συγκεκριμένο τρόπο τις αδυναμίες στη δράση μας τι πρέπει άμεσα και αποφασιστικά να λύσουμε.

Οπως αναδεικνύεται από το ίδιο το κείμενο των Θέσεων η περίοδος που διανύουμε δείχνει έντονα τα σημάδια των δυσκολιών της καπιταλιστικής οικονομίας να οδηγηθεί σε δυναμική ανάκαμψη. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται έντονα και στις αναλύσεις και εκτιμήσεις των αστικών επιτελείων και μηχανισμών, όπου εκφράζονται έντονες ανησυχίες για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Από τα ίδια τα πράγματα, λοιπόν, γίνεται φανερό πως η κρίση μόνο παρελθόν δεν αποτελεί, αλλά αντιθέτως είναι σοβαρό το ενδεχόμενο μιας νέας και πιο βαθιάς συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η «διέξοδος» του πολέμου, της σύγκρουσης ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις γίνεται όλο και πιο πιθανή. Μια σύγκρουση που στόχο έχει το ξαναμοίρασμα των αγορών.

Από αυτήν τη σκοπιά, μπορεί να εξηγηθεί και η ένταση των ανταγωνισμών και συγκρούσεων ιδιαίτερα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με επίκεντρο τη Συρία, αλλά και στα Βαλκάνια. Η συγκέντρωση ισχυρής στρατιωτικής δύναμης από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη γειτονιά της Ελλάδας, μια εξέλιξη που κάνει πολύ πιθανή την εμπλοκή της χώρας σε περίπτωση γενικευμένης πολεμικής σύρραξης στην περιοχή.

Μπροστά, λοιπόν, στο ενδεχόμενο των παραπάνω εξελίξεων χρειάζεται με μεγαλύτερη ένταση, σχέδιο και επεξεργασία να ανοίξει η συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα του πολέμου και τη στάση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων απέναντι σε αυτόν. Με άνοιγμα που θα αγκαλιάζει τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος, αλλά ταυτόχρονα θα απευθύνεται πλατιά σε όλους τους εργαζόμενους που συναντάμε στους χώρους δουλειάς και τις συνοικίες. Να αποτελέσει αυτό αναπόσπαστο κομμάτι της ιδεολογικής - πολιτικής μας παρέμβασης, του συνολικού μας σχεδιασμού για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Σε τέτοιες συνθήκες, η αστική τάξη θα επιδιώξει, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να στοιχηθούν κάτω από τη δική της σημαία. Αλλωστε, στη χώρας μας έχει αποδείξει πως διαθέτει το πολιτικό προσωπικό και εκείνους τους μηχανισμούς για να πετύχει τη συστράτευση των εργαζομένων με τις επιδιώξεις της. Το απέδειξε το προηγούμενο διάστημα όπου με κυβέρνηση τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατάφερε να αποσπάσει τη στήριξη ή τουλάχιστον την ανοχή μεγάλης μερίδας εργαζομένων απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε για τη στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, χρειάζεται να παίρνουμε υπόψη μας ότι την ίδια τακτική ακολουθούν και οι αστικές τάξεις των γειτονικών μας χωρών. Η επαναφορά μειονοτικών ζητημάτων και εδαφικών διεκδικήσεων από τις κυβερνήσεις της Αλβανίας, των Σκοπίων και της Τουρκίας, εξυπηρετούν πέρα από πραγματικές επιδιώξεις και το στόχο της ενίσχυσης του εθνικισμού.

Χρειάζεται, λοιπόν, να μας προβληματίσει, όχι μόνο το αν, αλλά και το πώς ανοίγουμε το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των συμφερόντων που αυτός εξυπηρετεί. Το πώς θα είμαστε πειστικοί και αποδεικτικοί και δεν θα στεκόμαστε μόνο σε μια γενική και περιορισμένη πολιτική τοποθέτηση, στο ότι οι εργάτες δεν πρέπει να γίνουν κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών, το οποίο αν και είναι σωστό δεν αρκεί.

Η συζήτηση για τον πόλεμο και τη στάση του εργατικού κινήματος απέναντι σε αυτόν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιδεολογικής - πολιτικής παρέμβασης του Κόμματος, της δουλειά μας για την ανάδειξη των νομοτελειών του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Αυτή πρέπει να γίνεται πλατιά και ενιαία σε όλη την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα. Να μην ξεχνάμε ότι μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης της Ελλάδας αποτελείται από μετανάστες, το οποίο μάλιστα θα αυξηθεί από εκείνους τους πρόσφυγες που θα μείνουν τελικά στη χώρα μας και θα βρουν δουλειά στα εργοστάσια και τα χωράφια.

Αυτοί οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, χρώμα δέρματος έχουν τα ίδια ταξικά συμφέροντα με τους Ελληνες εργαζόμενους. Οπως στο χώρο δουλειάς, έτσι και στον πόλεμο, επιδίωξή μας πρέπει να είναι ενιαία Ελληνες και μετανάστες να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στις επιδιώξεις οποιασδήποτε αστικής τάξης. Είτε αυτή είναι η ελληνική, είτε είναι η αστική τάξη της χώρας καταγωγής τους.

Πρέπει να έχουμε καθαρό ότι στους μετανάστες γίνεται σταθερή και συστηματική παρέμβαση από πρεσβείες και πολιτικές δυνάμεις. Ιδιαίτερα στους Αλβανούς μετανάστες που είναι και το πολυπληθέστερο κομμάτι, παρεμβαίνουν τόσο πολιτικά κόμματα της χώρας τους όσο και ελληνικά.

Είναι εργαζόμενοι που ζουν και εργάζονται πολλά χρόνια στην Ελλάδα και που σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης με συμμετοχή της Ελλάδας θα γίνει προσπάθεια να αξιοποιηθούν από τις αστικές τάξεις των χωρών τους (π.χ. οι Αλβανοί σε σχέση με το ζήτημα της Τσαμουριάς, Βούλγαροι, Ρουμάνοι κ.ά.).

Η πείρα που έχουμε, από τη μέχρι τώρα επαφή και παρέμβασή μας στους μετανάστες, ιδιαίτερα από αυτούς που βρίσκονται στον περίγυρό μας, δείχνει πως όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τα ζητήματα της οικονομικής πάλης και των καθημερινών προβλημάτων υπάρχει μια γενική συμφωνία. Οταν όμως η κουβέντα πάει στο ζήτημα του χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της στάσης των εργαζομένων τότε σε γενικές γραμμές υπάρχει πάγωμα και σιωπή.

Η ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση στους μετανάστες και πρόσφυγες, τόσο γενικά όσο και συγκεκριμένα γύρω από τα ζητήματα του πολέμου έχει επιπλέον δυσκολίες. Χρειάζεται περισσότερο ψάξιμο, να λαμβάνει υπόψη της τις ιδιαιτερότητες των χωρών τους, ιστορικά στοιχεία που μπορεί να επιδρούν να διαμορφώνουν τη συνείδησή τους. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να πεις ότι παρεμβαίνεις κάνοντας γενικές αναφορές και τοποθετήσεις. Οσο αυτό δεν αρκεί για να ανοίξεις αυτιά και να πείσεις τους Ελληνες εργάτες άλλο τόσο και περισσότερο δεν αρκεί για να ανοίξεις, να ξεκλειδώσεις τη σκέψη των μεταναστών και προσφύγων. Να καταλάβεις πρώτα και κύρια τι σκέφτονται, ώστε να μπορέσεις ουσιαστικά να παρέμβεις, να τους πείσεις να σε ακολουθήσουν.

Τα παραπάνω είναι ζητήματα που σαν κόμμα είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε. Βασικό όπλο σε αυτό είναι η επεξεργασμένη στρατηγική του Κόμματος όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το Πρόγραμμά του και τις θέσεις και επεξεργασίες του σε μια σειρά ζητήματα. Χρειάζεται όμως τώρα να λάβουμε εκείνα τα οργανωτικά μέτρα που θα μας επιτρέψουν με γοργούς ρυθμούς τόσο να αυξήσουμε όσο και να βελτιώσουμε την ποιότητα της παρέμβασής μας.

Κατ' αρχάς να εκφράσω την ολόπλευρη συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ, αλλά και με το σύνθημα του 20ού Συνεδρίου έτσι όπως αυτό αποτυπώνεται. Είναι κρίσιμο για όλα τα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι Θέσεις να αποτελέσουν έναυσμα ώστε πιο άμεσα και πιο δημιουργικά να διαπεράσουν τη λειτουργία, την καθοδηγητική δουλειά, φυσικά τη δράση μας.

Θα ήθελα να σταθώ σε ένα βασικό ζήτημα που βάζουν οι Θέσεις, αυτό της εξειδίκευσης. Ο όρος αυτός στη δική μας δουλειά και προσπάθεια χωράει πολύ ανάλυση και εξήγηση. Ενα ξεχωριστό σημείο της εξειδίκευσής μας ως Κόμμα αλλά και ως ΚΝΕ είναι αυτό της παρέμβασής μας στη νεολαία με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Θεωρώ πως είναι ανάγκη, ξεχωριστά και ειδικά, να εξετάζει τη δουλειά μας αυτή κάθε Οργανο του Κόμματος, κάθε ΚΟΒ σε πλήρη σύνδεση με τα αντίστοιχα Οργανα της ΚΝΕ αλλά και τις ΟΒ. Νομίζω πως χρειάζεται ακόμα να κάνουμε βήματα, παρά τα θετικά που έχουμε να αποτιμήσουμε από το προηγούμενο Συνέδριο, αλλά και από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος για τη νεολαία. Φυσικά η εξειδίκευση έχει άρρηκτα να κάνει με την ίδια τη λειτουργία των Οργάνων, με το επίπεδο και την πείρα του κάθε στελέχους ξεχωριστά. Εχει όμως να κάνει και με τα εργαλεία, τα επιτελεία που στήνουμε και λειτουργούν ενισχυτικά πλάι στα Οργανα ώστε να εξειδικεύουν, τα στελέχη που ξεχωρίζουμε για τους χώρους που είναι άμεσα ανάγκη να οικοδομήσουμε γερές Οργανώσεις.

Εχουμε μετρήσει βήματα στη σύνδεση ΚΟΒ - ΟΒ, στην αντιστοίχιση των δυνάμεών μας. Ομως, στους χώρους που δρα αυτοτελώς η ΚΝΕ και δεν υπάρχει αντικειμενικά αντιστοίχηση, όπως για παράδειγμα η κατάρτιση/μαθητεία, τα σχολειά, υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Είναι βασικό ζήτημα που χρειάζεται να λύνεται από τα Οργανα του Κόμματος και εδώ έχουν ιδιαίτερη ευθύνη και τα Οργανα της ΚΝΕ, με βάση πού ιεραρχούμε να οικοδομήσουμε, με τι σχέδιο και ποια προοπτική, με ποιες ομάδες - επιτελεία θα μπορεί να καθοδηγείται ολόπλευρα η προσπάθεια αυτή, από κοινού από το Κόμμα και την ΚΝΕ. Μάλιστα, με δεδομένο τα χαρακτηριστικά που έχουμε προσδώσει στη συνείδηση και την ψυχολογία της νεολαίας τα χρόνια της κρίσης, με βάση δηλαδή τις συνθήκες, το συσχετισμό και τους υλικούς όρους ζωής, η παρέμβαση του Κόμματος και της ΚΝΕ στη νεολαία είναι απαιτητική, γίνεται ιδιαίτερα κοπιαστική και χρειάζεται επιμονή.

Ενώ πιο ώριμα οργανώνεται το σχέδιο οικοδόμησης, συνεχίζουμε να βρίσκουμε κενά μπροστά μας στην καθημερινή προσπάθεια, που έχουν να κάνουν με το ίδιο το σχέδιο αλλά και τον έλεγχο. Πολλές φορές το σχέδιο δεν είναι αρκετό, οι ίδιες οι εξελίξεις το προσπερνούν, κάτω από το βάρος της καθημερινότητας παραμερίζεται, δεν εναρμονίζεται με τις δοσμένες συνθήκες και ανάγκες, πιθανά δεν κρίνεται τακτικά η ίδια η αποτελεσματικότητα ή όχι του πρότερου σχεδίου που είχαμε. Το σχέδιο οικοδόμησης και ανάπτυξης δεν φτάνει να ξεκαθαρίζει μόνο στις πιο μεγάλες εσωοργανωτικές διαδικασίες αποτίμησης και εκτίμησης, όμως από εκεί ακριβώς χρειάζεται να ξεκινάει η καθοδηγητική δουλειά των οργάνων και των στελεχών ξεχωριστά.

Για παράδειγμα, η προσπάθεια οικοδόμησης στην κατάρτιση/μαθητεία, το σχέδιο ανασύνταξης του εργατικού κινήματος που περνάει και μέσα από αυτούς τους χώρους σήμερα. Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στους χώρους αυτούς είναι σκληρή, είναι πεδίο που ποντάρει το σύστημα για την περαιτέρω κερδοφορία του κεφαλαίου, για την αφομοίωση των νέων εργατών και εργατριών που αποφοιτώντας από αυτές τις σχολές μπαίνουν απευθείας είτε στη βιομηχανική παραγωγή, είτε σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, είτε σε τομείς των κατασκευών, του εμπορίου και των υπηρεσιών. Τέτοια εμπειρία υπάρχει σε σχολές Τουριστικών Επαγγελμάτων στην Κρήτη. Χαρακτηριστικό είναι οι περίοδοι προετοιμασίας απεργιών που η διαπάλη ανεβαίνει, το ξενοδοχειακό κεφάλαιο δουλεύει εντατικά με στόχο την τρομοκρατία των σπουδαστών με το προσωπικό του μέσα στις σχολές, που είναι συνήθως οι διευθυντές των σπουδαστών στη σαιζόν της πρακτικής, επομένως γεννιούνται νέα εμπόδια επιπρόσθετα στις γενικές συνθήκες που δρούμε. Εξασφαλίζοντας την από κοινού επεξεργασία της ΚΟΒ με την ΟΒ, με σχέδιο παρέμβασης στη ΓΣ των σπουδαστών από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στον κλάδο, φτιάχνοντας ειδικό πλαίσιο αιτημάτων, ενισχύοντας την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση στο χώρο με τον «Ριζοσπάστη» και τον «Οδηγητή», με ανακοίνωση της ΚΝΕ, σε ένα σημαντικό βαθμό μάς άνοιξε δρόμους όχι μόνο ενόψει της απεργίας, αλλά βασικά για τη συνέχεια, άφησε μία νέα μαγιά νέων πρωτοπόρων. Με αυτά τα θετικά δείγματα δεν μπορούμε να καθησυχαζόμαστε, χρειάζεται αποφασιστικά να δίνεται συνέχεια. Ακόμα παραπάνω, αναδεικνύεται η ανάγκη να λύσουμε, ιδιαίτερα όπου δεν υπάρχουν τέτοιες ομάδες κοινές Κόμματος - ΚΝΕ, να δημιουργούνται, με προσήλωση στη σταθερή λειτουργία και το επεξεργασμένο σχέδιο, να υπάρχει μέριμνα στη διάταξη στελεχών, δεδομένου και των δυνατοτήτων φυσικά. Να αντιστοιχείται καλύτερα το περιεχόμενο των κομματικών ομάδων των κλάδων, των σωματείων που αντικειμενικά έχουν ευθύνη βάση ειδικότητας και αντικειμένου των αντίστοιχων σχολών, σταθερή ενασχόληση. Τα βήματα στο βασικό καθήκον που έχουμε σήμερα στην ανασύνταξη του κινήματος, στην ίδια τη σχέση του Κόμματος με το κίνημα, των κομμουνιστών ατομικά με αυτό, θα είναι βήματα που θα έρχονται σίγουρα από τη λειτουργία της Οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα, μαζί με την ικανότητα εξειδίκευσης.

Φυσικά η ανάγκη αντιστοίχησης των σκοπών και της δράσης είναι υπαρκτή και αναγκαία για όλους τους χώρους που ζει, σπουδάζει και εργάζεται η νεολαία. Οι Οργανώσεις της ΚΝΕ σήμερα σε στρατηγικούς χώρους και κλάδους για το σκοπό μας, αύριο μπορούν να αποτελούν τις Κομματικές Οργανώσεις εκεί.

Η ανανέωση και η ανάπτυξη του Κόμματος από την ΚΝΕ ήδη μετράει θετικό πρόσημο, όμως όσο πιο γρήγορα πολλαπλασιάσουμε τα βήματα στην από κοινού δράση όλων μας των δυνάμεων, τόσο θα ενισχύεται η προετοιμασία περισσότερων στελεχών και μελών της ΚΝΕ ώστε να αποκτήσουν τον τιμημένο τίτλο του Κόμματος. Η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση των νέων συντρόφων μας περνάει και μέσα από αυτή την προσπάθεια και στο βαθμό που ανεβαίνει αυτή, θα εξασφαλίζουμε να κερδίζονται τα μέλη μας ιδιαίτερα σε παραγωγικές ηλικίες, σε φάσεις μεταβατικές στη ζωή, με την κομμουνιστική στάση ζωής, να αποκτούν τα χαρακτηριστικά της αντοχής και της αγωνιστικής πρωτοπορίας. Επομένως έχουμε ιδιαίτερο καθήκον τα στελέχη της ΚΝΕ, και όλα τα εφόδια από το Κόμμα μας, για να ανταπεξέλθουμε.