Εχω περάσει από όλα τα μετερίζια του αγώνα, είμαι 95 χρόνων και άρρωστος, και δε γνωρίζω αν θα βρίσκομαι στη ζωή στο επόμενο Συνέδριο, προκειμένου να τα πούμε ξανά.

Για την επαναστατική στρατηγική (Θέση 44):

Καταρχήν, σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της χώρας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το Κόμμα υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα του λαού πρέπει να ηγηθεί αυτού του αγώνα. Εξοπλισμένο με επαναστατική στρατηγική θα μπορέσει να ανταποκριθεί και να νικήσει. Και εδώ πρέπει να σταθούμε για λίγο σχετικά με την υλοποίηση της επαναστατικής στρατηγικής που αναφέρει και η θέση.

Καταρχήν, στα Κομμουνιστικά Κόμματα υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα, αν όμως σε αυτά δεν υπάρχει επαναστατική στρατηγική είναι άχρηστα, προκειμένου να εκπληρώσουν την αποστολή τους.

Καλό είναι να δούμε μια θέση του Λένιν που λέει ότι αν βρεθεί σε επαναστατική κατάσταση η χώρα, δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση χωρίς στη χώρα να υπάρχει πανεθνική κρίση.

Πάντως, μέσα στην πορεία των πολέμων και της αποσταθεροποίησης της αστικής τάξης μπορεί να διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση και να αδυνατίσει κάποιος κρίκος της αλυσίδας του καπιταλισμού και να διευκολύνει την επανάσταση. Τώρα, για τα παραπάνω μπορεί να γίνουν και με αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, έχουμε παραδείγματα την Εθνική Αντίσταση και τον Φιντέλ Κάστρο, αρκεί να υπάρχει πανεθνική κρίση.

Κι εδώ τώρα ερχόμαστε στα λόγια του Λένιν σχετικά με την επαναστατική κατάσταση. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες με αυτό το μεγάλο πρόβλημα της επανάστασης ότι μπορείς να νικήσεις πολύ εύκολα χωρίς προεπαναστατική προετοιμασία, χωρίς ικανό υποκειμενικό παράγοντα και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κόμμα δεν πρέπει να χτυπήσει πάλι στο μαχαίρι γροθιά. Πάντως, εμείς δεν θα κρύβουμε ότι το Κόμμα μας ήταν, είναι και θα είναι επαναστατικό, κομμουνιστικής ιδεολογίας και ταξικής πάλης και θα ετοιμάσει την επανάσταση όποτε θα χρειαστεί. Και νομίζω ότι έχει αποχτήσει από τους αγώνες μεγάλη πείρα και από την Ιστορία και αποφεύγοντας τα λάθη της. Και εδώ καλό είναι να εξειδικεύσουμε, όσο βέβαια μπορούμε, τι ακριβώς πρέπει να κάνει το Κόμμα σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου, ακόμα και μεμονωμένου, έχοντας και τις ενώσεις που είναι συγκροτημένα.

Πάντως, είναι πολλά πράγματα που μπορεί να βρεθείς σε αδιέξοδο, να μη γνωρίζεις τι να κάνεις. Εδώ θα αναφέρουμε ορισμένες σκέψεις, είναι μεγάλο το πρόβλημα. Βλέπω σαν πρώτο και κύριο να μη συμμαχήσει και να μη συνεργαστεί καθόλου με αστικές κυβερνήσεις που έχουν στόχο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δεύτερον χρειάζεται κάποιος ρυθμιστικός ρόλος για συνεργασία με κόμματα αντιιμπεριαλιστικά του εξωτερικού, ακόμα και του εσωτερικού, αν βέβαια υπάρχουν.

Πάντως, το Κόμμα βρίσκεται σε ανάκαμψη από το πισωγύρισμα των ανατροπών και τη λυσσασμένη επίθεση του οπορτουνισμού. Με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο και θα ανταποκριθεί ακόμα περισσότερο στις σημερινές δύσκολες εξελίξεις, πρέπει να είμαστε πάντα αισιόδοξοι. Το μέλλον όσο δύσκολο και να είναι θα είναι σίγουρα δικό μας. Είτε το θέλουν είτε όχι, περνάμε από την προϊστορία στην ιστορία, που θα είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, η αταξική κοινωνία.

Και κάποια προοπτική για τον 21ο αιώνα που θα είναι σίγουρα επαναστατικός. Ο καπιταλισμός περνάει τη χειρότερη κρίση, δείχνει ξεκάθαρα ότι έφαγε το ψωμί του, τα φαινόμενα που παρατηρούνται, υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, ανισόμετρη ανάπτυξη, διάλυση των ενώσεων, βαρβαρότητα, πόλεμοι, φτώχεια, πείνα. Οι Θέσεις μαρτυρούν ότι 3,5 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο μόνο από πείνα και πρέπει να ξέρουμε ότι ο όγκος παραγωγής τροφίμων έχει δυνατότητα να θρέψει άλλο μισό πληθυσμό της Γης, φανταστείτε πού βρισκόμαστε.

Και λίγα για τους ξέφρενους εξοπλισμούς. Οι ΗΠΑ διαθέτουν για στρατιωτικές δαπάνες 600 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο - αυτό από τις Θέσεις - το εργατικό δυναμικό της υπερβαίνει το 50% σε πολεμική παραγωγή, η διάθεση των όπλων γίνεται και στων δύο, συμμάχων και αντιπάλων. Προ μηνών ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε ότι αμερικανικά σύγχρονα όπλα κατευθύνονται σε κάτι οργανώσεις στη Συρία και από εκεί στους τζιχαντιστές.

Θέσεις 77-78: Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Καταρχήν, ο ρόλος του Κόμματος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι να ανταποκριθεί απόλυτα στα καθήκοντά του, να βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία και με επαναστατική στρατηγική για την ανασύνταξή του. Και εδώ θα τονίσουμε προκαταβολικά, χωρίς κανένα ίχνος υποτίμησης, θα αναφερθεί κάποια καλόπιστη κριτική. Δεν χωράει αμφιβολία ότι το Κόμμα πρωτοστατεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Από την Αθήνα ξεκίνησαν οι συνδιασκέψεις και συνεχίζονται και σε άλλες πόλεις, τώρα κάτω από το βάρος των ανατροπών συνεχίζει βασανιστικά για την ανασυγκρότησή του.

Σύντροφοι, στην ενότητα και συνεργασία των κομμάτων δεσπόζει πάντα η αυτοτέλεια, το Κόμμα την τηρεί πολύ αυστηρά. Η αυτοτέλεια είναι απαραίτητη για την ενότητα των κομμάτων, όχι όμως στο όνομά της να χάνεται τελείως η κριτική, μαζί και η ενημέρωση, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Εδώ το Κόμμα τις έχει ξεχάσει τελείως, ιδιαίτερα στις χώρες που Κομμουνιστικά Κόμματα είναι στην εξουσία, Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα, που αυτές οι χώρες έχουν μεγάλη ευθύνη για τα χάλια του κομμουνιστικού κινήματος. Εδώ το Κόμμα σταθερά προσηλωμένο στον προλεταριακό διεθνισμό εκπληρώνει το επαναστατικό του καθήκον, παρά τις δυσκολίες του διεθνούς συσχετισμού.

Θα αρχίσω από την Κίνα, η οποία είναι, όπως γνωρίζουμε, το πολυπληθέστερο κράτος στον κόσμο, είναι οικονομικά πλησίον των ΗΠΑ. Πιθανόν σε κοντινό διάστημα να πάρει και την πρώτη θέση, κατά τους αναλυτές. Το ΑΕΠ της Αμερικής συνεχώς μειώνεται. Πάντως, δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργεί κοινωνικώς αυτό το κράτος. Ο Τύπος ο δικός μας δεν μας ενημερώνει για κάποια θέματα, όπως: Το μεικτό σύστημα έχει λύσει το πρόβλημα 600 εκατομμυρίων λαού; Δεύτερον, υπάρχει τίτλος ιδιοκτησίας στον Κινέζο πολίτη εργαζόμενο; Το κράτος παραχωρεί δωρεάν σπίτι για 70 χρόνια και όταν λήξει επιστρέφεται πάλι στο κράτος; Τώρα, τι να υποθέσουμε είναι κάποια «σοσιαλιστικά» μέτρα; Θα το μάθουμε και λέω να μάθουμε λίγα από τον κινέζικο «σοσιαλ-καπιταλισμό». Πάντως, εδώ πρέπει να κατανοηθεί ότι ο σοσιαλισμός νικάει και εδραιώνεται καλύτερα από οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες και να θυμίσω και τούτο: Ενα ένα τα θυμάμαι διαχρονικά από την Ιστορία, ο Γκας Χολ, μαρξιστής πρόεδρος του ΚΚ Αμερικής, και ο Χότζα της Αλβανίας, μικρά κόμματα, είχαν ανοίξει μέτωπο κατά του ΚΚ Κίνας σχετικά με την απόκλισή του.

Και κάτι θεωρητικό από τον Σι Τζινπίνγκ. Ο μαρξισμός δεν είναι το τέλος της αλήθειας, ανοίγει ένα δρόμο για την αλήθεια.

Οσα ανέφερα για τα πιο πάνω δεν είναι καμιά ορμήνια, που θα έλεγε και ο Χαρίλαος, το Κόμμα έχει επιτελείο δυνατό και τα γνωρίζει όλα.

Συμφωνώ απόλυτα με το στρατηγικό στόχο του Κόμματος για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και μάλιστα θεωρώ ότι όσο πιο γρήγορα επιτευχθεί αυτός ο στόχος, τόσο το καλύτερο. Διαφωνώ όμως με τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος για το 20ό Συνέδριο, γιατί δεν ενδυναμώνουν το Κόμμα και τον στρατηγικό στόχο μας τον απομακρύνουν στο άγνωστο, αβέβαιο και αόριστο μέλλον.

Οι Θέσεις αυτές είναι επί της ουσίας ίδιες με τις Θέσεις του προηγούμενου 19ου Συνεδρίου του Κόμματος. Από το 19ο Συνέδριο μέχρι σήμερα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Συνεπώς δοκιμάστηκαν στη ζωή και σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να τις κρίνουμε, εκ του αποτελέσματός τους, με συγκρίσιμους και μετρήσιμους δείκτες.

Τα εκλογικά ποσοστά είναι, επί της ουσίας, ένα σημαντικό κριτήριο του βαθμού συνειδητοποίησης. Γι' αυτό έχει αξία να δούμε τις ψήφους και τα ποσοστά που πήρε το Κόμμα σε έξι εκλογικές αναμετρήσεις που διεξήχθησαν το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο 19ο και 20ό Συνέδριο. Μέσα σ' αυτό το διάστημα, πραγματοποιήθηκαν δύο βουλευτικές εκλογές όπου τα ποσοστά του Κόμματος ήταν 5,45% και 5,54%, ένα δημοψήφισμα όπου τα ποσοστά μας δεν ανιχνεύονται, ευρωεκλογές με 6,1%, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Στη Θέση 80 του Κόμματος, προβάλλονται ως επιτυχία αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα, όταν αυτά είναι σημαντικά κατώτερα, ως ποσοστά αλλά κύρια σε αριθμό ψήφων από τα αποτελέσματα των όμοιων αντίστοιχων, προ κρίσης, εκλογών. Αν όμως σε καιρό μη κρίσης του καπιταλισμού, άρα μεγαλύτερης δυνατότητάς του για ενσωμάτωση και χειραγώγηση των μαζών και επομένως μικρότερης εμβέλειας της κομματικής μας παρέμβασης, η εκλογική δύναμη του Κόμματος ήταν μέχρι και σχεδόν διπλάσια από εκείνη που έχει τώρα, σε καιρό κρίσης και αποκάλυψης της απροκάλυπτης βαρβαρότητας του καπιταλισμού, τότε ασφαλώς πρέπει να δούμε γιατί οι μάζες δεν προσελκύονται από τις θέσεις μας. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια, όχι μόνο χάσαμε δυνάμεις, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι των αστικών κομμάτων που εγκατέλειψαν τα κόμματά τους, προτίμησαν άλλα αστικά κόμματα ή αποκόμματα και όχι το δικό μας, θα πρεπε να μας ανησυχεί για το κύρος των θέσεών μας που δεν τους ελκύουν.

Στο συνδικαλιστικό κίνημα, η θέση μας για την ανασύνταξή του, που προβάλλεται εδώ και 18 χρόνια, από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, τι απέφερε; Στη Θέση 51 διαπιστώνεται ότι μόλις το 25% του εργατικού δυναμικού είναι συνδικαλισμένο και ότι «η πραγματική κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη». Αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση την εξηγεί το Κόμμα στη Θέση 51 με τη φράση: «Ενας από τους λόγους είναι η παρέμβαση της εργοδοσίας και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού». Ενας άλλος λόγος όμως που δεν λένε οι Θέσεις, είναι ασφαλώς και η ίδια η θέση μας για την ανασύνταξη. Οφείλουμε δηλαδή να απαντήσουμε με γενναία αυτοκριτική σε ένα βασικό ερώτημα: Γιατί το περιεχόμενο αυτής της ανασύνταξης, όπως πρακτικά εκφράστηκε από την κομματική και συνδικαλιστική μας δράση όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπεισε και όχι μόνο δεν προσελκύει τους χιλιάδες που απογοητεύονται από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και χάνει δυνάμεις; Ούτε βέβαια βοηθά τους μερικότερους και γενικότερους στόχους μας η αυτοϊκανοποίηση που περιέχεται στη Θέση 51 με τη φράση «κρατήσαμε τις δυνάμεις μας», όταν, στο τελευταίο 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το Μάρτη του 2016, πήραμε, για το ΔΣ, 10 έδρες, όσες δηλαδή είχαμε και το 1998. Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι η παράταξή μας σ' αυτό το συνέδριο έχασε 11 ψήφους της εργατικής τάξης, δηλαδή 11.000 φυσικά μέλη, σε σχέση με το προηγούμενο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το Μάρτη του 2013; Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι μέσα σε μια πρωτοφανή αντεργατική λαίλαπα, όπου χιλιάδες εργάτες εγκατέλειψαν τις παρατάξεις των κομμάτων τους που τους εξαθλίωσαν με τις βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές τους, δεν συστρατεύτηκαν συνδικαλιστικά με τους κομμουνιστές; Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι ο παλιός και νέος εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός διατηρεί, αθροιστικά σήμερα, ατόφιες τις δυνάμεις του; (στο ΔΣ της ΓΣΕΕ, το 1998 είχε αθροιστικά 35 έδρες. 35 έχει και τώρα!!!).

Αλλά και η θέση μας για τις λαϊκές επιτροπές μήπως επιβεβαιώθηκε; Στη Θέση 63 διαβάζουμε: «Η πείρα των Λαϊκών Επιτροπών είναι θετική σε ορισμένες περιπτώσεις και πρέπει να μελετηθεί καλύτερα...». Μα σε ένα Συνέδριο του Κόμματος δεν ξεπερνάς ένα τέτοιο θέμα με εκτίμηση για ορισμένες μόνο περιπτώσεις, αλλά για το σύνολο, ως δομή, ως σύνθεση, ως περιεχόμενο. Δηλαδή γιατί αποφεύγουμε να πούμε ότι αυτές οι επιτροπές με το στένεμα, το κλείσιμο και τη λειτουργία τους ως μεταφορείς των κομματικών θέσεων, αποδείχθηκε λαθεμένη θέση, ώστε να ψάξουμε να βρούμε το σωστό αντίδοτό τους; Τέτοιες θέσεις για τέτοια κορυφαία ζητήματα, από τα οποία κρίνεται και η κατάκτηση του στρατηγικού στόχου μας, δεν υπηρετούν τον στόχο.

Ούτε βέβαια υπηρετούν αυτόν το στόχο και οι θέσεις μας για έξοδο από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ, μόνο με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, καθώς και η θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Σήμερα, ύστερα και από τις κραυγαλέες αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλει η ΕΕ, έχει γίνει πεποίθηση ότι αυτός ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός του κεφαλαίου πρέπει, το συντομότερο, να εκλείψει και να αποδεσμευτούμε απ' αυτόν. Θα μπορούσαμε συνεπώς να ηγηθούμε ως κόμμα σε ένα μέτωπο με στόχο την άμεση αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ. Το ερώτημα επομένως που ανακύπτει είναι γιατί το Κόμμα δεν το θέλει αυτό το μέτωπο όπου και ο στόχος του, αν επιτευχθεί, αδυνατίζει έναν κατά κύριο λόγο οικονομικοπολιτικό και έναν στρατιωτικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό του κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα, μέσα σε αυτό το μέτωπο, με τη συμβολή των κομμουνιστών, θα ωριμάζει ευρύτερα, σε μεγαλύτερες μάζες και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού; Οι αιτιάσεις που προβάλλονται από το Κόμμα ότι την αποδέσμευση από την ΕΕ την θέλουν και κάποιες αστικές δυνάμεις ή ότι και μετά την αποδέσμευση θα υπάρχει πάλι καπιταλισμός ή ότι μια τέτοια ενέργεια βλάπτει τον τελικό στόχο του σοσιαλισμού γιατί θα οδηγήσει σε λογικές των σταδίων, είναι και αντιδιαλεκτικές, αλλά και αδικούν το ίδιο το Κόμμα και τα στελέχη και μέλη του, θεωρώντας τα ως μη ικανά να δράσουν σε ένα τέτοιο μέτωπο με βάση τον στρατηγικό στόχο του Κόμματος.

Οσον αφορά τέλος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η σχετική Θέση δημιουργεί πολλά ερωτηματικά που, λόγω έλλειψης χώρου, δεν μπορώ να αναπτύξω.