Ξεκίνησαν, στο «Θέατρο του Μύλου», στη Λάρισα, οι παραστάσεις του «Θεσσαλικού Θεάτρου»,«Περίέρωτος», που βασίζεται σε κείμενα του Μπρεχτ, επιλογή Γιώργου Νεοφύτου, σκηνοθεσία Στέφανου Κοτσίκου, σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Ζιάκα, μουσική προσαρμογή Σάββα Σάββα, επιμέλεια κίνησης Καμέλιας Δαμαλή. Παίζουν: Χριστίνα Κουτσουδάκη, Αννυ Λούλου, Ανέζα Παπαδοπούλου. Τραγουδάει η Λία Βίσση.

• Συνεχίζονται εντατικά οι δοκιμές του έργου «Ολεάννα» του Μάμετ, που θα ανέβει από το «Θεσσαλικό Θέατρο», («Θέατρο του Μύλου»), την ερχόμενη Δευτέρα, σε μετάφραση - σκηνοθεσία Κώστα Λαμπρούλη, σκηνικά Νίκου Κασαπάκη, μουσική Χρήστου Κτιστάκη. Παίζουν ο Κίμων Ρηγόπουλος και η Κωνσταντίνα Τάκαλου. Γνωστός για τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες και τη δεξιοτεχνία του να δημιουργεί φαινομενικά απλές μα ιδιαίτερα φορτισμένες λεκτικές αντιπαραθέσεις, ο Ντέιβιντ Μάμετ, με το έργο του, προκαλεί ασταμάτητα συζητήσεις και αντιδράσεις. Ο λόγος, άμεσος, λιτός, τραχύς, αντανακλά το ρυθμό και την επιθετικότητα των μεγάλων αστικών κέντρων. Η «Ολεάννα» (1993) κέρδισε το παγκόσμιο κοινό αποσπώντας σχόλια όπως: «γροθιά στο στομάχι και στο νου», «απόλυτα συναρπαστικό», «μια από τις πιο διεγερτικές θεατρικές εμπειρίες».
• Νέο καλλιτεχνικό διευθυντή απέκτησε το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Ο Παντελής Παπαδόπουλος, βασικό στέλεχος του «Θεάτρου Τέχνης» ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΙ. Στο «Καμπέρειο», επίσης, άρχισαν οι παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, με τη «Βροχή στο μνήμα», που βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Τηλέμαχου Κώτσια με στοιχεία από το βιβλίο του «Το τραγούδι εκείνης της νύχτας». Επιμέλεια σύνθεσης Δέσποινας Σαραφείδου, σκηνοθεσία - χορογραφίες Ολγας Ζήση, σκηνογραφία Θανάση Τζάτσου, μουσική επιμέλεια Δημήτρη Σιώρου. Παίζουν: Βασιλεία Δαβή, Μιχάλης Μπίζιος, Παύλος Νάστος, Μαρία Σιώμου, Νίκος Σφαιρόπουλος, Αλέκα Τουμασάτου.

Ο Τένεσι Ουίλιαμς, ο μεγάλος ποιητής - δραματουργός του αμερικανικού θεάτρου, το 1953, εποχή που το θέατρο και ο κινηματογράφος στις ΗΠΑ θρηνούσαν καλλιτέχνες - θύματα του μακαρθισμού και κυριαρχούνταν ακόμα από τον τρόμο που έσπειρε, έγραψε ένα ολότελα διαφορετικό απ' όλα τα άλλα δράματά του έργο, το οποίο το θεωρούσε ως το πιο «σημαντικό» του. Το «Καμίνο ρεάλ» («Ο δρόμος της πραγματικότητας»), ήταν, όπως και «Οι μάγισσες του Σάλεμ» του Αρθουρ Μίλερ, μια βαθύτατα πολιτική αλληγορία, ένα «κατηγορώ» του συγγραφέα για την πολιτικοκοινωνική, ηθική και πολιτισμική πραγματικότητα, που διαμόρφωσε σ' όλη την αμερικάνικη ήπειρο η αδυσώπητη, απάνθρωπη, καταπιεστική, διεφθαρμένη εξουσία της άρχουσας τάξης στο βορά και το νότο της αμερικανικής ηπείρου. «Κατηγορώ», που, από το...«φόβο των Ιουδαίων», κρύφτηκε πίσω από ένα παράξενο (δυσανάγνωστο για τον ανυποψίαστο θεατή), κράμα ποίησης, φαντασίας, ρεαλισμού, ιστορικών υπαινιγμών. Κράμα, δομημένο περίτεχνα, πολυεπίπεδα, και με πολλές σκηνές, που παραπέμπουν αμέσως στην αποστασιοποιητική μέθοδο του Μπρεχτ, το θέατρο του οποίου θαύμαζε ο Ουίλιαμς.

Ο Ουίλιαμς δεν είχε ψευδαισθήσεις. Ηξερε ότι ο «Νέος Κόσμος» δε «θεμελιώθηκε» από αθώα πλάσματα τύπου Δον Κιχώτη, από απελευθερωτές σκλάβων σαν τον Μπάυρον, από «μυθικούς» ρομαντικούς εραστές σαν τον Καζανόβα και τη Μαργαρίτα Γκωτιέ, και βέβαια δεν κυβερνιέται από τίμιους, καλοκάγαθους ανθρώπους, όπως ο Βορειοαμερικάνος Κίλροϊ. Ο «Νέος Κόσμος» φτιάχτηκε από φονιάδες, κατακτητές και εκπορνευτές των γηγενών κατοίκων της Αμερικής, τους Κονκισταδόρους, και τους «διαδόχους» τους, φεουδάρχες, αριστοκράτες και καπιταλιστές. Η αποικιοκρατική εξουσία των βάρβαρων κατακτητών «οικοδομήθηκε» με την εξολόθρευση των γηγενών και του πολιτισμού τους. Συνεχίστηκε από νέους εποίκους και εμπόρους σκλάβων από τη Μαύρη Ηπειρο. «Εξωραΐστηκε» πολιτισμικά με «δάνεια», απόηχους, αποφόρια της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Επεκτάθηκε, με διάφορες μορφές και αφορμές, και «εκπολίτισε» την Κεντρική και Νότια Αμερική, ανεβάζοντας στην εξουσία «υπηρέτες» της, ντόπιους δικτάτορες, λαοπλάνους και τυράννους του λαού, εξουθενωτές κάθε αδυνάτου και αντιστεκόμενου, καταστροφείς πολιτιστικών συμβόλων και αξιών.

Μόνον έτσι αν «αναγνωσθεί» γίνεται απολύτως κατανοητό από τον θεατή και δικαιώνεται η αξία του. Μια τέτοια «ανάγνωση» επιδίωξε (αυτό υποδηλώνουν τα κείμενα του προγράμματος) και σε αρκετό βαθμό επέτυχε η ενδιαφέρουσα -παρά τις όποιες παρατηρήσεις μας- παράσταση της Ασπας Τομπούλη, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε δική της μετάφραση - διασκευή. Ενώ η σκηνοθέτρια έχει πλήρη συνείδηση του πολιτικού χαρακτήρα του έργου και της μπρεχτικής επιρροής του και προσπάθησε να «φωτίσει» τους συμβολισμούς του, υποβάθμισε το ρεαλιστικό στοιχείο, με το οποίο ο ανυποψίαστος θεατής θα προσέγγιζε ευκολότερα το νόημα και το μήνυμα του πολυπρόσωπου έργου. Στη σκηνοθετική σύνθεσή της βάρυνε το ποιητικοφανταστικό στοιχείο, η σχηματική, αργόρυθμη φόρμα και η θεαματική γραφικότητα. Επομένως προς αυτήν έκλιναν τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια του Σίμωνα Καραφύλλη και της Χριστίνας Μπάρλου - Παπούλια, αντίστοιχα. Η μουσική του Νίκου Βίττη, οι μουσικές επιλογές του Δημήτρη Ιατρόπουλου, η χορογραφία - κινησιολογία της Βάλιας Παπαχρίστου.

Προς αυτή την κατεύθυνση έγειραν, λίγο - πολύ και οι ερμηνείες. Από τις ερμηνείες η πιο σημαντική, ρεαλιστική και άμεση είναι του Κώστα Τριανταφυλλόπουλου. Αξιόλογες, «ευανάγνωστες», ισόρροπες μεταξύ έργου και σκηνοθεσίας είναι των Γιάννη Κρανά (Κιχώτης), Λάμπρου Αποστόλου (Σάντσο Πάντσα), Γιώργου Κέντρου (Μπάυρον), Χρήστου Πάρλα (Καζανόβα), Σμαράγδας Σμυρναίου (Γκωτιέ), Σοφίας Μυρμηγκίδου (Πρυντάνς). Αλεξάνδρας Διαμαντοπούλου (Γύφτισσα), Μαρίας Αναστασίου (παραμάνα), Ηλιάνας Παναγιωτούνη (λαίδη Μάλιγκαν). Ευθύνη και της σκηνοθεσίας είναι η υπερβολικά σχηματική, ρητορικού, ναρκισσιστικά τραγουδιστού, μονότονου λόγου που φτάνει στο αυτί δύσκολα και ενοχλητικά απόδοση του Πάνου Ξενάκη.

Δε χρειάζονται συστάσεις για την πασίγνωστη, και στα σημερινά παιδιά από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις της, κωμωδία «Ενας ήρως με παντούφλες» των Αλέκου Σακελλάριου - Χρήστου Γιαννακόπουλου, του παλιού, σπουδαίου και παραγωγικότατου συγγραφικού διδύμου. Την κωμωδία αυτή ανέβασε στη Νέα Σκηνή του το Εθνικό Θέατρο, τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου θεατρίνου και πρώτου διδάξαντα το ρόλο του στρατηγού Δεκαβάλα, Βασίλη Λογοθετίδη, αλλά και του δαιμόνιου κωμωδιογράφου Α. Σακελλάριου. Το κωμωδιογραφικό δίδυμο με αυτό το έργο είπε, με ανάλαφρο τρόπο, αλλά και χωρίς αίσιο τέλος, μερικές πικρές αλήθειες για τη μεταπολεμική Ελλάδα. Για την Ελλάδα που δεν έτρωγε μόνο τα καλύτερα παιδιά της, τα υποψιασμένα και αντιστεκόμενα στο καθεστώς της καταπίεσης, της πολιτικής και ηθικής φαυλότητας και της οικονομικής ρεμούλας. Ετρωγε και τα ανυποψίαστα, αφελή και αμέτοχα στα βρώμικα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια της άκαπνης άρχουσας τάξης, παιδιά της. Κι ας είχαν υπηρετήσει την πατρίδα, έτοιμα για κάθε θυσία προς χάρη της και χωρίς ανταλλάγματα, όπως ο ήρωας της κωμωδίας αυτής. Ο απόστρατος στρατηγός Δεκαβάλας, όχι μόνο ψευτοζεί με σύνταξη πείνας, αλλά και γίνεται, ο ίδιος και η μοναχοκόρη του, παίγνιο για τον πλουτισμό δυο «τρωκτικών» της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης.

Την κωμωδία σκηνοθέτησε με σεβασμό, ευαισθησία και ηθογραφικό μέτρο ο Γιάννης Ιορδανίδης, στηριζόμενος στο καλαίσθητο, ρεαλιστικά λιτό σκηνικό και τα κοστούμια εποχής του Γιάννη Μετζικώφ, στη διακριτική μουσική του Φίλιππου Τσαλαχούρη και στις καλές ερμηνείες έμπειρων και άξιων ηθοποιών, αλλά και μερικών ελπιδοφόρων νέων. Η Μπέτυ Βαλάση πλάθει με εσωτερικότητα, αλήθεια, αμεσότητα, μητρική γλυκύτητα και συζυγική τρυφερότητα τη γυναίκα του στρατηγού. Ο Νίκος Μποσδούκος δεν είναι βέβαια Λογοθετίδης, αλλά αναδεικνύει και ισορροπεί εύστοχα την περηφάνια, την κωμική αφέλεια και τη δραματική πικρία του στρατηγού. «Διαμαντάκι» η ερμηνεία του Γιώργου Βελέντζα σε ένα μικρό ρόλο. Ο Δημήτρης Τσούτσης έπλασε με εξαιρετική ακρίβεια, με υποδόρια καυστικότητα, τον υποκριτή, ύπουλο και αρπακτικό αστό. Παρόμοιο υποκείμενο, ερμηνεύει εύστοχα ο Γιάννης Δεγαΐτης, όπως και Πέπη Μεταλλίδου τη γυναικεία εκδοχή του. Ο Σταμάτης Τσελέπης, με το κωμικό του ένστικτο μορφοποιεί τον πεινασμένο καλλιτέχνη, συνένοχο, αλλά και θύμα των τσαρλατάνων. Ελπιδοφόρες είναι οι ερμηνείες τριών νέων ηθοποιών. Της αισθαντικής Παναγιώτας Βλαντή, του στέρεου Στέλιου Καλαθά και του σπινθηροβόλου (παρότι σε ρόλο μιας στιγμής) Τάσου Κοντραφούρη.