Είναι μια έκδοση που παίρνει τη θέση της δίπλα στην Διακήρυξη της ΚΕ, στις πολλές εκδόσεις του Κόμματος που έγιναν και σε αυτές που θα ακολουθήσουν στη μάχη για τη γνώση, για να λάμψει η αλήθεια απέναντι στη συκοφαντία, στη λάσπη και τη διαστρέβλωση και συνάμα να δυναμώσει η γόνιμη συζήτηση για την διέξοδο σήμερα από το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, των κρίσεων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Απευθύνουμε ένα ξεχωριστό κάλεσμα. Κάλεσμα να δώσουμε μια σπουδαία μάχη για την κατάκτηση και διάδοση της γνώσης, της αλήθειας για τον σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα. Μάχη άρρηκτα δεμένη με την πρωτοπόρα πάλη που αναπτύσσουν τα μέλη, οι φίλοι και οι συνεργαζόμενοι με το ΚΚΕ για όλα τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, η νεολαία. Είναι μάχη που θα δυναμώσει τη μεγάλη υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της συγκρότησης της Κοινωνικής Συμμαχίας, της προετοιμασίας για την αναμέτρηση με την εξουσία των μονοπωλίων και των καπιταλιστών, για την ανατροπή τους.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση τον 20όαιώνα που ξεκίνησε με τον Κόκκινο Οκτώβρη απέδειξε ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να πραγματοποιήσει επαναστάσεις και να επικρατήσει, να νικήσει σε μια μόνο χώρα ή και σε ομάδα χωρών. Απέδειξε ότι δεν είναι ουτοπία, οικοδομήθηκε για δεκαετίες.

Μια σημαντική πλευρά είναι ότι οι κατακτήσεις των εργαζομένων στα σοσιαλιστικά κράτη, για αρκετές δεκαετίες, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην απόσπαση κατακτήσεων από το εργατικό και λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κοινωνιών.

Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει αταλάντευτο στην υπεράσπιση της προσφοράς της σοσιαλιστικής πορείας της ΕΣΣΔ, γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στον μηδενισμό.

Από τις αρχές του 1990 χαρακτηρίσαμε τις εξελίξεις του 1989 - 1991 ως νίκη της αντεπανάστασης, ως ανατροπή. Απορρίπτουμε τον όρο «κατάρρευση», γιατί υποβαθμίζει την αντεπαναστατική δράση, την κοινωνική βάση στην οποία μπορεί αυτή να αναπτυχθεί, να κυριαρχήσει, εξαιτίας αδυναμιών και παρεκκλίσεων του υποκειμενικού παράγοντα κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, όπως και έγινε.

Η ζωή έδειξε ότι τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν δεν ερμηνεύτηκαν σωστά και δεν αντιμετωπίστηκαν με άξονα την ενίσχυση και επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων, του κεντρικού σχεδιασμού, της κοινωνικοποίησης, του εργατικού κοινωνικού ελέγχου.

Ετσι, αντί η λύση να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και κατανομής, αναζητήθηκε προς τα πίσω, στη διεύρυνση της αγοράς, στον «σοσιαλισμό με αγορά», δηλαδή στην αξιοποίηση εργαλείων και σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού.

Ως σημείο στροφής ξεχωρίζει το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), επειδή σε αυτό, με όχημα τη λεγόμενη «προσωπολατρία», υιοθετήθηκαν μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις για τα ζητήματα της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, των διεθνών σχέσεων, εν μέρει και της οικονομίας.

Λίγα χρόνια μετά, με αφετηρία τη λεγόμενη «μεταρρύθμιση Κοσίγκιν» (1965), υιοθετήθηκε η αστική κατηγορία του «επιχειρησιακού κέρδους» και η σύνδεση με αυτό των αμοιβών των διευθυντών και των εργαζομένων. Αποδυναμώθηκε παραπέρα ο κεντρικός σχεδιασμός, ο κοινωνικός χαρακτήρας των μέσων παραγωγής. Ολα αυτά τα μέτρα οδήγησαν στη δημιουργία των προϋποθέσεων ατομικού σφετερισμού και ιδιοκτησίας.

Αυξήθηκαν οι διαφορές εργασιακού εισοδήματος μεταξύ εργαζομένων και διευθυντικών στελεχών σε κάθε επιχείρηση, αλλά και μεταξύ εργαζομένων σε διαφορετικές επιχειρήσεις. Ενισχύθηκε το ατομικό συμφέρον σε βάρος του κοινωνικού και δέχτηκε πλήγμα η κομμουνιστική συνείδηση, η στάση υπεράσπισης και προώθησης της κοινωνικής ιδιοκτησίας.

Εμφανίστηκε το λεγόμενο «σκιώδες κεφάλαιο» ως αποτέλεσμα όχι μόνο πλουτισμού από το επιχειρησιακό κέρδος, αλλά και της «μαύρης» αγοράς, εγκληματικών πράξεων σφετερισμού του κοινωνικού προϊόντος, που επιδίωκε τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής και μίσθωσης ξένης εργασίας, την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Οι κάτοχοί του αποτέλεσαν την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης.

Την ίδια περίπου περίοδο αναθεωρήθηκε και η μαρξιστική - λενινιστική αντίληψη για το εργατικό κράτος. Αυτές οι θέσεις επέφεραν ραγδαία άμβλυνση και στη συνέχεια μετάλλαξη των επαναστατικών χαρακτηριστικών και της κοινωνικής σύνθεσης του κόμματος που οδήγησαν σε πλήρη εκφυλισμό του και στη μετατροπή του σε ανοιχτή αντεπαναστατική δύναμη.

Οσο η ηγεσία του ΚΚΣΕ υιοθετούσε επιλογές που αποδυνάμωναν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας και ενδυνάμωναν το στενό ατομικό και ομαδικό συμφέρον, δημιουργούνταν αισθήματα αποξένωσης από την κοινωνική ιδιοκτησία και διαβρωνόταν η ταξική συνείδηση των εργαζομένων. Ανοιγε ο δρόμος στην αδιαφορία, στον ατομισμό όσο η πράξη απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τις διακηρύξεις.

Αυτή η πορεία εξηγεί την παθητικότητα μεγάλου μέρους του λαού την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών. Απαντάει στο ερώτημα γιατί οι εργαζόμενοι δεν υπερασπίστηκαν τις κατακτήσεις που είχαν.

Είναι καθοριστικός ο πρωτοπόρος καθοδηγητικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στην επανάσταση και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Δυνατή εργατική τάξη χωρίς δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν υπάρχει, αυτό είναι διαχρονικό συμπέρασμα βγαλμένο από νίκες και τραγικές ήττες. Εξάλλου, όλες οι αντεπαναστατικές μεταρρυθμίσεις ακόμα και οι πιο ανοιχτά αντεπαναστατικές, όπως η περεστρόικα το 1987, δεν ονομάστηκαν παλινόρθωση του καπιταλισμού ή ανατροπή του σοσιαλισμού αλλά συνοδεύονταν με συνθήματα του τύπου «περισσότερος σοσιαλισμός». Αυτό αποδεικνύει ότι οι λαοί δεν ήθελαν τον καπιταλισμό, ακόμα και σήμερα νοσταλγούν τις κατακτήσεις που έχασαν.

Η αστική προπαγάνδα των «σοβιετολόγων» συνεχίζει και σήμερα κάνοντας το μαύρο άσπρο. Προβάλλει τις έννοιες «δημοκρατία» και «ελευθερία» με τα κριτήρια των αστών, όχι φυσικά για τους εργαζόμενους, αλλά για τους καπιταλιστές. Ελευθερία στο να εκμεταλλεύονται, να έχουν ανθρώπους στη δούλεψή τους, να είναι αφεντικά, να ζουν και να πλουτίζουν από τη σκληρή δουλειά των άλλων και δημοκρατία εννοούν αυτή που σταματάει στις πύλες των επιχειρήσεών τους.

Tο πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Η μεγαλύτερη κατάκτηση που έκανε εφικτή την πραγματοποίηση όλων των υπολοίπων έπειτα από την Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η επαναστατική εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου ως κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευόμενων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών. Αναδείχτηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία.

Για πρώτη φορά στην Ιστορία, έδωσε τη δυνατότητα η μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της δημοκρατίας, με την αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και τη διεύθυνση, τη δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους των εργαζομένων στα ανώτερα όργανα της εξουσίας. H εργατική εξουσία έβγαλε τις μάζες από το περιθώριο, αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαζικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών, μορφωτικών, γυναικείων, νεολαιίστικων όπου ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του λαού.

Η εργατική τάξη, οι λαοί, στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, κατάφεραν επιτεύγματα και κατακτήσεις, πολλές από τις οποίες ακόμη και σήμερα δεν έχουν επιτευχθεί στον καπιταλισμό. Είναι ένα από τα πεδία που αποκαλύπτει την ανωτερότητα του σοσιαλισμού ως κοινωνικοοικονομικού συστήματος σε σχέση με τον καπιταλισμό, με κριτήριο τη ζωή και τις ανάγκες των εργαζομένων σήμερα.

Στην ΕΣΣΔ, εξασφαλίστηκε για πρώτη φορά στην πράξη το δικαίωμα στην εργασία, καταργώντας την ανεργία ως κοινωνικό φαινόμενο. Μπήκαν τα θεμέλια για την κατάργηση των πολύμορφων οικονομικών, πολιτικών - ιδεολογικών και κοινωνικών διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας. Αναπτύχθηκαν ταχύτατα οι επιστήμες, η δωρεάν Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, η δωρεάν ποιοτική Υγεία για όλο τον λαό, προσφέρθηκαν οι κατακτήσεις της ανθρωπότητας στον πολιτισμό.

Για πρώτη φορά στην Ιστορία, δημιουργήθηκαν θεσμοί εξασφάλισης της ουσιαστικής συμμετοχής των εργαζομένων στη διαχείριση της εξουσίας, της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Αλλωστε, η πρώτη και θεμελιακή κατάκτηση της εργατικής τάξης είναι η κατάκτηση της εξουσίας.

H ΕΣΣΔ και το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα αποτέλεσαν πραγματικό αντίβαρο στον ιμπεριαλισμό. Ο ρόλος της ΕΣΣΔ ήταν καθοριστικός στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Οι λαοί που οικοδομούσαν τον σοσιαλισμό μετά τον πόλεμο είχαν την αμέριστη ενίσχυση της ΕΣΣΔ. Πάλευε για την ειρήνη. Στάθηκε ανιδιοτελής συμπαραστάτης λαών σε Αφρική, Ασία, Αμερική, κόντρα στον ιμπεριαλισμό. Η Οκτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε τη διαδικασία πραγματικής ισοτιμίας εθνών και εθνοτήτων στο δικό της πολυεθνικό κράτος.

Ολ' αυτά μαζί αναδεικνύουν την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

Βεβαίως, μπορεί να μας πει κάποιος ότι ο καπιταλισμός σήμερα έχει κάνει άλματα στην ανάπτυξη.

Απαντάμε: Πράγματι στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχουν γίνει άλματα. Το αποτέλεσμα όμως ποιος το καρπώνεται; Οι αστοί και οι σύμμαχοί τους. Τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων τσακίζονται για να αυγατίζουν τα κέρδη, υπάρχουν οικονομικές κρίσεις.

Τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού πρέπει να τις βλέπουμε στην ιστορικότητά τους. Το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στη Ρωσία το 1917 παρουσίαζε πολύ μεγάλη ανισομετρία, με αποτέλεσμα ως σύνολο να είναι πολύ πιο κάτω από αυτό των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.

Η εργατική εξουσία κάλυψε μια τεράστια απόσταση σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, για να μπορεί να ικανοποιεί τις κάθε φορά σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Υπήρχε, ταυτόχρονα, τεράστια ανισομετρία στην ανάπτυξη των διάφορων περιοχών με ιδιαίτερα μεγάλη καθυστέρηση στις ασιατικές περιοχές συγκριτικά με άλλες. Ηταν περιοχές με σχεδόν μοναδικό τομέα ανάπτυξης την αγροτική παραγωγή, επικρατούσαν τα θρησκευτικά στερεότυπα στις συνειδήσεις που επέβαλαν πολύμορφες διακρίσεις στις κοινωνικές σχέσεις, στις σχέσεις των φύλων, υπήρχε τεράστιος αναλφαβητισμός και αμορφωσιά. Αυτοί οι παράγοντες, που αποτελούσαν τροχοπέδη, ξεπεράστηκαν με ταχείς ρυθμούς, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη αυτών των περιοχών.

Η προεπαναστατική Ρωσία κατείχε την πέμπτη θέση στον κόσμο στην παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων και την τέταρτη στην Ευρώπη. Λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έφτασε στη δεύτερη θέση στον κόσμο και στην πρώτη στην Ευρώπη.

Επίσης, η σύγκριση ανάμεσα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τον καπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει με τα ίδια κριτήρια.

Το καπιταλιστικό σύστημα ωρίμαζε μέσα στους κόλπους της φεουδαρχίας, βασιζόταν στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αλλάζοντας μόνο τη μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Βεβαίως για την εδραίωση και επέκτασή του χρειάστηκε η επαναστατική ανατροπή της φεουδαρχίας.

Η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κόμμα της, αντίθετα, ήταν υποχρεωμένη καταργήσει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις, να κτίζει ένα ριζικά διαφορετικό κοινωνικό σύστημα, σε ρήξη με τον καπιταλισμό για να κοινωνικοποιήσει την ιδιοκτησία, σε ένα εχθρικό διεθνές περιβάλλον.

Στον καπιταλισμό η ανάπτυξη γίνεται με την εκμετάλλευση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Στον σοσιαλισμό, η ανάπτυξη γίνεται με την ανθρώπινη εργασία και την παραγωγικότητά της.

Στον καπιταλισμό, το υπερπροϊόν το ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές με στόχο τη συσσώρευση κεφαλαίου που επενδύεται όχι σε όφελος της λαϊκής ευημερίας, αλλά για το κέρδος των λίγων καπιταλιστών και βεβαίως γίνεται και παρασιτισμός.

Στον σοσιαλισμό, το αποτέλεσμα της παραγωγής ανήκει σε όλη την κοινωνία, γίνεται πηγή διεύρυνσης της κοινωνικής ευημερίας.

Πώς η σοβιετική εξουσία κάλυψε την τεράστια απόσταση συγκριτικά με τον καπιταλισμό στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που δείχνει τις ενδογενείς δυνατότητες του σοσιαλιστικού συστήματος;

Στις σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής που απελευθερώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις, οφείλονται οι δυνατότητες συνεχούς ανάπτυξης.

Η εργατική εξουσία κοινωνικοποιεί, δηλαδή μετατρέπει σε ιδιοκτησία όλης της κοινωνίας, όλων των εργαζομένων, τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, άρα καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία που είναι και η πηγή της εκμετάλλευσης και του κέρδους και το βασικό εμπόδιο στην ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας εξαλείφονται οι οικονομικές κρίσεις.

Ο κεντρικός σχεδιασμός ως βασική σχέση παραγωγής στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό βάζει σε κίνηση όλες τις παραγωγικές δυνάμεις σε όφελος του λαού.

Οι δυνατότητες συνεχούς ανάπτυξης οφείλονται, επίσης, στον χαρακτήρα της εργατικής εξουσίας που ωθεί τους εργαζόμενους στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο, φροντίζοντας για τη συμμετοχή τους στην άσκηση της εξουσίας μέσω των οργάνων της, διαρθρωμένων από τα κάτω στις παραγωγικές μονάδες μέχρι τα πάνω, με πλέρια τη δυνατότητα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε όλους και την ανακλητότητα, με την εφαρμογή του εργατικού ελέγχου. Αυτό τους ωθεί και στη συνειδητή συμμετοχή στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική οικοδόμηση. Η σοβιετική εξουσία φρόντισε να δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των εργαζομένων στην άσκηση της εξουσίας, στις υποθέσεις της κοινωνίας, αφού μείωνε τον εργάσιμο χρόνο, αύξανε τον ελεύθερο, φρόντιζε για την ολόπλευρη μόρφωση της εργατικής τάξης. Σήμερα, βεβαίως, αυτό μπορεί να λυθεί πιο εύκολα, γιατί η εργατική τάξη είναι μορφωμένη, ο ελεύθερος χρόνος λόγω παραγωγικότητας είναι μεγάλος, γενικά είναι πολύ πιο ευνοϊκές οι συνθήκες.

Μπορεί να πει κάποιος ότι από την Οκτωβριανή Επανάσταση, πριν έναν αιώνα, έχουν αλλάξει πολλά στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, στην οικογένεια. Συμμετέχει σε όλους τους τομείς και κλάδους της οικονομίας, έχει κερδίσει την οικονομική της ανεξαρτησία. Δεν υπάρχουν όλοι αυτοί οι αναχρονιστικοί φραγμοί στην εκπαίδευση, στο οικογενειακό δίκαιο και στο γάμο για τη γυναίκα, έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.

Αρα, πού βρίσκεται η γυναικεία ανισοτιμία στις σύγχρονες συνθήκες;

Η τυπική αναγνώριση των δικαιωμάτων της γυναίκας στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία δεν την απαλλάσσει στην πραγματικότητα από μια ζωή - λάστιχο.

Σε συνθήκες που η μητρότητα βαραίνει κυρίως τους ώμους της γυναίκας, με κίνδυνο να λυγίζει κάτω από τη διπλή καταπόνηση στο χώρο εργασίας και στο νοικοκυριό.

Δεν της εξασφαλίζει καμιά προστασία από την έκθεση σε όλους τους κινδύνους για το γυναικείο οργανισμό στο χώρο εργασίας. Επιδεινώνονται συνεχώς οι όροι κρατικής στήριξης της μητρότητας, φροντίδας της οικογένειας, μέσω της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.

Πάνω σε αυτό το έδαφος των υλικών όρων ζωής και εργασίας, είναι εκτεθειμένη σε διαστρεβλωμένες ιδέες περί γυναικείας χειραφέτησης και ισότητας, ενώ αναπαράγονται με νέες μορφές αναχρονιστικές ιδέες και συμπεριφορές, οι οικονομικοί, κοινωνικοί, πολιτιστικοί καταναγκασμοί και στο θεσμό της οικογένειας.

Πολύ περισσότερο δεν την απαλλάσσει - και αυτό είναι το καθοριστικό - από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Η συγκεκριμένη έκδοση, μαζί με άλλες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», φωτίζει τη «μήτρα» που γέννησε την ανισότιμη θέση των γυναικών, που βρίσκεται στην πρώτη ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία.

Αλλά και τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προϋποθέσεις για τη λύση του «γόρδιου δεσμού» του γυναικείου ζητήματος, μέσα από την πείρα του πρώτου εργατικού κράτους, που έθεσε τις βάσεις για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας.

Μετά την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης, για τη δική της εξουσία στην Κομμούνα του Παρισιού (1871), η Επανάσταση του Οκτώβρη 1917 ήταν ο επόμενος ιστορικός σταθμός της επαναστατημένης δράσης των γυναικών.

Τις έβγαλε στο προσκήνιο της Ιστορίας και της κοινωνικής δράσης, καταρρίπτοντας κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές διακρίσεις και προκαταλήψεις, που επιβίωναν επί αιώνες σε βάρος τους.

Το νεαρό σοβιετικό κράτος, μαζί με το τσάκισμα του κρατικού μηχανισμού του τσαρισμού και της αστικής τάξης, κατάργησε και όλους εκείνους τους νόμους που διατηρούσαν και ενίσχυαν την ανισότητα των δύο φύλων, στο πλαίσιο των εκμεταλλευτικών κοινωνιών.

Δεν άφησε κυριολεκτικά «πέτρα πάνω στην πέτρα». Το εργατικό κράτος έδωσε στην εργαζόμενη γυναίκα το δικαίωμα να εκλέγει και να εκλέγεται, της πολιτικής ψήφου, το δικαίωμα του διαζυγίου, την κοινωνική αναγνώριση και εξασφάλιση των παιδιών εκτός γάμου.

Η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και η πορεία οικοδόμησης των σοσιαλιστικών - πρώιμων κομμουνιστικών - σχέσεων παραγωγής έδωσαν τη δυνατότητα καθολικής αξιοποίησης της γυναικείας εργασίας με τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο για την κοινωνία.

Οπως θα δείτε και στις σελίδες της έκδοσης, η συμμετοχή της γυναίκας στην κοινωνική παραγωγή γινόταν σε συνδυασμό με γενικευμένα μέτρα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού.

Η σοβιετική εξουσία, πριν έναν αιώνα, παρά τη σημαντική προκαπιταλιστική καθυστέρηση που κληρονόμησε, πρωτοπόρησε σε κοινωνικές εγκαταστάσεις και υπηρεσίες για την απαλλαγή της γυναίκας από τις βαριές και άχαρες δουλειές του ατομικού νοικοκυριού.

Από τα πρώτα βήματά της, η σοβιετική εξουσία δημιούργησε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να απελευθερώνεται χρόνος για τις γυναίκες ώστε να συμμετέχουν στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα ισότιμα με τους άντρες.

Μπορεί στις σύγχρονες συνθήκες να μην επιβιώνουν απόψεις για τη βιολογική κατωτερότητα των γυναικών, απόψεις που καλούνταν να αντιμετωπίσει η νεαρή σοβιετική εξουσία με διαλέξεις του Μπολσεβίκικου Κόμματος και των γυναικείων τμημάτων του, ιδιαίτερα στις γυναίκες στην ύπαιθρο. Ομως, στο έδαφος της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας αναπαράγονται αντιδραστικές απόψεις για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνική ζωή και δράση.

Πρόκειται για τα αντικειμενικά, πρόσθετα εμπόδια στην ανάπτυξη της ταξικής, πολιτικής συνείδησης, που αντιμετωπίζει μια μισθωτή, αυτοαπασχολούμενη, άνεργη γυναίκα, που έχει περιορισμένο ελεύθερο χρόνο για μελέτη, για συμμετοχή στον ταξικό πολιτικό αγώνα.

Για παράδειγμα, αποτελεί κυρίαρχη άποψη ότι η ολόπλευρη ανάπτυξη, διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι κυρίως ατομική υπόθεση της μητέρας ή οικογενειακή υπόθεση του νέου ζευγαριού.

Βαραίνει στη σκέψη και τη δράση ακόμα και πρωτοπόρων γυναικών, που συγκρούονται καθημερινά με το δίλημμα αν η κομμουνιστική, αγωνιστική στάση ζωής έρχεται σε αντιπαράθεση με τη σχέση τους με το παιδί.

Παρά τις αδυναμίες και τα λάθη κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, κυρίως την υποτίμηση των νέων μορφών συνέχισης της ταξικής πάλης μέχρι την οριστική επικράτηση των κομμουνιστικών σχέσεων, η θέση της γυναίκας υπήρξε ασύγκριτα ανώτερη και από την πιο ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία σήμερα.

Φωτίζει τις σύγχρονες δυνατότητες για να μπορεί η γυναίκα να συνδυάσει αρμονικά την εργασία με τη μητρότητα και να απελευθερώνεται ελεύθερος χρόνος, που να μπορεί να τον αξιοποιήσει δημιουργικά με την οικογένειά της, αλλά και για τη συμμετοχή στην κοινωνική δράση.

Από τη στιγμή που έχει φύγει από τη μέση η οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας με βάση το μέγιστο καπιταλιστικό κέρδος, απελευθερώνονται τεράστιες δυνατότητες σε όφελος των γυναικών και των ανδρών της εργατικής τάξης, του λαού.