Στη 16η επέτειο που συμπληρώθηκε χτες από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στους «Δίδυμους Πύργους» του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη με 2.996 νεκρούς και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο, με αεροπλάνα - «βόμβες», που κάθε χρόνο τιμούν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και άλλες αστικές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, αξίζει να υπενθυμίσουμε ορισμένες συνέπειες για τους λαούς και συμπεράσματα που έχουν βγει αυτά τα χρόνια.

Τα συμπεράσματα αυτά επιβεβαιώνουν στο έπακρο τις εκτιμήσεις που μόνο το ΚΚΕ, στη χώρα μας, έκανε από την πρώτη στιγμή των επιθέσεων, θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα «ποιος ωφελείται από αυτές». Στις 15/9/2001, στην Απόφαση της ΚΕ, τόνιζε: «Τέτοιες ενέργειες, με βάση τη διεθνή πείρα, συνιστούν "βούτυρο στο ψωμί" στους επιτελικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Χρησιμοποιούνται και αξιοποιούνται για ν' ανοίξει μια νέα σελίδα εγκληματικής επίθεσης κατά λαών, χωρών, λαϊκών κινημάτων, που αντιστέκονται στη "νέα τάξη πραγμάτων" σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Εναντίον εκείνων που διεκδικούν το δικαίωμα του κάθε λαού ν' αποφασίζει για το δρόμο εξέλιξης που θα πάρει η χώρα του, υπερασπίζονται τα σύνορα και τα κυριαρχικά τους δικαιώματα».

Πέρα από τα δακρύβρεχτα κατεβατά για τα αθώα θύματα και τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα για τις επιθέσεις, που κάθε χρόνο πλημμυρίζουν τα αστικά ΜΜΕ, αξίζει να θυμίσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά πράγματα.

Ο Πολ Γούλφοβιτς, πρώην αναπληρωτής υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, μέλος του λεγόμενου «Σχεδίου για τον αμερικανικό αιώνα», των Μπους, Τσέινι και Ράμσφελντ, είχε πει αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη ότι «αν δε γινόταν, θα έπρεπε να την εφεύρουμε» και το 2003 ότι η επέμβαση στο Ιράκ, που δικαιολογήθηκε με το πρόσχημα της ύπαρξης «όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν», έγινε γιατί η χώρα «κολυμπούσε σε μια θάλασσα πετρελαίου».

Την 11η Σεπτέμβρη, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της «Αλ Κάιντα» του Οσάμα Μπιν Λάντεν, πρώην συνεργάτη της CIA, ακολούθησαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις μετά από μερικές βδομάδες στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ και η επέμβαση στη Λιβύη και στη Βόρεια Αφρική, το 2011, με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», δηλαδή την αλλαγή μη αρεστών κυβερνήσεων (με τις οποίες πριν οι ιμπεριαλιστές συνεργάζονταν, αλλά αντέδρασαν όταν αυτές άνοιξαν δουλειές και με άλλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα). Ακολούθησε η επέμβαση στη Συρία, που συνεχίζεται, 6 χρόνια μετά, με την εμπλοκή και άλλων δυνάμεων όπως η Ρωσία. Σήμερα αξιοποιείται επίσης ως πρόσχημα για τη συνέχιση των επεμβάσεων το κατασκεύασμα των ιμπεριαλιστών, οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους». Αξιοποιήθηκαν για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης και στη συνέχεια ως πρόσχημα για την καταπολέμηση του «ριζοσπαστικού Ισλάμ».

Ο «αντιτρομοκρατικός αγώνας» αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται πρωτίστως από τις ΗΠΑ (ανεξαρτήτως κυβέρνησης, από τον Ρεπουμπλικάνο «φιλοπόλεμο» Μπους έως τον βραβευμένο με Νόμπελ Ειρήνης για τις ...προθέσεις του, δημοκρατικό και «ανανεωτή» Ομπάμα), αλλά και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών τους ομίλων σε μια σειρά από περιοχές του πλανήτη από τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια έως την Ασία και τον Ειρηνικό. Τα περί «εμπέδωσης της δημοκρατίας» και «απελευθέρωσης από τυραννικά καθεστώτα» έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι αποτελούν το προκάλυμμα για το μεγάλο ξαναμοίρασμα του κόσμου, των αγορών, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των αγωγών μεταφοράς της Ενέργειας, τις σφαίρες επιρροής. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οξύνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και οι πολεμικές συγκρούσεις είναι οι επεμβάσεις του κεφαλαίου κατά των λαών, που μάτωσαν και ματώνουν, μετατρέπονται σε καραβάνια προσφύγων και μεταναστών, βιώνουν το θάνατο, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Ταυτόχρονα, η 11η Σεπτέμβρη συνέβαλε καθοριστικά στο να δυναμώσει το αντιλαϊκό οπλοστάσιο σε όλο τον κόσμο, να ενισχυθούν τα μέτρα καταστολής, οι μηχανισμοί παρακολούθησης. Προωθήθηκαν οι λεγόμενοι νόμοι PATRIOT I, II στις ΗΠΑ και αντίστοιχη «αντιτρομοκρατική νομοθεσία» στην ΕΕ και όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, που οδήγησε στην περιστολή θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Τα κολαστήρια του Αμπου Γκράιμπ, του Γκουαντάναμο, τα βασανιστήρια, η παρατεταμένη προφυλάκιση ακόμα και χωρίς απαγγελία κατηγοριών, το ηλεκτρονικό φακέλωμα, οι κάμερες, οι μυστικές φυλακές εντάθηκαν μετά τη ...βολική τραγωδία της Νέας Υόρκης.

Τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να ξεχάσουν ότι το 2001 επιχειρήθηκε, με το «όλοι είμαστε Αμερικανοί» που λάνσαραν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός (πρόγονος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), να εγκλωβιστούν στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους. Το ίδιο επιχειρείται και τώρα με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» της «αριστερής διακυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ένταξη των λαϊκών συμφερόντων στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με φληναφήματα ότι οι οργανισμοί του κεφαλαίου όπως η ΕΕ ή το ΝΑΤΟ πρέπει να επανέλθουν στις «χαμένες τους αρχές», γιατί λέει έχουν «ξεστρατίσει», ώστε δήθεν να γίνουν παράγοντες ασφάλειας και ειρήνης.

Ταυτόχρονα, πρέπει να θυμηθούν τη συνεπή και με βάση αρχές στάση του ΚΚΕ και το 2001 και όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, η οποία δικαιώθηκε. Το κρίσιμο συμπέρασμα είναι ότι οι εργάτες, σε συμμαχία με τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα, πρέπει να χαράξουν τη δική τους πορεία, σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, για να περάσουν τα κλειδιά της οικονομίας και ο πλούτος που παράγουν στην υπηρεσία της εξυπηρέτησης των δικών τους διευρυμένων αναγκών.