Με αφορμή την καταδίκη σε ισόβια του Ράτκο Μλάντιτς, Σερβοβόσνιου πρώην στρατηγού, που δικάστηκε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για την Πρώην Γιουγκοσλαβία, με την κατηγορία της «γενοκτονίας» και των «εγκλημάτων πολέμου», τα αστικά επιτελεία και στην Ελλάδα προσπαθούν να «βγάλουν λάδι» τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που σχεδίασαν και συνέδραμαν με κάθε τρόπο το διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού, υποδαύλισαν εθνικισμούς, εξόπλισαν και στήριξαν - για μια δεκαετία σχεδόν - αντίπαλες εθνικιστικές στρατιωτικές ομάδες, άναψαν τη φωτιά του πολέμου και επαναχάραξαν με των λαών το αίμα τα σύνορα στα εύφλεκτα Βαλκάνια. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που στη συνέχεια, με διάφορα προσχήματα και αφορμές, επικαλούμενες τα ανθρωπιστικά τους τάχα ιδεώδη (!), οργάνωσαν και εκτέλεσαν απροκάλυπτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, με προγεφύρωμα και την Ελλάδα, που άφησαν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς και δημιούργησαν κράτη - προτεκτοράτα στην περιοχή, ανάβοντας το φιτίλι για νέες εντάσεις και ανταγωνισμούς, όπως αποδεικνύεται και από τις σημερινές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.

Αξίζει μια ενδεικτική αναφορά στα βασικότερα γεγονότα που αφορούν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι: Ηταν καταρχήν η ανατροπή του σοσιαλισμού που διαμόρφωσε το έδαφος των εθνικιστικών συγκρούσεων. Ηταν όμως οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ κ.λπ.) που υποδαύλισαν τα εθνικιστικά πάθη στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αναγνώρισαν πρώτες την Κροατία και τη Σλοβενία, που αποσπάστηκαν το Δεκέμβρη του 1991 από το ενιαίο κράτος. Στη συνέχεια, υποδαυλίστηκαν με διάφορα μέσα οι συγκρούσεις στην πολυεθνοτική Βοσνία - Ερζεγοβίνη και ξεκίνησε ο πόλεμος του 1992 - '95, όπου αξιοποιήθηκαν και θρησκευτικές - εθνοτικές ιδιαιτερότητες που αναζωπυρώθηκαν στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Το ΝΑΤΟ στήριξε ανοιχτά τους Κροάτες και τους Μουσουλμάνους της Βοσνίας και ξεκίνησε αεροπορικές επιδρομές κατά των Σέρβων το 1994 και το 1995, αλλάζοντας το συσχετισμό στο πεδίο των μαχών. Ακολούθησαν η Συμφωνία ειρήνης «με το πιστόλι στον κρόταφο» του Ντέιτον (Νοέμβρη '95), που οδήγησε στην καντονοποίηση της περιοχής. Ενα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι (κυρίως Βρετανοί, Γερμανοί και Γάλλοι) θέριεψαν τους Κοσσοβάρους Αλβανούς αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ, που άρχισαν να διεκδικούν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση την απόσχιση της επαρχίας από τη Σερβία. Τον Ιούνη του 1998 έγινε η ΝΑΤΟική άσκηση «Αποφασιστικό Γεράκι», που ήταν πρόβα τζενεράλε για τη μετέπειτα ΝΑΤΟική επέμβαση.

Το Γενάρη του 1999, το ΝΑΤΟ αξιοποίησε μια από τις πολλές προβοκάτσιες των ιμπεριαλιστών για να ξεκινήσει την επιχείρηση «κατά της εθνοκάθαρσης» και της «προστασίας των δικαιωμάτων των Αλβανών». Ακολούθησαν οι «Συμφωνίες ειρήνης» του Ραμπουγιέ και του Παρισιού, που ουσιαστικά οδηγούσαν στην πλήρη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου. Η άρνηση αυτού του εκβιασμού από την τότε κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας οδήγησε στην αμερικανοΝΑΤΟική επέμβαση στις 24/3/1999, όπου για 78 μέρες βομβαρδιζόταν όλη η χώρα. Ρίχτηκαν 500.000 βόμβες, από τις οποίες οι 35.450 ήταν με απεμπλουτισμένο ουράνιο, απαγορευμένες από τις Διεθνείς Συνθήκες, στοχεύοντας κατοικημένες περιοχές, νοσοκομεία, σχολεία, νηπιαγωγεία, καραβάνια άμαχων προσφύγων, γηροκομεία, υποδομές. Το τέλος του πολέμου, τον Ιούνη του ίδιου έτους, βρήκε το ΝΑΤΟ επικεφαλής των δυνάμεων κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, ενώ οι Αμερικανοί δημιούργησαν εκεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση στο εξωτερικό, την υπερ-βάση Μπόνστιλ, στα σύνορα Κοσσυφοπεδίου - Αλβανίας. Με την ολοκλήρωση της διάλυσης της ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας, προωθήθηκε η λεηλασία των Βαλκανίων με το «Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Ν/Α Ευρώπη», ενώ στήθηκε και το Διεθνές Δικαστήριο, για το ξέπλυμα των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων.

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε πεδίο εφαρμογής της παλιάς και δοκιμασμένης τακτικής «διαίρει και βασίλευε», που στη συνέχεια επανέλαβε το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία. Η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν ο έλεγχος συνολικά των Βαλκανίων, που αποτελούν σταυροδρόμι τριών ηπείρων (Ευρώπη, Ασία, Αφρική) με τεράστια γεωστρατηγική σημασία για τους δρόμους διακίνησης εμπορευμάτων και των διαδρομών των αγωγών Ενέργειας. Αυτός ο ανταγωνισμός συνεχίζεται και σήμερα (με ενεργό συμμετοχή των αστικών τάξεων στα κράτη που δημιουργήθηκαν από το διαμελισμό της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας), ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΕΕ με τη Ρωσία και την Κίνα, που έχουν τα δικά τους ερείσματα και σχεδιασμούς στην περιοχή. Αλλά και μεταξύ των κρατών - μελών σε ΝΑΤΟ - ΕΕ, που έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα και όχι ενιαία στάση απέναντι στη Ρωσία. Στο πλαίσιο αυτών των ανταγωνισμών αναζωπυρώνονται εθνικισμοί και αντιθέσεις, με τη συμμετοχή και άλλων κρατών, όπως της Τουρκίας, με τα σχέδια για «μεγάλη Αλβανία», τις διεργασίες στην ΠΓΔΜ και αλλού, που δεν μπορούν να ειδωθούν αποκομμένες από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και μυρίζουν κυριολεκτικά μπαρούτι.

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που με σταθερότητα κατήγγειλε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τη συμμετοχή της Ελλάδας, με αποφάσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τη συναίνεση της ΝΔ, που έδιναν «γην και ύδωρ» στο ΝΑΤΟ. Αλλά και τη γραμμή των «ίσων αποστάσεων» που πρόβαλλε ο τότε ΣΥΝ, μαζί με άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στις μαζικές αντιπολεμικές - αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, στην έμπρακτη έκφραση της αλληλεγγύης προς το λαό της Γιουγκοσλαβίας, απαιτώντας την απεμπλοκή της χώρας από το βρώμικο πόλεμο. Οι προειδοποιήσεις του για τους κινδύνους από την επαναχάραξη των συνόρων και την υποδαύλιση των εθνικιστικών παθών, για να υπηρετούνται συμφέροντα ενάντια στους λαούς, επαληθεύτηκαν, επιβεβαιώνοντας την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη του λαού ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, για την απεμπλοκή της Ελλάδας απ' αυτούς, το κλείσιμο των βάσεων και την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αγώνας που είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, τη συντριβή του σάπιου καπιταλισμού, που γεννάει πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση και προσφυγιά.