Associated Press

Συγκρούσεις με την αστυνομία στο γιορτασμό της Οκτωβριανής Επανάστασης

Στην κάθετη δικτυακή πύλη «3DPaper.gr» φιλοξενείται άρθρο του Βίκτορ Λεβασόβ. Ο διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και διευθυντής του Κέντρου Ανάλυσης Στρατηγικών Κοινωνικοπολιτικών Ερευνών του Ινστιτούτου Κοινωνικοπολιτικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών (ΙΚΠΕ ΡΑΕ) γράφει για τις εξελίξεις στη Ρωσική Ομοσπονδία τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια των πολυδιαφημισμένων καπιταλιστικών «μεταρρυθμίσεων». Παρότι και ο ίδιος τάσσεται υπέρ ενός «μεικτού συστήματος» και αναπαράγει σοφιστείες περί του ρόλου του κράτους, που δήθεν θα βρίσκεται υπεράνω των επιχειρηματιών και θα εποπτεύει για το καλό όλων, δεν μπορεί παρά να μιλήσει για «οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική καταστροφή» που έγινε στη Ρωσία.

Associated Press

Ο μικρός Τσετσένος κουβαλάει το αδερφάκι του μαζί με το ψωμί της οικογένειας...

Για τη στάση διανοουμένων αναφέρει: «Στα 15 χρόνια των μεταρρυθμίσεων, ένα μέρος των Ρώσων διανοούμενων με δυνατότητα επιρροής, ακόμη μια φορά εξ ονόματος της κοινωνίας - με ευχάριστες ομιλίες και προδίδοντας τα κοινωνικά ιδανικά - έστρωσε για τους πολίτες το δρόμο προς την κόλαση. Πίσω από τον επίσημο τίτλο «κοινωνικό κράτος» έγινε δυνατό να δημιουργηθούν εγκληματικές σχέσεις τύπου φυλακής.

Οι ρόλοι μοιράστηκαν, τα λόγια γράφτηκαν: "Η ελευθερία" είναι η ζωή στις χώρες των χρημάτων, όπου απαγορεύεται η είσοδος στα εκατομμύρια Ρώσων πολιτών, όχι όμως στην ανώτατη τάξη των "Νεορώσων". "Το κράτος" είναι η εξουσία, η οποία γίνεται όλο και πιο όμοια με διοίκηση φυλακής, που τα τελευταία 10 χρόνια υποστήριζε τη νέα τάξη συμφωνώντας περισσότερο με τις συστάσεις και διαταγές απ' έξω, παρά με τη δική της συνείδηση και τη θέληση του λαού. "Ο λαός" είναι ο κατατρεγμένος χωρίς δικαιώματα πληθυσμός που στερήθηκε την πραγματική δουλιά και μισθό και που δεν μπορεί να συντηρήσει ούτε τον εαυτό του ούτε την οικογένειά του. "Ελίτ" είναι η πολιτική τάξη και οι "ολιγάρχες" οι οποίοι διευθύνουν όλες τις υποθέσεις, δικάζουν και τιμωρούν στην κοινωνία, ξεγελούν και αγοράζουν με μια δραχμή τη δουλιά των δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών, επιστημόνων και δημοσιογράφων, στρατού και αστυνομίας κλπ».

Μιλά επίσης για ένα σενάριο, όπου το ΝΑΤΟ αρχίζει τον πυρηνικό αφοπλισμό και διαμελισμό της Ρωσίας, η οποία ίσως βρεθεί σε πολιτικό και οικονομικό αποκλεισμό. «Με σκοπό τη γρήγορη αποσύνθεση του κράτους και την εξάντληση της κοινωνίας, είναι πιθανόν να οργανωθούν δύο - τρεις κατευθυνόμενες τοπικές (στη Ρωσία ή στις Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης) συγκρούσεις μεταξύ λαών».

Ο Λεβασόβ αναφέρεται σε έρευνες που διεξήγαγε το ΙΚΠΕ ΡΑΕ τα τελευταία χρόνια. Δημοσκοπήσεις με επαναλαμβανόμενα - ανά τακτά χρονικά διαστήματα - ίδια ερωτήματα στους Ρώσους για σημαντικά θέματα. Οι απαντήσεις δείχνουν τη μεταστροφή πολλών, από την αρχική τους πίστη στα «θαύματα» του καπιταλισμού. Επίσης δείχνουν ότι «η ρωσική κοινωνία, όπως και παλιά, δίνει - με τεράστια πλειοψηφία - στην έννοια "σοσιαλισμός" θετική σημασία, και στην έννοια "καπιταλισμός" αρνητική». Ας δούμε μερικές απαντήσεις (υπήρχε η δυνατότητα πολλαπλών επιλογών):

Σε πέντε δημοσκοπήσεις (από τον Αύγουστο 1992 μέχρι το Μάη 2000), στην ερώτηση «ποιος κατά τη γνώμη σας κέρδισε από την ιδιωτικοποίηση», η επιλογή «εργάτες, αγρότες», παίρνει μέχρι 1,1%. Η επιλογή «διανοούμενοι, υπάλληλοι» μέχρι 2%. «Συνεταιριστές» μέχρι 8,4%. «Σύλλογοι εργαζομένων» μέχρι 4%. «Εγώ και η οικογένειά μου» μέχρι 4%. «Η κοινωνία συνολικά», από 8,8% το 1992, κατακρημνίζεται στο 1,8% το 2000...

Στον αντίποδα, η επιλογή «επιχειρηματίες» φθάνει μέχρι το 32%. «Αντιπρόσωποι του ξένου κεφαλαίου» μέχρι 37%. «Δημοκράτες, νέα νομενκλατούρα» μέχρι 42%. «Μαφία» μέχρι 33%. «Παράνομοι επιχειρηματίες» μέχρι 68% (το χαμηλότερο ποσοστό της επιλογής είναι 35,2%, έτσι κι αλλιώς πολύ υψηλό).

Η επιλογή «Κομμουνιστές, παλιά νομενκλατούρα» 10-32%... Υπάρχει εξήγηση. Ολοι οι παρατρεχάμενοι των Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν και Σία, όντες, διευθυντές, υποδιευθυντές δημόσιων σοβιετικών επιχειρήσεων, παρουσιάστηκαν στο στάδιο της μετάβασης ως ιδιοκτήτες. Είτε τις λειτούργησαν ως δικές τους, είτε τις πούλησαν και έβαλαν το αντίτιμο στην τσέπη.

Σε τρεις δημοσκοπήσεις (Αύγουστος 1997 - Μάης 2000), στην ερώτηση «υπάρχει ανάγκη κατά τη γνώμη σας για εθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων προηγουμένως επιχειρήσεων»: Η επιλογή «ναι, για όλες τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις» αποσπά 21-22%. Η επιλογή «ναι, για μερικές» 34% (το 1997) - 58% (το 2000). Αντίθετη άποψη έχει μέχρι το 18% των ερωτηθέντων.

Στο ΙΚΠΕ ΡΑΕ σημειώνουν: «Ο αριθμός των ερωτούμενων, που υποστηρίζουν τη μερική εθνικοποίηση, αυξήθηκε τα δύο τελευταία χρόνια κατά 24%, ενώ ο αριθμός των αντιπάλων της εθνικοποίησης αυξήθηκε μόνο κατά 3%. Σημαντικό αποτέλεσμα είναι το γεγονός της μείωσης του αριθμού των ερωτούμενων που δυσκολεύτηκαν να απαντήσουν, από 29% σε 1%. Στην ουσία στη χώρα δεν υπάρχει πολίτης που δεν έχει δική του γνώμη για τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης».

Σε οκτώ δημοσκοπήσεις (Γενάρης 1995 - Μάης 2000), στην ερώτηση «παρακαλώ καθορίστε τη στάση σας ως προς τα υπάρχοντα στη χώρα κρατικά όργανα και κοινωνικές οργανώσεις», μέχρι και 8% των ερωτηθέντων «εμπιστεύεται» τους «κύκλους τραπεζών και επιχειρηματιών».

«Δεν εμπιστεύονται», την «Εκκλησία» 39-48% των ερωτηθέντων. Τα «Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» 57-66%. Τους «κύκλους τραπεζών και επιχειρηματιών» 65-78%.

Στο Ινστιτούτο Κοινωνικοπολιτικών Ερευνών παρατηρούν: «Τα σκάνδαλα μείωσαν αρκετά στη συνείδηση των Ρώσων το κύρος και την αξιοπιστία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πάλι, όπως στο παρελθόν, η αρνητική στάση των πολιτών προς την Εκκλησία έφθασε στο υψηλότερο σημείο».

Ως γνωστόν, στη Ρωσία επικράτησε η «δημοκρατία», η «ελευθερία» και τα... κολοκύθια τούμπανα. Ερώτηση: «Κατά τη γνώμη σας ποιοι από τους παρακάτω κανόνες ζωής της δημοκρατικής κοινωνίας εξασφαλίζονται στη χώρα μας»;

• Το Γενάρη 1995, το 11% των ερωτηθέντων πίστευε ότι εξασφαλίζεται η «ισότητα όλων των πολιτών απέναντι στο νόμο». Το 85% ότι δεν εξασφαλίζεται. Το Μάη 2000, το «ναι» παραμένει 11%, το «όχι» αυξάνεται σε 89%.
• Το 1995, το 83% πιστεύει ότι δεν τηρούνται «τα ανθρώπινα δικαιώματα». Το 2000, το ποσοστό αυξάνεται σε 86%.
• Το 1995, το 58% απαντά ότι δεν υπάρχει «ανεκτικότητα στη γνώμη του άλλου». Το 2000, το ποσοστό αυξάνεται σε 60%.
• Το 1995, το 42% απαντά ότι δεν υπάρχει «ελευθερία του λόγου.» Το 2000, το ποσοστό αυξάνεται σε 48%.

Το Δεκέμβρη 1998, το Νοέμβρη 1999 και το Μάη 2000, οι Ρώσοι ερωτώνται από το ΙΚΠΕ ΡΑΕ: «Υπάρχουν δύο γνωστές έννοιες, «καπιταλισμός» και «σοσιαλισμός». Τι σημαίνει κάθε μία από αυτές για σας;»

- «Τάξη»: Σοσιαλισμός 55-58%. Καπιταλισμός 13-17%.

- «Πατριωτισμός»: Σοσιαλισμός 38-40%. Καπιταλισμός 2-4%.

- «Δίκαιο»: Σοσιαλισμός 25-29%. Καπιταλισμός από 7% το 1998, 4% το 2000.

- «Ηθική»: Σοσιαλισμός 20-23%. Καπιταλισμός 1-2%.

- «Διάλυση του ήθους»: Σοσιαλισμός 5%. Καπιταλισμός 35%.

- «Κατάπνιξη της προσωπικότητας»: Σοσιαλισμός 23% το 2000. Καπιταλισμός 20%. (Είναι σχεδόν στα ίσια, παρά την αντισοβιετική, αντικομμουνιστική προπαγάνδα και την εξουσία που άσκησαν ορισμένοι. Παρά τη διαφήμιση του καπιταλισμού, που θα φέρει την «ελευθερία»).

- «Πνευματικότητα»: Σοσιαλισμός 16-21%. Καπιταλισμός 2-3%.

- «Ουμανισμός»: Σοσιαλισμός μέχρι 16%. Καπιταλισμός 2%.

- «Αδυναμία κοινωνικής προστασίας»: Σοσιαλισμός 8-10%. Καπιταλισμός 32-40%.

- «Εγκληματικότητα»: Σοσιαλισμός 5-6%. Καπιταλισμός 40-48%.

Με όρους στατιστικολογίας και με στόχο «την αύξηση της ευαισθησίας της κλίμακας», στο Ινστιτούτου Κοινωνικοπολιτικών Ερευνών ΡΑΕ έθεσαν δείκτη μέτρησης στην έρευνα τη «διάλυση του ήθους». Το αποτέλεσμα:

«Σοσιαλισμός είναι πρώτα απ' όλα: Ο κολεκτιβισμός 58%. Η τάξη 44%. Ο πατριωτισμός 38%. Το δίκαιο 28%. Η λαοκρατία 28%. Η κατάπνιξη της προσωπικότητας 22%».

«Καπιταλισμός είναι πρώτα απ' όλα: Η ατομική ιδιοκτησία 64%. Η εγκληματικότητα 40%. Η διάλυση του ήθους 35%. Η αδυναμία κοινωνικής προστασίας 32%. Η εξουσία των λίγων 31%. Η τεχνική πρόοδος 30%».

Το Δέλτα του Νίγηρα ήταν πάντα ένας παράξενος, άγριος και όμορφος τόπος, με μια γεωλογία μοναδική - στα περισσότερα χωριά του, που κατοικούν ψαράδες, μπορεί κανείς να φθάσει μόνο με βάρκες. Το κλίμα είναι ιδανικό για τα φυτά του κακάο, αλλά για τους ανθρώπους πολύ δύσκολο: Το 1805, ο Μάνγκο Παρκ, ένας Σκοτσέζος τυχοδιώκτης, ηγήθηκε μιας εξερευνητικής ομάδας 45 ανθρώπων, που είχε ως αποστολή το να βρει από πού πήγαζε ο τεράστιος, ορμητικός ποταμός. Αλλά η ελονοσία τούς θέρισε τον ένα μετά τον άλλον και ο μόνος που επέζησε της ασθένειας, λέει η ιστορία, ήταν ο ίδιος ο Παρκ, που έμελλε να δολοφονηθεί από τους πολεμιστές μιας τοπικής φυλής. Το κλίμα και τα σμήνη των κουνουπιών ήταν από τους βασικούς λόγους που οι Βρετανοί, οι αποικιοκράτες που έλεγχαν τη Νιγηρία, δεν εγκαταστάθηκαν σ' αυτήν κατά μεγάλους αριθμούς.

Το Δέλτα απέκτησε όμως μεγάλο ενδιαφέρον για ολόκληρο τον κόσμο τις δεκαετίες του '60 και του '70, ειδικά μετά την ενεργειακή κρίση του 1973-'74. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Για να βγάλει κανείς πετρέλαιο από τα κοιτάσματα του Δέλτα του Νίγηρα, αρκεί να κάνει μια γεώτρηση και να βάλει σωλήνες. Ο μαύρος χρυσός αναβλύζει περίπου μόνος του. Οι πολυεθνικές, λοιπόν, συνέρρευσαν, και τα πετροδολάρια επίσης. 280 δισεκατομμύρια δολάρια εισήλθαν στη Νιγηρία από τις αρχές της δεκαετίας του '70 έως σήμερα, εκτιμούσε το περιοδικό TheEconomist σε μια περσινή μελέτη του (Survey: Nigeria, 13 του Γενάρη 2000), ενώ μόνο το 1999, σύμφωνα με τη σχετική αναφορά του WorldFactbook2001, του ετήσιου οδηγού της CIA, το πετρέλαιο αποτελούσε το 95% της αξίας των εξαγωγών της Νιγηρίας (από το 1% που μόλις και μετά βίας έφθανε το 1960), οι οποίες, το 1999, είχαν αξία 13,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Με τέτοια ιλιγγιώδους ύψους έσοδα, η χώρα των 123 εκατομμυρίων ανθρώπων - η πολυπληθέστερη της Αφρικής - θα έπρεπε σήμερα να έχει φθάσει σε ένα ζηλευτό επίπεδο «ανάπτυξης», με τα καπιταλιστικά έστω μέτρα. Μόνο που η οικονομία στην πραγματική ζωή δε λειτουργεί καθόλου με βάση τέτοιες υπεραπλουστευτικές θεωρήσεις: Η ληστεία στη Νιγηρία, από τις πολυεθνικές και τους τοποτηρητές τους, τους στρατηγούς, που από το 1966 έως σήμερα έχουν κάνει τουλάχιστον 5 πραξικοπήματα, ήταν πιο άγρια απ' ό,τι μπορεί να βάλει κι η οργιαστικότερη φαντασία. Οχι μόνο η εθνική περιουσία κατασπαταλήθηκε, διασπαθίστηκε ή, απλούστατα, έφυγε για ξένες τράπεζες και τοποθετήθηκε στο λογαριασμό του κάθε φορά πραξικοπηματία, αλλά και για να καλύψουν τα «τρέχοντα» έξοδά τους οι κυβερνήσεις (στρατιωτικές και πιο... σπάνια πολιτικές) της Νιγηρίας δανείζονταν συνέχεια από το εξωτερικό, με όλο και πιο επαχθείς όρους, όλο και συχνότερα. Με αποτέλεσμα σήμερα η Νιγηρία να έχει ένα εξωτερικό χρέος κάπου 35 δισεκατομμύρια δολάρια. Το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα δεν ξεπερνά, σύμφωνα με την αποτίμηση της Παγκόσμιας Τράπεζας, τα 345 δολάρια. Ο αναλφαβητισμός κάνει θραύση, οι θάνατοι από εύκολα αντιμετωπίσιμες ασθένειες ομοίως κι ένα σημαντικό ποσοστό των Νιγηριανών δεν ξεπερνά τα 40 χρόνια ζωής, σύμφωνα με το UNDevelopmentProgramme (UNDP).

Το διαρκές έγκλημα στη Νιγηρία έχει αυτουργούς, με γνωστά ονοματεπώνυμα. Το αμερικανικό περιοδικό TheNation είχε πάρει μια καταπληκτική συνέντευξη από τον διευθύνοντα σύμβουλο της θυγατρικής της αμερικανικής πετρελαϊκής εταιρίας Chevron στη χώρα το 1998, στην οποία παραδεχόταν ότι οι ειδικές δυνάμεις «νοικιάστηκαν» από την εταιρία του για να δολοφονήσουν εν ψυχρώ Νιγηριανούς ακτιβιστές, οι οποίοι είχαν τολμήσει, οι άθλιοι, να καταλάβουν εγκαταστάσεις της ζητώντας πόσιμο νερό (ο Νίγηρας έχει μολυνθεί σε απελπιστικό βαθμό από τις διαρροές των αγωγών), ηλεκτρικό ρεύμα (που φθάνει, ακόμη και σήμερα, παρά σε ελάχιστους κατοίκους της περιοχής), δουλιές και αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Ουδείς πλήρωσε. Μια μήνυση που κατατέθηκε σε αμερικανικό δικαστήριο ακόμη σέρνεται. Οπως επίσης ουδείς πλήρωσε για την εκτέλεση των «εννέα των Ογκόνι», το 1995, ανάμεσά τους και του περίφημου συγγραφέα Κεν Σάρο Ουίουα, από τη χούντα του στρατηγού Σάνι Αμπάτσα, μετά από εντολή και με την αρωγή της RoyalDutch/Shell. Η συγκεκριμένη υπόθεση, για την οποία έχει κατατεθεί μήνυση εδώ και χρόνια σε αμερικανικά δικαστήρια, ίσως επιτέλους εκδικαστεί: Την περασμένη βδομάδα, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε ότι η υπόθεση εμπίπτει στη δικαιοδοσία της αμερικανικής Δικαιοσύνης. Το ποια θα είναι η εξέλιξη της εκδίκασης της υπόθεσης παραμένει βέβαια ένα μεγάλο ερώτημα. Εξάλλου, οι αμερικανικές αρχές πάντα «υποστήριζαν τις δραστηριότητες των επιχειρήσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό», όπως είχε πει Αμερικανός διπλωμάτης όταν είχε κληθεί να σχολιάσει την ιστορία των στυγερών δολοφονιών και των απάνθρωπων βασανιστηρίων μετά από εντολές της Chevron.

«Γίγαντας» με ξύλινα πόδια...

Η «δημοκρατία» επέστρεψε, λέει, στη Νιγηρία το 1999, μετά το θάνατο του Αμπάτσα το 1998 και μια «μεταβατική» περίοδο που οδήγησε σε εκλογές. Ο εκλεγείς Πρόεδρος, Ολεσεγκούν Ομπανσάγιο, τότε, χαιρετιζόταν από το διεθνή Τύπο ως ο άνθρωπος που θα έστηνε τη Νιγηρία ξανά στα πόδια της: Με θητεία στην προεδρία της πασίγνωστης μη κυβερνητικής οργάνωσης TransparencyInternational κι άψογες διεθνείς δημόσιες σχέσεις, αν και με μια... ενοχλητικά προοδευτική ρητορική για τη μείωση του χρέους του Τρίτου Κόσμου, έμοιαζε ο ιδανικός αναμορφωτής. Οι Νιγηριανοί ήξεραν καλύτερα: Ο Ομπανσάγιο είναι κι ο ίδιος απόστρατος στρατηγός. Το παραμύθι δεν κράτησε πολύ. Το Νοέμβρη του 1999, ένοπλοι, που προχωρούσαν σε απαγωγές εργαζομένων στην πετρελαϊκή βιομηχανία και ζητούσαν λύτρα, σκότωσαν 12 αστυνομικούς στην πόλη Οντι. Ο Πρόεδρος έστειλε τους «ανθρώπους με τα πράσινα», όπως είναι γνωστά τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων στη Νιγηρία, να καθαρίσουν. Ο στρατός δε νοιάστηκε να αναζητήσει τους ενόχους. Κύκλωσε την πόλη των 15.000 κατοίκων και επί δύο βδομάδες τη βομβάρδιζε ανηλεώς με τανκς και πυροβολικό, πριν το πεζικό εισβάλει. Ο επίσημος απολογισμός έκανε λόγο για 23 πολίτες νεκρούς. Οι κάτοικοι μίλησαν για 1.623 θύματα. Από τους 15.000 στην πόλη επέστρεψαν μόνον 7 χιλιάδες. Μόλις τρία κτίρια έμειναν άθικτα. Εως και σήμερα, η Οντι είναι πόλη-φάντασμα. Ο Ομπανσάγιο είπε απλώς ότι έκανε ένα «λάθος» στέλνοντας το στρατό. Ουδέποτε απολογήθηκε για τη σφαγή. Οσο για τη διεθνή κοινότητα, αυτή διά στόματος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, μόλις την περασμένη βδομάδα, εξήρε τα «θετικά βήματα» της κυβέρνησης Ομπανσάγιο, όπως γράφει η WashingtonPost - η Νιγηρία άλλωστε «προβάλλει ως ένας από τους σημαντικότερους συμμάχους των ΗΠΑ στη Δυτική Αφρική».

Η πετρελαιοπαραγωγός Νιγηρία δεν έχει πετρέλαιο για την εσωτερική αγορά της. Ο Ομπανσάγιο αύξησε τις τιμές της λιανικής 50% μέσα στο Μάρτη. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Ο Πρόεδρος δεν επτοήθη: Ανακοίνωσε μέτρα λιτότητας, αρχής γενομένης από το πάγωμα των μισθών.

Αυτό το μήνα η CIA έδωσε στη δημοσιότητα μία, μη διαβαθμισμένη, έρευνα για τις συνέπειες της εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος της Νιγηρίας από τις πολυεθνικές του πετρελαίου. Από το 1986 έως το 1996, ανέφερε ξερά η έρευνα, 2,5 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου χύθηκαν στο Δέλτα, περιοχή όπου κατοικούν 7 εκατομμύρια Νιγηριανών. Ουδεμία πολυεθνική ανέλαβε - ή πρόκειται να αναλάβει - την ευθύνη.

Οι κυβερνώντες έχουν άλλα, σημαντικότερα γι' αυτούς, ζητήματα να ασχοληθούν. Ο προϋπολογισμός του 2001 της κυβέρνησης Ομπανσάγιο περιλαμβάνει κονδύλι 330 εκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή εθνικού σταδίου ποδοσφαίρου στο Λάγος. Το ποσό, περιττό να λεχθεί, είναι πολύ μεγαλύτερο από τις δαπάνες για την παιδεία και την υγεία. Στον προϋπολογισμό έχει επίσης προβλεφτεί κονδύλι για προεδρικό αεροσκάφος και αεροσκάφη για τα μέλη της κυβέρνησης. Οπως το θέτει ο κ. Πάουελ: «Πρέπει να είμαστε περήφανοι που ο Πρόεδρος Ομπανσάγιο επαναφέρει τη Νιγηρία στον ορθό δρόμο». Αμήν.