Η κυβέρνηση απόλυτα συνεπής απέναντι στην τάξη της οποίας τα συμφέροντα εκπροσωπεί και υπηρετεί, «πριν αλέκτορα φωνήσαι», έθεσε σε «τροχιά» ρυθμίσεις που φαλκιδεύουν το σύνολο των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, είτε αυτά είναι κοινωνικού, είτε δημοκρατικού, είτε εργασιακού χαρακτήρα και περιεχομένου.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην αδικούμε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης - ενίοτε και τον ΣΥΝ, χωρίς τη δική τους επίνευση, το κάθε κόμμα από τη θέση στην οποία ετάχθη, δε θα ήταν εύκολη υπόθεση η χάλκευση νέων δεσμών για την εργατική τάξη και συνολικά τον ελληνικό λαό.

Ενα χρόνο λοιπόν μετά τις βουλευτικές εκλογές το «τοπίο» διαμορφώνεται περίπου ως εξής: Με το νόμο για τη - δήθεν - αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, κάθε Ελλην πολίτης θα θεωρείται εκ προοιμίου ένοχος και κυρίως όσοι διαδηλώνουν κάθε φορά στην αμερικάνικη πρεσβεία, για πράξεις «τρομοκρατίας»! Αλλωστε η δική τους φωτογραφία εικονογραφούσε την έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την τρομοκρατία στην Ελλάδα. Ενώ το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις εισάγει ρυθμίσεις επί της ουσίας απαγόρευσής τους, εντείνοντας την κρατική καταστολή! Αν δίπλα σ' αυτά προστεθεί η αυξανόμενη τρομοκρατία και αυθαιρεσία στους χώρους δουλιάς, τότε γίνεται κατανοητό ότι βρίσκεται σε εξέλιξη συντονισμένη προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού, των εργαζομένων και των κινημάτων τους.

Το αντεργατικό έκτρωμα 2639 ήρθε να νομιμοποιήσει την εργοδοτική αυθαιρεσία και να ικανοποιήσει τις εργοδοτικές αξιώσεις, το πιο σημαντικό του σημείο ήταν αναμφισβήτητα αυτό που αφορά στην κατάργηση του 8ωρου και στη διευθέτηση του χρόνου απασχόλησης. Προστιθέμενες οι αντιδραστικές αλλαγές και τα νομοσχέδια εμπορευματοποίησης της δημόσιας υγείας, της πρόνοιας, της παιδείας, γίνεται ηλίου φαεινότερο ότι συντελούνται δραματικές αλλαγές προς το χειρότερο για τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.

Στο ίδιο μήκος κύματος η αντιδραστική συνταγματική αναθεώρηση που ήρθε να περάσει νέες χειροπέδες στον ελληνικό λαό, όπως δριμύτατα κατήγγειλε το ΚΚΕ. Και είναι η πρώτη φορά που η χώρα διαθέτει Σύνταγμα, το οποίο διακηρύττει την υποταγή του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό δίκαιο!!!

Κι αυτή δεν ήταν παρά η πρώτη δόση, όπως σωστά επισήμανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα σε δηλώσεις της. Επονται πολλά και ακόμη χειρότερα για το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα της χώρας και όσους - τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού - έχουν ανάγκη τις παροχές του. Κι αν η κυβέρνηση δεν τόλμησε να φέρει ολόκληρο το «πακέτο» των αλλαγών, αν εξαναγκάζεται σε τακτικές ελιγμών, αυτό οφείλεται στη δράση και την πίεση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, του ΠΑΜΕ και των εργαζομένων, στην ακατάπαυστη προσπάθεια που καταβάλλουν για παλλαϊκή κινητοποίηση η οποία άρχισε ήδη να αποδίδει. Οφείλεται στη δράση του ίδιου του ΚΚΕ που εγκαίρως ρίχτηκε στη μάχη της υπεράσπισης του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, ενημερώνοντας και αποκαλύπτοντας, οργανώνοντας και στηρίζοντας κινητοποιήσεις.

Η απάντηση στο ερώτημα είναι πασιφανής. Αν το ΚΚΕ είχε κατ' αυτόν τον τρόπο ενισχυθεί, η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα θα έδιναν τη δική τους μάχη για υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, από καλύτερες θέσεις και με μεγαλύτερη δύναμη. Τα αποτελέσματα των αγώνων θα ήταν σαφώς ευνοϊκότερα για τα συμφέροντά τους. Η κυβέρνηση θα συναντούσε περισσότερα και μεγαλύτερα εμπόδια στο αντιλαϊκό της έργο και οι τωρινοί της δισταγμοί θα πολλαπλασιάζονταν. Η ίδια η στάση της σήμερα, και όχι μόνο, το επιβεβαιώνει.

Δεν είναι όμως αργά. Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις δηλώσεις της για τις αλλαγές στην κοινωνική ασφάλιση πολύ σωστά επισήμανε πως υπάρχει χρόνος, ο οποίος πρέπει να αξιοποιηθεί για αντίσταση, πάλη και διεκδίκηση. Για την υπεράσπιση του υπάρχοντος συστήματος κοινωνικής ασφάλισης αλλά και για τη διεκδίκηση αναβάθμισης και διεύρυνσης των παροχών του, έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Με τη σειρά τους τα λαϊκά στρώματα οφείλουν να κατανοήσουν την ανάγκη να απαντήσουν αγωνιστικά, ενιαία και ενωτικά στην προσπάθεια που σίγουρα θα καταβληθεί πριν βρεθούμε άπαντες προ τετελεσμένων γεγονότων, χωρίς περιθώρια αντίδρασης, στη μέγκενη των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που επιχειρεί η άρχουσα τάξη με την κυβέρνηση και στην κοινωνική ασφάλιση.

Κι ασφαλώς σ' αυτή την πορεία αγώνων ο λαός οφείλει να βγάλει και τα αναγκαία συμπεράσματα, να δει ποιος θα ταχθεί στο πλευρό τίνος και ο ίδιος να ταχθεί στο πλευρό των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, να ενισχύσει αποφασιστικά και ποικιλοτρόπως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και την προσπάθειά του για την οικοδόμηση ενός πλατιού λαϊκού μετώπου πάλης.

Οσοι άκουσαν τον Τόνι Μπλερ πριν από ένα χρόνο να εξαγγέλλει το πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανεργίας στη χώρα του, φρικιούν. Είχε πει ότι θα δώσει σε κάθε άνεργο νέο μια γραβάτα, ένα κινητό τηλέφωνο και έξι μήνες επίδομα ανεργίας. Αν δε βρουν δουλιά έτσι σ' αυτό το διάστημα, τότε, είχε πει ο φωστήρας της Κεντροαριστεράς, είναι άξιοι της τύχης τους και το κράτος απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη και πολιτική αντιμετώπισης του προβλήματος δεν απαιτείται!..

Είναι ο πρωθυπουργός της χώρας με τα έξι εκατομμύρια παιδιά που τους λείπει λόγω φτώχειας ένα καθημερινό γεύμα. Σ' αυτούς καταφύγαμε (;) να βρουν λύση στο ασφαλιστικό και να μας προτείνουν τρόπο θανάτου.

Οχι, απλώς δεν ψήφισαν συνειδητά αυτή τη νέα, καθεστωτική, αλαζονική και καβαλημένη νέα Δεξιά, αλλά ίσως και να μην φαντάστηκαν πως στο χρόνο απάνω από τις εκλογές, θα χρειάζονταν να ουρλιάζουν (ναι να ουρλιάζουν) πως «ο λαός δεν ξεχνά ούτε τη νέα Δεξιά».

Γιατί σύντροφοι, οι πρώτες χαρακιές απ' το μοντέρνο κνούτο τώρα φαίνονται, τώρα τσούζουν. Τώρα οι σαραντάρηδες και οι νεότεροι, οι γυναίκες, οι μητέρες ανηλίκων παιδιών, οι μακροχρόνια άνεργοι, οι βομβαρδισμένοι φοιτητές μας στη Γιουγκοσλαβία, οι εθελοντές μας (;) στρατιώτες στις ουρανιόπληκτες εμπλουτισμένες με ψεύδος περιοχές των Βαλκανίων, οι νεοπροσληφθέντες των ελαστικών ωραρίων και της ελαστικής αξιοπρέπειας, τώρα όλοι μας εισπράττουμε τις πολιτικές επιλογές των φρέσκων εκλογών μόλις προ έτους.

Η συγκρότηση ενός τεράστιου, μαχητικού αποφασισμένου να διεκδικήσει τα πάντα αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου, η γιγάντωση ενός ΠΑΜΕ είναι η μόνη ελπίδα. Το μόνο μετερίζι αντίστασης και πάλης απέναντι στον πλουραλισμό των επιλογών καταστροφής μας που προσφέρει για διάλογο η κυβέρνηση, με θερμούς πραιτοριανούς σαν τον Πάγκαλο και απολογητές σαν τον Πρωτόπαππα, είναι ο λαός, εμείς όλοι οι εργαζόμενοι, το ΠΑΜΕ.