Οσοι άκουσαν τον Τόνι Μπλερ πριν από ένα χρόνο να εξαγγέλλει το πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανεργίας στη χώρα του, φρικιούν. Είχε πει ότι θα δώσει σε κάθε άνεργο νέο μια γραβάτα, ένα κινητό τηλέφωνο και έξι μήνες επίδομα ανεργίας. Αν δε βρουν δουλιά έτσι σ' αυτό το διάστημα, τότε, είχε πει ο φωστήρας της Κεντροαριστεράς, είναι άξιοι της τύχης τους και το κράτος απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη και πολιτική αντιμετώπισης του προβλήματος δεν απαιτείται!..

Είναι ο πρωθυπουργός της χώρας με τα έξι εκατομμύρια παιδιά που τους λείπει λόγω φτώχειας ένα καθημερινό γεύμα. Σ' αυτούς καταφύγαμε (;) να βρουν λύση στο ασφαλιστικό και να μας προτείνουν τρόπο θανάτου.

Οχι, απλώς δεν ψήφισαν συνειδητά αυτή τη νέα, καθεστωτική, αλαζονική και καβαλημένη νέα Δεξιά, αλλά ίσως και να μην φαντάστηκαν πως στο χρόνο απάνω από τις εκλογές, θα χρειάζονταν να ουρλιάζουν (ναι να ουρλιάζουν) πως «ο λαός δεν ξεχνά ούτε τη νέα Δεξιά».

Γιατί σύντροφοι, οι πρώτες χαρακιές απ' το μοντέρνο κνούτο τώρα φαίνονται, τώρα τσούζουν. Τώρα οι σαραντάρηδες και οι νεότεροι, οι γυναίκες, οι μητέρες ανηλίκων παιδιών, οι μακροχρόνια άνεργοι, οι βομβαρδισμένοι φοιτητές μας στη Γιουγκοσλαβία, οι εθελοντές μας (;) στρατιώτες στις ουρανιόπληκτες εμπλουτισμένες με ψεύδος περιοχές των Βαλκανίων, οι νεοπροσληφθέντες των ελαστικών ωραρίων και της ελαστικής αξιοπρέπειας, τώρα όλοι μας εισπράττουμε τις πολιτικές επιλογές των φρέσκων εκλογών μόλις προ έτους.

Η συγκρότηση ενός τεράστιου, μαχητικού αποφασισμένου να διεκδικήσει τα πάντα αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου, η γιγάντωση ενός ΠΑΜΕ είναι η μόνη ελπίδα. Το μόνο μετερίζι αντίστασης και πάλης απέναντι στον πλουραλισμό των επιλογών καταστροφής μας που προσφέρει για διάλογο η κυβέρνηση, με θερμούς πραιτοριανούς σαν τον Πάγκαλο και απολογητές σαν τον Πρωτόπαππα, είναι ο λαός, εμείς όλοι οι εργαζόμενοι, το ΠΑΜΕ.