Μια διαδρομή σε επιλεγμένες επιτυχίες του ήταν η συναυλία του Γιώργου Νταλάρα, που άνοιξε το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ, πλαισιωμένος από αξιόλογους καλλιτέχνες. «Χαρούμενος κι ευτυχής που σας βλέπω υγιείς, παρόντες και με διάθεση για αγώνες», δήλωσε ο Γιώργος Νταλάρας στο ξεκίνημα της συναυλίας του και ζήτησε από τον κόσμο τη συμμετοχή του στα τραγούδια, που ανταποκρίθηκε με όρεξη.

Μαζί του στη σκηνή η Εστουδιαντίνα της Νέας Ιωνίας, ο Θοδωρής Κοτονιάς με την ωραία κι ευαίσθητη φωνή του, που τραγουδάει, σύμφωνα με τον Γ. Νταλάρα, «με έναν ποιητικό τρόπο», αλλά και «το κορίτσι του Αιγαίου», η Βιολέτα Ικαρη, από την Ικαρία, την οποία θα απολαύσουμε και το Σάββατο στο Φεστιβάλ, σε μια προσωπική της συναυλία στο Μαθητικό Στέκι.

«Ενας κόμπος η χαρά μου», «Κι αν υπάρχει λόγος θα γυρίσω», «Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν», «Τα βεγγαλικά σου μάτια»... τα τραγούδια του Γιώργου Νταλάρα ζέσταιναν σιγά σιγά την ατμόσφαιρα και... το πάθος άρχισε να βυθίζει σε πέλαγα του νου! Ηταν ένα μουσικό πρόγραμμα με ποικιλία ηχοχρωμάτων που μας θύμισε συνθέτες και στιχουργούς που έχουμε αγαπήσει. Ιδιαίτερης σημασίας το χειροκρότημα στο «Ανεμολόγιο» του Θάνου Μικρούτσικου και του Κώστα Τριπολίτη, ξεσηκωτικό το «Η καρδιά μου θέλει να πετάξει» του Γκόραν Μπρέγκοβιτς, με συγκίνηση ενώθηκαν οι φωνές του κοινού στα τραγούδια «Στου κάτω κόσμου τα πουλιά» και τους «Ελεύθερους κι ωραίους» στη μνήμη του Μάνου Ελευθερίου κι όταν στη συνέχεια όλες οι φωνές ενώθηκαν στα «Παραπονεμένα λόγια» του Γιάννη Μαρκόπουλου ο Γιώργος Νταλάρας είπε: «Οταν τραγουδάμε έτσι, νομίζω ότι ξημερώνει»...

Ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, δάσκαλος στο σαντούρι, παρουσίασε τους μουσικούς της Εστουδιαντίνας, ευχήθηκε «πάντα γεροί και δυνατοί» και μνημόνευσε τους «αγώνες αυτούς που έχουν μείνει στην καρδιά μας και είναι πρότυπο για όλους μας».

Ακολούθησε ένας κύκλος τραγουδιών για την προσφυγιά και τη μετανάστευση και φυσικά, η «Τσιμινιέρα» και «Το δέντρο» του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου, ώσπου... «Με γλυκό χαμόγελο μια καληνύχτα πες μου», ήταν ο μελωδικός αποχαιρετισμός του Γ. Νταλάρα στο φετινό Φεστιβάλ.

Αμέσως μετά τη συναυλία ο Γ. Νταλάρας δήλωσε: «Οταν έρχομαι εγώ εδώ, για κάποιο λόγο, υπάρχουν κάποια πράγματα που με λόγια δεν περιγράφονται, γιατί δεν μπορώ να σας πω. Είμαι από κείνα τα παιδιά που από τη μεταπολίτευση αμέσως, από τον πρώτο χρόνο, είμαι συνέχεια σε Φεστιβάλ νεολαίας. Περάσανε δεκαετίες, πέρασαν τα χρόνια, γίνανε διάφορες αλλαγές, αλλάζουν σχεδόν όλα, οι αντιλήψεις μας αλλάζουνε, οι φιλίες μας αλλάζουνε, καμιά φορά και οι σχέσεις μας αλλοιώνονται, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε - και δεν πρέπει να το ξεχνάμε - είναι το ΚΚΕ το παλιότερο κόμμα που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Κι ακόμα είναι ζωντανό, παλεύει, έχει τον κόσμο του κι έχει τις αρχές του. Μπορεί κανείς και υπάρχουν άνθρωποι που διαφωνούνε, ή που πλησιάζουν και μετά απομακρύνονται, ξέρουν όμως - και το ξέρω από προσωπική πείρα, από ανθρώπους με τους οποίους συνδιαλέγομαι - ότι όταν τα πάντα γύρω μας διαλύονται, που αυτό το ζούμε δυστυχώς, οι άνθρωποι ψάχνουν ένα ηθικό στήριγμα. Κι ευτυχώς, μέσα σ' αυτό το χώρο υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι, που κρατάνε κι αγωνίζονται. Εύχομαι να φτάσει τα 200 και τα 300 χρόνια, όταν εμείς δε θα υπάρχουμε, να είναι ακόμα δυνατό και να δείχνει το δρόμο σαν φως, καθαρό, γνήσιο, χωρίς μεταλλάξεις και χωρίς ιδέες χωρίς περιεχόμενο».

• 
  
  Πριν από τη συναυλία, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χαιρέτησε και συνομίλησε με τον Γιώργο Νταλάρα.

Με μια μεγάλη, μοναδική συναυλία, το «παρών» έδωσε για άλλη μια χρονιά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αποτελώντας τον μουσικό συνδετικό κρίκο μεγάλων, μικρών και μικρότερων γενιών, τραγουδώντας μαζί τους και με την μπάντα του τραγούδια καταγγελτικά και ελπίδας, ξεσηκώνοντας για μια ακόμα φορά τους χιλιάδες που βρέθηκαν στην Κεντρική Σκηνή το βράδυ της Παρασκευής.

«Πάλι εδώ, με τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα. Τα βέλη έρχονται από παντού», «τώρα που τελειώσανε τα μνημόνια, τώρα φοβάμαι ακόμα περισσότερο για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς εμάς»... Ανάμεσα στα τραγούδια που ταξιδεύουν και συναρπάζουν, τα σχόλια έρχονται απανωτά, ανάμεσα σε χειροκροτήματα.

Τα αισθήματα ξεχειλίζουν... «100 χρόνια ΚΚΕ, 50 χρόνια ΚΝΕ, 44 χρόνια Φεστιβάλ. Νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί ήμουν εκεί στο 1ο Φεστιβάλ με τον Μάνο Λοΐζο», λίγο πριν τραγουδήσει τον «Τσε», του αγαπημένου Μάνου.

Ξεχωριστό κομμάτι της συναυλίας το μέρος όπου παρουσίασε - πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ζωντανά, ειδικά για το φετινό Φεστιβάλ - κομμάτια από τους πρώτους του δίσκους, «Τα Αγροτικά» και «Της Εξορίας».

Πριν από την έναρξη της συναυλίας, τον Β. Παπακωνσταντίνου συνάντησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας.

Το κέφι άναψε για τα καλά στη Λαϊκή Σκηνή αργά το βράδυ της Παρασκευής όταν ανέβηκε ο Βαγγέλης Κορακάκης ξεσηκώνοντας από το ξεκίνημα κιόλας με τις γνωστές δικές του επιτυχίες τους θεατές. Είναι χαρακτηριστικό πως αρκούσαν οι πρώτες πενιές ώστε ο κόσμος να στήσει τους δικούς του χορούς τόσο μπροστά στη σκηνή όσο και σε κάθε σημείο που καθόταν και να γίνει μια μεγάλη παρέα. Χασαποσέρβικα, χασάπικα, ζεϊμπέκικα εναλλάσσονταν σε ένα σκηνικό μιας μεγάλης παρέας ανάλογα με το ρεπερτόριο του λαϊκού τραγουδιστή, έως τα ξημερώματα...