«Δεν υπάρχει κράτος», «το κράτος είναι ανίκανο, άχρηστο», φταίει «η κρατική αναλγησία και αδιαφορία»... Αυτές οι φράσεις, συνήθως λέγονται από συνανθρώπους μας απελπισμένους, θύματα μιας θεομηνίας, μιας φυσικής καταστροφής ή ακόμα καταστάσεων που βαραίνουν στη ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, όπως η εκτίναξη της ανεργίας, της φτώχειας. Το σκηνικό είναι πολύ γνωστό και τηλεοπτικά οικείο. Αυτό το αίσθημα δυσφορίας, αυτή η αγανάκτηση, η αίσθηση της εγκατάλειψης βασίζεται σε μια αντίληψη πολύ διαδομένη, εμπεδωμένη μέσα σε βάθος δεκαετιών. Αυτή η αντίληψη αντιμετωπίζει το κράτος, τους μηχανισμούς και τους θεσμούς του ως έναν οργανισμό στην υπηρεσία του συνόλου, του κοινού καλού...