Στη συζήτηση που ακολούθησε, οι συγκεντρωμένοι έθεσαν τα δικά τους ερωτήματα, όπως το πώς γίνεται η κυβέρνηση, το κράτος να αδιαφορούν για την επιβίωση των πολιτών, ή το πώς εξηγούνται οι διαφορές με άλλα κράτη (π.χ. Σουηδία, Γερμανία), μήπως ένα «πιο σύγχρονο κράτος» είναι πιο αποτελεσματικό. Ενδιαφέρον ήταν και το ερώτημα του τι θα μπορούσε να κάνει ένα εργατικό κράτος σε μια καταστροφή όπως στο Μάτι.

Ο Κ. Παπασταύρου, απαντώντας στις ερωτήσεις, ανέδειξε ότι το θέμα δεν είναι αν οι αστικές κυβερνήσεις θέλουν ή επιδιώκουν τις καταστροφές, αλλά το «τι μπορούν να κάνουν μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο, μέσα δηλαδή στο σύστημα όπου επικρατεί ως μοναδικό και βασικό κριτήριο η εξυπηρέτηση του καπιταλιστικού κέρδους». Σημείωσε επίσης ότι «στο σύστημα που ζούμε η οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των κρατών γίνεται ανισόμετρα. Δεν έχει την ίδια δύναμη και τις ίδιες δυνατότητες το ελληνικό αστικό κράτος με το γερμανικό, το αμερικανικό ή το γαλλικό. Εχουν άλλα μεγέθη και άλλες δυνατότητες διαχείρισης ζητημάτων». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσο πιο ισχυρό είναι ένα κράτος τόσο και πιο φιλολαϊκό γίνεται, το αντίθετο. Αναφέρθηκε σε μια σειρά από παραδείγματα από τα λεγόμενα «σύγχρονα κράτη», όπου σημειώθηκαν τεράστιες ανθρωπιστικές καταστροφές που θα μπορούσαν να αποφευχθούν (όπως με την οδογέφυρα στην Ιταλία, τον τυφώνα «Κατρίνα» στις ΗΠΑ κ.ά.), που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει αστικό κράτος που να μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες.

Τέλος, υπογράμμισε ότι το κράτος των εργαζομένων, ακριβώς επειδή στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και έχει βγάλει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος, δεν θα είχε κανένα εμπόδιο (από αυτά που βάζει π.χ. η εμπορευματοποίηση της γης) να πάρει όλα τα αναγκαία προληπτικά μέτρα για να μη συμβεί καταστροφή όπως στο Μάτι. Επίσης, θα είχε κάθε δυνατότητα να αξιοποιήσει ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει στο ζήτημα της πρόγνωσης των κινδύνων, αλλά και στη στελέχωση των υπηρεσιών πυρόσβεσης, στην εκπαίδευση του πληθυσμού κ.ά.