Πραγματικά «πετάει» η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη είναι μεν «ακόμα ισχυρή»... αν με λίγη καλή διάθεση τη συγκρίνει κανείς με τον «πάτο» της προηγούμενης δεκαετίας - δεκαετίας εκδήλωσης της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης - και από πάνω «μοιάζει να έχει φτάσει στην κορύφωσή της», πριν ξαναπάρει δηλαδή την κατηφόρα για ένα νέο γύρο καπιταλιστικής κρίσης. Επιπλέον, «η επέκταση μοιάζει επίσης να είναι λιγότερο συγχρονισμένη από χώρα σε χώρα, λιγότερες οικονομίες αναπτύσσονται, ενώ το κρατικό χρέος και εκείνο του ιδιωτικού τομέα έχουν φτάσει σε νέο ρεκόρ». Με δυο λόγια, τα ζόρια των καπιταλιστών, παρά τα «ξόρκια» και τα «μοντέλα» διαχείρισης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που επιστράτευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι εδώ και μάλιστα «εις διπλούν». Γιατί είναι εδώ η τεράστια συσσώρευση του κεφαλαίου, που δεν μπορεί να βρει κερδοφόρες «διεξόδους», οξύνοντας τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις, τους ανελέητους ανταγωνισμούς ανάμεσα στους καπιταλιστές. Και συμβαίνουν αυτά επειδή παραμένει το βασικό πρόβλημα, η όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλιστικού κόσμου, ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, αντίθεση που ολοένα και βαθαίνει και όσο δεν λύνεται θα φορτώνει στους λαούς φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και νέα μεγάλα δεινά.

Πέρα από τη φασαρία που προκάλεσε η πρόταση Καμμένου για ένταξη της ΠΓΔΜ σε μια πιο διευρυμένη ΝΑΤΟική ομπρέλα στα Βαλκάνια, χωρίς να λυθεί το ονοματολογικό, η πραγματικότητα είναι ότι στο τραπέζι βρίσκεται πλέον μια «εναλλακτική» για να προχωρήσει η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» σε περίπτωση που ναυαγήσει η συμφωνία των Πρεσπών. Το γεγονός εξάλλου ότι ο Καμμένος συμπεριέλαβε στο σχέδιο και τη Σερβία, που αποτελεί πιο σύνθετη περίπτωση από την ΠΓΔΜ, εξαιτίας της μεγάλης ρωσικής επιρροής στη χώρα, δείχνει ότι η πρότασή του έχει μεγάλο βάθος και ότι ξεπερνάει κατά πολύ το εύρος εφαρμογής της συμφωνίας των Πρεσπών. Και επειδή τίποτα δεν προκύπτει από παρθενογένεση, δεν είναι απίθανο τα σενάρια που περιγράφει ο Καμμένος να προϋπήρχαν της συμφωνίας, πράγμα λογικό αν το καλοσκεφτεί κανείς, αφού το θέμα εκκρεμεί από το 1991 και το ΝΑΤΟ αποδεδειγμένα αναζητούσε τρόπους για να ενισχύσει την παρουσία του στην περιοχή, παρακάμπτοντας τα όποια «τεχνικά» κολλήματα. Κάπως έτσι έγινε άλλωστε και η ενδιάμεση συμφωνία το 1995, που άνοιξε το δρόμο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» δυο μήνες μετά! Επομένως, δεν θα εκπλαγούμε αν αποκαλυφθεί ότι το σενάριο Καμμένου έχει συζητηθεί ξανά κάπου, κάποτε, προφανώς με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, που «τραβούν μπροστά» το κάρο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία στη Βαλκανική. Αλλωστε, ο Καμμένος πασπάλισε την πρότασή του με όλα τα ...καρυκεύματα που προδίδουν αμερικανικό δάκτυλο, όπως η αντιρωσική ρητορική και ο στόχος της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», ανεξάρτητα από το ονοματολογικό, που για τους Αμερικανούς μικρή σημασία έχει έτσι κι αλλιώς.