Να συγκρίνει την Ελλάδα που παρέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «της ύφεσης, της ακραίας φτώχειας και παρίας της διεθνούς σκηνής», με την Ελλάδα «των πολλών», της «δίκαιης ανάπτυξης» και την «πρωταγωνίστρια θετικών εξελίξεων στα Βαλκάνια», καλεί ο πρωθυπουργός τον λαό σε συνέντευξή του στο «Economist», πλέκοντας το παραμύθι για την υποτιθέμενη «ιστορική χρονιά» που θα ζήσει ο λαός το 2019.

Οι συγκρίσεις αυτές, βέβαια, για την τετράχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, είναι παραπάνω από αναγκαίες για τον λαό. Οχι όμως με κριτήριο τη λογική του «μικρότερου κακού» και των μειωμένων απαιτήσεων, που καλλιέργησε μαζικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με κριτήριο τα όσα έχασαν και συνεχίζουν να χάνουν εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα, τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες που συνθλίβονται από την πολιτική και αυτής της κυβέρνησης.

Μόνο έτσι μπορεί πραγματικά να φανεί τι σημαίνουν τα πανηγύρια του πρωθυπουργού για την «ανάταξη της οικονομίας που έχει ήδη επιτευχθεί», για τις «χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας (που) είναι εξασφαλισμένες για το επόμενο διάστημα», τον «ενάρετο δημοσιονομικό κύκλο» που συνεχίζεται και τις «άμεσες ξένες επενδύσεις που καταγράφουν ρεκόρ».

Η αναιμική ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, μετά από 8 και πλέον χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, αποτελεί ανάκαμψη για το κεφάλαιο και πατάει πάνω στους 1.000 μνημονιακούς νόμους του πρώτου και δεύτερου μνημονίου, που ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατήρησε, αλλά εμπλούτισε με ένα τρίτο και με ένα ακόμα «μεταμνημονιακό μνημόνιο», με δημοσιονομικά μέτρα έως το 2060 και πρόσθετες αντιλαϊκές ανατροπές και «μεταρρυθμίσεις», ματωμένα πλεονάσματα, φοροληστεία.

Αλλά και τώρα, στη «νέα εποχή» του ΣΥΡΙΖΑ, τα «ρεκόρ» των επενδύσεων και της κερδοφορίας πατάνε πάνω στο χαλί που τους στρώνει η αντεργατική πολιτική, στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην εκτίναξη της ευελιξίας και στο μοίρασμα μιας θέσης εργασίας στα δύο και τρία. Στην εντατικοποίηση και τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα», στην τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, στις εισφοροαπαλλαγές στην εργοδοσία, στο χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων και του δικαιώματος στην απεργία, στον καθορισμό του κατώτατου μισθού με τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου.

Τέσσερα χρόνια μετά επιβεβαιώνεται επίσης ότι ούτε στο δαχτυλάκι της δεν ακουμπάει την αντεργατική πολιτική η πολιτική «αναδιανομής» της φτώχειας, που κατά τον πρωθυπουργό αποτελεί «δομικό στοιχείο» της κυβερνητικής στρατηγικής. Κάθε άλλο: Η πείρα έδειξε ότι τα μέτρα αυτά αποτελούν το αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής, που γενικεύει τη φτώχεια, και όχι το αντίβαρό της.

Δεν έχει παρά να δει κανείς πώς αξιοποιήθηκαν τα εφάπαξ επιδόματα και φιλοδωρήματα στους πιο φτωχούς, την ώρα που η κυβέρνηση καταργούσε με σειρά νόμων τα μόνιμα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων σε Υγεία - Πρόνοια, προχωρούσε στο παραπέρα ξήλωμα του Ασφαλιστικού, με τον αισχρό νόμο Κατρούγκαλου, έδινε επιπλέον χτύπημα στις λαϊκές ανάγκες στην Παιδεία.

Ολα αυτά αποτελούν ταυτόχρονα πρόγευση για το τι έχει να περιμένει ο λαός από αυτούς τους μηχανισμούς για τη διαχείριση της φτώχειας, με τον πρωθυπουργό να παραδέχεται στο άρθρο του πως αυτοί «είναι όρος για τη σταθερότητα και τη διεύρυνση του κύκλου της οικονομίας». Και ότι «η πολιτική σταθερότητα, η κοινωνική συνοχή», η προσπάθεια δηλαδή για ενσωμάτωση του λαού στους στόχους της καπιταλιστικής οικονομίας με τέτοια ψίχουλα, «αποτελούν τους πυλώνες μιας ευημερούσας οικονομίας», που κατά τ' άλλα θα βασιστεί στις δεκάδες αντιλαϊκές ανατροπές και στα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου.

Οπως βέβαια ο λαός μπορεί να δει καθαρά τι σήμαινε η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να ανακτήσει η αστική τάξη την «ηγετική της θέση στην περιοχή των Βαλκανίων» και ευρύτερα, αναλαμβάνοντας κάθε βρωμοδουλειά των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, από τις ευρωατλαντικές «διευθετήσεις», όπως η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, μέχρι τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση για τις επεμβάσεις σε όλη την περιοχή. Τώρα, «σειρά» παίρνουν ακόμα περισσότερα, που αφορούν αντίστοιχες διευθετήσεις σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Η «Ελλάδα του χτες», όπως και η σημερινή Ελλάδα, βρίσκει το ίδιο ζυγισμένα και στοιχισμένα τα αστικά κόμματα σε όλα τα παραπάνω. Οχι μόνο δεν κάνει πιο ευδιάκριτες τις υποτιθέμενες «διαχωριστικές γραμμές» ανάμεσά τους, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση για να στήσει το κάλπικο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση», αλλά δείχνει το πόσο θολές και χωρίς αντίκρισμα για τον λαό είναι αυτές οι γραμμές.

Μαζί ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, από τον ίδιο «τσελεμεντέ» του κεφαλαίου διαβάζουν και τις συνταγές της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Και όσο βέβαια για τις νέες «μεγάλες ιδέες» της αστικής τάξης, για την «αναβάθμιση» του ρόλου και της κερδοφορίας της, μέσα από την ανάληψη πρωταγωνιστικών ρόλων στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, η ταύτιση δεν κρύβεται, παρά τις αψιμαχίες για τα κάθε φορά «ανταλλάγματα», για το πώς αυτά τα συμφέροντα μπορούν πιο αποτελεσματικά να υπηρετηθούν.

Ο λαός μας έχει πολλά στοιχεία για να κρίνει, να βγάλει συμπεράσματα και για όσα του είπε το ΚΚΕ και επιβεβαιώθηκαν: Οτι κάθε κυβέρνηση πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού, που έρχεται να διαχειριστεί το σάπιο αυτό σύστημα και τις ανάγκες του, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και πυροτεχνήματα, είναι από χέρι αντιλαϊκή, εχθρική στα λαϊκά συμφέροντα. Οτι ο λαός δεν έχει να περιμένει από σωτήρες - διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά από τον δικό του οργανωμένο αγώνα, για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις κυβερνήσεις του. Σε αυτόν τον αγώνα, στην πρώτη γραμμή βρίσκεται το ΚΚΕ. Γι' αυτό η ενίσχυσή του παντού, και στις κάλπες του επόμενου διαστήματος, είναι αποφασιστικής σημασίας.