Copyright 2019 The Associated

Με «σημαία» την όξυνση της γεωπολιτικής κόντρας των ΗΠΑ με Κίνα, Ρωσία και Ιράν και με σχετική διάθεση προσωρινής εκτόνωσης της ενδοαστικής κόντρας, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προσπάθησε στο δεύτερο από την αρχή της θητείας του διάγγελμα για την «Κατάσταση της Ενωσης» να καθορίσει τη βασική ατζέντα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. «Ενα οικονομικό θαύμα συντελείται στην Αμερική και το μόνο που μπορεί να το απειλήσει είναι ανόητοι πόλεμοι, πολιτικές σκοπιμότητες ή γελοίες μικροκομματικές έρευνες», τόνισε στην αρχή της ομιλίας του, καλώντας Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς σε «εκεχειρία». Θεώρησε επίτευγμα της κυβέρνησής του ότι οι ΗΠΑ έγιναν πλέον «ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, για πρώτη φορά μετά από 65 χρόνια».

Ακολούθως επικέντρωσε σε ζητήματα διακομματικής συναίνεσης, όπως είναι ο τομέας της απασχόλησης στις ΗΠΑ, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών, η μείωση του κόστους συνταγογραφούμενων φαρμάκων και η προώθηση μίας εξωτερικής πολιτικής «που θέτει πρώτα τα συμφέροντα της Αμερικής». Εξέφρασε την επιθυμία να εξαλειφθεί η νόσος του HIV/AIDS στις ΗΠΑ έως το 2030 και ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνησή του έχει δημιουργήσει «πολλές νέες θέσεις εργασίας», καθώς και ότι οι πιο κερδισμένες είναι οι εργαζόμενες στην Αμερική, που πήραν «το 58% των νέων θέσεων».

Εδειξε ανυποχώρητος σε «μη διαπραγματεύσιμα» για εκείνον ζητήματα, όπως το σχέδιο για την ανέγερση τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, διαβεβαιώνοντας ότι θα το χτίσει, γιατί «τα τείχη δουλεύουν και σώζουν ζωές». Σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, προσπάθησε να εμφανιστεί ως υπερασπιστής του Αμερικανού εργάτη, λέγοντας: «Πλούσιοι πολιτικοί πιέζουν για ανοιχτά σύνορα, ενώ οι ίδιοι ζουν με ασφάλεια πίσω από τείχη και πύλες... Αλλά η αμερικανική εργατική τάξη πληρώνει αδρά για τη στάση αυτών των πλούσιων πολιτικών. Αυτή πρέπει να αντιμετωπίσει τους χαμηλότερους μισθούς, τη διακίνηση ναρκωτικών, τις λιγότερες δουλειές και πολύ περισσότερα».

Δεν δίστασε ακόμη να δηλώσει «ανήσυχος» για «καλέσματα υπέρ της υιοθέτησης σοσιαλισμού» στις ΗΠΑ, βλέποντας την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, που δεν πρέπει να κατευθυνθεί σε αμφισβήτηση του καπιταλισμού.

Σχετικά με την αντιπαράθεση με την Κίνα, απαίτησε «διαρθρωτικές αλλαγές» για να τερματιστούν οι «άδικες κινεζικές εμπορικές πρακτικές».

Μεγάλο μέρος της ομιλίας του Τραμπ αναλώθηκε στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην αναδιάταξη στρατευμάτων με στόχο το άνοιγμα νέων μετώπων σύγκρουσης και στην όξυνση της κόντρας με τους βασικούς γεωπολιτικούς αντιπάλους των ΗΠΑ.

Επιχείρησε αρχικά να εμφανίσει ως διπλωματική νίκη της κυβέρνησής του τα παζάρια που έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες με τους Αφγανούς Ταλιμπάν ώστε να «τερματιστεί» ο πόλεμος που συνεχίζεται από τον Οκτώβρη του 2001, με πρόσχημα τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη. «Δεν ξέρουμε αν θα καταλήξουμε σε μια συμφωνία ή όχι, ξέρουμε όμως ότι έπειτα από δύο δεκαετίες πολέμου, έχει έρθει η ώρα να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξασφαλίσουμε την ειρήνη», τόνισε.

Υπερασπίστηκε την απόφαση για «απόσυρση» των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία, λέγοντας πως «οι σπουδαίες χώρες δεν κάνουν ατέλειωτους πολέμους». Ισχυρίστηκε δε ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ήταν που «απελευθέρωσαν ουσιαστικά όλο το έδαφος που είχαν καταλάβει τα αιμοδιψή τέρατα», εννοώντας τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» και της «Αλ Κάιντα», που φτιάχτηκαν στα «θερμοκήπια» της CIA και άλλων ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Ιδιαίτερα επιθετικός ήταν απέναντι στο Ιράν, το οποίο χαρακτήρισε ξανά «χορηγό κρατικής τρομοκρατίας», επαναλαμβάνοντας ότι το εκεί «ριζοσπαστικό καθεστώς» κάνει... «άσχημα, άσχημα πράγματα».

Αναφερόμενος στην απόφασή του για αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συνθήκη απαγόρευσης πυραύλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς (INF), ο Τραμπ επανέλαβε τον ισχυρισμό περί παραβίασής της από τη Ρωσία. Επισήμανε εντούτοις πως σε περίπτωση διαπραγμάτευσης μίας νέας συμφωνίας «θα πρέπει» να προστεθούν και άλλες πυρηνικές δυνάμεις, όπως η Κίνα. Μέχρι τότε, εμφανίστηκε αποφασισμένος να αξιοποιήσει το χρόνο για να αναπτύξει νέα καταστροφικά πυρηνικά όπλα...

Αναφερόμενος στη Βόρεια Κορέα, επιβεβαίωσε ότι θα συναντηθεί ξανά με τον Βορειοκορεάτη ομόλογό του, Κιμ Γιονγκ Ουν, στις 27 Φλεβάρη στο Βιετνάμ, θεωρώντας το μία από τις «επιτυχίες της νέας, θαρραλέας διπλωματίας». Σε ένα κρεσέντο έπαρσης, ισχυρίστηκε ότι εάν δεν είχε εκλεγεί Πρόεδρος το 2016 «θα γινόταν μεγάλος πόλεμος με τη Βόρεια Κορέα».

Από το διάγγελμα του Τραμπ δεν θα μπορούσε να λείπει αναφορά στη Βενεζουέλα, με μία υποκριτική διαβεβαίωση προς το λαό της χώρας ότι τάχα οι ΗΠΑ «θα σταθούν στο πλευρό του, στην ευγενή αναζήτηση για ελευθερία».

Τέλος, έκανε αναφορά στο ΝΑΤΟ, επαναλαμβάνοντας ότι οι εκεί σύμμαχοι των ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν τη χώρα του, επειδή η Ουάσιγκτον είχε επωμιστεί «κατάφωρα άδικο» οικονομικό κόστος.

Από τις διεθνείς αντιδράσεις ξεχώρισαν αυτές της Ρωσίας και του Ιράν. Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, σχολίασε πως η αμερικανική κυβέρνηση δεν παρουσίασε ποτέ συγκεκριμένες προτάσεις για να συμπεριληφθούν και άλλες χώρες στη Συνθήκη INF. Τόνισε έτσι ότι η Μόσχα δεν σχεδιάζει άλλες πρωτοβουλίες για τη «διάσωση της Συνθήκης», γιατί «έχουμε ήδη λάβει πολλές στο παρελθόν». Πάντως, ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ εμφανίστηκε ανοιχτός σε «περαιτέρω διαπραγματεύσεις που σχετίζονται με τη στρατηγική ασφαλείας και τον έλεγχο των εξοπλισμών».

Στην Τεχεράνη, ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Μοχάμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ επισήμανε πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ υποστηρίζει «δικτάτορες, χασάπηδες και εξτρεμιστές» στη Μέση Ανατολή. Αντέτεινε πως το Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της εκεί εβραϊκής κοινότητας, εορτάζει την «πρόοδο» της χώρας και ετοιμάζεται να τιμήσει την 40ή επέτειο της Ισλαμικής Επανάστασης τη Δευτέρα.